จิตวิญญาณ 20% ตั้งทีมเฉพาะกิจ (อ่านฟรี 17/07/2567)

“ลงมือซะNO.0 นายชนะแล้ว ถ้านายไม่ทำพวกเราก็ต้องตายกันหมดอยู่ดี” NO.8 กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียวแผ่วเบา ตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลสาหัสจนไม่อาจจะรักษาได้ไหว

“นั่นแหละ ฉันไม่โกรธแค้นอะไรนายหรอก นายจงมีชีวิตอยู่ต่อไปนะเพื่อนรัก”

“ทุกสิ่งที่เราทำมันเป็นสิ่งจำเป็น มนุษย์นั้นอ่อนแอ การดิ้นรนทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แม้มันจะผิดมนุษยธรรมก็เป็นเรื่องที่ต้องกระทำ”

[จิตวิญญาณ 5% > 10%]       

...

“คริสฆ่าข้าทิ้งเสีย อย่าให้พวกมอนสเตอร์มันนำศพข้ากลับไปได้”

“หัวหน้าไม่ต้องเสียใจ ขอแค่ท่านรอดไปได้พวกเราก็ยังมีหวัง”

“พวกเราจะไม่ยอมตายอย่างไร้ค่า!”

ภาพของเพื่อนร่วมรบผู้กล้าหาญวิ่งเข้าใส่ฝูงมอนสเตอร์เพื่อระเบิดตัวเอง ยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขาตลอดเวลา มันเป็นภาพที่น่าเศร้าและเต็มไปด้วยความกล้าหาญที่ไม่มีใครเทียบได้

[จิตวิญญาณ 10% > 15%]     

...

“คริส ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้า... ถึงแม้ว่าในตอนนี้เจ้าจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกแล้วก็ตาม” ชายผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในดาวเวลเฮมกล่าวออกมา

สภาพร่างกายของเขาตอนนี้เหลือเพียงแค่ท่อนบนเท่านั้น แต่ชายผู้นี้ก็ยังไม่ตายและไม่มีอาการอะไรแสดงออกมาทางสีหน้าทั้งนั้น บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งของจิตใจของเขาได้เป็นอย่างดี แม้เขาจะเป็นเพียงคนธรรมดาก็ตาม

“แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้ว่ามันจำเป็น... ในตอนนี้ดาวของเราไม่รอดแล้ว เจ้าจงนำสิ่งนี้ แล้วหนีไปซะ ข้าหวังว่าเจ้าจะได้มีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม” หลังกล่าวจบผู้นำแห่งดาวเวลเฮมก็ได้นิ่งไปพร้อมกับตาที่ค่อย ๆ ปิดลง

[จิตวิญญาณ 15% > 20%]     

...

ภายในห้องส่วนตัวที่กว้างขวางแห่งหนึ่ง

“เป็นความฝันงั้นรึ ?” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่เย็นชา ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความสับสน

ความฝันเหล่านั้นเขาเคยลืมเลือนมันไปแล้ว ทำไมถึงได้กลับมาฝันถึงมันอีกนะ..

“NO.8 NO.9 พวกเจ้ายังคงอยู่กับข้ารึเปล่า ?” คริสกล่าวออกมาพลางทำหน้าเศร้าเล็กน้อย ร่างกายของเขาตอนนี้มันเหมือนไม่ใช่ร่างกายเดิมของเขาเสียทั้งหมด

ถ้าจะให้พูดก็เหมือนกับร่างที่ได้รับการดัดแปลงบางอย่างให้มันดีขึ้น เพราะจากร่างของชายวัยกลางคนที่เต็มไปด้วยบาดแผลซึ่งนาโนแมชชีนและเทคโนโลยีของดาวเวลเฮมไม่อาจรักษาได้ กลับกลายเป็นร่างกายของเด็กหนุ่มที่มีผิวขาวเรียบเนียนแทนเสียอย่างนั้น

“จริงสิ เห็นว่าโลกใบนี้มีผู้ที่มีทักษะชุบชีวิตได้ด้วย จะสามารถชุบชีวิตให้ NO.8 NO.9 ได้หรือเปล่านะ...” คริสที่นึกขึ้นได้ถึงข้อมูลที่เขาเจอในอินเทอร์เน็ตเลยกล่าวออกมาด้วยความสนใจ

ก่อนจะเข้านอนเมื่อคืนเขาก็ได้ทำการใช้งานโทรศัพท์ที่ซื้อมา หาข้อมูลทุกอย่างเท่าที่จะทำได้อย่างคร่าว ๆ เอาไว้แล้ว ซึ่งเขาก็พบว่ามีผู้ปลุกพลังบางคนที่มีทักษะในการชุบชีวิตได้ด้วย แต่ก็ต้องแลกมาด้วยค่าตอบแทบอย่างมหาศาล ทำให้ในประวัติศาสตร์นับตั้งแต่มีการปลุกพลัง จึงเคยมีการชุบชีวิตเพียงแค่ไม่เกินสิบครั้งเท่านั้น

“หกโมงแล้วรึ ข้าต้องไปรับบัตรนักผจญภัยกับรางวัลสนับสนุนที่หญิงสาวผู้นั้นบอกไว้” ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนจะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แปรงฟัน ชำระล้างร่างกายของตนให้เรียบร้อย

ครึ่งหลัง

“สวัสดีค่ะ ต้องการรับอาหารเช้าไหมคะ” พนักงานสาวที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับกล่าวทักทายเมื่อเห็นว่าคริสเดินออกมาจากลิฟต์แล้วเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์

“อืม ขอหนึ่งที่” ชายหนุ่มตอบรับก่อนจะเดินไปยังห้องอาหารตามที่พนักงานแนะนำ

เนื่องจากห้องที่เขาพักเป็นห้องราคาแพง จึงมีบริการอาหารเช้าบุฟเฟ่ต์ฟรีให้ในทุก ๆ เช้า มีถาดใส่อาหารอยู่เต็มไปหมด แต่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกอาหารแนวยุโรปเสียมากกว่า เช่นพวกไส้กรอก แฮม ไข่ดาว ข้าวผัด น้ำต่าง ๆ เป็นต้น

“ไม่ได้อร่อยเท่าร้านเมื่อวาน แต่รสชาติก็นับว่าใช้ได้” คริสกล่าวออกมาหลังกินข้าวเสร็จ

หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากที่พักเพื่อไปหารถสักคันในการเดินทางไปยังอาคารทดสอบ เขาจะได้ไปรับบัตรนักผจญภัยกับของรางวัลสนับสนุนที่หญิงสาวซึ่งคุมด่านทดสอบสุดท้ายบอกเอาไว้

...

“สวัสดีครับ ไปที่ไหนครับคุณลูกค้า” คนขับแท็กซี่ที่คอยจอดรอลูกค้าอยู่บริเวณนี้ กล่าวทักทายทันทีเมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มผู้หนึ่งมายืนอยู่ข้างถนน

“ไปอาคารทดสอบปลุกพลัง” คริสบอกจุดหมายของเขาไปในทันที ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะรีบไปให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด

“ได้เลยครับ” คนขับตอบรับก่อนจะพาชายหนุ่มขึ้นไปนั่งยังรถที่เขาจอดเอาไว้

หลังจากเดินทางกันมาได้สักพักก็พบว่าเบื้องหน้าเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น รถมากมายต่างไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยเหมือนกับว่ามีปัญหาอยู่ที่ด้านหน้า

“คุณลูกค้าครับ เหมือนว่าข้างหน้าจะเกิดรอยแยกมิติฉับพลันนะครับ” คนขับที่เพิ่งจะได้รับแจ้งเตือนจากโทรศัพท์กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

ปกติแล้วรอยแยกมิติมักจะถูกคำนวณล่วงหน้าว่าจะปรากฏขึ้นตรงตำแหน่งใดจากส่วนกลาง มีบ้างที่โผล่ขึ้นมาอย่างไร้สาเหตแบบในตอนนี้ แต่เมื่อมีผู้ใดพบเห็นรอยแยกมิติก็สามารถแจ้งข่าวให้กับทางส่วนกลางได้เลย แล้วทางส่วนกลางจะส่งข่าวสารให้กับผู้คนบริเวณโดยรอบผ่านโทรศัพท์มือถืออีกทีนึง

“เช่นนั้นข้าขอตัวลงตรงนี้ก็แล้วกัน เจ้าเก็บค่าโดยสารได้เลย” คริสกล่าวออกมาก่อนจะชำระเงินไปทั้งหมดสองร้อยเครดิตเป็นค่ารถ หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนไปใส่ชุดหมีขาวน้ำแข็งที่ซื้อมาก่อนหน้านี้เพื่อความสะดวกในการเคลื่อนไหว

คริสทำการเคลื่อนที่ไปตามช่องว่างด้วยความรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงสิบนาทีเขาก็มาถึงบริเวณที่มีรอยแยกมิติขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ ถึงแม้จะเป็นรอยแยกที่ปรากฏขึ้นมาอย่างฉับพลันแต่ก็มีนักผจญภัยจำนวนมากมายืนอออยู่เต็มไปหมด

“สวัสดีพี่ชาย สนใจเข้าไปในรอยแยกกับพวกเราไหม ?” มีชายหนุ่มท่าทางเป็นมิตรสวมชุดเกราะหนักเดินเข้ามาทักทายคริสอย่างเป็นกันเอง

“เข้าไปในนั้นรึ ?” คริสตอบคำถามด้วยการถามกลับไปหน้าตาเฉย

“ใช่แล้ว! ตอนนี้พวกเรามีคน 9 คนแล้ว อีกคนเดียวก็จะครบเงื่อนไขของดันเจี้ยนนี้พอดี” ชายหนุ่มคนนั้นตอบกลับมา

“เฮ้ ทวันซู นายไปชวนใครเข้าทีมน่ะ ?” มีเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาแทรกการสนทนาเสียก่อน เขาเป็นชายที่ดูจากภายนอกก็รู้ว่าน่าจะเป็นนักธนูอย่างแน่นอน

“ก็เห็นเขาเดินมาคนเดียวฉันก็เลยลองชวนดูน่ะ ยังไงพวกเราก็ยังขาดคนอยู่ด้วย ไม่เป็นไรมั้งซาฮา” ทวันซูตอบกลับเพื่อนร่วมทีมของเขาไปอย่างสบาย ๆ

“แต่หมอนี่ยังไม่มีป้ายนักผจญภัยด้วยซ้ำนะ อาจจะเป็นแค่มือใหม่เพิ่งปลุกพลังมาก็ได้” ซาฮากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจนัก เพราะดันเจี้ยนข้างในเป็นดันเจี้ยนแรงค์ E ดังนั้นสมาชิกในทีมของเขาจึงเป็นนักผจญภัยแรงค์ E ทั้งหมด

ถ้ามีนักผจญภัยแรงค์ F ไปด้วยอาจจะเป็นตัวถ่วงเปล่า ๆ

“ก็ให้เขาไปแบกสัมภาระให้พวกเราก็ได้นี่ จริงไหม ?” ทวันซูกล่าวออกมาพลางหันไปขยิบตาข้างหนึ่งให้คริสเพื่อเป็นการถามว่าเขาโอเคไหม

“ข้าไม่มีปัญหา ขอเข้าทีมพวกเจ้าด้วยก็แล้วกัน” คริสตอบรับอย่างว่าง่าย

“เห็นมะ งั้นพวกเราก็ไปแนะนำสมาชิกทีมกันเถอะ” ทวันซูที่เห็นว่าคริสตอบรับง่าย ๆ ก็โล่งใจไม่น้อย เพราะพวกเขาหาสมาชิกคนสุดท้ายอยู่นานแล้ว

ถึงแม้จะมีนักผจญภัยมากันเยอะ แต่ส่วนใหญ่ก็กระจายกันไปจับทีมตามกิลด์ที่สังกัดเสียมากกว่า การจะหาคนที่ไม่ได้มีกิลด์สังกัดมารวมทีมกันแบบพวกเขาจึงนับว่าค่อนข้างยากเลยทีเดียว...