ตอนที่ 19 หนี้คำขอโทษ

"ลูกค้าไปไหนกันหมด?" ตอนนี้วิลล์ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ เห็นดิโอเดินเข้าร้านมาคนเดียว

"ปลาไม่กินเหยื่อ" ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิดสินะ ถึงยังมีวิธีทำเงินได้อีกวิธีนึงก็เถอะ ในเมื่อ 'มีคุณสมบัติ' พอจะทำงานให้ทางชีลด์ อย่างน้อยๆ จะได้มีกินมีใช้ เป็นลูกจ้างธรรมดาๆ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะก็จบเรื่อง

จำใจยอมรับชะตากรรมเหรอ? แต่ทุกคนมีทางเดินของตัวเอง แถมยังได้รับพลังพิเศษมาอีก ก็ต้องลองดูก่อนสิว่าทำอะไรได้บ้าง ดังนั้น ดิโอจึงเก็บเรื่องเข้าทำงานกับชีลด์เป็นแผนสำรองไว้ใช้ยามจำเป็น แต่ถึงจะเข้าไปทำงานจริงๆ ก็คงไม่ทำจนถึงแก่หรอก ไม่อยากแลกความอิสระของตัวเองไปกับเศษเงินหรอกนะ

นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่เขาตั้งใจทำเงินให้ได้ ถ้าตัวเองไม่มีกำลังต่อต้านอะไรเลยตอนทางชีลด์มาจับตัวไป ในเมื่อมีพลังพิเศษขนาดนั้น มันต้องมีช่วงที่ไม่มีทางเลือกแน่ๆ

แถมไม่ใช่แค่เขาคนเดียว พวกซูเปอร์ฮีโร่ในทีมอเวนเจอร์สที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมาก็เป็นอีกกลุ่มหนึ่งที่ต้องปกป้องโลกและออกไปสู้โดยไม่เต็มใจเลย ต่อให้รักษาโลกไว้ได้ แต่ผลลัพธ์ของการรบกับศัตรูนั้นทำให้เมืองเสียหายเป็นวงกว้าง ทำให้มีคนเกลียดพวกเขาก็มี!

ก็มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละถึงอยากเป็นฮีโร่

ดิโออยู่ในครัวคิดหาวิธีดึงดูดแขกเพิ่ม คราวที่แล้วจริงๆ ไม่เชิงว่าไม่ติดเบ็ดหรอก แต่เจสสิก้าไม่เชื่อคำอธิบายของเขานั่นเอง!

ขณะเดียวกันวิลล์ก็สงสัยไม่แพ้กัน ทั้งคู่ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดตัวเอง แต่แล้วจู่ๆ ประตูก็เปิดออก

ปลากินเบ็ดแล้ว!

ทันทีนั้นดิโอจัดเต็มเลย ส่งยิ้มปลอมๆ เข้าไป "มีอะไรให้ผมช่วยเหลือคุณหญิงทั้งสองคนนี้หรือเปล่าครับ?"

เจนนี่เริ่มสงสัยแล้ว ชายหนุ่มที่ชื่อดิโอปกติจะพูดจากทัศนคติดีสมกับเป็นสุภาพบุรุษ แต่ตอนนี้บางคำบางประโยคที่ออกมาดูกวนๆ แบบแปลกๆ เธอแยกไม่ออกเลยว่าเขาเปลี่ยนไปหรือว่านิสัยจริงๆ เป็นแบบนี้อยู่แล้วกันแน่? หรืออาจจะมีทั้งสองอย่างอยู่ในตัวคนๆ เดียว?

"เลิกยิ้มแบบนั้นซะที ที่ฉันมาร้านนายตอนนี้ก็เพื่อกินข้าวกลางวัน แม้ใจนึงจะคิดว่านายหยิ่งเกินไป มองโลกแบบตัวเองเป็นศูนย์กลางก็เถอะ แต่หลังจากดูหน้าของเจนนี่มาแล้ว ก็เลยจะมาลองกินอาหารตะวันออกที่ลึกลับๆ นี่ดูสักหน่อย"

เจสสิก้าหัวแข็งเกินกว่าจะยอมรับความผิดพลาดของเธอ เธอยังย้อนคำพูดของดิโอเกี่ยวกับเธอโดยไม่แม้แต่จะพยายามมอง 'ความจริง' แม้ว่านี่จะยังเด็กมากก็ตาม ผู้ชายไร้ค่าคนหนึ่งสะกดรอยตามเธอมาเป็นเวลา 6 เดือนแล้ว และการพูดคุยกับดิโออาจทำให้ความผิดปกติของต่อมไร้ท่อของเธอแย่ลง + อาการวัยหมดประจำเดือน!

และดิโอก็ไม่คิดถึงเรื่องนั้น เขาตระหนักได้ว่าตอนนี้เจสซิก้ากำลังป่วยอะไรอยู่

จะเจ็บป่วยแค่ 2 โรคหรือ 5 โรคก็ตาม ดิโอรักษาให้ได้แน่นอน แถมยังอยากจะรักษาอีกด้วย เขาเตรียมจะสอนบทเรียนครั้งใหญ่ให้แก่คุณผู้หญิงที่หลงตัวเองแบบนี้ให้หายขาดเชียวล่ะ วิลล์รีบเผ่นไปหลบในห้องด้านในทันที ไม่ได้เพราะตัวเองผิวสีนะ แต่เพราะไม่อยากเห็นกระบวนการรักษาอันแสนทรมานอีกแล้วน่ะ

"เตรียมใจไว้ให้พร้อมก็แล้วกัน อย่างน้อยก็เตรียมใจหน่อย เดี๋ยวจะจัดอาหารวิเศษจากตะวันออกมาให้จนคุณพูดไม่ออกเลย ยอดเยี่ยมขนาดที่ทำให้คุณสติแตกได้เลยนะ ถ้าเกิดคุณเจสสิก้าพอใจกับอาหารของฉันขึ้นมาแล้วละก็ เธอต้องขอโทษเจนนี่ซะด้วย ที่ไม่เชื่อเธอจนคิดว่านี่เป็นการหลอกลวงกันน่ะ เอ แล้วก็ไม่ได้ต้องการให้เธอขอโทษฉันนะ ถึงจะด่าว่าหยิ่งและหลงตัวเองก็ไม่โกรธหรอก แต่การหาว่าเพื่อนของตัวเองโกหกนี่เกินไปหน่อย ดังนั้นขอโทษเจนนี่ซะก็พอ"

พอได้ยินดิโอพูดแบบนี้ทั้งสองสาวอึ้งไปเลย ...

หลังจากโม้แบบสุภาพบุรุษไปแล้วนั่นแหละ ดิโอเลยเดินบึ่งกลับเข้าไปในครัวเลย

ถึงเขาจะไม่ได้ถือสาอะไรกับเรื่องที่เจสสิก้าว่าเขาหรอกนะ เพียงแต่มีหน้าที่ที่จะทำให้เรื่องต่างๆ ที่พัวพันกันอยู่คลี่คลายลงเท่านั้น

แต่เพราะเป็นผู้ใหญ่ และยังเป็น 'เชฟ' ที่ต้องบริการแขกด้วยแล้ว ก็เลยโมโหแบบตรงๆ ไม่ได้อยู่แล้ว ก็เลยต้องแสดงความไม่พอใจออกมาด้วยวิธีอื่น ถึงจะพูดว่าไม่ต้องขอโทษก็จริง ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำอะไรเลย เขาเตรียมการรักษาพิเศษเอาไว้ 'โยน' ใส่เจสสิก้าอีกแน่นอน จะได้สัมผัสความอับอายแบบขั้นกว่า แถมยังอยากให้เห็นว่า จะมาหวังสวยแต่ไม่อยากเสียอะไรเลยคิดเหรอว่าจะทำได้ โลกมันไม่ได้หมุนรอบตัวเองขนาดนั้นนะจ้ะ!

พอดีโอเข้าไปในครัวแล้ว เหลือแต่เจสสิก้ากับเจนนี่อยู่ด้านนอก

"บริการยังไงวะเนี่ย ไม่เห็นเอาน้ำมาให้ลูกค้าสักแก้วเลย" เจสสิก้าอาจจะเบื่อกับการนั่งรอ หรืออาจจะยังหงุดหงิดดิโอไม่หายก็เลยเริ่มบ่นมาแทน

แล้วเจนนี่ก็สมทบ "อีกอย่างนะ ลูกค้าไม่มีสิทธิ์จะเลือกเองว่าจะกินอะไรด้วย เป็นฝ่ายเขาที่เลือกให้เราว่าจะต้องกินอะไร" เจสสิก้าอึ้งไปนิดๆ ช่วงแรก พอคิดดีๆ แล้วก็จริง ร้านอาหารก็มีที่ให้เชฟเป็นคนจัดเมนูให้แขกเหมือนกัน แต่แน่นอนว่าจะต้องมีแขกบางกลุ่มทนไม่ได้อยู่แล้วที่โดนคนอื่นมาควบคุม เพราะพวกเขาเป็นลูกค้า และคิดว่าต้องได้เป็นฝ่ายคุมเกมบ้าง

ก็เป็นหลักฐานที่ดีที่บอกว่าคนเราจะมีอาการ 'หลงตัวเอง' ฝังลึกอยู่โดยไม่รู้ตัว ดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไร จะพยายามเป็นฝ่ายคุมอยู่ตลอด ถึงจะรู้ว่าเจอกับคนแบบนี้มันชวนปวดหัวแค่ไหนก็เถอะ ไม่รู้ทำยังไงได้จริงๆ

"ทีนี้พอได้นั่งรออาหารก็ได้รู้แล้วล่ะว่ามันเป็นร้านห่วยๆ ขนาดไหน หวังไว้ล่ะว่ารสนิยมในการดูปู้ชายของเธอมันแย่แค่เรื่องเดียวนะ ไม่ใช่รสนิยมอาหารมันดันแย่ตามไปอีก"

"คิดถูกแล้วล่ะที่ดิโอพูดแบบนั้น เธอต้องขอโทษฉันจริงๆ ไม่สิเธอต้องขอโทษทุกๆ คน ฉันหวังเลยนะว่าจะยังทำหน้าแบบนั้นได้ตอนทานอาหารหมด รอดูอยู่แล้วล่ะ!"