บทที่ 559 การได้พบกับอาจารย์คือโชคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า!
บทที่ 559 การได้พบกับอาจารย์คือโชคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้า!
ในห้องนอน ซุนม่อนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ และมองไปข้างหน้า อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาไม่มีสมาธิ เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ในสภาพเหมือนความฝันอยู่
แสงจากตะเกียงน้ำมันส่องไปที่ร่างของซุนม่อ สะท้อนเงาที่ยาวและแคบบนผนัง
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของ ซุนม่อหลี่จื่อฉีก็ยื่นมือออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ต้องการที่จะสัมผัสมัน แต่ทันทีที่สัมผัสกัน นางสะดุ้งด้วยความตกใจและรีบหดมือขวากลับ
"ข้าทำไม่ได้!"
หลี่จื่อฉีพึมพำและวางมือบนเข่าของนาง นางดูเหมือนหญิงสาวจากครอบครัวที่มีเกียรติที่เพิ่งเข้ามาในห้องเจ้าสาวหลังจากการแต่งงานของนางและนั่งตัวตรง
อย่างไรก็ตามสายตาของนางมักจะมองไปที่ซุนม่อ
"หวา มีฝุ่นติดหน้าอาจารย์!"
หลี่จื่อฉีหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและขยับเข้าไปใกล้ซุนม่อ แต่ก่อนที่นางจะช่วยเขาเช็ดฝุ่นออกเสียงเคาะก็ดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“อาจารย์? สบายดีไหม?”
หยิงไป่อู่ส่งเสียงตะโกน ก่อนหน้านี้ซุนม่อทำให้ทุกคนตื่นตระหนกและพวกเขาก็รีบมา
หลี่จื่อฉีขมวดคิ้วและปัดเป่าผลกระทบของรัศมีมหาคุรุ อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้เปิดประตู นี่เป็นเพราะภาษาศักดิ์สิทธิ์ควบคุมจิตวิญญาณเป็นทักษะอันศักดิ์สิทธิ์และเป็นประเภทที่ต้องเก็บเป็นความลับเล็กน้อย ไข่ดาวน้อยไม่รู้ว่าอาจารย์ของนางเต็มใจที่จะให้คนอื่นรู้เรื่องนี้หรือไม่ ดังนั้นเป็นการดีที่สุดหากพวกเขาสามารถตรวจสอบสิ่งที่ต้องการจะพูดร่วมกันก่อน
ซุนม่อฟื้นคืนสติและนวดหน้าผากของเขา
“อาจารย์ ไป่อู่และคนอื่นๆ อยู่ที่นี่
หลี่จื่อฉีรายงาน
"ไปเปิดประตู!"
ซุนม่อสั่งจิตใจของเขายังคงเล่นซ้ำความฝันก่อนหน้านี้และเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ รัศมีมหาคุรุของโลกนี้ช่างน่าประทับใจจริงๆ
งานที่น่าเบื่อและชีวิตที่ซ้ำซากจำเจจะบั่นทอนความกระตือรือร้น วิธีการของซุนม่อ ในการคลายความกดดันคือการชมภาพยนตร์ที่ให้กำลังใจ
[ร็อคกี้], [ชอว์แชงค์],...
อย่างไรก็ตาม ในที่สุดภาพยนตร์ก็เป็นเพียงภาพยนตร์ คนที่มีความไวพออาจเข้าถึงอารมณ์ของตนเองได้ แต่คนอื่นๆ อาจรู้สึกว่าทุกอย่างถูกปลอมแปลง ไม่มีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตามฝันเสมือนจริง สามารถเปิดโอกาสให้คนๆ หนึ่งได้สัมผัสประสบการณ์ชั่วชีวิตอย่างแท้จริง
ก่อนหน้านี้ในความฝัน ซุนม่อกลายเป็นบัณฑิตที่ยากจนและขยันหมั่นเพียรศึกษาสี่ตำราห้าคัมภีร์ เพื่อให้ได้คะแนนที่ดีและกลายเป็นเจ้าหน้าที่ของจักรวรรดิ ภรรยาของเขาเลี้ยงหนอนไหมเพื่อหาเลี้ยงชีพครอบครัวของพวกเขา.
ในความฝันตอนนี้ ซุนม่อกลายเป็นบัณฑิตตกยาก ศึกษาแนวคิดทุกประเภท คัมภีร์ทั้งสี่และความรู้มาตรฐานห้า เพียงเพื่อสอบจอหงวน และภรรยาตัวน้อยที่มีคุณธรรมของเขาเลี้ยงไหมและสาวไหมเลี้ยงครอบครัว
สามปีต่อมา ซุนม่อได้รับตำแหน่งบัณฑิตอันดับหนึ่งและมีชื่อเสียงโด่งดังขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้น จักรพรรดิก็มอบตำแหน่งข้าหลวงระดับสูงให้กับเขา มอบความรับผิดชอบมากมายและมีอำนาจมหาศาล ทำให้เขามีโอกาสมีศักดินา เขาต้องแน่ใจว่ามีที่ดินเพียงพอสำหรับเกษตรกรในการปลูกพืชและทุกคนสามารถเลี้ยงชีพได้ดี
หลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นทูตระดับสูงและในที่สุดก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นมหาอำมาตย์ของจักรวรรดิ!
ในขณะเดียวกัน ไม่ว่าฮ่องเต้จะต้องการแต่งเขาให้กับองค์หญิงที่ตกหลุมรักเขา หรือแม่ทัพต้องการหมั้นหมายลูกสาวของเขากับเขา ซุนม่อก็เพิกเฉยต่อทุกสิ่งและยังคงรักภรรยาของเขาเช่นเคย เคารพนางและความรักของพวกนาง
เดี๋ยวก่อน ทำไมภรรยาของเขาถึงดูเหมือนไข่ดาวน้อย?
ซุนม่อนวดหว่างคิ้วของเขา อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีเวลาไตร่ตรองเรื่องนี้เพราะเขารู้สึกตกตะลึงกับความรู้สึกสมจริงในความฝันเสมือนจริง
เขาใช้เวลาราว 30 ปีในโลกแห่งความฝัน ซุนม่อมาถึงตำแหน่งสูงสุดที่มีให้สำหรับบุคคลคนหนึ่ง และพึงพอใจสูงสุด มันคงไม่มากเกินไปที่จะประกาศว่าเขาเป็นผู้ชนะในชีวิต
"น่าสะพรึงกลัว!"
ซุนม่อส่ายหัว เขาสามารถใช้ประทับวิญญาณและถ่ายทอดความเข้าใจของเขาเข้าไปในใจของนักเรียน อย่างไรก็ตาม มีข้อจำกัดในเรื่องนี้ หากเนื้อหามากเกินไป มันจะทำให้นักเรียนกลายเป็นคนงี่เง่า ฝันเสมือนจริงไม่มีข้อบกพร่องดังกล่าว
ชั่วพริบตาในความเป็นจริงอาจเป็นร้อยปีในความฝัน!
ในเวลาที่ต้องใช้ดีดนิ้ว คนๆ หนึ่งสามารถสัมผัสประสบการณ์ชีวิตได้ นี่มัน ประสบการณ์ประเภทไหนกันนะ?
ซุนม่อเชื่อด้วยว่าเมื่อนักเรียนตื่นขึ้นจาก 'ความฝันเสมือนจริง' พวกเขาจะมีความเข้าใจและจะกลายเป็นคนที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน
“ซุนม่อ เจ้าสบายดีไหม…อา เลือดนี่…?”
กู้ซิ่วสวินเป็นคนแรกที่รีบเข้ามา เมื่อนางเห็นว่าใบหน้าของซุนม่อเต็มไปด้วยเลือด นางอดไม่ได้ที่จะกระโดดด้วยความตกใจ
“ฮือๆๆ อาจารย์!”
ลู่จื่อรั่วตกใจทันทีและรีบไป นางกลัวมาก จนมือของนางเริ่มสั่น
“เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น”
ลู่จื่อรั่วหลั่งน้ำตาออกมาในทันที และรีบวิ่งเข้ามา มือของนางสั่นด้วยความตกใจ
"ข้าควรทำอย่างไรดี ข้าควรทำอย่างไร?"
หยิงไป่อู่สงบมาก นางรีบมองหากล่องยาและเทน้ำสะอาดลงในอ่างล้างหน้า
“อาการบาดเจ็บ มันค่อนข้างหนัก แต่อาจารย์จะไม่ตาย!”
หลังจากที่ซวนหยวนพ่อสังเกต เขาก็ได้ข้อสรุปนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่กังวลเกี่ยวกับ ซุนม่อ แต่ด้วยสมองที่พร้อมสู้ ปฏิกิริยาแรกของเขาคือการประเมินกระบวนการว่า ซุนม่อ ได้รับบาดเจ็บอย่างไร
“อาจารย์ มันสายไปแล้ว ทำไมท่านต้องทำร้ายตัวเองด้วย”
ถานไถอวี่ถังล้อเล่น แต่ดวงตาของเขาหรี่ลงในขณะที่เขาสำรวจทุกอย่างในห้องอย่างรวดเร็ว นี่เป็นเรื่องพิเศษสำหรับหลี่จื่อฉี โดยถานไถอวี่ถังคอยชำเลืองมองมาที่นางในขณะที่เขาครุ่นคิด
เจียงเหลิ่งไม่ได้พูดอะไร แต่เขามีสีหน้าเป็นกังวลและกำลังช่วยหยิงไป่อู่หายา
“อาจารย์ซุน!”
เซี่ยหยวนมาด้วย เจิ้งฮ่าวลูกศิษย์ส่วนตัวของนางก็อยู่กับนางเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขาก็เหมือนกับจางเหยียนจง และยืนอยู่ที่ข้างประตูพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะพูด
“อย่ากังวลไป เกิดข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
ซุนม่อหัวเราะ เขายังคงค่อนข้างพอใจในขณะที่มองดูการแสดงของนักเรียน
“อาจารย์กู้ อาจารย์เซี่ย ข้าทำให้พวกเจ้าเป็นห่วง พวกเจ้าควรกลับไปนอนได้แล้ว!”
เซี่ยหยวนจดจ่อกับการฝึกปรือของนางเป็นเวลาหลายปีและมีประสบการณ์มากมาย นอกจากนี้ โชคของนางค่อนข้างดี ดังนั้น แม้ว่าอันดับของนางสำหรับการสอบแต่ละรอบจะไม่สูงนักแต่นางก็สอบผ่านทุกอย่าง
“ไม่ต้องพูดแล้ว!”
กู้ซิ่วสวินจะไม่จากไป นางหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือของหยิงไป่อู่และเช็ดใบหน้าของ ซุนม่อ ให้เขาด้วยตัวเอง
สาวหัวแข็งขมวดคิ้ว จริงๆ แล้วนางไม่อยากปล่อยผ้าเช็ดหน้าในมือ
หลังจากที่ลู่จื่อรั่วเห็นว่า ซุนม่อสบายดี หัวใจของนางก็สบายเช่นกัน อย่างไรก็ตาม นางยังคงสะอื้นอยู่ ในไม่ช้า นางขมวดคิ้วและเริ่มดมกลิ่นขณะที่นางค้นหาบริเวณโดยรอบ
"เกิดอะไรขึ้น?"
หยิงไป่อู่ไม่เข้าใจ นางคว้าด้ามกระบี่ของนาง (เป็นไปได้ไหมว่าที่นี่มีอันตราย?)
"ข้ารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายลึกลับที่ทรงพลังมาก"
เด็กสาวมะละกอมีสีหน้าเคร่งเครียดขณะที่นางหันกลับมามองที่หลี่จื่อฉี
“ศิษย์พี่ใหญ่ เจ้าเพิ่งถูกโจมตีหรือเปล่า?”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของซุนม่อก็สั่นสะท้าน จากนั้นเขาก็สั่งว่า
“จื่อฉี ใช้ฝันเสมือนจริง ให้จื่อรั่วและคนอื่นๆ เห็นทุกสิ่งที่เจ้าได้ยินและเห็นในความฝันของเจ้า”
"หา?"
กู้ซิ่วสวินกำลังเช็ดใบหน้าของซุนม่อ แต่จู่ๆ นิ้วของนางก็ออกแรงจนเกือบจะฉีกผิวหนังของเขา
“เบาลงหน่อย!”
หยิงไป่อู่ตำหนิ
“เจ้าพูดอะไร ฝันเสมือนจริง?”
กู้ซิ่วสวินหัวเราะ
“ข้าคงได้ยินมาผิดใช่ไหม?”
เอื๊อก!
เซี่ยหยวนกลืนน้ำลายเต็มปาก (งั้น ข้าได้ยินไม่ผิดหรอก ซุนม่อพูดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ แต่หลี่จื่อฉีรู้แจ้ง 'ฝันเสมือนจริง' จริงๆ เหรอ?)
(เราต้องรู้ว่ารัศมีฝันเสมือนจริงเป็นสิ่งที่ข้าไม่หวังว่าจะเข้าใจเลยตลอดชีวิตของข้า!)
“ว้าว ศิษย์พี่ใหญ่ เจ้าเข้าใจฝันเสมือนจริงแล้วหรือ ยินดีด้วย!”
เด็กสาวมะละกอเป็นคนตรงไปตรงมาเสมอและไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าคำเหล่านี้หมายถึงอะไร นางแค่แสดงความยินดีกับหลี่จื่อฉีจากก้นบึ้งของหัวใจ
ถานไถอวี่ถัง, เจียงเหลิ่ง และแม้แต่หยิงไป่อู่ที่เพิ่งเริ่มฝึกฝน ต่างก็ตกตะลึงเป็นพิเศษเมื่อพวกเขาจ้องมองที่ไข่ดาวน้อย
แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่านางเป็นอัจฉริยะ แต่พรสวรรค์ของนางก็เหนือชั้นไปหน่อยหรือเปล่า?
“ฝันเสมือนจริง รัศมีมหาคุรุใช่ไหม?”
เจิ้งฮ่าวถามเซี่ยหยวน จางเหยียนจงรู้สึกทึ่ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกผิดหวังอย่างมาก
“ไม่เป็นไร ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของหลี่จื่อฉีนั้นเหมือนกับมือใหม่ ข้าจะชนะนางอย่างแน่นอน”
จางเหยียนจงปลอบใจตัวเอง
“เจ้าได้ยินไม่ผิด จื่อฉีเพิ่งรู้แจ้งรัศมีฝันเสมือนจริง”
ซุนม่อภูมิใจมาก
ทำไมเขาถึงเปิดเผยเรื่องนี้ เพียงเพราะเขาต้องการช่วยให้หลี่จื่อฉีได้รับชื่อเสียง
ในฐานะที่เป็นเด็กสาวที่ครั้งหนึ่งเคยถูกปฏิเสธโดยรองเซียน ไข่ดาวน้อยมักจะรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเสมอ แม้ว่าทุกคนจะดูให้เกียรตินางมาก แต่พวกเขาทั้งหมดก็แอบเยาะเย้ยนางลับหลัง
ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ ถ้าเจ้าไม่สามารถฝึกฝนได้ นั่นจะเป็นบาปดั้งเดิม ยิ่งกว่านั้น นางถูกรองเซียนปฏิเสธด้วยตัวเอง มันเหมือนกับหมอที่มีชื่อเสียงมากที่บอกเจ้าว่าเจ้าตายไปแล้วเมื่อเจ้าไปให้เขาตรวจสุขภาพ
แม้แต่ไข่ดาวน้อยก็เชื่อเช่นนั้น ดังนั้นนางจึงพยายามฆ่าตัวตายในทะเลสาบหยุนถิงและบังเอิญไปพบซุนม่อที่นั่น
ถ้าไม่ใช่เพราะนางรู้จักซุนม่อและกลายเป็นศิษย์ของเขา นางก็คงไม่ได้เห็นแสงแห่งความหวังอีกเลย มีแนวโน้มว่าไข่ดาวน้อยตอนนี้คงกลายเป็นซากศพไปแล้ว
หลังจากได้ยินการยอมรับของซุนม่อ ทุกคนที่นี่ก็สูดอากาศหนาวเหน็บ
นิ้วของกู้ซิ่วสวินออกแรงมากขึ้นและบีบซุนม่ออย่างดุดัน
"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"
ซุนม่อตกใจมาก
"ข้าอิจฉามาก!"
กู้ซิ่วสวินกัดฟัน ไม่ใช่เพราะที่นี่มีคนเยอะเกินไป นางรู้สึกอยากกัดซุนม่อจริงๆ
“สวรรค์ของข้า จื่อฉีอายุเพียง 13 ปีก็ได้รวบรวมรัศมีมหาคุรุแล้วและสามารถเป็นมหาคุรุได้หากนางต้องการ”
เซี่ยหยวนอุทานด้วยความชื่นชม (ทำไมข้าถึงไม่เจอนักเรียนแบบนี้?)
“อาจารย์เซี่ย เป็นรัศมีของมหาคุรุสองชนิดแล้ว…”
กู้ซิ่วสวิน ยิ้มอย่างขมขื่น
"อา? สะ...สอง?"
เซี่ยหยวนตกใจมากจนแทบจะกัดลิ้นตาย
“ยังมีความทรงจำฝังแน่น!”
เมื่อกู้ซิ่วสวิน คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง ความอิจฉาก็พลุ่งพล่านในใจของนาง และนางก็ชกซุนม่อโดยตรงเบาๆ แต่หลังจากนั้น นางก็กระแทกใส่เขา
"คะ...ความทรงจำฝังแน่น?"
ความรู้สึกเหมือนกินของเปรี้ยวเกิดขึ้นในใจของเซี่ยหยวนในทันที นางปรารถนาจะได้รัศมีมหาคุรุทั้งสองนี้ในความฝัน นอกจากนี้ ด้วยพรสวรรค์ของหลี่จื่อฉี หลี่จื่อฉีอาจกลายเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวได้เร็วกว่านาง
"ทั้งหมดเป็นเพราะคำแนะนำที่ยอดเยี่ยมของอาจารย์ที่ทำให้ข้าสามารถเข้าใจ 'ความฝันเสมือนจริง' ได้"
หลี่จื่อฉีพูดอย่างนอบน้อม หลังจากที่นางเห็นการแสดงออกของเซี่ยหยวนและ กู้ซิ่วสวิน นางรู้สึกขอบคุณซุนม่อมากยิ่งขึ้น
(ตามที่คาดไว้ การได้พบอาจารย์คือความโชคดีที่สุดในชีวิตของข้า!)
ติง!
คะแนนประทับใจจาก หลี่จื่อฉี +1,000 ความเทิดทูน (29,760/100,000)
“ไม่เลว อย่างที่คาดไว้ ดวงตาของอาจารย์ซุนเหมือนคบเพลิงที่ส่องประกายในป่า คำแนะนำของเจ้าอยู่ในจุดนั้นแล้ว!”
เซี่ยหยวนพยักหน้าแล้วถอนหายใจอย่างเงียบๆ (โชคดีที่ข้าไม่คิดจะแข่งขันกับ ซุนม่อ ไม่อย่างนั้นข้าจะถูกบดขยี้อย่างหนักจนถึงจุดที่ข้าเป็นคนปัญญาอ่อน)
ติง!
คะแนนประทับใจจากเซี่ยหยวน +100 ความเคารพ (1,570/10,000)
"เอาล่ะมาเริ่มกันเลย!"
ซุนม่อกระตุ้น เวลานี้ไม่ช้าอีกแล้ว
"ค่ะ!"
หลี่จื่อฉีพยักหน้าแล้วร่ายฝันเสมือนจริง
กลีบดอกไม้สีชมพูเต็มห้องอีกครั้งพวกมันเหมือนเรือลำเล็กๆที่ลอยอยู่บนผิวน้ำของทะเลสาบและเหมือนจดหมายที่แฟนสาวโยนให้
ซวนหยวนพ่อ และคนอื่นๆ ตกอยู่ในความงุนงงทันที
เจิ้งฮ่าวและจางเหยียนจง ต่างรู้สึกอิจฉาอย่างมากเมื่อเห็นสิ่งนี้
“ขออภัย นี่คือ 'ความฝันเสมือนจริง' ซึ่งเชื่อมโยงกับวิชาแห่งการควบคุมจิตวิญญาณ มันค่อนข้างอันตรายกว่าและข้าไม่รู้ว่าเหยียนจงและเจิ้งฮ่าวจะได้รับผลกระทบหรือไม่ ดังนั้นข้าจึงไม่ปล่อยให้พวกเขาสัมผัสมัน”
ซุนม่ออธิบาย
“เข้าใจแล้ว!”
เซี่ยหยวนไม่โต้แย้ง
กู้ซิ่วสวินบอกให้ซุนม่อหยุดพูด
สามนาทีผ่านไป แต่สามนาทีนี้สำหรับซวนหยวนพ่อและคนอื่นๆ เป็นระยะเวลาที่ยาวนานมาก
เมื่อหลี่จื่อฉีลบรัศมีออก ซวนหยวนพ่อและคนอื่นๆ ก็ตื่นจากความฝัน
"เวทมนตร์!"
ถานไถอวี่ถังถอนหายใจอย่างสะท้อนใจ
"อืมม!"
หยิงไป่อู่และเจียงเหลิ่งพยักหน้า
“ให้ข้าต่อกรกับสัตว์ร้ายโบราณขนาดมหึมาเหล่านั้นได้หรือไม่”
ซวนหยวนพ่อเลียริมฝีปากของเขาและอ้อนวอน
หลี่จื่อฉีไม่สนใจเขา นางกำลังมองลู่จื่อรั่วด้วยความกังวลเพราะเด็กสาวมะละกอยังคงงุนงง (ไม่นะ สถานะนี้…ดูเหมือนว่าข้าจะสูญเสียการควบคุม!)
“เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม? มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?”
ซุนม่อตกใจมาก
