ตอนที่แล้วข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 15
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 17

ข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 16


ข้านี่แหละจอมเวทไร้เทียมทาน ตอนที่ 16

บนใบหน้าของหลี่หยวนเผยรอยยิ้มพึงพอใจ

"เอาล่ะๆ เงียบกันได้แล้วนักเรียน ต่อไปครูจะแนะนำนักเรียนที่เพิ่งย้ายมาต่อพวกเธอทุกคนนะ"

"เธอชื่อว่า จั่วมู่เกอ อาชีพนักบวชวจนะศักดิ์สิทธิ์ นับจากวันนี้ เธอจะมาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเธอทุกคน หวังว่าจะเข้ากันได้ดีนะ"

นักเรียนภายในห้องต่างส่งเสียงเฮลั่น

แม้จะเคยได้ยินมาแล้วว่าจ่วมู่เกอจะย้ายโรงเรียน

แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะย้ายมาเรียนที่ห้องของพวกเขา

เท่านี้ห้องของพวกเขาก็จะมีอาชีพหายากถึงสองคน ทั้งยังเป็นสาวสวยทั้งคู่เลยด้วย

เรื่องนี้ทำให้บรรดาชายหนุ่มตื่นเต้นยินดีกันมาก

หากพวกเขาสามารถแสดงศักยภาพออกมาในระดับที่น่าพึงพอใจ บางทีอาจจะได้รับความสนใจจากพวกเธอก็ได้?

"หลินอวี่ เธอไปนั่งข้างหลัง ให้จั่วมู่เกอนั่งกับหยานจี"

หลี่ซวนหันมาพูดกับหลินอวี่

"ห้ะ?"

ขณะที่หลินอวี่กำลังคิดว่าตัวเองเองหล่อขึ้นอีกแล้วรึเปล่าอยู่นั้นเอง เมื่อได้ยินคำสั่งของหลี่ซวนเขาก็ต้องชะงัก

"ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ ด้วยหนูนั่งข้างหลังอาหวี่เองค่ะ"

ก่อนที่หลินอวี่จะได้พูดอะไร จั่วมู่เกอก็พูดขึ้นเบาๆ

พูดจบ เธอก็ไม่ได้สนใจว่าหลี่ซวนจะตอบว่าอย่างไร เธอเดินตรงไปทางโต๊ะของหยานจีและหลินอวี่

อาหวี่?

หลี่ซวนและเพื่อนร่วมห้องต่างก็เข้าใจได้ทันทีว่าอาหวี่ที่ว่าก็คือหลินอวี่

ทำไมถึงเรียกชื่อนี้?

หรือว่าพวกเขารู้จักกัน?

ทุกคนต่างทำหน้าแปลกๆ

หลี่ซวนหน้าแปรเปลี่ยน เขามองหลินอวี่ด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจอยู่บ้าง

นักเรียนคนนี้มาจากครอบครัวธรรมดาไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเขาถึงไปรู้จักกับคุณหนูตระกูลใหญ่อย่างจั่วมู่เกอได้?

หลินอวี่มองดูจั่วมู่เกอที่เดินมาทางเขา ในหัวมึนงงอยู่บ้าง

พวกเราไปสนิทกันตอนไหน?

ขณะจั่วมู่เกอเดินผ่านหยานจี เธอก็ตีมือกับหยานจีและขยิบตาหยอกเย้าหลินอวี่

หลังจากนั่งที่แล้ว จั่วมู่เกอก็จิ้มหลังหลินอวี่

"อาหวี่ ในอนาคตฉันขอฝากตัวด้วยนะ"

หลินอวี่ "...."

หลินอวี่รู้สึกอับจนปัญญา

เธอไปกินยาผิดสำแดงมารึไง?

หยานจีหรี่ตาลงก่อนจะพูดขึ้นยิ้มๆ

"อาหวี่ จากที่ฉันรู้จักแม่นี่มา ดูแล้วเธอคงมาที่นี่เพราะนาย"

"ไม่ใช่ว่าย้ายตามเธอมาหรอกเหรอ?"

หลินอวี่พูดไม่ออก

"แค่วันเดียวเนี่ยนะ พวกเธอไม่สนิทกับฉันเร็วเกินไปหน่อยเหรอ?"

"เมื่อวานนี้ นายช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้"

จั่วมู่เกอยิ้ม

พวกเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่โดยรอบต่างก็มองหลินอวี่อย่างงุนงงเมื่อได้ยินการโต้ตอบระหว่างพวกเขาทั้งสามคน

หมอนี่....

เมื่อวานนี้เขาถึงกับช่วยชีวิตหยานจีและจั่วมู่เกอไว้จริงๆ?

ต้องรู้ก่อนว่า พวกเธอต่างก็มีอาชีพหายากทั้งคู่เชียวนะ!

พลังต่อสู้ของพวกเธอสูงกว่าอาชีพธรรมดาหลายเท่า!

หากว่าแม้แต่พวกเธอทั้งสองยังต้องให้หลินอวี่ช่วย เช่นนั้นแล้วหลินอวี่ต้องแข็งแกร่งขนาดไหน?

แม้หลี่ซวนที่อยู่หน้าห้องจะไม่ได้การยินสนทนาของพวกเขา แต่สีหน้าของเขาก็พลันขาวซีดเมื่อเห็นท่าทีสนิทสนมของทั้งสาม

นี่ฉันพลาดอะไรไปรึเปล่า!

คิดไม่ถึงว่าหลินอวี่จะมีพื้นหลังยิ่งใหญ่เหมือนกัน!

ไม่อย่างนั้นหยานจีและจั่วมู่เกอจะมีท่าทีสนิทสนมแบบนั้นได้ยังไง?

บ้าเอ๊ย!

ตอนที่หยานจีเลือกที่จะนั่งข้างเขาเมื่อวานนี้ ตอนนั้นฉันน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว!

เดิมทีเขาเป็นคนประเภทประจบสอพลอผู้มีอำนาจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไปเตะเอาแผ่นเหล็กเข้าซะแล้ว

หลี่ซวนได้แต่หวังว่าหลินอวี่จะไม่ถือสากับคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้

หลี่ซวนสลัดความคิดฟุ้งซ่าน ถึงเวลาทำการสอนแล้ว

เขาปลุกปลอบสมาธิ กระแอมไอเบาๆก่อนจะพูดขึ้นว่า

"หัวข้อในวันนี้คือ การจำลองการต่อสู้!

หน้าที่ของผู้มีพลังพิเศษก็คือการกำจัดพวกมอนสเตอร์และพวกต่างดาวเพื่อปกป้องบ้านเกิด!

สิทธิพิเศษที่ผู้มีพลังพิเศษครอบครองนั้นจะได้มาผ่านการสร้างผลงาน การเสียสละเลือดเนื้อและหยาดเหงื่อแรงกาย!

ในอนาคต พวกเธอก็จะต้องออกไปต่อสู้เหมือนคนอื่นๆ ตอนนี้ครูจะพาพวกเธอไปที่ป่าเพื่อสร้างความคุ้นเคยกับการต่อสู้และฝึกฝนการต่อสู้แบบทีมเป็นการล่วงหน้า!"

ได้ยินคำพูดของหลี่ซวน บรรดานักเรียนต่างก็มีสีหน้าคาดหวัง

ในฐานะผู้มีพลังพิเศษแล้วย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องต่อสู้

ยิ่งแข็งแกร่งก็ยิ่งฐานะสูงส่ง จากนั้นชื่อเสียงเงินทองก็จะหลั่งไหลเข้ามา

ใครบ้างจะไม่อยากได้รับการยอมรับจากคนอื่นๆ?

มีเพียงหลินอวี่ หยานจี และจั่วมู่เกอเท่านั้นที่มีสีหน้าเรียบเฉย

พวกเขาเพิ่งฆ่านักรบโครงกระดูกเป็นหมื่นตัวไปเมื่อวาน

สำหรับพวกเขาแล้ว หลักสูตรการจำลองการต่อสู้นั้นก็ไม่ต่างจากการละเล่นของเด็กๆ

หลังออกจากห้องเรียนมาแล้ว ทุกคนก็เดินไปขึ้นรถบัส

หลี่ซวนพานักเรียนหลายสิบคนมุ่งหน้าออกจากเมือง

ทุกวันนี้นั้น ด้านนอกเมืองไม่ใช่สถานที่ปลอดภัยเหมือนยุคก่อนๆ

ที่ด้านนอกนั่นมีมอนสเตรอ์เพ่นพ่านและอาศัยอยู่ทั่วทุกหนแห่ง

แน่นอนว่ายิ่งใกล้กับตัวเมืองมากเท่าไร พวกมอนสเตอร์ก็ยิ่งมีระดับต่ำลงเท่านั้น

"วันนี้พวกเราจะไปกันที่ทุ่งหญ้าสีเทา ซึ่งเป็นอาณาเขตของพวกหนูดีบุก"

"พวกเธอควรจะศึกษาคู่มือการต่อสู้เอาไว้ เลเวลของพวกหนุดีบุกคือ 1 ถึง 5 ซึ่งเหมาะสำหรับพวกเธอในตอนนี้ที่สุด"

"เมื่อถึงเวลาจริง พวกเธอก็จะต้องหาผู้มีพลังพิเศษอาชีพอื่นเพื่อตั้งทีมและออกล่าร่วมกัน"

"....."

หลี่ซวนใช้เวลาขณะที่เดินทางกล่าวอธิบายข้อมูงต่างๆสำหรับพวกนักเรียน

จั่วมู่เกอและหยานจีนั่งอยู่ถัดจากหลินอวี่

ขณะที่ฟังหลี่ซวนบรรยาย จั่วมู่เกอก็รู้สึกง่วงขึ้นมา จากนั้นเธอก็เอนศีรษะไปซบไหล่ของหลินอวี่ก่อนจะหลับไป

เหล่าเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ใกล้ๆต่างก็มองหลินอวี่ด้วยดวงตาอาฆาตแค้น

ทำไมกัน?!

ทำไมหมอนี่ถึงมีสาวสวยนั่งประกบซ้ายขาวได้ล่ะฟะ?

เมื่อหลินอวี่สัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มจากแขนซ้าย เขาก็เกิดความลำบากใจขึ้นมา

นี่มันอะไรอีกล่ะเนี่ย?

หากอยู่กันตามลำพังล่ะก็ เขาจะทำไมให้จั่วมู่เกอได้รู้เองว่าทำไมดอกไม้ถึงมีสีแดง!