ตอนที่ 28 อย่ากลัว

"ซ่อนตัว?"

"อืมใช่ ซ่อนตัวในนี้ ที่นี่กว้างมากนะ" เด็กชายออกแรงขยับกองเสื้อผ้าที่บดบังร่างกายของเขาออก เผยให้เห็นผิวหนังที่เต็มไปด้วยผื่นแดง "ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะไม่ทำร้ายคุณ มีอีกหลายคนที่ซ่อนตัวอยู่ในนี้เหมือนกัน"

จากที่ไหนสักแห่งด้านหลังเด็กชาย เสียงแปลกๆแผ่วเบาดังขึ้น ชวนให้นึกถึงคำวิงวอนขอความช่วยเหลือ จูเหมียวเซียวเริ่มถูกหลอกหลอนด้วยความคิดที่ว่าถ้าเธอเปิดประตูเสื้อผ้าอีกบาน เธอจะเห็นเพื่อนรวมงานของเธอถูกพับเก็บเหมือนเสื้อผ้าอยู่ข้างใน

"พ่อกับแม่ของผมกําลังมา พวกเขากำลังอารมณ์ไม่ดี คุณรีบเข้ามาดีกว่านะ" เด็กชายพูดออกมาเบาๆ ราวกับว่าเขากลัวจะถูกได้ยิน "ถ้าพ่อแม่ของผมพบคุณ คุณจะถูกสับเป็นชิ้นๆ”

ยากที่จะจินตนาการได้ว่าเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา จูเหมียวเซียวกําขวานในมือให้เแน่นยิ่งขึ้น ตอนนี้ขวานเป็นสิ่งเดียวที่ทําให้เธอรู้สึกปลอดภัย

"พ่อแม่ของผมเป็นคนใจร้าย เขาจะทำร้ายคุณด้วยวีธีที่เลวร้ายที่สุด" เด็กชายโบกมือไปมาแสดงท่าทางกับจูเหมียวเซียว "พวกเขาสูงสามเมตร พ่อของผมแข็งแรงมากและแม่ชอบใช้ของมีคม พวกเขาเกลียดกัน แต่ร่างกายพวกเขากลับถูกติดเข้าด้วยกัน"

ภายใต้คําอธิบายของเด็กชาย จูเหมียวเซียวอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงสัตว์ประหลาดได้

ชายสูงใหญ่กล้ามโตและผู้หญิงถืออาวุธมีคมกวัดแกว่งไปมา ร่างกายของทั้งคู่พันพันกันอย่างพิสดาร เดินเตร่ไปตามทางเดิน ออกไล่ล่าพวกเธอ

ความคิดที่น่าสะพรึงกลัวเหล่านี้ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆสะท้อนทางเดิน

"เงียบ! พวกเขามาแล้ว!"

เด็กชายรีบเอามือปิดปาก ส่วนจูเหมียวเซียวประหม่ามากจนเธอไม่กล้าหายใจแรง

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาพร้อมเสียงโต้เถียง

"นังบ้า! ฉันจะบีบคอแก!"

"ฉันเนี่ยนะผิด? แกต่างหากที่มันไร้ประโยชน์! โชคดีแค่ไหนแล้วที่ลูกชายของเราไม่เหมือนคนอย่างแก!"

"@#$*** อีบ้าฉันจะฆ่าแก!"

คำหยาบคายทุกประเภทหลุดออกมาจากปากของทั้งคู่ จูเหมียวเซียวได้ยินยังรู้สึกไม่สบายใจ นับภาษาอะไรกับเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่ต้องได้ยินคำพวกนี้อยู่เป็นประจำ

"เกร็ก" เสียงรองเท้าเหยียบเศษกระจก

"ครืด.." เสียงเล็บข่วนลากตามพนัง

เสียงทั้งหมดใกล้เข้ามา และหายไปเมื่อถึงประตูห้องที่จูเหมียวเซียวซ่อนตัวอยู่

ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจของเธอเต้นแรงและเร็ว เธอรู้สึกถึงสัตว์ประหลาดที่อยู่ด้านนอกประตู

จูเหมียวเซียวเงยหน้าขึ้น หน้าต่างเหนือกรอบประตูถูกบังคับให้แง้มเปิดออกโดยบางสิ่ง เส้นผมตกลงมาจากหน้าต่าง เลื้อยเข้ามาช้าๆ ใบหน้าของจูเหมียวเซียวซีดลง เธอแทบจะยืนไว้ไม่ไหว

จู่ๆเสียงล็อคถูกเปิดดังก้องไปตามทางเดิน ผมสีดําค่อยๆถอยร่น สัตว์ประหลาดกําลังจะจากไป

จูเหมียวเซียวไม่กล้าเปิดประตูออกไปดู เธอวางขวานลงอย่างระมัดระวัง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา วางมือถือไว้หน้าต่างเหนือกรอบประตูและเปิดกล้อง เธอยืนเขย่งปลายเท้าเหลือบมองผ่านหน้าจอโทรศัพท์ เพียงแวบเดียวเท่านั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรงด้วยความกลัวในภาพที่เห็น

ภาพบนหน้าจอไม่ชัดเจนนัก แต่จะเห็นได้อย่างคลุมเครือว่ามีชายพิการสูงสามเมตรยืนพิงผนังข้างประตูห้องตรงข้าม แขนของเขาใหญ่หนากว่าคนธรรมดาหลายเท่า และมีผู้หญิงคนหนึ่งโอบรอบร่างกายเอาไว้ ร่างกายของทั้งคู่หลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างแปลกประหลาดสร้างตัวตนที่แปลกประหลาดและมหึมา ดวงตาทั้งสี่จ้องมองไปที่ล็อคประตูที่ส่งเสียงออกมา แววตาที่มองตรงไปทั้งดุร้ายและน่ากลัวราวกับว่าพวกเขาพร้อมที่จะฆ่าทุกสิ่งที่เห็น!

"สัตว์ประหลาด!" จูเหมียวเซียวพึมพําด้วยความสยดสยอง สัตว์ประหลาดตัวนั้นคล้ายกับสิ่งที่เธอจินตนาการไว้ ในความเป็นจริงมันรู้สึกเหมือนสัตว์ประหลาดได้เดินออกมาจากจินตนาการของเธอเองเสียมากกว่า

จูเหมียวเซียวกัดริมฝีปากอย่างแรง เพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงออกมา เหงื่อเย็นไหลอาบหน้าผากของเธอ ก่อนที่เธอจะเข้าร่วมศูนย์เธอรู้ดีว่าเธอจะต้องเจอสัตว์ประหลาด แต่เธอไม่คาดคิดว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วขนาดนี้!

เส้นเลือดผุดขึ้นที่คอของเธอ กล้ามเนื้อคอของเธอตึงเครียด เธอไม่กล้าขยับตัว

ความเงียบปกคลุมทางเดินภายในอาคาร เป็นเช่นนี้อยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งผู้ที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องตรงข้ามอาจคิดว่าสัตว์ประหลาดออกไปแล้วและต้องการตรวจสอบสถานการณ์

ลูกบิดประตูหมุนช้าๆ ประตูเก่าเปิดช่องว่างออกเล็กน้อย ผู้คนที่อยู่ข้างในไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดกําลังรอซุ่มโจมตีพวกเขา หัวใจของจูเหมียวเซียวจุกขึ้นมาที่ลําคอของเธอ

"ดูเหมือนปลอดภัยแล้ว"

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากภายในห้อง เป็นเสียงของเจ้าหน้าที่มือใหม่อีกคน

แผงประตูถูกผลักเปิดออกให้กว้างขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าของเพื่อนร่วมงานของเธอปรากฏขึ้น สัตว์ประหลาดที่รออยู่เริ่มเคลื่อนไหว ชายพิการกําหมัดแน่น ผู้หญิงถือมีด เงื่อมมีดไว้เหนือศีรษะของเพื่อนร่วมงานเธอ

ความแวววาวของมีดพุ่งเข้าใกล้ศรีษะของเพื่อนร่วมงาน ที่ไม่รู้ตัวถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามา

"ระวัง!"

จูเหมียวเซียวไม่สามารถทนดูเฉยๆได้อีกต่อไป เธอผลักเปิดประตูในวินาทีสุดท้ายยกขวานขึ้นและเตือนด้วยเสียงอันดัง "ผีอยู่ที่ประตู!"

พวกมันหันหน้ากลับมาพร้อมกัน ขาของเธอสั่นด้วยความหวาดกลัว เธอไม่กล้าขัดขืน ความกลัวทําให้เธอเริ่มวิ่งหนีโดยสัญชาตญาณ

นักสืบที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องตรงข้ามก็มีปฏิกิริยาเช่นกัน อย่างไรก็ตามมันสายเกินไป มันพังประตูเข้าไป มันเดินแกว่งตัวไปมาอย่างไม่มั่นคงเหมือนคนมึนเมา ตลอดทั้งชีวิตของเด็กชายนี่เป็นวิธีที่ชายคนนั้นกลับบ้านในทุกวัน นิสัยของเขายังคงเหมือนเดิมแม้จะกลายเป็นผีไปแล้ว

"ผมจะถ่วงเวลาไว้! รีบออกไป!" เสียงคนขับดังก้องขึ้น ตามด้วยเสียงกระจกแตกเหมือนของหนักตกสู่พื้น นักสืบกล้ามโตดูเหมือนจะถูกโยนออกไปจากทางหน้าต่าง ในขณะที่เขาเบี่ยงเบนความสนใจของสัตว์ประหลาด ไป๋เฉียวและคนอื่นๆก็วิ่งออกมา

"กระจายตัว! ค้นหาเบาะแส! วิธีออกจากเหตุการณ์ผิดปกติต้องอยู่ที่ไหนสักที่!" ไป๋เฉียวต้องการให้ทุกคนสงบสติอารมณ์ แต่เจ้าหน้าที่มือใหม่ที่ถูกความกลัวครอบงำไม่ได้ใส่ใจเธอเลย การฝึกของพวกเขาถูกลืมไปนานแล้ว ทุกคนต่างหาทางหนี

"อย่าออกจากสถานที่เกิดเหตุ! การเข้าไปในหมอกนอกสถานที่จะทําให้คุณสูญเสียตัวเอง! ไม่มีวันกลับมาได้อีก!"

การเตือนความจําไป๋เฉียวนั้นไร้ประโยชน์ ทุกคนถูกความกลัวครอบงํา สติและเหตุผลหายไป ใจจดจ่ออยู่กับการหนีจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่านั้น

โถงทางเดินของอาคารสะท้อนด้วยเสียงร้องอย่างบ้าคลั่งและเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ ทุกคนต่างแย่งกันไปที่ทางออก ท่ามกลางความโกลาหลนี้เด็กที่ซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าก่อนหน้านี้สามารถหลุดออกมาผสมผสานกับทุกคนได้อย่างกลมกลืน

"กลับมา! อย่าปล่อยให้ความกลัวครอบงําคุณ!"

ไป๋เฉียวไล่ตามพวกเขาออกไป เสียงห้ามของเธอดังขึ้นขณะที่เธอวิ่งไปที่ด้านนอกของอาคาร ดูเหมือนว่าจูเหมียวเซียวเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในอาคาร

"เราควรจะทำอะไรต่อไป" เธอพึมพำออกมาเบาๆ

หน้าแรกของคู่มือ คือไม่ควรวิ่งไปรอบๆสุ่มสี่สุ่มห้า เมื่อหลงทางแล้วจะไม่มีวันหาทางกลับบ้านได้ อย่างไรก็ตามหากพวกเขาไม่วิ่งแล้วพวกเขาจะไปซ่อนตัวที่ไหน?

จูเหมียวเซียวมองไปที่ห้องตรงข้ามด้วยความสิ้นหวัง สัตว์ประหลาดยักษ์พลิกโต๊ะและตู้เสื้อผ้าเหมือนคนบ้าที่กดขี่ข่มเหง ทุกสิ่งภายในเงื้อมมือของมันจะถูกทำลายโดยไม่เลือกปฏิบัติ

ขณะที่เธอมองดูชายพิการก้าวผ่านแอ่งเลือดสด จู่ๆมันค่อยๆหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ สายตาของมันจับจ้องไปที่จูเหมียวเซียว

เส้นประสาททุกเส้นในร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความกลัวทันทีที่สัตว์ประหลาดสบตา ความรู้สึกหนาวเหน็บพัดผ่านเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในอาคาร ความกลัวพุ่งกระจายออกมา

ในสายตาที่หวาดกลัวของเธอ ขนาดรูปร่างที่บิดเบี้ยวและน่าสยดสยองของมันดูเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นตามความกลัวของเธอ

การเผชิญหน้าครั้งนี้ทําให้จูเหมียวเซียวหวนคืนสู่ความทรงจําอันเลวร้ายในวัยเด็กอีกครั้ง รายล้อมไปด้วยไฟที่โหมกระหน่ำ เธอรู้สึกถึงควันและความร้อนที่กลืนกินเธอ เปลวไฟที่ร้อนแรงแผดเผาใบหน้า ผิวของเธอแห้งกร้านและแตก "ช่วยหนูด้วย มีใครอยู่ไหม......"

มือที่ดูอ่อนแรงแทบจะจับขวานไว้ไม่ไหว อย่างไรก็ตามจูเหมียวเซียวยังไม่ยอมแพ้ เธอชี้ขวานไปที่สัตว์ประหลาด

"ไม่เหลืออะไรที่ฉันทําได้อีกแล้ว"

ร่างมหึมาปรากฏขึ้นเหนือจูเหมียวเซียว รูปร่างพิลึกพิลั่นที่ครอบงํามุมมองทั้งหมดของเธอ ปลูกฝังความรู้สึกสิ้นหวังอย่างท่วมท้นในหัวใจของเธอ ขวานซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสัญลักษณ์ของความมุ่งมั่นและความแข็งแกร่งของเธอ แต่ตอนนี้รู้สึกหนักเหลือทนในมือของเธอ เมื่อด้ามจับของเธออ่อนแรงลงขวานกำลังหลุดมือ ทันใดนั้นเสียงฉับพลันและไม่ทันคาดคิดก็ทะลุบรรยากาศตึงเครียด

เสียงโซ่กระแทกกับโลหะก็ดังมาจากปลายทางเดิน

หัวของมันอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เสียงที่คมชัดนั้นราวกับมีเวทมนตร์ชนิดพิเศษที่ปลุกเธอให้ตื่นขึ้น เธอหันไปหาเสียง

ในทางเดินเงาร่างที่ไม่คุ้นเคยกําลังเข้าใกล้เธออย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้สวมเครื่องแบบทั่วไปของศูนย์สืบสวน มือซ้ายของเขาถูกห่อหุ้มด้วยโซ่สีเข้มและหนักหน่วง และดวงตาของเขาลุกเป็นไฟด้วยความมุ่งมั่นโดยปราศจากร่องรอยแห่งความกลัวใดๆ

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว เขาใช้กําแพงที่เป็นที่งัดและพุ่งตัวเองไปที่สัตว์ประหลาดกระแทกมันไปด้านหลังอย่างแรง จับโซ่และรัดคอของมันด้วยมือทั้งสองข้าง

"อย่ากลัว!"

น้ําเสียงที่หนักแน่นและมั่นใจของชายหนุ่มทําให้จูเหมียวเซียวหวนคืนสู่ช่วงเวลาสําคัญในวัยเด็กของเธอในทันที เธอจําช่วงเวลาที่เธออายุหกขวบได้อย่างชัดเจนติดอยู่ในบ้านที่ปกคลุมไปด้วยเปลวไฟ นักผจญเพลิงได้บุกเข้ามาอย่างไม่กลัวเกรง พร้อมที่จะพุ่งเข้าไปในนรกที่ลุกโชติช่วงเพื่อช่วยเธอ

ในตอนนั้นนักผจญเพลิงพูดในสิ่งเดียวกัน เป็นเสียงที่ตัดผ่านความโกลาหลของไฟและความกลัว ให้ความหวังและการปกป้อง "อย่ากลัว!"