ตอนที่ 2 ดิโอ

โทรศัพท์ยังคุยอยู่ วิลล์มีสำเนียงแปลกๆ เหมือนคนดำส่วนใหญ่ แต่เหอหย่งจื้อไม่ค่อยชินสำเนียงนี้ ก็เลยฟังไปจนจบ แล้วก็รู้สึกแปลกๆ เพราะชื่อเขาดันไปตรงกับตัวร้ายของเกมก็อปที่กำลังจะทำซะงั้น

โจโจ้?

ไม่สิ ดิโอต่างหาก!

หรือว่านี่คือพรหมลิขิตกันนะ...

ตอนที่ดิโอกำลังคิดถึงการ์ตูนโจโจ้ภาคปกติ อยู่ๆ ก็รู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นอะไรโผล่ขึ้นมาตรงหน้า

หน้าจอที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น นี่มัน...เดจาวูชัดๆ

"นี่มันอินเตอร์เฟซของเกมนี่หว่า! มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย?"

ดิโอรู้จากนิยายกับอนิเมะอยู่แล้วว่าไอ้พระเอกแบบนี้มันต้องมีพลังพิเศษอะไรสักอย่างสิ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะได้กับเขาด้วย แล้วพอเห็นหน้าจอนี่ก็ตื่นเต้นชะมัด!

"เฮ้ย ฟังอยู่ป่ะ? นายยังอยู่ตรงนั้นใช่ไหม?"

"เอ่อ? อา! ขอโทษที พอดีนายพูดว่าอะไรนะ?" ดิโอดีใจจนลืมไปเลยว่ายังคุยโทรศัพท์กับวิลล์อยู่

"ฉันบอกว่าให้แกพักผ่อนดีๆ ฉันจะไปรับแกพรุ่งนี้แล้วก็แวะไปดูสุสานด้วยกัน ไม่คิดว่าไอ้เพลย์บอยโทนี่ สตาร์กนั่นจะใจป้ำขนาดนี้"

"อ๋อ โอเค งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้ละกัน"

"ได้เลย ดูแลตัวเองด้วยนะ บาย!"

ดิโอรีบวางสาย แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าวิลล์เพิ่งพูดชื่ออะไร...

โทนี่ สตาร์ก!?

จะเป็นไปได้ไหมนะ...

ในที่สุดดิโอก็รู้แล้วว่าสถานการณ์มันร้ายแรงขนาดไหน นี่เขาไม่ได้อยู่ในโลกเดิมแล้วนี่หว่า! เขารีบวางมือจาก 'พลังพิเศษ' แล้วคว้าโทรศัพท์มาค้นเน็ตทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ถึงกับอึ้งไปเลย สตาร์ค อินดัสทรี้... แล้วก็อีกหลายชื่อดังมากโผล่มาให้เห็น แถมไม่ได้มาแบบนักแสดงนะ แต่มาแบบตัวจริงเสียงจริง

จะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขาข้ามมายังจักรวาลมาร์เวลซะงั้น

โชคยังดีที่ตอนนี้ยังเป็นปี 2010 อยู่ การต่อสู้กับทานอสยังอีกไกล แต่ปัญหาคือ ดิโอจำไม่ได้แม่นๆ ว่าแต่ละเหตุการณ์สำคัญมันเกิดขึ้นวันไหนเดือนไหนบ้าง รู้แค่ว่ามีพวกฮีโร่ต่อสู้กับตัวร้ายเพื่อช่วยโลก

แล้วถ้ามีใครมาทำให้ไทม์ไลน์ของจักรวาลนี้มันรวนขึ้นมา ก็อาจจะเกิดเรื่องยุ่งๆ แบบไทม์พาราด็อกซ์ได้

พอรู้ตัวว่ามาอยู่ที่ไหน ดิโอก็เริ่มสติแตก อยากจะกลับไปใช้ชีวิตสงบๆ แบบเดิมซะเหลือเกิน อย่างน้อยชาติที่แล้วมันก็ยังปลอดภัยดี แต่ที่นี่เล่นมีเอเลี่ยนบุกเป็นว่าเล่น แถมเมืองนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากนิวยอร์กเท่าไหร่ เรียกได้ว่าอยู่ในเขตอันตรายเลย!

แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย ทานอสก็จะรวมอินฟินิตี้สโตนได้ทั้งหกอัน แล้วดีดนิ้วทีเดียว จักรวาลหายไปครึ่งนึง

ถึงโอกาสจะเป็น 50-50 แต่เขามั่นใจว่าตัวเองต้องอยู่ในกลุ่มซวยแน่ๆ !

สมัยที่เขาต้องเทสเกมหาบั๊ก ดูเรทกาชาหลังจากทีมทำเกมเสร็จ...

ประสบการณ์บอกว่าเขาไม่เคยโชคดีในเกมกาชาเลยสักครั้ง! ในขณะที่เพื่อนๆ ได้ตัว SSR เจ๋งๆ กันตรึม

กาชาเพิ่มเรท 10 เท่าก็ยังสอยไม่ได้!

แบบนี้จะไปหวังพึ่งดวงคงไม่ได้แล้วว่ะ!

ไหนๆ ก็มาอยู่ในร่างคนอื่นทั้งที ขอลองหน่อยว่าระหว่างเขากับร่างนี้ ใครมันจะดวงซวยกว่ากัน!

พอคิดแบบนี้ เขาก็เริ่มลืมๆ ไอ้ความอยากกลับไปใช้ชีวิตเดิมไปเลย

ในเมื่อมีพลังพิเศษแล้ว ไม่ว่ามันจะห่วยยังไงก็ต้องใช้มันให้ได้ จะอยู่รอดในโลกนี้ให้ได้เลย!

ต่อให้เปลี่ยนอะไรไม่ได้ อย่างน้อยก็เต็มที่แล้ว... นั่นแหละคือสิ่งที่เขาคิด!

ตอนนี้ที่เขาใจเย็นลงแล้ว และยอมรับความจริงได้ ก็ถึงเวลาเรียนรู้เกี่ยวกับพลังพิเศษนี่สักที นี่แหละคือโอกาสทองที่จะทำให้เขารอดตาย ไม่รีบศึกษารออะไรล่ะ

ถึงตอนนั้นสมัยที่ทำเกมก็อปอยู่ เกมมันจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่พวกคำสั่งพื้นฐาน ฟีเจอร์ต่างๆ หน้าอินเตอร์เฟซก็สร้างไว้เรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้นเขาก็พอเดาๆ การใช้งานได้อยู่

"ระบบ?"

เขาลองเรียก 'ระบบ' ดู เหมือนเวลาพระเอกในนิยายคุยกับระบบเขาจะเรียกกันแบบนี้ แต่ปรากฏว่าเงียบกริบ คงเป็นเพราะเกมมันยังไม่เสร็จ เลยไม่มีเสียงตอบกลับมาล่ะมั้ง

แต่พอคิดอีกที สมมติว่ามีเสียงกระซิบขึ้นมาในหูจริงๆ เขาก็คงหลอนน่าดูเหมือนกัน

ไหนๆ อินเตอร์เฟซนี้ก็เป็นฝีมือเขาเองอยู่แล้ว พื้นฐานต่างๆ ก็รู้หมด เขามีไอเดียลางๆ แล้วว่าจะใช้มันยังไง

สิ่งแรกที่ดิโอทำ คือเปิดกล่องของขวัญสำหรับมือใหม่ ซึ่งข้างในจะมีไข่สีขาวหนึ่งฟอง นี่แหละ ที่จะเป็นสแตนด์แรกของเขา

เอิ่ม...

เขาขมวดคิ้วทันที