บทที่ 496 : กลยุทธ์การโจมตีนักบุญและคริสตจักร (4)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 496 : กลยุทธ์การโจมตีนักบุญและคริสตจักร (4)
มีการจัดสวนเล็กๆ ไว้ชั้นบนสุดของวิหาร
ฉันก้าวเข้าไปในทางเข้าสวน
"หยุดตรงนั้นแหละ"
ชายวัยกลางคนสวมชุดเกราะสีเงินปรากฏตัวขึ้นจากสนามหญ้า
ความประทับใจแรกที่เห็นเขามันเหมือนกับใบมีดที่เฉียบคม ไม่พบร่องรอยของอารมณ์ใดๆ เลยแม้แต่น้อยนอกจากทรงผมสั้นและสีหน้าทื่อของเขา
[อันตราย!]
[หัวหน้าอัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งวิหาร]
[ดอสเมค Lv.85 ]
หัวหน้าอัศวินศักดิ์สิทธิ์
ฉันเดาทางได้พอสมควร
ดูเหมือนว่าเขาจะรับผิดชอบอัศวินทั้งหมดของโบสถ์
“นายคงเป็นคนที่ชื่อฮาน อิสรัต สินะ ฉันเคยได้ยินชื่อของนาย”
อัศวินวัยกลางคนค่อยๆ ชักดาบออกมา
แสงอ่อน ๆ เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของมัน
“ฉันชื่อดอสเมค ไลเอลล์ พาลาดินที่มอบดาบจากท่านเทลและท่านอิคาร์”
“คนอื่นๆ ไปไหนกันหมด? ทำไมนายถึงอยู่คนเดียว?”
“ไม่มีเหตุผลที่จะต้องพูดถึง”
“นายคงซ่อนมันไว้ที่ไหนสักแห่งใช่ไหม? ยังไงซะพวกนายก็จะตายกันหมดอยู่แล้ว อยู่ด้วยกันจะดีกว่าไหม? ตอนนี้คงจะเกิดความวุ่นวายชั้นล่างแล้ว ลูกน้องของนายทั้งหมดอาจจะตายไปแล้ว”
ฉันพูดพร้อมกับยิ้ม
“ดูก็รู้…นายไม่ได้มีเจตนาที่ดีเลย”
“มันไม่ใช่เรื่องที่คนแบบนายจะพูด หากนายเป็นผู้ช่วยของนักบุญก็น่าจะรู้ดีว่าเทลกำลังทำอะไร…แล้วแบบนั้นนายยังกว่าฉันอีกเหรอ?”
อัศวินลดสายตาลง
“ถ้าฉันและท่านนักบุญหญิงตาย…โปรดช่วยลูกน้องของฉันที”
"เลขที่."
ฉันหยุดพูด
“ทุกคนที่ถูกระบุว่าเป็นคนของคริสตจักรจะต้องตายที่นี่…ทุกคน”
“...”
“ฉันไม่มีทางปล่อยให้ศัตรูมีชีวิตอยู่ มันเป็นกฎเหล็กของฉัน ถ้าฉันถูกแทงข้างหลังฉันจะเดือดร้อน”
“ถ้าอย่างนั้น...ฉันคิดว่าฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจัดการนายออกจากที่นี่”
ดอสเมคลดดาบลง
แสงสีขาวจาง ๆ เริ่มเปล่งออกมาจากดาบของเขา
<ระวังด้วยนะฮาน แม้แต่พลังของเลือดมังกรดำบริสุทธิ์เองก็ยังได้รับความเสียหายหากสัมผัสกับดาบนั้น>
ฉันดึงไบฟรอสออกมา
เขาไม่ใช่คนที่ฉันสามารถต่อสู้ด้วยมือเปล่าได้
“ตายซะ!”
ท่าทางการจู่โจมนุ่มนวลเหมือนสายน้ำที่ไหลนิ่งๆ
ดอสเมคที่จับดาบอยู่ก็พุ่งเข้ามาหาฉัน
และจากนั้น
'ก่อนที่ฉันจะได้ทักษะวิญญาณมังกรปีศาจ ฉันจะต้องทนทุกข์ทรมานมาไม่น้อย'
ฉันหมุนใบมีด
เลือดสีแดงไหลลงมาตามปลายดาบ ทำให้ใบไม้เปื้อน
ตรงหน้าฉันร่างของดอสเมคนอนคว่ำหน้าอยู่โดยมีรอยกรีดอยู่ที่หน้าอก
….ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ
เพราะเขาเป็นเพียงหนึ่งในหลายพันคนที่ฉันฆ่าไป
ฉันเช็ดเลือดออกจากใบมีดแล้วเดินออกจากสวนไปทันที
ฉันเดินไปตามโถงทางเดินและมาถึงห้องโถงขนาดใหญ่
เสาหินอ่อนเรียงรายอยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวาของห้องโถง และรูปปั้นเทพธิดารูปทรงต่างๆ ก็ถูกแกะสลักไว้ที่นี่และที่นั่น
[อันตราย!]
[นักบุญตาบอด]
[ไอรีน เทอร์ราลิซ่า Lv.??]
ที่ส่วนท้ายสุดของห้องโถง
บนระเบียงที่หันหน้าออกไปทางนอกเมือง ไอรีนสวมชุดคลุมสีขาวบริสุทธิ์หันหลังให้ฉัน
<…ดอสเมคตายแล้ว>
เสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวของฉัน
รู้สึกแย่ทุกครั้งที่ได้ยิน
ฉันเข้าไปหานักบุญ
“เธอเตรียมใจแล้วหรือยัง? อย่าแม้แต่จะคิดที่จะหลบหนี”
<ฟังดูเศร้าจริงๆ….ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะหนีตั้งแต่แรก>
ไอรีนพูดต่อ
<สุดท้ายมัน…เรื่องราวมันก็เกิดขึ้นแบบนี้ ดังที่ท่านเทพธิดาได้ทำนายไว้ เราเกิดมาเพื่อถูกเจ้ากลืนกิน เป็นยังไง…คุณจะแข็งแกร่งขึ้นขนาดถ้าคุณกลืนกินพลังของฉัน?>
“ก็มันไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่มั้ง ฉันว่าฉันน่าจะอ้วกถ้ากินเข้าไป”
<คำตอบแบบนั้น…ไม่แย่ไปหน่อยเหรอ? มันคือร่างกายที่ต้องป้องกันการส่มสลายของทาวน์เนียในอนาคต>
ไอรีนมองออกไปนอกระเบียงไปที่ท้องฟ้าที่ไฟกำลังลุกโชน
<ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันนานแค่ไหนแล้ว คริสตจักรของเราพร้อมด้วยเจ้าชายพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยทาวน์เนียแต่มันล้มเหลว มันโหดร้ายมาก…ฉันไม่สามารถแม้แต่จะต่อสู้กลับไปได้ สิ่งที่เราทำได้คือวิ่งหนี วิ่งหนีไปเรื่อยๆ>
“....”
<คุณคิดว่ามันจะสร้างความแตกต่างเพียงเพราะคุณอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?>
ไอรีนลดสายตาลง
เมืองทั้งเมืองกำลังลุกไหม้
ทหารรับจ้างบุกเข้าไปในป้อมปราการ
<คำถาม….คุณคิดว่าทาวน์เนียจะรอดหรือไม่>
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ต้องมาคิด”
แผ่นหลังของไอรีนค่อยๆ เข้าใกล้มากขึ้น
ไม่มีทหารของคริสตจักรที่นี่
<คุณได้ตระหนักถึงพลังของสายพันธุ์โบราณอย่างเต็มที่ ถ้าอย่างนั้นแม้ว่าฉันจะใช้พลังแห่งดวงตาของฉันตอนนี้ ฉันก็คงไม่สามารถเอาชนะคุณได้>
"ใช่"
<แต่ฉันมีวิธีอื่น>
ขณะที่ฉันกำลังเข้าใกล้เธอ ฉันก็ถูกกำแพงโปร่งใสกั้นไว้
'นี้…'
ห้ามผ่านเข้าไปงั้นเหรอ
บอสของด่านอยู่ตรงหน้าฉัน แต่มันขีดจำกัดงั้นเหรอ?
ฉันขมวดคิ้ว
<อิฮิฮิฮิ รู้อะไรไหม? ในช่วงสามปีที่คุณจากไป ฉันพยายามทุกวิถีทางเพื่อเปิดตาที่สามของฉัน มันเป็นสิ่งที่พวกจอมมารทำกัน…เขาอาบเลือดเด็กผู้หญิงและสังเวยชีวิตผู้ศรัทธาไปมากมาย>
ไอรีนหันศีรษะไปทางด้านนอกของเมือง
ฉันมองตามสายตาของผู้หญิงคนนั้น
ที่นั่นเฟรียซิสพยายามจะเข้าไปในวิหารพร้อมกับโยฮัน
<ฉันสามารถใช้ดวงตาเวทย์มนตร์นี้ได้เพียงครั้งเดียว….>
“....”
<นี่คือสุดยอดพลังดวงตาวิเศษ…มันจะเปลี่ยนจินตนาการให้เป็นความจริง...มันคือนัยน์ตาปีศาจ ถ้าผ่านมันไปได้คุณก็จะชนะ>
ไอรีนหัวเราะเสียงดังลั่น
หลังจากนั้น
['ดวงตาซ้ายทำลายล้างสวรรค์']
ดวงตาสีม่วงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าของเมือง
['ตาขวากลืนกินโลก']
ถัดจากดวงตาสีม่วง
รูม่านตาสีแดงสดที่ลุกเป็นไฟถูกสลักไว้กลางท้องฟ้า
ดวงตาคู่หนึ่งมองลงไปที่กลางเมือง
[อันตราย!]
[ศิลปะลับของนักบุญหญิงไอรีน 'ดวงตาของเทพแห่งความตาย' ได้รับการปลดล็อคแล้ว!]
ดวงตาวิเศษของไอรีนส่องแสงไปที่คนเพียงคนเดียว
'เฟรียซิส'
ปัง!
ฉันเตะกำแพงที่อยู่ตรงหน้าฉัน
แต่มันไม่เคลื่อนไหวเลย
'…ให้ตายเถอะ'
กำแพงนี้ไม่มีวันพังทลายลงได้
มันเกินขีดจำกัดของฮีโร่
<พี่ครับ!>
เสียงร้อนรนของโยฮันดังขึ้น
<เจ้าหญิงจับหน้าอกของเธอและล้มลงทันที เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?>
“...ออกมาก่อน ปล่อยเธอไว้ที่นั้นคนเดียว”
<อะไรนะครับ?>
“ฉันจะจัดการมันเอง ดังนั้นปล่อยเธอไว้คนเดียวก่อน”
ข้อความโฮโลแกรมปรากฏบนแผงควบคุมของไรก็ได้
[ดูรูดุง!]
['ดวงตาของเทพแห่งความตาย' ถูกส่งไปที่ NPC พิเศษ ‘เฟรียซิส อัล รักนา']
[ชีวิตของเจ้าหญิงตกอยู่ในอันตราย ลากและวางกลยุทธ์บนหน้าจอ! โปรดช่วยเหลือ NPC ที่ติดอยู่ในภาพลวงตา!]
ไรก็ได้ปิดแจ้งเตือนลงอย่างรุนแรง
[ชริ้ง!]
[ประตูมิติที่นำไปสู่ภาพลวงตาได้เปิดออกแล้ว!]
กระแสน้ำวนแห่งมิติปรากฏขึ้นตรงกลางห้องโถง
'มาลองสิ่งนี้กันเถอะ'
ฉันไม่ปฏิเสธ
ฉันจับด้ามดาบไว้แน่นแล้วเดินเข้าไปในนั้นทันที
