บทที่ 25 เพื่อนร่วมห้อง

"โดยสรุป มีหลายอย่างที่ต้องให้ความสนใจ ตราบใดที่ทุกคนให้ความสนใจมากขึ้น คุณจะไม่ถูกหักคะแนนบ้าน แต่แม้ว่าคุณจะประมาทเลินเล่อเป็นครั้งคราว ก็ไม่สำคัญว่าคุณจะถูกหักคะแนน พวกเราฮัฟเฟิลพัฟจะไม่สนใจตราบใดที่ทุกคนมีความสุขในฮอกวอตส์ นั่นคือสิ่งที่สำคัญ" พรีเฟ็คแฮร์ริสกำลังพูดอยู่ท่ามกลางฝูงชน ขณะที่ไคล์นั่งอยู่ที่ขอบด้านนอก เขาก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร

"ไคล์ คุณมาที่นี่ทำไม? ฉันตามหาคุณมานานแล้ว" คราวนี้เซดริกเดินเข้ามายื่นแก้วน้ำผลไม้ให้เขาแล้วพูดว่า "น้ำส้มคั้นสดแก้วหนึ่งก่อนเข้านอนคือสิ่งที่ดี"

ไคล์ไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น โบกมือให้เซดริก ว่าเขาไม่ต้องการมัน

"คุณเป็นอย่างไรบ้าง? คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?"

"ไม่ ฉันแค่รู้สึกง่วงนิดหน่อย" ไคล์ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นมองและพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อนเล็กน้อย "และฉันไม่ชอบดื่มก่อนนอน ไปถามคนอื่นเถอะ"  

การเคลื่อนไหวที่ผิดปกตินี้กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเซดริกโดยธรรมชาติ เขาก้าวไปทางซ้ายสองก้าวเพียงเพื่อจะพบว่าไคล์หันกลับไปในทิศทางตรงกันข้ามเกือบจะพร้อมๆ กัน มีบางอย่างผิดปกติ 12 เต็ม 10

"ตกลง ฉันจะไปถามน้องใหม่คนอื่น ๆ" เซดริกเดินอย่างรวดเร็วไปด้านข้าง จากนั้นกลั้นหายใจและก้าวเท้าให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นเขาก็เดินไปรอบๆ ไปหาไคล์อีกครั้ง หลังจากประมาณตำแหน่งแล้วเขาก็รีบเดิน ก้มลงไปที่พื้นแล้วมองขึ้นมา

ไคล์ยังคงคิดว่าเขาจะกลับหอพักได้เมื่อไร แต่ทันใดนั้น ก็มีหัวที่มีขนฟูปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ทั้งสองมองหน้ากัน...

"ไคล์ คุณเป็นอะไรไป? ทำไมคุณถึงมีตาสีดำโตขนาดนี้"

"ไม่มีอะไร!"

ไคล์รีบยกมือขึ้นปิดตาซ้ายแล้วพูดอย่างจริงจัง "ฉันทำเอง" เมื่อกี้บังเอิญชนโต๊ะ เป็นธรรมดาที่จะมีรอยฟกช้ำและรอยฟกช้ำ"

"กลมขนาดนั้นเลยเหรอ?" เซดริกนั่งลงกับพื้นแล้วแตะคางแล้วพูดว่า "เหมือนโดนต่อยเลย"

"เป็นไปไม่ได้ คุณกำลังคิดมากเกินไป!" ไคล์พูดอย่างจริงจัง "แม้ว่าคุณจะไม่เชื่อฉัน แต่คุณไม่เชื่อหรอว่าฮัฟเฟิลพัฟเป็นสถานที่ที่อบอุ่นที่สุดในฮอกวอตส์ทั้งหมด" จะมีแบบนี้ได้ยังไง คนหัวรุนแรงในครอบครัวใหญ่ขนาดนี้เหรอ?

"จริงด้วย คุณล้มลงจริงๆ เหรอ?" เซดริกพยักหน้าเห็นด้วยเขายังไม่เชื่อว่าฮัฟเฟิลพัฟจะทุบตีนักเรียนใหม่ในวันแรกของการเปิดเทอม ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเฉพาะในสลิธีรินเท่านั้น

แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไม "ตาดำ" ถึงกลมขนาดนี้ถ้าเขาล้มลงจริงๆมีพรสวรรค์เหรอ? เมื่อเซดริกสับสน พรีเฟ็คแฮร์ริสก็เพิ่งพูดจบ

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือก็บอกมาได้เลย ไม่ต้องเขินอายหรอก ฮัฟเฟิลพัฟเป็นครอบครัวที่อบอุ่น รุ่นพี่ทุกคนรวมทั้งฉันด้วยด้วย พวกเธอน่าจะง่วงนอนแล้ว ฉันจะพาคุณไปที่หอพักของคุณ แพตตี้ คุณจะดูแลฝ่ายหญิง"

ไคล์ลุกขึ้นจากโซฟาทันทีและเดินตามกลุ่มไป เขาไม่ได้ทักทายเซดริกก่อนออกเดินทางด้วยซ้ำ ภายใต้การนำของแฮร์ริส ไคล์ก็มาถึงหอพักของเขาอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับห้องนั่งเล่นทั่วไป สีหลักของที่นี่คือสีเหลืองและสีดำ

โคมไฟทองแดงให้แสงอบอุ่นบนเตียงสี่เสาในหอพัก และมีเครื่องอุ่นเตียงทองแดงแขวนไว้บนผนัง ซึ่งสามารถรักษาเตียงของพ่อมดตัวน้อยให้มีอุณหภูมิที่สบายที่สุดได้

มีอีกสองคนอยู่ในหอพักเดียวกันกับเขา มิเกล เดรค เป็นเด็กชายผมสีเข้มผอมเพรียว อีกคนหนึ่งมีผมสี บลอนด์และมีกล้ามเนื้อค่อนข้างมาก ชื่อไรอัน แบ๊กกิ้นส์ ทั้งคู่ไม่ใช่คนที่เดินผ่านไปมา ส่วนเตียงที่เหลือนั้นว่างเปล่าคงเป็นเพราะจำนวนนักเรียนใหม่ไม่เพียงพอ ไคล์เอียงศีรษะและปีนขึ้นไปบนเตียงหลังจากทักทายทั้งสองคนสั้นๆ

"เฮ้ นี่มันน่าทึ่งจริงๆ ใช่ไหม ที่ฉันเป็นพ่อมด" มิเกลนั่งอยู่บนขอบเตียงแล้วพูดอย่างกระตือรือร้น "ไม่มีคนในครอบครัวของเราคนไหนรู้เวทมนตร์เลย พ่อของฉันขายแท่นขุดเจาะ ส่วนแม่ของฉันทำงานที่ธนาคาร ดังนั้นเมื่อฉันได้รับจดหมายครั้งแรก ฉันคิดว่ามันเป็นการล้อเล่น แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นจริงฮ่าๆ ฮอกวอตส์... ฉันยังคิดว่าฉันกำลังฝันอยู่เลย"

"ฉันเป็นลูกครึ่ง ซึ่งพ่อมดมักเรียกกันว่าเลือดผสม" ไรอันผมสีทองกล่าว "พ่อของฉันเป็นพ่อมดและแม่ของฉันเป็นมักเกิ้ล เธอตกใจมากเมื่อรู้ความจริง"

"แน่นอน คนไม่เคยสัมผัสเวทมนตร์ก็เป็นเช่นนี้" มิเกลกล่าวว่า "คุณอาจนึกไม่ถึงว่าตอนที่ศาสตราจารย์ชื่อควีเรลล์มาที่บ้านของเรา พ่อแม่ของฉันก็เกือบจะโทรหาตำรวจ แล้วเขาก็บอกว่า "นั่นเรียกว่าการเคลื่อนย้าย...การเคลื่อนไหว?"

"คาถาหายตัว"ไคล์พูดด้วยเสียงต่ำ

"ใช่ ถูกต้อง มันคือคาถาหายตัว"

มิเกลมองดู และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นแล้วพูดว่า "เฮ้ ฉันจำคุณได้ คุณคือไคล์ ชอปเปอร์ที่ใช้เวลายี่สิบนาทีในการคัดสรร ใช่ไหม"

"ยินดีที่ได้รู้จัก" ไคล์ตอบ

"คุณบอกเราได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น" มิเกลถามอย่างสงสัย "ทำไมการคัดสรรของคุณถึงใช้เวลานานถึงยี่สิบนาที นานกว่านักรียนปีหนึ่งรวมกันทั้งหมด"

"ไม่มีอะไรเลย" ไคล์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ก็แค่ว่า หมวกคัดสรร สับสนว่าจะคัดฉันไปที่ไหน เลยไม่ได้ตัดสินใจทันที"

"นั่นสินะ" มิเกลพูดด้วยอารมณ์ "หมวกคิดนานมากแล้ว คุณคงจะเก่งมาก"

ไคล์แค่ยิ้มและไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเขาเก่งมาก แต่นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับหมวกคัดสรรเลยและถ้ามิเกลรู้เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้หมวกคัดสรรสับสน เขาคงไม่พูดแบบนี้

ในช่วงต่อมา มิเกลยังคงพูดราวกับว่าเขาถูกฉีดเลือดไก่ จากตรอกไดแอกอนไปจนถึงกริงกอตส์ และจาก กริงกอตส์ไปจนถึงการเลือกไม้กายสิทธิ์ ไม่มีการหยุดระหว่างนั้น ดูเหมือนว่าการเป็นพ่อมดทำให้เขามีความสุขมากจริงๆ ในตอนแรก ไคล์และไรอันยังคงพูดได้สองสามคำ แต่เสียงของมิเกลก็ค่อยๆ กลายเป็นเสียงเดียวที่เหลืออยู่ในหอพักไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้ ฉันทนไม่ไหว

ฉันรู้สึกง่วงนอนแล้วหลังจากกินอาหารครบมื้อ นอกจากนี้ ฉันเคยอยู่บนรถไฟมานานกว่าสิบชั่วโมงก่อนหน้านี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะมีพลังต่อไป ไคล์ยังอยากคุยกับเพื่อนร่วมห้องเพื่อเพิ่มมิตรภาพหรืออะไรสักอย่าง แต่เตียงนอนสบายเกินไป และเขาก็หลับลึกโดยไม่รู้ตัวไรอันที่อยู่ข้างๆ เขาหลับเร็วขึ้น และไม่มีการเคลื่อนไหวเมื่อห้านาทีที่แล้ว