ตอนที่ 35 ให้เขาไปที่เรือนเหมย
ตอนที่ 35 ให้เขาไปที่เรือนเหมย
เซียวเฉินขอคำชี้แนะจากหยางฉี
และแทบจะทวนคำที่หยางฉีเคยพูดกับตนก่อนหน้านี้คืนกลับไป ทำให้อีกฝ่ายปฏิเสธได้ยาก
ถึงกระนั้นผู้คนยังคงไม่เข้าใจว่าการต่อสู้ครั้งนี้สลักสำคัญอย่างไร
หยางฉีอยู่ในขอบเขตสะพานชีวาขั้นสอง
แม้เซียวเฉินจะอยู่ในขอบเขตทะเลทุกข์ได้ ทว่าต่อหน้าผู้แข็งแกร่งขอบเขตสะพานชีวา เขาก็ไม่มีอะไรน่าภูมิใจนัก
"เจ้าขอให้ข้าให้คำชี้แนะแก่เจ้าหรือ" หยางฉีหัวเราะลั่นขึ้นมาทันใด เกือบจะสงสัยว่าหูของตัวเองมีปัญหา
ทุกคนมองออกว่ามันไม่ใช่การที่ศิษย์พี่ให้คำชี้แนะแก่น้องชาย หากพ่ายแพ้เซียวเฉินอาจจะต้องประสบความอัปยศอดสูเช่นเดียวกับจัวหยวน
และความเป็นไปได้ที่เซียวเฉินจะแพ้ก็สูงมาก ไม่มีใครคิดว่าเซียวเฉินจะเอาชนะได้
"หากเขาเข้าสาขอบเขตสะพานชีวาก็อาจจะสามารถพอข้ามขั้นไปเอาชนะหยางฉีได้ แต่ตอนนี้ยังห่างไกลเกินไป" ลูกศิษย์คนหนึ่งในสำนักส่ายหัว พวกเขาล้วนฝึกฝนจากขอบเขตทะเลทุกข์ไปถึงสะพานชีวาแล้วจึงรู้ดีถึงความแตกต่างนี้
สะพานชีวาคืออะไร มันคือขอบเขตเหนือทะเลทุกข์ สามารถสยบทะเลทุกข์ได้ หล่อหลอมพลังรากฐานแก่นแท้ บรรลุสี่ขีดจำกัด ฝึกฝนอวัยวะภายในทั้งห้า ซึ่งจะทำให้พลังยุทธ์ของจอมยุทธ์ขอบเขตสะพานชีวาเหนือกว่าขอบเขตทะเลทุกข์อย่างมาก
และภายในขอบเขตสะพานชีวาด้วยกัน ความแตกต่างระหว่างสองขั้นนั้นยากที่จะข้ามไปได้ อีกทั้งเซียวเฉินยังอยู่ในขอบเขตทะเลทุกข์และยังไม่สมบูรณ์
"พลังบำเพ็ญของข้ายังต่ำต้อย การโจมตีของข้าไม่รู้จักความหนักเบา หากเผลอทำร้ายศิษย์พี่หยางฉีเข้า ขออย่าได้ถือสา" สีหน้าของเซียวเฉินยังคงสงบราวกับว่าเขากำลังขอคำชี้แนะด้วยความจริงใจ
หยางฉีมองจัวชิง เห็นว่าเขาพยักหน้าเล็กน้อยก็ก้าวเท้าออกไปข้างหน้า
"ไม่เป็นไร ในฐานะศิษย์พี่ ข้าก็มีเวลาที่พลาดพลั้งได้เช่นกัน!"
พริบตาเดียวหยางฉีก็ยกมือโจมตีด้วยรอยประทับฝ่ามือพลังรากฐานแก่นแท้ทรงพลัง ทะเลทุกข์ปั่นป่วน สะพานชีวาเปล่งประกาย รอยประทับฝ่ามือของเขาดูธรรมดาแต่กลับทำให้เหล่าผู้บำเพ็ญขอบเขตทะเลทุกข์ที่อยู่ในที่เกิดเหตุขนลุกและหวาดหวั่น!
เซียวเฉินเป็นฝ่ายรนหาที่ด้วยตัวเอง หยางฉีจะใจอ่อนได้อย่างไร!
วันก่อนเซียวเฉินให้เขาคุกเข่าจนได้อับอาย เขาจะคืนกับเซียวเฉินทั้งหมด!
"สะพานชีวา..."
เซียวเฉินพึมพำในใจ ยามนี้แววตาของเขาเสมือนกับเหวลึกไร้ก้น ผมสีดำปลิวไสว หมอกสีดำหลายชั้นพันรอบร่างของเขา
หากเซียวเฉินก่อนหน้านี้เหมือนกับเทพสงครามผู้ยิ่งใหญ่ ก้มมองรอบกาย ครองความเป็นหนึ่งไร้เทียมทาน เซียวเฉินในเวลานี้ก็ดูเหมือนเทพสังหารหนุ่ม แววตาทำให้ดวงใจสั่นสะท้าน
ตูม!
เซียวเฉินโจมตีด้วยรอยประทับฝ่ามือพลังรากฐานแก่นแท้เช่นกัน ทว่ารอยประทับนี้มีสีแดงเลือด น่ากลัวและสยดสยอง มันปะทะกับการโจมตีของหยางฉี
"เขาป้องกันไว้ได้!"
ผู้คนต่างก็ประหลาดใจ รอยประทับมือของทั้งสองคนระเบิดออกพร้อมกัน!
ดวงตาของหยางฉีหรี่ลงเล็กน้อย การโจมตีของเขาไม่สามารถเอาชนะเซียวเฉินได้ทันทีอย่างนั้นหรือ
"สมกับเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์เหมย พลังการต่อสู้เหนือชั้น แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะรับมือกับฝ่ามือของข้าได้กี่ครั้ง!"
ฝ่ามือทั้งสองของหยางฉีเปลี่ยนไป สะพานชีวาส่องแสงอันเจิดจ้า พริบตาเดียวสองฝ่ามือของเขาก็โจมตีด้วยรอยประทับฝ่ามือพลังรากฐานแก่นแท้หลายสิบครั้ง ครอบคลุมพื้นที่ที่เซียวเฉินอยู่ เหมือนกับขุนเขาหลายลูกทับถมลงมา!
"เคล็ดวิชาฝ่ามือพันผันแปร!" มีลูกศิษย์ของสำนักจำเคล็ดวิชาฝ่ามือที่หยางฉีฝึกฝนได้และตะโกนออกมา
รอยประทับฝ่ามือมากมายโจมตีเข้ามา เซียวเฉินกำหมัดทั้งสอง ขอบเขตทะเลทุกข์ในร่างคำรามอย่างต่อเนื่อง แม้แต่เลือดของเขาก็ส่งเสียงคำรามราวกับแม่น้ำสายยาวไหลเชี่ยวไม่หยุดยั้ง
พลังรากฐานแก่นแท้แผ่กระจาย กลับกลายเป็นดาบสังหารสีเลือดปรากฏต่อหน้าเซียวเฉิน
"ฟัน!"
เซียวเฉินพูดคำเดียว ดาบสังหารพลังรากฐานแก่นแท้สีเลือดก็ทะยานไปข้างหน้า ทันใดนั้นราวกับพายุสีเลือดรวมตัวกัน รอยประทับมือทั้งหมดที่โจมตีเข้ามาถูกพายุสีเลือดดูดกลืนและบดขยี้เป็นผุยผง!
สีหน้าของหยางฉีเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเห็นดาบสังหารสีเลือดนั้นพุ่งมาจากฟ้า เจตจำนงค์แห่งเลือดอันน่ากลัวคล้ายจะแทงทะลุของและกัดกร่อนร่างเขา!
"ช่างเป็นวิชาที่ร้ายกาจอะไรเช่นนี้"
พลังพลังรากฐานแก่นแท้ในร่างของหยางฉีปะทุอย่างบ้าคลั่ง รอยประทับมือพันผันแปรโจมตีออกไปอย่างต่อเนื่อง เคล็ดวิชานี้สามารถส่งรอยประทับมือจู่โจมหลายครั้งในทันที พลังทำลายล้างนั้นรุนแรงมาก แต่ก็ยังไม่สามารถต้านทานการโจมตีของดาบสังหารสีเลือดได้
"ดาบลิ่มโลหิตสังหาร" สีหน้าของเซียวเฉินเย็นชายิ่งนัก เขาปล่อยพิษเข้าสู่ร่างกายก่อนใช้พลังวิเศษทรงพลังที่จักรพรรดิพิษสร้างขึ้น
กฎของสำนักคือนักเรียนไม่สามารถฆ่ากันเองได้
ทว่าการกระทำของหยางฉีทำให้เซียวเฉินเกิดความคิดที่จะฆ่า
เขาจึงไม่ได้ใช้เคล็ดวิชาลับของหมัดจักรพรรดิสงคราม แต่กลับใช้ดาบลิ่มโลหิตสังหาร
เขาจะไม่ฆ่าหยางฉี แต่จะทำให้อีกฝ่ายทรมานยิ่งกว่าตาย!
ดาบสังหารสีเลือดค่อย ๆ เข้าใกล้หยางฉี หยางฉีใช้พลังทั้งหมดของเขาเพื่อทำลายมัน แต่เมื่อเซียวเฉินมายืนอยู่ข้างหน้าเขา แสงสีเลือดก็เปล่งประกาย ดาบสังหารสีเลือดอีกสามเล่มกลับรวมตัวกันอีกครั้ง
มันสั่นสะเทือนและร้องคำรามราวกับธนูพุ่งออกจากคันศรพุ่งเข้าใส่หยางฉี พลังรากฐานแก่นแท้ของหยางฉีไหลเวียนท่ามกลางแสงเจิดจ้า และฝ่ามือทั้งสองของเขาโจมตีรอยประทับออกไปด้วยอย่างบ้าระห่ำ ราวกับจะใช้พลังพลังรากฐานแก่นแท้ในร่างกายจนหมดสิ้น!
ถึงกระนั้นครั้นเผชิญกับหน้าดาบสังหารสีเลือด รอยประทับฝ่ามือทั้งหมดก็ดูแสนเปราะบาง ถูกแทงทะลุอย่างไร้ปรานี และพุ่งตรงไปที่หยางฉี!
"ไม่!"
หยางฉีเผยสีหน้าตกใจ เขาต้องการขอความช่วยเหลือจากจัวชิงแต่กลับพบว่าอีกฝ่ายเฉยเมย รอยยิ้มขมขื่นผุดขึ้นบนใบหน้าของหยางฉีในยามนี้
ดาบสังหารสีเลือดแทงจุดตันเถียนของเขาเข้าอย่างจัง
เสียงสะพานชีวาแตกร้าวดังขึ้น หยางฉีค่อย ๆ หลับตาลงราวกับว่าเขาไม่อาจยอมรับความจริงได้
พลังบำเพ็ญของเขาถูกทำลายแล้ว
อีกทั้งเขายังรับรู้ถึงพิษบางอย่างที่เข้าสู่กระแสเลือดตนเอง ทำให้ดวงตาของเขาเผยแววสิ้นหวังออกมา
ผู้คนต่างแสดงสีหน้าที่เหลือเชื่อ จอมยุทธ์ขอบเขตทะเลทุกข์อย่างเซียวเฉิน กลับเอาชนะหยางฉีที่อยู่ขอบเขตสะพานชีวาขั้นสองได้!
พลังยุทธ์แบบนี้คืออะไรกัน!
"สามหาว เจ้ากล้าลงมือกับศิษย์ร่วมสำนักอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้!"
เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังขึ้น จัวชิงก้าวขึ้นไปบนลานประลองทันที พลังน่าหวาดหวั่นแผ่ปกคลุมเซียวเฉินในทันที
เมื่อได้ยินคำพูดของจัวชิง หัวใจของหยางฉีก็ขมขื่น จัวชิงไม่แยแสชีวิตของเขาเลย
สำหรับจัวชิงแล้ว ชีวิตของเขาเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้เพื่อตัดสินความผิดของเซียวเฉิน!
"ข้าได้พูดไปแล้วว่าข้าไม่รู้จักหนักเบา ข้าอาจทำร้ายศิษย์พี่หยางฉีโดยไม่ได้ตั้งใจ ศิษย์พี่หยางฉีก็บอกว่าไม่ถือสา" เซียวเฉินพูดอย่างเย็นชา
ดวงตาของเขากลับมาเป็นปกติทีละน้อย หมอกสีดำเลือนหายไป
"หยางฉีไม่ถือสา แต่กฎของสำนักไม่สามารถยอมให้เจ้าทำเช่นนี้ได้!" สีหน้าของจัวชิงเสมือนกระแสสายฟ้า หลายร่างพุ่งขึ้นไปบนลานประลอง ราวกับว่าจะช่วยจัวชิงจับกุมเซียวเฉิน!
เซียวเฉินมองคนที่ก้าวขึ้นมาด้วยสีหน้าเย็นชา
"หยุดเดี๋ยวนี้!"
บนอัฒจรรย์ผู้ชม ร่างสูงเพรียวเดินออกมาก่อนปรากฏตัวบนลานประลอง
"ใครกล้าแตะต้องน้องชายของข้า!" ปราณแข็งแกร่งของจูชิงฮวนทำให้ผู้คนต่างแสดงสีหน้าแข็งค้าง ไม่กล้าก้าวเข้ามา
"จูชิงฮวน เจ้าต้องการปกป้องเขาอย่างนั้นหรือ" จัวชิงคำราม
"หยางฉีอยู่ในขอบเขตสะพานชีวาขั้นที่สอง พลังบำเพ็ญของเขาถูกทำลายเพราะเขาด้อยกว่า และก่อนหน้านี้ก็ตกลงกันว่าจะไม่เอาเรื่อง บัดนี้เจ้ากลับจี้ไม่ปล่อย ทำเช่นนี้เพื่ออะไรกัน" เห็นชัดว่านางไม่กลัวจัวชิง
"การจะเอาเรื่องหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เราจะมอบหมายหน้าที่ให้ผู้อาวุโสแห่งเรือนปราบปรามตัดสิน"
คนผู้หนึ่งเดินอยู่ข้างจัวชิง จัวเหลี่ย ศิษย์พี่ของจัวชิงนั่นเอง เขาก้าวเข้าสู่ขอบเขตตำหนักลี้ลับมานานแล้ว!
พลังของผู้แข็งแกร่งขอบเขตตำหนักลี้ลับแผ่กระจาย ทำให้สีหน้าของจูชิงฮวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ชั่วขณะนี้ที่ร่างในชุดขาวโฉบลงมายืนอยู่ข้างหน้าเซียวเฉินและจูชิงฮวนอย่างสง่างาม สายตาจับจ้องจัวเหลี่ยและจัวชิง
"หลีกทาง!"
"เจ้าไม่เคารพกฎของสำนักหรือ" จัวเหลี่ยตะโกน
"กฎอะไรกัน ใครอยากจับคนให้ไปที่เรือนเหมย!"
