ตอนที่ 33 ข้าขอท้าประลอง
ตอนที่ 33 ข้าขอท้าประลอง
สีหน้าของเซียวเฉินเย็นชาเต็มที ไม่สำคัญว่าจัวชิงและหยางฉีจะพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างไร แต่อีกฝ่ายกล้ารังแกไป๋เนี่ยนปิง เขาแทบอดใจไม่ให้ระเบิดศีรษะของอีกฝ่ายไม่ได้!
"เขาเป็นใครกัน กล้าพูดกับศิษย์พี่จัวแบบนี้ได้อย่างไร" ผู้คนกล่าวด้วยความประหลาดใจ
"ได้ยินมาว่าเขาเป็นศิษย์ที่อาจารย์เหมยเพิ่งรับมาใหม่ เป็นคนทำให้หยางฉีคุกเข่าลงเมื่อวาน" ผู้หนึ่งเปิดเผยตัวตนของเซียวเฉิน
เมื่อได้ยินคำถามของเซียวเฉิน แววตาของจัวชิงก็มีประกายเย็นวาบปรากฏขึ้น
"น่าขัน พวกเราต่างก็มีอาจารย์แล้ว จะเปลี่ยนไปเคารพคนอื่นได้อย่างไร แม้ปฏิเสธก็เป็นเพียงการรักษากฎของสำนัก ไม่ได้หมายความว่าไม่เคารพอาจารย์และสำนัก"
“ทีเจ้าปฏิเสธดันอ้างว่ารักษากฎของสำนัก คนอื่นปฏิเสธกลับกลายเป็นไม่เคารพสำนัก เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเนี่ยนปิงไม่มีอาจารย์ ไม่คิดถามไถ่ก่อน ตอนผู้อาวุโสอินรับศิษย์ก็ใช้วิธีเผด็จการเช่นนี้หรือ รับได้แต่ปฏิเสธไม่ได้”
เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเฉิน ฝูงชนต่างตระหนักได้ในทันใดว่าพวกเขาถูกชักจูงไปตั้งแต่แรก!
ถูกต้องแล้ว หากไป๋เนี่ยนปิงมีอาจารย์อยู่แล้ว นางจะเปลี่ยนสำนักได้ง่าย ๆ หรือ
หยางฉีและคนอื่น ๆ กล่าวประณามไป๋เนี่ยนปิง กล่าวหาว่านางไม่เคารพสำนัก ลองถามดู คนที่ไม่เคารพสำนักจริง ๆ ไหนเลยจะมาเข้าร่วมการสอบคัดเลือก
ผู้แข็งแกร่งจากตระกูลใหญ่หลายตระกูลยิ่งมองออกว่ามีคนจงใจชี้นำความคิด เพื่อลบล้างสิทธิ์ของไป๋เนี่ยนปิงในการเข้าสู่สำนัก!
สีหน้าของจัวชิงนิ่งค้างไปชั่วขณะ เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าเซียวเฉินต้องก้าวออกมา หรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งที่เขาวางแผนเอาไว้
ทว่าเจตนาของเขาคือให้หยางฉีออกหน้าจัดการกับไป๋เนี่ยนปิง แต่เซียวเฉินกลับหันหอกมาทางเขาตั้งแต่แรก
ผู้คนทั้งสนามต่างมองมาที่เขาด้วยสายตากังขา
ในฐานะผู้ดำเนินการสอบคัดเลือก เขาจะยอมให้ผู้คนในเมืองไพศาลคิดว่าเขาไม่ยุติธรรมได้อย่างไร
บางสิ่งบางอย่าง แม้ทุกคนรู้แต่ก็ไม่สามารถนำมาพูดโจ่งแจ้งได้!
คิดได้ดังนั้นจัวชิงก็เหลือบมองหยางฉี เรื่องของเซียวเฉินและไป๋เนี่ยนปิง หยางฉีเท่านั้นที่ทำได้!
"ศิษย์น้องเซียวเข้าใจผิดแล้ว ศิษย์พี่จัวก็แค่หวังดี อยากจะถนอมพรสวรรค์ของนางไป๋ และต้องการแนะนำอาจารย์ให้กับนาง หากนางมีอาจารย์หรือความลำบากใจอื่น ๆ ก็สามารถพูดออกมาได้โดยตรง ทุกคนคงจะเข้าใจ"
หยางฉีเข้าใจในทันทีเมื่อเห็นสายตาของจัวชิง เขาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม ราวกับลืมคำด่าทอไป๋เนี่ยนปิงเมื่อครู่ของตน
"แต่พวกเจ้าไม่มอบโอกาสให้นางอธิบายเลยนี่" เซียวเฉินเยาะเย้ย
"เป็นความเข้าใจผิด" หยางฉียังคงยิ้ม แต่ในดวงตากลับมีประกายเจ้าเล่ห์ที่มองไม่เห็น
"ในเมื่อความเข้าใจผิดได้รับการอธิบายแล้ว ข้าเชื่อว่าการสอบคัดเลือกนี้จะยุติธรรม ไม่มีการจงใจรังแกกันอีกต่อไป ข้าก็ควรลงไปได้แล้ว"
เซียวเฉินตบบ่าไป๋เนี่ยนปิงเบา ๆ ก้าวเท้าเตรียมเดินลงจากเวทีประลอง
"ศิษย์น้องเซียว โปรดรอสักครู่!"
หยางฉีย่อมไม่ยอมให้เรื่องจบลงแค่นั้น จึงตะโกนเรียกเซียวเฉิน "วันนี้เป็นการสอบคัดเลือก แม้ศิษย์น้องเซียวจะขึ้นเวทีเพื่อปกป้องคุณหนูไป๋ แต่ก็ยังถือว่าทำลายกฎของการสอบคัดเลือก ถึงเจ้าจะเป็นศิษย์ของอาจารย์เหมย แต่ก็ไม่ควรละเลยการสอบคัดเลือกและไม่เห็นแก่หน้าผู้คนในเมืองไพศาล"
เซียวเฉินหยุดก้าวเท้า หันกลับมาในทันที แววตาเย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
คิดสาดน้ำสกปรกใส่เขาหรือ?
"อย่ามาพูดจาไร้สาระ เจ้าหมายความว่าต้องการขับไล่ข้าออกจากสำนักด้วยหรือ"
"ไม่กล้า ๆ ศิษย์น้องเซียวเป็นศิษย์สายตรง ส่วนข้าเป็นเพียงศิษย์ประทับนาม โดยทั่วไปแล้วศิษย์สายตรงเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ขับไล่ศิษย์ประทับนาม ข้าจะกล้าทำผิดระเบียบได้อย่างไร" หยางฉียิ้มจอมปลอม
"บางทีเมื่อมีนายใหม่คอยหนุนหลัง ความกล้าก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย เจ้าเลยคิดว่าตัวเองสามารถเป็นตัวแทนของสำนักทั้งหมดได้แล้ว"
เซียวเฉินจ้องหยางฉีเขม็ง สุนัขตัวนี้พูดว่า ‘ศิษย์สายตรง’ ออกมาตลอดเวลา ชัดเจนว่ามีเจตนาแอบแฝง!
"ศิษย์น้องเซียวพูดเล่นแล้ว อาจารย์เหมยมีชื่อเสียงไปทั่วเมืองไพศาล พวกเราศิษย์สำนักต่างเคารพนับถือ ข้าเชื่อว่าศิษย์ที่มาร่วมงานในวันนี้ ต่างก็อยากจะเห็นศิษย์สายตรงอาจารย์เหมย" หยางฉีกล่าว
สิ้นคำยอดฝีมือสิบอันดับแรกที่รั้งตำแหน่งชั่วคราวก็ก้าวมาด้านหน้าพร้อมกัน
"ข้าจัวหยวน ตระกูลจัวแห่งเมืองไพศาล อยากจะรับชมความเก่งกาจของศิษย์สายตรงของอาจารย์เหมย ขอคำชี้แนะจากศิษย์พี่เซียวด้วย!"
"ข้าจื่อเหวย จวนเจ้าเมืองเมฆาอินทนิล ขอคำชี้แนะจากศิษย์น้องเซียว!"
"..."
"เหยียนเค่ออี้ ตระกูลเหยียนแห่งเมืองไพศาล ขอคำชี้แนะจากศิษย์น้องเซียวด้วย!"
ยอดฝีมือสิบอันดับแรกล้วนอยู่ในระดับสูงสุดของขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเก้า พวกเขาได้ตำแหน่งชั่วคราวสิบอันดับแรก ก่อนที่จะเข้าร่วมการสอบคัดเลือก ชื่อเสียงของพวกเขาโด่งดังไปทั่วเมืองไพศาล
ทุกคนต่างรู้ดีว่าการจะสั่นคลอนที่นั่งสิบอันดับแรกนั้นแสนยากเย็น แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงชื่อ แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการเข้าสู่สำนักสวรรค์ไร้ขอบเขต
ในเวลานี้พวกเขาแทบจะกลายเป็นศิษย์ของสำนักแล้ว
พวกเขาจึงเรียกเซียวเฉินว่าศิษย์พี่ได้โดยไม่มีปัญหา
ถึกกระนั้นภาพสิบคนยืนอยู่บนเวทีประลองพร้อมกัน และต้องการขอคำชี้แนะจากเซียวเฉินก็ยังชวนให้คิด
คล้ายการกระทำของพวกเขาพร้อมใจกันเกินไป
"อย่างนี้นี่เอง" จูชิงฮวนบนอัฒจันทร์ส่งสีหน้าแวบไหว สิบคนนี้ล้วนอยู่ขั้นสูงสุดในขอบเขตทะเลทุกข์ของแคว้นไพศาล!
เซียวเฉินในฐานะศิษย์สายตรง เขาย่อมเป็นผู้มีพรสวรรค์และพลังยุทธ์โดดเด่นที่สุดในหมู่คนรุ่นเดียวกัน หากพ่ายแพ้ให้กับสิบคนนี้จะยังมีสิทธิ์เป็นศิษย์สายตรงได้อีกหรือ
ต่อให้หลีกเลี่ยงการต่อสู้แต่ก็จะทำให้ผู้คนกังขาในตัวเซียวเฉินและการเลือกของอาจารย์เหมย กระทบต่อชื่อเสียงของอาจารย์เหมย!
หากเซียวเฉินชนะก็จะทำให้กองกำลังที่อยู่เบื้องหลังคนเหล่านี้ไม่พอใจ
ใครจะอยากเห็นลูกหลานของตนพ่ายแพ้ต่อหน้าผู้คนทั้งเมืองไพศาล
แผนของจัวชิงเรียกได้ว่าโยนหินก้อนเดียวโดนนกสองตัว
"ในฐานะศิษย์สายตรงของอาจารย์เหมยคนหนึ่งและเป็นศิษย์พี่ เมื่อเผชิญกับคำขอชี้แนะจากศิษย์ใหม่ร่วมสำนัก เขาคงไม่น่าจะหวงคำชี้แนะกระมัง" รอยยิ้มของหยางฉียิ่งกว้าง เขาสั่งสิบคนนี้ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าไม่ต้องออมมือหากเจอเซียวเฉิน ให้สู้อย่างเต็มกำลัง
หากทำให้เซียวเฉินคุกเข่าขอความเมตตาได้ยิ่งดี
"ศิษย์ใหม่ยังไม่เข้าใจกฎ ศิษย์พี่ชี้แนะเป็นเรื่องที่ควรทำ ข้าเชื่อว่าผู้อาวุโสในตระกูลต่าง ๆ ของศิษย์เหล่านี้คงไม่ถือสา" เสียงของจูชิงฮวนก็ดังมาจากอัฒจันทร์ในเวลานี้
เซียวเฉินพยักหน้า จูชิงฮวนได้คลี่คลายปัญหาที่เขาเป็นห่วงไปแล้ว
"เพื่อข้า ท่านถึงกับวางแผนจัดการการสอบคัดเลือกทั้งหมด ข้ารู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก" เซียวเฉินหันไปมองจัวชิงแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มบาง
"ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าพูดอะไร" จัวชิงแสร้งทำเป็นไม่รู้ ทว่าในใจของเขากลับคาดหวังจะได้เห็นมหรสพฉากเด็ดของเซียวเฉิน
แม้งานประลองครั้งใหญ่ของเมืองวายุไกลจะผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว แต่เซียวเฉินจะพัฒนาไปได้สักแค่ไหนในเวลาอันสั้นนี้
อัจฉริยะทั้งหลายจากทั่วแคว้นไพศาล เซียวเฉินจะสามารถเอาชนะพวกเขาได้ทั้งหมดหรือ
วันนี้เขาจะทำให้เซียวเฉินและอาจารย์เหมยเสียหน้า!
"ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร"
เซียวเฉินเดาเดาไว้แล้วว่าจัวชิงจะไม่ยอมรับ สายตาของเขาหันไปที่ยอดฝีมือสิบอันดับแรกที่อยู่ตรงหน้าเขา
"ข้าขอท้าประลอง"
"ข้าจะไปก่อน!"
จัวหยวนก้าวไปข้างหน้า เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของจัวชิง มีพลังยุทธ์ไม่ธรรมดา
"ไม่ได้" เซียวเฉินส่ายหัว
"หรือว่าเจ้ากลัวข้า" จัวหยวนเยาะเย้ย
"ข้าแค่รู้สึกว่าการขึ้นไปทีละคนมันเสียเวลาเกินไป ถ้าอยากขอคำชี้แนะ พวกเจ้าขึ้นมาพร้อมกันเลยดีกว่า!" เซียวเฉินยืนกอดอกขณะพูดอย่างใจเย็น