ตอนที่ 14 ของล่อใจและการปฏิเสธ

"ก็จริงนะ พอเห็นกระบวนการรักษาแล้วคนที่มาลองจะช็อคเกินไปแล้ววิ่งหนีรึเปล่า?" เจนนี่ที่ไม่ยอมแพ้ ขยับเก้าอี้มานั่งใกล้ดิโอขึ้น พร้อมกับส่งสายตาอ้อนๆ ให้

นี่แหละสิ่งที่ดิโอกลัวมากที่สุด คนธรรมดาส่วนใหญ่ไม่สามารถรักษาความสงบใจไว้ได้ โดยเฉพาะถ้าได้เห็นกระบวนการรักษาอย่าง 'สดๆ' น่ะนะ

แต่ให้ทำยังไงได้ มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ นี่ เพราะกระบวนการรักษามันต้องทำลายส่วนที่จะรักษาให้สิ้นก่อนถึงจะฟื้นฟูขึ้นมาใหม่ได้

ก็เลยส่ายหัวอย่างเด็ดเดี่ยว "นี่ก็เป็นความมหัศจรรย์ของสูตรอาหารนี่ไง เร่งเผาผลาญของร่างกายแล้วก็ บลาบลาบลา..."

ดิโอโม้ซะฟังดูน่าเชื่อถือไปหมดเลย รวมถึงการทำลายเนื้อเยื่อแล้วสร้างใหม่ที่เขานิยามว่าเป็น 'ผลข้างเคียง' แทน

"โอ้ เข้าใจแล้วว่ามันเป็นอย่างนี้นี่เอง"

"เพราะฉะนั้นเธอชวนใครมาลองต้องเตือนเขาเตรียมตัวเตรียมใจหน่อยนะ พามาทีละคนก็พอ จะได้ดูแลง่ายๆ และก็กันคนอื่นเห็นกระบวนการรักษาที่มันออกจะสยองหน่อยๆ "

"โอเค ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเตือนเขานะ มีอะไรอีก"

"อ้าว? มีอะไรอีกเหรอ?"

เจนนี่โน้มตัวไปแนบเอวดิโอ แล้วก็ส่งสายตาอ้อนๆ พร้อมกับกระพริบตาส่งไปให้ "ทานข้าวเสร็จแล้วก็...ออกกำลังกายนิดหน่อย... ไม่ต้องไปดูหนังหรอกนะ เราไปหาดื่มกัน แล้วก็กลับที่พัก...หรือจะที่นี่เลยก็ได้นะ..."

มือของเจนนี่เลื่อนลงต่ำไปเรื่อยๆ ดิโอดันตัวออกมานิดหน่อย มองเธออย่างจริงจังแล้วพูดว่า "เจนนี่ เราสองคนเป็นเพื่อนกัน เธอก็มีเสน่ห์นะ แต่ว่าฉันไม่สนใจเธอแบบนั้น ไม่ได้อยากเป็นแฟนเธอเพื่อที่จะได้เอาไปอวดเพื่อนว่ามีแฟนแล้ว"

มือเจนนี่หยุดนิ่ง แล้วก็ถามอย่างไม่เชื่อหู "นี่นายปฏิเสธฉันเพราะเรื่องนี้เลย?"

"ถึงจะไม่ใช่พวกมีปม แต่ก็ไม่อยากคบกับผู้หญิงที่มีแฟนมาหลายคน แล้วก็เคยไปนอนกับพวกเขามาก่อนแล้วน่ะ ทัศนคติของเธอที่มีต่อเรื่องนี้มันน่าผิดหวังมาก " ดิโอพูดอย่างใสซื่อ

เจนนี่ทำตัวตรงขึ้น มองไปที่ดิโอด้วยสีหน้าที่ดูสลับซับซ้อน เธอเองก็ยอมรับว่าตัวเองคบหาผู้ชายเยอะอยู่ ไม่ใช่แค่สะสม แต่ก็อยากเอาไปอวดกับเพื่อน ชอบเปรียบเทียบพวกเขาระหว่างกันด้วย แต่คิดว่านี่เป็นศักดิ์ศรีของสาวสวย และไม่มีใครปฏิเสธเธอเพราะเรื่องเล็กแค่นี้

ดิโอเป็นข้อยกเว้น

"ดูเหมือนว่าเดทวันนี้จะจบลงตรงนี้นะ"

พอคิดได้แบบนั้นแล้ว ตัวเจนนี่ยิ่งเสียดายหนักกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะบุคลิกตัวเองมีปัญหาบางอย่าง แต่มันยากที่จะเปลี่ยนตัวเองได้ง่ายๆ เพื่อผู้ชายสักคน เธอยอมรับว่าดิโอพูดถูก กระทั่งการที่เธอบ้าเขาขนาดนี้ก็อาจจะเป็นเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนรูปหล่อนั่นเอง ถ้ามีคนหล่อกว่าเขาโผล่เข้ามาในชีวิตเธออีกละ ความรู้สึกที่มีต่อดิโอจะเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า?

"ฉันขับรถไปส่งเธอดีกว่า"

"ไม่ต้อง ขับเองได้"

เห็นว่าช่วงนี้เดือนมีนาคมแล้วในนิวยอร์ก อุณหภูมิเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 10 องศา เจนนี่ใส่เสื้อผ้าบางซะขนาดนี้ก็จะเป็นหวัดได้ ดิโอก็หวังดีเอาเสื้อโค้ทของตัวเองยื่นให้ แต่เธอปฏิเสธ

"เอาน่า อย่างน้อยๆ ก็เอาไปไว้ผูกเอวไว้สิ"

เจนนี่รับเสื้อโค้ทแบบลนๆ เกือบลืมไปเลย ถ้าเดินออกจากร้านไปในสภาพอย่างนี้ โดยเฉพาะกางเกงเปียกๆ แบบนี้นี่มีคนมองเหลียวหลังแน่ๆ

"ขอบใจมาก" เสียงต่ำเหมือนกระซิบ แล้วเจนนี่ก็เผ่นออกจากร้านไปเลย ถึงจะทำเป็นมั่นใจ แต่ความจริงก็อายไม่น้อยเลย มันน่าทุเรศมาก

ดิโอแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร รีบวิ่งไปที่รถตัวเองแล้วเหยียบมิด น่าจะอยากกลับบ้านไปเปลี่ยนกางเกงเป็นแน่

"ต้องบอกแขกที่มาลองอาหารให้เอากางเกงมาสำรองด้วยนี่นา?" ดิโอดีใจ ทำความสะอาดภายในร้านไปฮัมเพลงไปด้วย

ผ่านไปแบบนั้นอยู่สองวัน ในที่สุดเขาก็เปิดร้านได้อีกครั้ง แต่รอบนี้เปลี่ยนชื่อร้านเป็น 'โจโจ้แฟนตาซีเรสเตอรองท์'

อาจจะไม่ใช่ชื่อที่ดีอะไรขนาดนั้น อาจจะไม่มีความหมายอะไรแฝงอยู่ แต่เจ้าตัวก็พอใจกับชื่อนี้แล้ว

"เปลี่ยนชื่อร้านทำไม?"

วิลล์รู้เรื่องที่ดิโอเปิดกิจการใหม่แล้ว วันนี้ก็เลยมาพร้อมกับช่อดอกไม้

ชาวบ้านแถวนี้บางคนก็สงสัยแวะมาดู ตอนแรกนึกว่าเจ้าของคนใหม่แล้วไม่ใช่ดิโอ เพราะไม่เชื่อว่าเขาจะกลับมาเปิดร้านได้อีก

"เพราะว่าอาหารที่ฉันทำมันแตกต่างจากเมื่อก่อนไง เลยต้องเปลี่ยนชื่อร้านใหม่ด้วยสิ เข้าไปข้างในก่อน เราค่อยคุยกัน"

นี่เป็นครั้งแรกที่วิลล์เข้ามาดูร้านหลังจากดิโอปรับปรุงใหม่แล้ว ทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ "อะไรนะ...? มีแค่โต๊ะเดียวเหรอ? รีบเอาโต๊ะอื่นๆ มาตั้งสิ จะเที่ยงแล้วด้วย ไหนล่ะเอามา เดี่ยวช่วยยกเอง"

ดิโอรีบหัวเราะแล้วดึงไว้ มองวิลล์ที่กำลังกระวนกระวายพร้อมกับอธิบาย "โต๊ะเดียวก็พอมั้ง ฉันจงใจเลยล่ะ กินเสร็จโต๊ะนี้ก็รับแขกชุดต่อไปเลย"

วิลจ้องมองดิโอจากบนลงล่าง เขายังแตะหน้าผากของเขาด้วยซ้ำ

“นายไม่มีไข้ การตายของลุงและป้ากระทบจิตใจนายมากขนาดนั้นเลยเหรอ? มาโรงพยาบาลกันเถอะ ฉันได้ยินมาว่าซิมอนจากถนน XXX เป็นหมอที่เก่งเรื่องอาการป่วยทางจิตแบบนี้!”

วิลล์พูดขึ้นมาว่าจะพาดิโอไปหาหมอ

คนไม่เคยทำธุรกิจก็ยังรู้เลยว่าเปิดร้านอาหารแล้วตั้งโต๊ะรับแขกแค่โต๊ะเดียวน่ะมันผิดปกติ

คนมากินเสร็จแล้ว มีลูกค้าใหม่เดินเข้าร้านมา นี่มาเล่นตลกใช่ไหม?

"เฮ้ ฉันพูดจริงนะ ฉันไม่ได้ป่วย" ถึงจะออกแรงดึงด้วยแรงที่มีทั้งหมดแล้ว แต่ก็ทำอะไรดิโอไม่ได้ เพราะตั้งแต่ข้ามายังโลกนี้ เขาฝึกคลื่นมนตราแบบไม่เคยขาด แถมยังใช้ความสามารถของ [เพิร์ล แจม] เสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายมาโดยตลอด เลยทำให้ร่างกายแข็งแรงกว่าคนทั่วไปมาก

"อ้าว? นายไปมีพละกำลังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"เมื่อไม่นานนี่เอง กินเยอะขึ้น แล้วก็ออกกำลังกายอย่างพอเหมาะตามไปด้วย รู้จักฟิตเนสไหมล่ะ?"

"ไปฟิตเนสอะไรได้ ขนาดเวลานอนยังไม่มีเลย ช่วงนี้ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น พวกแก๊งมาเฟียในเฮลส์ คิทเช่นวุ่นวายกันยกใหญ่เลย มีเรื่องกันทุกวัน เมื่อวานก็มีคนฆ่าสมาชิกแก๊งเราไปอีกแล้ว ชิ!"

พอดีโอได้ยินแบบนั้นก็แอบภาวนาอยู่เงียบๆ ว่าอย่าได้เจอเข้ากับพวกแก๊งพวกนั้นล่ะกัน ดูทรงแล้วถ้าอยากจะป้องกันตัวเองได้ ต้องมีสแตนด์พลังสุดโหดเท่านั้นเอง