บทที่ 560 พบการรุกล้ำ
บทที่ 560 พบการรุกล้ำ
"จื่อรั่ว ตื่น!"
ซุนม่อคำรามและคำลึกซึ้งก็ปะทุออกมา
พรึ่บ!
รัศมีของมหาคุรุทำให้ห้องนอนสว่างขึ้น แม้ว่าซุนม่อจะไม่ได้สั่งกู้ซิ่วสวินและคนอื่นๆ แต่ 'คำลึกซึ้ง' ของเขาก็อยู่ในระดับครึ่งขั้นของบรรพชนและยังทำให้พวกเขารู้สึกกดดันอย่างมาก
นับประสาอะไรกับนักเรียน แม้แต่เซี่ยหยวนและกู้ซิ่วสวิน ผู้มีความตั้งใจอันแรงกล้าก็ยังจ้องมองไปที่ซุนม่อที่โอ่อ่าด้วยความเคารพและความกลัวปรากฏขึ้นในใจของพวกนาง พวกนางไม่กล้าที่จะแสดงสัญญาณของการไม่เชื่อฟังใดๆ ในขณะนี้
"เอ๊ะ?"
ลู่จื่อรั่วฟื้นความรู้สึกของนางด้วยดวงตาที่งุนงง นางถามคำถามอย่างขี้อาย
"อาจารย์ ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า?"
"..."
ซุนม่อขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติกับสถานะของเด็กสาวมะละกอ โดยพื้นฐานแล้วนางดูไม่เหมือนกับที่หลี่จื่อฉีประสบอันตรายก่อนหน้านี้
“เจ้ารู้สึกไม่สบายใจตรงไหนหรือเปล่า?”
"ไม่!"
ลู่จื่อรั่วเกาหัวของนาง จากนั้นนางก็รู้สึกกังวล เป็นเพราะนางกินมากเกินไปก่อนหน้านี้หรือเปล่า? (อย่างไรก็ตาม มันถึงเวลาแล้วที่ข้าจะพยายามลดน้ำหนัก ถ้าข้าอ้วนขึ้นต่อไปอาจารย์จะต้องไม่ชอบข้าอีกต่อไป!)
ขณะที่นางคิดเรื่องนี้ ลู่จื่อรั่วก็ยื่นมือของนางออกไปโดยไม่รู้ตัวและดันหน้าอกของนางขึ้น รู้สึกถึงน้ำหนักของมัน
(เออ อันนี้โทษอาจารย์ได้นะ ทำตามเขาทุกวันมีความสุขมาก กินอาหารได้มากขึ้นโดยไม่รู้ตัวด้วย”
"จื่อรั่ว!"
หลี่จื่อฉีตบมือของเด็กสาวมะละกอ ผู้หญิงที่ดีจะไม่ทำแบบนั้น หลังจากนั้นนางถามด้วยความสงสัยว่า
“เจ้าประสบอะไรในฝันเสมือนจริง”
“ข้ารู้สึกว่ามันสนุกมากในนั้น!”
ลู่จื่อรั่วหรี่ตาและยิ้ม จากนั้นนางก็กอดแขนของหลี่จื่อฉี ระหว่างทางและเริ่มแสดงท่าทางแปลก
“สัตว์วิญญาณโบราณพวกนั้นน่าสนใจมาก ศิษย์พี่ใหญ่ เจ้าช่วยส่งข้าเข้าไปในโลกแห่งความฝันโดยใช้ฝันเสมือนจริงอีกครั้งได้ไหม?”
เด็กสาวมะละกอยังอยากเล่น!
“ใช่ ช่วยข้าสร้างทิวทัศน์แห่งความฝันด้วย!”
ซวนหยวนพ่อกระตุ้น
“ข้าต้องการผู้ที่มีสัตว์ร้ายโบราณขนาดมหึมา ข้าต้องการต่อสู้กับพวกมัน”
“ไม่ ข้าปฏิเสธ มันทำไม่ได้!”
หลี่จื่อฉีปฏิเสธสามครั้ง นางรู้สึกหดหู่ใจ (พวกเจ้าช่วยเป็นห่วงข้าหน่อยได้ไหม ข้าเกือบตายในความฝันก่อนหน้านี้)
“พวกเจ้ารู้สึกอะไรอีกไหม?”
ซุนม่อไม่ได้หวังว่าผู้ที่เสพติดการต่อสู้จะเข้าใจสิ่งใด ดังนั้น เขาจึงหันสายตาไปที่ถานไถอวี่ถัง และอีกสามคน อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดส่ายหัว
“เอ๊ะ เราไม่ได้ไปเล่นที่นั่นเหรอ?
ลู่จื่อรั่วหดคอกลับมาขณะที่ใบหน้าของนางดูขี้อาย เหมือนคนสอบได้ 0 คะแนนและกลัวว่าจะถูกพ่อลงโทษ
(ไม่ ข้าไม่ยอมให้อาจารย์ผิดหวังหรอก)
ลู่จื่อรั่วรวบรวมสมองของนางและนึกถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในฝันเสมือนจริง แต่นอกเหนือจากการเล่นก็ไม่มีอะไรอื่นแล้วจริงๆ จากนั้นนางก็เลือกที่จะยอมแพ้
“อาจารย์ คราวหน้าข้าจะทำให้ดีที่สุดและจะไม่เล่นแบบนี้อีกต่อไป”
ลู่จื่อรั่วกระพริบตาโตของนางและเป็นเหมือนลูกแมวที่ถูกจับได้ว่าทำแจกันแตก
“จื่อฉี แสดงให้นางเห็นว่าเจ้าเข้าใจอะไรจากฝันเสมือนจริงก่อนหน้านี้”
ซุนม่อสั่ง
"ค่ะ!"
หลี่จื่อฉีพยักหน้าแล้วร่ายฝันเสมือนจริงอีกครั้ง
“เอ๋? เริ่มแล้วเหรอ ให้ข้าเตรียมการหน่อยไม่ได้เหรอ?”
ลู่จื่อรั่วกังวลว่านางอาจจะทำพลาดอีกครั้ง
หนึ่งนาทีต่อมา ความฝันที่ยังไม่เกิดขึ้นก็จบลง และเด็กสาวมะละกอก็ตื่นจากความฝัน
"เป็นยังไงบ้าง?"
หลี่จื่อฉีอยากรู้อยากเห็นมาก
“นั่นสิ...เป็นภาษาอะไรเหรอ?”
ลู่จื่อรั่วพูดเสียงต่ำพร้อมกับก้มหน้าลง ปลายนิ้วชี้ทั้งสองของนางแตะกัน นางไม่กล้ามองตรงไปที่ซุนม่อและหลี่ซีฉี
“ขอโทษ ข้าโง่เกินไป”
หลี่จื่อฉีและซุนม่อสบตากันและถามต่อไป
“เจ้ามีความคิดอะไรอีกบ้าง?”
“คิดเหรอ อืม ภาษานี้เป็นภาษาที่แยกส่วนหรือเปล่า ยิ่งกว่านั้น ข้าดูเหมือนจะเคยได้ยินภาษาที่ฟังดูคล้ายกันมาก่อน”
ลู่จื่อรั่วครุ่นคิดก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ลังเล
“เจ้าเคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อนหรือ?”
หลี่จื่อฉีตกตะลึง
"อืมม ในหอยสังข์"
ลู่จื่อรั่วไม่ได้ปกปิดอะไรเลย
เซี่ยหยวนรู้สึกสับสนอย่างมากและไม่เข้าใจอะไรเลย อย่างไรก็ตาม นางก็รู้ว่านี่อาจเป็นความลับของพวกเขา ดังนั้น นางจึงรีบบอกลา
"หอยสังข์นั่นของเจ้าหรือเปล่า"
ความอยากรู้อยากเห็นของหลี่จื่อฉี หลุดออกจากแนวคิด
“ใช่ ข้าเก็บมันมาจากชายหาดตอนอายุ 7 ขวบ มันสวยมาก!”
ลู่จื่อรั่วยิ้มอย่างร่าเริง
“เมื่อข้ากลับบ้านครั้งหน้าข้าจะนำมาที่นี่และมอบให้เจ้า”
"..."
หลี่จื่อฉีมีคำพูดเป็นพันคำอยู่ในใจ แต่นางไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี (ข้าขอใช้โชคทั้งหมดที่มีด้วยการกลับชาติมาเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิงแห่งต้าถังได้ไหม หลังจากที่ข้านึกอย่างถี่ถ้วนแล้ว ข้าไม่เคยแม้แต่จะเก็บเหรียญทองแดงมาก่อน!)
ในทางตรงกันข้าม ซุนม่อไม่แปลกใจเลย ลู่จื่อรั่วดูเหมือนจะมีพรสวรรค์โดยกำเนิดที่ไม่ธรรมดาในวิชาการควบคุมวิญญาณ เขาลังเลเล็กน้อยและในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะประทับภาษาศักดิ์สิทธิ์ของการควบคุมจิตวิญญาณลงในจิตใจของเด็กสาวมะละกอ
“ข้าจะสอนคาถาควบคุมวิญญาณให้เจ้า ตั้งสมาธิและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำความเข้าใจมัน”
ซุนม่อไม่กล้าพูดว่าเป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์ เพราะเขากลัวว่าจะสร้างแรงกดดันทางจิตใจอย่างมากต่อลู่จื่อรั่ว
ลู่จื่อรั่วยกหน้าอกของนางขึ้นทันทีและหดหน้าท้องของนาง ใบหน้าเล็กๆ ของนางตึงขึ้น
บูม!
แสงสีขาวซึ่งบรรจุแก่นแท้ของภาษาแห่งการควบคุมทางจิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ได้กระจายเข้าไปในจิตใจของเด็กสาวมะละกอจากกำปั้นขวาของซุนม่อ
หัวของลู่จื่อรั่วเอนลงเล็กน้อย
ซุนม่อมีสมาธิจดจ่ออย่างเต็มที่ขณะที่เขาจ้องมองเครื่องรางนำโชคของเขาและเตรียมพร้อมที่จะช่วยนางในตอนที่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น อย่างไรก็ตาม เขาพบว่าเด็กสาวมะละกอไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
ลู่จื่อรั่วกระพริบตาราวกับว่านางกำลังถามว่า 'แค่นั้นเหรอ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ทำไมอาจารย์และศิษย์พี่ใหญ่ถึงดูเหมือนพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขามอย่างยิ่ง'
“เข้าใจไหม?”
ซุนม่อถาม
“อืม นี่คือคาถาที่สามารถลบสัญญาทางวิญญาณได้ อว๋า ข้าจะสามารถปลดปล่อยสัญญาทางวิญญาณเหล่านั้นที่ถูกกวาดต้อนมาเป็นทาสในตอนนี้ได้!”
ลู่จื่อรั่วมีความสุขมาก อาจารย์ของนางเป็นคนอ่อนโยนและอบอุ่นจริงๆ แม้แต่คาถาทางจิตวิญญาณที่ส่งถึงนางก็ยังใจดีโดยธรรมชาติ
ติง!
คะแนนประทับใจจากลู่จื่อรั่ว +100 ความเทิดทูน (28,150/100,000)
“อาจารย์ จู่ๆ ข้าก็รู้สึกอิจฉานางมาก!”
หลี่จื่อฉียิ้มอย่างขมขื่น นางยอมรับว่าในด้านการควบคุมจิตวิญญาณ นางถูกบดขยี้โดยลู่จื่อรั่ว ศิษย์น้องของนาง
“รวมข้าด้วย!”
ซุนม่อปลอบใจ
พูดตามตรงพรสวรรค์ของหลี่จื่อฉีนั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่อย่างนั้นนางคงไม่สามารถอัญเชิญหม่าเฉียนจู วิญญาณคนตายซึ่งมีความชำนาญในการประจบประแจง
“ข้าก็อิจฉาเหมือนกัน!”
ระบบแทรกเข้ามา อัญมณีแห่งโองการอิสรภาพทางจิตวิญญาณนั้นถูกเข้าใจโดยคนสองคนครึ่ง และด้วยความถนัดของหลี่จื่อฉีภายในสามปี นางต้องสามารถเข้าใจมันได้อย่างสมบูรณ์
นี่เป็นการใช้ประโยชน์จากมูลค่าของรางวัลอย่างเต็มที่
…
หลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ จากไป และซุนม่อมองไปที่ท้องฟ้า มันเกือบจะรุ่งสางแล้ว
เขายุ่งมาทั้งวันและเหนื่อยแทบตาย
ซุนม่อนอนไม่หลับอีกต่อไป เขาหยิบกระดาษและพู่กันออกมาและเริ่มวาดยันต์วิญญาณดราก้อนบอล ในขณะที่ทำการวิจัยเกี่ยวกับกระบวนการคิดและแนวคิดของยันต์วิญญาณนี้
มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาหากเขาเอาแต่พึ่งระบบเพื่อรับยันต์วิญญาณใหม่ ซุนม่อต้องการสร้างยันต์นี้ด้วยตัวเองและมีแนวคิดอยู่ในใจแล้ว
ถ้าเขาทำได้ มันจะนำมาซึ่งความก้าวหน้าครั้งใหญ่ให้กับสถาบันจงโจว
เมื่อท้องฟ้าสว่างไสว ซุนม่อไปที่สวนหลังบ้านและฝึกหมัดโพธิธรรมสะท้านฟ้าสักสองสามรอบ จากนั้นเขาก็ซ้อมกับกู้ซิ่วสวิน และรับประทานอาหารเช้าก่อนจะไปโรงเรียนเพื่อดูผลการแข่งขัน
เมื่อซุนม่อเพิ่งลงจากรถม้า ก่อนที่เขาจะเดินได้ไม่กี่ก้าว คนสองคนก็เดินสวนทางกันไปแล้ว
“สวัสดีอาจารย์ซุน ข้าหวงป้อ เป็นสมาชิกของแผนกการศึกษาของสถาบันภูเหลือง ข้าต้องขออภัยที่รบกวนเจ้าอย่างกระทันหัน แต่ข้าอยากเชิญเจ้ามาเป็นศาสตราจารย์ในสถาบันของเรา!”
ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำยิ้มขณะที่เขาพูด ยื่นกล่องของขวัญโดยตรง
“นี่เป็นเพียงของขวัญเล็กน้อย โปรดอย่าลังเลที่จะรับมัน!”
หวงป้อรู้วิถีของโลกดี ไม่เพียงแต่เขาเตรียมของขวัญให้ซุนม่อเท่านั้น แต่เขายังทำการสืบสวนและเตรียมของขวัญการพบปะสำหรับหลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ
"ดีจริงๆ!"
กู้ซิ่วสวินรู้สึกอิจฉา แม้ว่าของขวัญของหวงป้อจะไม่มีค่ามากนัก แต่ใครๆ ก็เห็นว่าเขาเป็นคนจริงใจ ซึ่งหมายความว่าเขานับถือซุนม่ออย่างมาก
“อาจารย์หวง ข้าขอโทษ ข้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากในสถาบันจงโจวอยู่แล้ว และไม่มีความคิดที่จะจากไป”
ซุนม่อปฏิเสธและไม่ยอมรับของขวัญเช่นกัน
หลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ จะไม่ใส่ใจที่จะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้โดยธรรมชาติ
“อาจารย์ซุน ข้ามาที่นี่ด้วยความจริงใจที่สุด อย่ารีบปฏิเสธ เราต่อรองได้เสมอไม่ว่าเจ้าต้องการเงื่อนไขใด!”
รอยยิ้มของหวงป้อไม่จางหาย เขาไม่แปลกใจกับคำตอบของซุนม่อเลย
“ซุนม่อ ข้าจะรอเจ้าที่ด้านข้าง!”
กู้ซิ่วสวินรู้ว่าการสนทนาดังกล่าวถือเป็นเรื่องส่วนตัว ดังนั้น นางจึงริเริ่มที่จะออกจากพื้นที่
“อาจารย์กู้ เจ้าก็เป็นหนึ่งในอาจารย์ที่เราอยากได้เหมือนกัน ถ้าว่างไปกินข้าวกลางวันด้วยกันไหม?”
ผลลัพธ์ของกู้ซิ่วสวินไม่เลวเลย และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางเป็นคนสวย ไม่กี่ปีต่อมา หลังจากความแข็งแกร่งของนางดีขึ้น นางจะสามารถขึ้นสู่อันดับสาวงามดาวรุ่งในเวลานั้นได้ นางจะกลายเป็นอาจารย์คนดัง.
พลังในการชุมนุมของนางต่อชายหนุ่มจะต้องอยู่ในระดับสูงสุดอย่างแน่นอน
(อ้าย ข้าสงสัยว่าอันซินฮุ่ยเป็นอย่างไร ร่วมกับหลิ่วมู่ไป๋นางมีครูใหม่สามคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นมหาคุรุ ทำให้ข้าอิจฉาแทบตาย!)
“ไม่ ขอบคุณ ข้าจะไม่ออกจากสถาบันจงโจว!”
กู้ซิ่วสวินปฏิเสธอย่างหมดจด
"ขอโทษ!"
ซุนม่อยิ้มตามมารยาทที่น่าเบื่อและปฏิเสธหวงป้อ
“อาจารย์ซุน อาจารย์ซุน เรามาเจรจากันก่อนดีไหม?”
หวงป้อไล่ตามเขาและพูด แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เนื่องจากสถาบันภูเหลือง เป็นโรงเรียนชั้นสาม เขาจะต้องเสียหน้าแน่หากยังคงกวนใจซุนม่อ ดังนั้นเขาจึงหยุดก้าว
“เพื่อนคนนี้ไม่โอ่อ่าไปหน่อยเหรอ?เขาไม่อยากฟังเงื่อนไขของเราเลยด้วยซ้ำเจ้าคิดว่าเขากำลังพยายามดึงแผนการเพื่อให้ได้ข้อเสนอที่ดีกว่าหรือเปล่า?”
ผู้ดูแลพูดดูถูก รู้สึกไม่ยุติธรรมกับอาจารย์หวง แต่หลังจากที่เขาพูด ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้รับคำชมเท่านั้น แต่เขากลับถูกดุแทน
"หุบปาก!"
หวงป้อตำหนิ
“เจ้าเป็นแค่คนรับใช้ เจ้าจะรู้อะไร?”
ผู้ดูแลรู้สึกผิดมาก
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลสอบของซุนม่อคืออะไร เขาได้คะแนนเต็มในการสอบข้อเขียนและในการบรรยาย 2 ครั้ง คะแนนเสียงที่ยอดเยี่ยมของเขามากกว่าคนที่อยู่ในอันดับที่ 2 ถึง 2 เท่า เจ้ารู้ไหมว่านี่หมายความว่ายังไง?”
เหตุใดหวงป้อจึงมาที่ประตูโรงเรียนเร็วเพื่อรอซุนม่อ เป็นเพราะเขารักการเป็นคนต่ำต้อย ไม่ใช่โดยธรรมชาติ ไม่ใช่เพราะพรสวรรค์ของซุนม่อ
ครั้งนี้เขาต้องการให้ซุนม่อสร้างความประทับใจที่ดีต่อเขาก่อน ดังนั้นมันจะสะดวกกว่าในการดึงตัวเขาในอนาคต
ช่างเป็นมือใหม่ที่น่าประทับใจ… หวงป้อไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถดึงตัวซุนม่อได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่ประโยค การทำสิ่งที่เขาทำนั้นเป็นเพียงการเปิดไพ่ของเขาเท่านั้น
“เป็นไปได้มากว่าน่าจะมีโรงเรียนราวๆ 20 แห่งแข่งขันกับเรา!”
หวงป้อรู้สึกกังวลในใจของเขา ตราบใดที่ผู้นำของโรงเรียนต่างๆ ไม่ปัญญาอ่อน พวกเขาจะพยายามดึงตัวซุนม่อแน่นอน
ตามที่คาดไว้ เมื่อซุนม่อเข้าโรงเรียน ผู้ดูแลเห็นคนสองกลุ่มวิ่งเข้ามาพูดกับเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาดูอ่อนน้อมถ่อมตนมากกว่าตอนที่พวกเขาเห็นเทพธิดาที่สวยงามเสียอีก