ตอนที่ 16 นํ้ามูกยืดยาว

"นี่เหรอเนี่ย อาหารชุดหมื่นเหรียญที่ว่าน่ะ?" ทันทีที่เห็นอาหาร วิลล์อดถามด้วยน้ำเสียงประชดประชันไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่น่าเชื่อว่าจานอาหารพวกนี้จะราคาหมื่นเหรียญจริงๆ...

"เฮ้ เราเป็นเพื่อนกันนะ ถ้าจะโกหก ช่วยหาเรื่องที่มันเนียนๆ หน่อย แค่เห็นพุดดิ้งร้านสะดวกซื้อนั่นก็รู้เลยว่าไม่ใช่แล้ว"

"ถ้าไม่เชื่อลองกินดูสิ ซดน้ำซุปก่อนนะ แล้วก็กินสเต๊ก จากนั้นปิดท้ายด้วยพุดดิ้ง"

ตอนนี้ดิโอควรจะเตรียมอาหารจานต่อไป แต่เพราะกระบวนการรักษาด้วย [เพิร์ล แจม] มันออกจะชวนช็อคไปหน่อย เลยต้องเฝ้าวิลล์อยู่ กลัวเขาจัดการอาหารทั้งหมดนี้ทีเดียว แล้วต้องเจอการรักษาพร้อมกันหลายๆ อาการ ต้องน่ากลัวแน่ๆ

ไหนจะยังมีไอ้นี่อีก ทั้งๆ ที่เขาปรารถนาดี แต่กลับจะจับลากไปหาหมอจิตเวช

"ตกลง แกกินซุปอะไรเข้าไปเนี่ย? แถมมีเห็ดเยอะขนาดนี้ รู้นะว่าเห็ดเป็นสิ่งสุดท้ายในโลกที่ฉันจะกินเลย"

บ่นไปบ่นมา พอได้กลิ่นหอมของซุปเท่านั้นแหละ อดใจไม่ไหวต้องตักเข้าปากไปชิม

อร่อย!

อร่อยมาก!

ทันทีนั้นสีหน้าของวิลล์ก็เปลี่ยนแปลงไปเลย

ถึงบ่นว่าไม่อยากกินก็เถอะ ไม่รู้ทำไมจะห้ามใจไม่ให้ตักอาหารเข้าปากได้เลย ผ่านไปไม่นานก็ซดน้ำซุปไปเกือบครึ่งหม้อแล้ว เหลือแต่น้ำซุปขลุกขลิกกับเห็ดเต็มไปหมด

เขาชะงักตอนที่เหลือบไปเห็นเห็ดลอยอยู่เต็มหม้อ แต่ด้วยความอร่อยเหลือเชื่อนั่นแหละ ก็เลยกลับไปตักเห็ดเข้าปากอย่างอัตโนมัติ คิดในใจว่าเห็ดก็คงไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้ กินๆ เข้าไปก็อร่อยเหมือนกันแหละ

คราวนี้วิลล์ยิ่งทำตัวประหลาดไปกว่าเดิม ร้องห่มร้องไห้ไป กิน 'เห็ด' ในช้อนคำโตๆ ไปพลาง แล้วก็โวยวายออกมาว่า "ฉันต้องเกลียดการกินเห็ดที่สุดสิ แล้วทำไมหยุดกินไม่ได้วะเนี่ย!"

พอซดซุปจนเกลี้ยงหม้อหมด ก็ร่ำไห้คร่ำครวญแบบจริงจัง ทั้งน้ำตา ทั้งน้ำมูกพร้อมกัน ที่พีคคือน้ำมูกไหลย้อยลงมาราวกับจะไม่สิ้นสุด ยาวเป็นเมตรๆ เมตรนึงได้เลยนะ! มันเกิดขึ้นได้ไง?

"โอ้ พระเจ้า! ขอทิชชูเดี๋ยวนี้เลย! หรืออะไรก็ได้เช็ดให้หน่อย โอ๊ย โคตรขยะแขยงเลย!"

กระบวนการรักษาของ [เพิร์ล แจม] มันน่าสะพรึงกลัวจริงๆ !

สาเหตุที่วิลล์น้ำตาไหลพรากพร้อมๆ กับน้ำมูกหยดแบบนั้น ก็เพราะอาการนอนไม่หลับที่เขาเจอมาตลอดเกิดมาจากโรคภูมิแพ้ในโพรงจมูก นี่เอง คนไม่เป็นจะไม่รู้หรอกว่าคนเป็นโรคนี้ทรมานแค่ไหน

จามไม่หยุดจนกว่าจะไม่มีอะไรอยู่ในจมูกอีกแล้ว หายใจทางจมูกแทบไม่ได้ ทำให้หลับไม่ลงตอนกลางคืน

หลังจากน้ำตาไหล น้ำมูกย้อยอยู่เป็นนาทีเต็ม ในที่สุดกระบวนการรักษาก็ถึงจุดสิ้นสุด น้ำมูกลายเป็นเส้นยาวเหยียดที่ย้อยลงพื้น มันดูสะอิดสะเอียนสุดๆ

"โอ้ แม่เจ้า! ดูเหมือนคนต้องไปพบจิตแพทย์เป็นฉันนี่นา ลาก่อนเงินฉัน"

แต่พอพูดถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกขึ้นมาได้ในทันทีว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับจมูกของเขาแล้ว อาการปวดหัวที่มาคู่กับภูมิแพ้ก็หายไปเหมือนกัน

จากนั้นดิโอก็บอกเขาว่า "เฮ้ ใจเย็นๆ นี่แหละที่ฉันจะอธิบายให้ฟัง..."

ดิโอรีบโม้ซะฟังดูน่าเชื่อถือไปหมดเลย รวมถึงการทำลายเนื้อเยื่อแล้วสร้างใหม่ที่เขานิยามว่าเป็น 'ผลข้างเคียง' แทน

พอได้ยินว่านี่เป็นผลลัพธ์จากอาหารเวทมนตร์สูตรตะวันออก วิลล์ถึงกับตื่นเต้นสุดขีด

"มันเป็นอย่างที่ป้าข้างบ้านว่าไว้จริงๆ สินะ? จมูกลำใหญ่ มันก็จะยาวตาม!"

ดิโออดขำออกมาไม่ได้ เพราะเข้าใจว่า 'มัน' ที่วิลล์หมายถึงนี่คือน้ำมูกไหลเป็นเมตรตะกี้ชัวร์เลย!

"เอ่อใช่ ว่าแต่ อาหารนี่ช่วยเรื่อง 'เพิ่มขนาด' ได้มั้ย?"

ดิโอมองค้อนใส่ "ถ้านายหมายถึงส่วนสูงล่ะก็นะ อันนั้นมันเกี่ยวกับพวกยีนมากกว่า ไม่ถือว่าเป็นโรค"

วิลล์รีบค้านทันที "ไม่ๆๆๆ ฉันไม่ได้หมายถึงส่วนสูงโว้ย! แต่หมายถึงอันนี้!" ชี้ลงที่เป้าของตัวเอง

"มีอันใหญ่ ก็ต้องมีอันที่ทำให้ใหญ่ใช่ป่ะ!"

ดิโอยกนิ้วกลางให้เลย แล้วก็ด่าตามแบบคนนิวยอร์ก!

"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่าาา รู้ล่ะ แต่อาหารสูตรตะวันออกเนี่ยมันเจ๋งจริงนะ ภูมิแพ้ฉันหายเป็นปลิดทิ้ง ปวดหัวก็หายแฮะ รู้สึกสดชื่นจังเลยเว้ยเฮ้ย!"

"ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงกล้าตั้งราคาหมื่นเหรียญ มันของจริงนี่หว่า! ไอ้พวกเศรษฐีกระเป๋าหนักทั้งหลาย มีจ่ายให้แกถึงแสนเหรียญ ถึงล้านเหรียญก็ยอมอ่ะ!"

ดิโอรู้สึกดีใจแต่ก็แอบอิจฉาเล็กๆ ที่วิลล์นิสัยดีขนาดนี้ ถึงเขาจะเติบโตมาในหมู่สมาชิกแก๊งก็ตาม ตอนแรกอาจจะดูเถื่อนๆ แต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนดีคนนึง มุขตะกี้ก็ฮา

วิลล์ก็ไม่น้อยหน้า ตอนนี้ดีใจด้วยกับดิโอจริงๆ ที่พึ่งพาตัวเองได้

"แน่ใจเหรอว่าจะมัวแต่คุย สเต๊กน่ะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน"

ในชั่วเวลานั้นดิโอตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะถือว่าวิลล์เป็นเพื่อน ไม่ใช่แค่เพื่อนของเจ้าของร่างนี้

วิลล์ลืมเรื่องสเต๊กกับพุดดิ้งไปหมดแล้ว พอชูโป้งยกให้ดิโอแล้วก็จัดการสเต๊กที่เหลืออยู่ในจานอย่างเอร็ดอร่อย ปิดท้ายด้วยพุดดิ้งรสเลิศ

ถึงการรักษาแรกจะดูสยองไปหน่อย แต่ครั้งต่อๆ มาเขาก็ตั้งตารอว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขาอีก เพียงแต่จะตกใจทุกครั้งที่เห็นกระบวนการรักษามันเริ่มทำงาน

พอจัดการพุดดิ้งเรียบร้อย ก็ลุกขึ้นไปสำรวจตัวเอง ตั้งใจจับจ้องดูร่างกายว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"สุดยอด!"

หลังจากที่การรักษาทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว วิลล์ดีใจมากที่ได้เห็นผลลัพธ์ แผลเก่าแทบจะหายไปหมดเลย แม้แต่แผลเป็นใหญ่ๆ ที่หลังก็หายไปด้วย นึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องแบบนี้มันทำได้