ร้านเรามีพนักงานโคตรหล่อ ปั่นจักรยานโคตรเท่แบบนั้นด้วยเหรอ ? (อ่านฟรี 01/08/2567)

ตึ้ง ตือ ดือ ดึ๊ง! ตึ้ง ตือ ดือ ดึ๊ง!

“อือ... เสียงอะไรวะ” ชายหนุ่มงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอันไม่คุ้นเคย

“อ๋อ โทรศัพท์ใหม่นี่เอง ต้องไปอาบน้ำแล้วสิ” เย่เซวียนกดปิดการปลุกก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย

เขาหยิบชุดสีส้มขาวซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของบริษัทส่งของและอาหารแห่งหนึ่งขึ้นมาสวม ก่อนจะขึ้นจักรยานเสือภูเขาสีทองคันใหม่ ปั่นเต็มฝีเท้าไปยังที่ทำงานของตนเองด้วยความรวดเร็ว ถึงจะเป็นเวลาเช้ามืดอยู่ก็ยังสามารถพบเห็นผู้คนบนท้องถนนได้ประปราย

บ้างก็วิ่งออกกำลัง บ้างก็เตรียมตัวเปิดร้านต่าง ๆ บ้างก็กำลังเดินทางไปทำงาน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันก็คือ เมื่อเย่เซวียนปั่นจักรยานผ่านไปที่ใด ทุกคนที่พบเห็นจะต้องหันไปมองเขาเป็นตาเดียวกัน

“จักรยานทองคำ?! ฉันตาฝาดไปรึเปล่า?” ชายชราคนหนึ่งที่กำลังกลับบ้านจากการไปตลาดกล่าวออกมาด้วยความสับสน

“น่าจะเป็นจักรยานสีทองเฉย ๆ นั่นแหละ แต่ก็เท่จริง ๆ คงราคาแพงน่าดู”

“นั่นสิ จะมีใครมันบ้าเอาทองจริง ๆ มาทำจักรยานกันเล่า”

ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนก็ย่อมคิดเห็นเช่นนี้อยู่แล้ว ใช่ว่าที่ทุกคนคิดมันจะผิด แต่ก็ใช่ว่ามันจะถูก เพราะจักรยานทองคำของเย่เซวียนใช้เทคนิคการชุบทองคำแท้ที่ผิวชั้นนอกของจักรยานทั้งคัน ทำให้มันเป็นจักรยานทองคำจริง ๆ เพียงแค่ไม่ได้ใช้ทองคำในการทำทั้งหมดก็เท่านั้น

เพราะทองคำแท้ 100% มันไม่ได้มีความแข็งแรงเลย เหมือนพวกสร้อยทอง แหวนทอง หรือเครื่องประดับต่าง ๆ ที่ทำจากทองถึงองค์ประกอบเกือบทั้งหมดจะเป็นทองแต่ก็ต้องมีธาตุอื่นผสมเพื่อเพิ่มความแข็งแรงของมันด้วย

โดยที่ชายซึ่งเป็นเจ้าของจักรยานคันดังกล่าวไม่ได้รับรู้เลยสักนิด ในหัวมีแต่เรื่องที่ต้องรีบไปทำงานก็เท่านั้น ถึงแม้เขาจะมีเงินมากมายแล้วก็ตาม แต่เงินนั่นก็เป็นเงินจากคนอื่น ซึ่งถ้าไม่จำเป็นเขาจะไม่ใช้มันจะดีกว่า

ดังนั้นเย่เซวียนจึงเลือกที่จะยังไปทำงานส่งของและอาหารตามเดิม จนกว่าเขาจะทำธุรกิจหรือตั้งกิจการอะไรสักอย่างขึ้นมานั่นแหละ

...

“เฮ้ย! จักรยานทองคำ!” พนักงานชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดสีส้มขาวของบริษัทเหม่ยฟาสอุทานออกมาด้วยความตกใจ เขาเห็นว่ามีชายคนหนึ่งที่สวมชุดพนักงานเหมือนกันกำลังปั่นจักรยานทองคำสะดุดตาเข้ามายังที่จอดรถของพนักงานร้าน

“จักรยานเสือภูเขาซะด้วย คันนึงหลายแสนหยวนแน่ ๆ” พนักงานชายอีกคนกล่าวตาม

“เอ๊ะ! นั่นใครกันโคตรหล่อเลย ร้านเรามีพนักงานหน้าตาดีขนาดนั้นด้วยเหรอ ?”

“หล่อขนาดดารายังชิดซ้ายเลยนะแก! แล้วดูผิวสิ ขาวเนียนยิ่งกว่าตูดเด็ก เป็นพนักงานส่งของจริงไหมเนี่ย หรือมีดาราแอบมาถ่ายคอนเทนต์อ่ะ”

“มีตากล้องซุ่มอยู่ตรงไหนรึเปล่า ? ช่วยฉันมองหาหน่อยสิ”

“แต่ฉันคุ้น ๆ หน้าอยู่นะ จำไม่ได้ว่าเป็นใคร”

การมาถึงของเย่เซวียนทำให้เพื่อนร่วมงานแตกตื่นกันยกใหญ่ ซึ่งความคิดเห็นของแต่ละคนก็จะต่างกันออกไป ถ้าเป็นผู้ชายก็จะอึ้งในตัวจักรยานทองคำ ถ้าเป็นผู้หญิงก็จะสนใจว่าเขาเป็นใครเสียมากกว่า

แต่ที่น่าเศร้าก็คือไม่มีใครจำได้สักคนว่าเขาคือเย่เซวียน... พนักงานที่ทุกคนพากันดูถูกนินทานั่นเอง

ครึ่งหลัง

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครแล้วมาทำอะไรเหรอครับ ?” เจ้าหน้าที่ซึ่งคอยดูแลเรื่องการแจกจ่ายอุปกรณ์ของพนักงานกล่าวขึ้นมา เมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดีผู้หนึ่งเดินมาหยุดตรงหน้าเขา

ชายคนนี้ก็เป็นพนักงานของที่นี่เหรอ ? ทำไมเขาถึงจำไม่ได้กันนะว่าที่ร้านมีคนหน้าตาดีแบบนี้อยู่ด้วย หรือจะเป็นพนักงานแลกเปลี่ยนจากสาขาอื่นกัน ?

“ผมเย่เซวียนเองครับ จะมาขอยืมมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้ากับกระเป๋าใส่พัสดุครับ” ชายหนุ่มกล่าวจบก็ยื่นบัตรพนักงานไปให้อีกฝ่ายเพื่อทำการลงบันทึกเอาไว้

บริษัทเหม่ยฟาสมีนโยบายที่ค่อนข้างจะเป็นมิตรกับคนยากจนที่ไม่มีรถเป็นของตัวเอง พนักงานทุกคนสามารถยืมมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้า ชุดยูนิฟอร์ม กระเป๋าใส่พัสดุ ของทางบริษัทได้ แต่ถ้าทำข้าวของเสียหายก็ต้องจ่ายค่าชดเชยเป็นสองเท่าเช่นกัน

ที่ผ่านมาเย่เซวียนก็มักจะมาทำเรื่องยืมอยู่ตลอดหลังเสร็จงานเขาก็นำสิ่งที่ยืมมาคืน

“หา!? เย่เซวียน ไอ้เย่เซวียนแสนมืดมนคนนั้นอะนะ!” พนักงานชายซึ่งได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวออกมาก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

“อะไรนะ! สุดหล่อคนนั้นคือเย่เซวียนเหรอ?!”

“บ้าน่า! แค่สองวันคนเรามันเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยรึไงกัน??”

“แต่พอดูดี ๆ แล้วมันก็มีเค้าโครงของไอ้เย่เซวียนอยู่นะ น่าจะไปตัดผมแล้วก็เสริมสวยอะไรแบบนั้นมารึเปล่า ? ปกติมันชอบไว้ผมยาวปิดหน้า เนื้อตัวมอมแมมก็เลยมองไม่ค่อยออก”

“มันจะไปเอาเงินจากไหนไปเสริมสวยกัน! ต้องแอบขโมยเงินใครไปใช้แน่ ๆ”

เพื่อนรวมงานที่ได้ยินเสียงตะโกนก็ตกใจกันไม่น้อย ก่อนจะพากันรวมกลุ่มซุบซิบนินทาโดยไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าเป้าหมายของการนินทาอย่างเย่เซวียนจะได้ยินหรือไม่

ในสายตาพวกเขาเย่เซวียนก็แค่พนักงานยาจกแสนมืดมน ที่แต่ละวันเอาแต่ทำงานแล้วก็กลับบ้านเท่านั้น ไม่ว่าจะมีใครชวนไปกินข้าว ไปเที่ยว หรือชวนไปคาราโอเกะ เย่เซวียนก็ไม่ยอมไปด้วยทั้งนั้น แถมยังชอบยืมเงินคนนั้นคนนี้ไปทั่ว จนถึงทุกวันนี้ก็ยังคืนเงินไม่ครบเลย ทำให้พนักงานแต่ละคนเริ่มปลีกตัวออกห่างและพากันบอยคอตเย่เซวียนทีละคน จนสุดท้ายทั้งที่ทำงานก็พากันไม่ชอบเย่เซวียนไปด้วย

ความจริงเย่เซวียนก็ไม่ได้อยากทำเช่นนี้เลย แต่เนื่องจากเขาไม่มีเงินจริง ๆ ไหนจะหนี้ธนาคาร ไหนจะหนี้นอกระบบ ทำให้ชายหนุ่มหาเงินมาคืนเพื่อนร่วมงานได้ไม่ครบทุกคน แต่เขาก็พยายามทำงานให้หนักขึ้นเพื่อหาเงินมาชดเชยให้ได้มากที่สุด

“อา.. ได้ ๆ นี่กุญแจมอไซต์กับกุญแจล็อคเกอร์ที่เก็บของ” หลังจากตั้งสติได้พนักงานชายที่ทำหน้าที่จดบันทึกสิ่งของที่พนักงานแต่ละคนขอยืมก็ยื่นกุญแจให้อีกฝ่ายไปสองดอก

“ขอบคุณครับ” เย่เซวียนรับกุญแจมาก่อนจะกล่าวขอบคุณ

“อ๊ะ! เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะเอาเงินที่ยืมไปมาคืนให้นะครับ ขอโทษด้วยที่คืนล่าช้านะครับ” ในตอนที่จะเดินไปยังโซนเก็บอุปกรณ์เย่เซวียนก็นึกถึงคำพูดของเพื่อนร่วมงานก่อนหน้านี้ขึ้นได้ เขาจำได้ว่าเขาติดหนี้พนักงานคนนี้อยู่ด้วยเช่นกันจึงกล่าวออกมา

“อืม.. นายไม่ต้องคิดมากหรอก ค่อยทยอยใช้ก็ได้ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไร” พนักงานชายคนนี้นับว่าเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่คนที่เห็นใจเย่เซวียน ถึงแม้เย่เซวียนจะเคยมายืมเงินเขาอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยต่อว่าอีกฝ่ายหรือขอเก็บดอกเบี้ยเลยแม้แต่น้อย

เขาได้ยินมาว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กกำพร้าที่อยู่กับปู่เสียงสองคน แถมยังติดหนี้นอกระบบกับในระบบเพราะไปเซ็นยินยอมรับหนี้แทนปู่ของตัวเองทำให้ต้องลำบากอยู่ทุกวันนี้ แต่ชายหนุ่มตรงหน้าของเขาก็ไม่เคยบ่นเรื่องนี้แม้แต่น้อย

“ครับ” เย่เซวียนที่ได้ยินคำตอบของอีกฝ่ายก็ยิ้มก่อนจะตอบรับสั้น ๆ ถ้าไม่ติดว่าเขาลืมกดเงินสดออกมาและแถวบ้านของเขาไม่มีธนาคารให้ถอนเงิน เขาคงจะกดเงินสดติดมาด้วยแล้ว

“ไอ้ยาจก! ได้ยินว่าจะคืนเงินเปาหยุนเหรอวะ ? ไปขโมยเงินใครมารึไงถึงมีปัญญาใช้หนี้ได้ ?” แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนไกลก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูกดังขึ้นมาจากข้างหลังของเขา

เป็นชายร่างบึกบึนในชุดพนักงานส่งของผู้หนึ่งที่กำลังยืนกอดอกจ้องมองมายังเขาอยู่ ชายคนนี้จ้องมองด้วยความดูถูกที่แสดงอยู่บนใบหน้าอย่างไม่ปิดบัง