ตอนที่193 เรื่องจริงหรือ?

ตอนที่193 เรื่องจริงหรือ?

　　เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นชุนหยา ได้นำตะกร้าใบเล็กที่มีหมูแดดเดียวอาหารที่เธอโปรดปรานมากอยู่ในนั้น เธอกำลังตรงไปหาพระอาจารย์ตั่วซุนที่วัดอันหยวน เธอคิดกับตัวขณะที่เดินทางไปที่นั่น ประวัติศาสตร์ที่บอกว่าในอดีตมีผู้คนล้มตายจากภัยแล้งที่เกิดขึ้น ครอบครัวต้องอพยพย้านถิ่นฐานเพื่อความอยู่รอด กำลังจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ วันนี้เธอต้องการมาหาพระอาจารย์ของเธอเพื่อให้แน่ใจ แม้ว่าเขาจะแปลกประหลาดกว่านักบวชทั่วไปที่ชุนหยาเคยรู้จักแต่เขาก็มีอะไรบางอย่างที่ดูเหนือธรรมชาติราวกับเป็นผู้วิเศษ

　　เมื่อมาถึงเธอมองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบตั่วซุนแต่พบศิษย์น้องของเขา ที่ชุนหยาเรียกว่า ตั่วซิน เขาที่ประตูหอซึ่งเขากำลังจะไปที่หอเรียนในตอนเช้า เมื่อเห็นชุนหยาตั่วซินก็ประหลาดใจเช่นกันที่ได้พบเธอ เดิมทีเขาคิดว่าจะไปหาครอบครัวซือในวันที่ 16ของเดือน แต่บัดนี้ชุนหยาก็มาถึงที่นี่เองแล้ว

　　ตั่วซินเรียกชุนหยา ไปข้างๆ แล้วพูดว่า :"ชุนหยา ข้ากำลังคิดอยู่เลยว่าจะไปหาเจ้า เจ้าก็มาเลย เจ้ามาได้ยังไง"

　　“ท่านจะไปหาข้า..มีอะไรเหรอ?ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาเจ้าพระอาอาจารย์ของข้าและข้าก็นำอาหารอร่อยๆ มาให้เขานี่ไง” หลังจากที่ชุนหยาพูดจบ เธอก็เขย่าตะกร้าที่ถืออยู่ในมือและยิ้ม

　　"ศิษย์พี่ของข้ามีเรื่องต้องออกไปนอกวัด และช่วงนี้เขาไม่อยู่ที่นี่ ก่อนไปเขาบอกให้ข้าส่งข้อความถึงเจ้าด้วย..." ตั่วซิน กระแอมในลำคอของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงเลียนแบบตั่วซุน: "บอก ชุนหยาว่า อย่าลืมว่าถ้าไม่มีอะไรทำ ให้ฝึกกังฟู และกำหนดลมหายใจ นางยังเด็กอยู่ต้องฝึกช่วงนี้ก่อนจะเสียลมปราณของกังฟูมันจะมีประโยชน์มากในอนาคตของนาง ข้าจะกลับมาในอีกสองหรือสามเดือน จากนั้นข้าจะกลับมาทดสอบ”

　　"เขาพูดอะไรอีก?" ชุนหยาต้องการทราบว่าปรมาจารย์เหนือธรรมชาติของเธอคนนี้สามารถทำนายอะไรได้บ้างเกี่ยวกับการปรกฏตัวที่นี่ของเธอ หรือเขารู้อยู่แล้วว่าเธอจะมา?

　"บอกให้เถี่ยโถว เรียนหนังสือและฝึกกับเจ้าด้วยแล้วเขาก็... หายไป..อ๋อ! ใช่! และเขาบอกว่าการเรียนของพี่ชายเจ้าแย่มากแต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเขาเรียนรู้ได้ไม่นาน"

　　ตั่วซินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ว่าแต่..เจ้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า หากมีอะไรก็สามารถมาหาข้าได้ ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือปัญหาใหญ่ ๆ ..ข้าจะช่วยจนกว่า พระอาจารย์ของเจ้าจะกลับมาในอีกสองหรือสามเดือนข้างหน้า "

　　"นั่นน่ะสิ..อ่อ..ไม่! ไม่ ไม่..." ในขณะที่กำลังจะพูดชุนหยาเกือบถูกตั่วซิน ผลักตกคูน้ำข้าง ๆ :"เกือบไปแล้ว..ข้าไม่พบปัญหาใด ๆ แต่พ่อของข้าได้ยินข่าวลือว่าเกิดความแห้งแล้งอย่างรุนแรงในภาคเหนือ ดังนั้นข้าอยากถามท่านอาจารย์ว่าตอนนี้เราจะได้เจอเหตุการณ์นั้นไหม”ชุนหยารู้ว่าตั่วซุนมีวิชาเหนือธรรมชาติมากมาย เธอยังคิดว่าบางทีเขาอาจหยั่งรู้เหตุการณ์ต่าง ๆ ล่วงหน้าได้

　เห็นได้ชัดว่า ตั่วซิน ตกใจและทำท่าทางให้ชุนหยาเงียบ : "เจ้าอย่าตะโกนและอย่าเสียงดังไปนะ เจ้าควรเงียบไว้ในขณะนี้ อาจารย์ของเจ้ากำลังจะไปทางเหนือเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่เจ้าต้องการรู้นี้ ก่อนหน้านี้คุณชายหวังส่งจดหมายถึงเขาหลายฉบับ และข้าเดาว่ามันเป็นความลับของธรรมชาติที่กำลังจะเกิดขึ้น”

　　“อาจารย์ของข้าเป็นนักบวชไม่ใช่หรือ? คุณชายหวังถึงส่งจดหมายถึงเขาเพื่อให้ไปตรวจสอบภูมิศาสตร์หรือ?” ชุนหยาสับสนกับสิ่งที่กำลังได้ยินนี้ และมากกว่านั้นเธอคิดว่าเธออยู่ทางเหนือมาโดยตลอด..แต่เมื่อรู้ว่าตั่วซุนกำลังไปทำเรื่องสำคัญบางอย่างทางเหนือ! นั่นก็หมายความว่าเวลานี้คือทางใต้ที่ประวัติศาสตร์หมายถึงคือที่นี่หรือ?　　

“โอ้ อย่ากังวลกับเรื่องนี้ ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระ มันจะทำให้ผู้คนตื่นตระหนกและจะรับมือได้ยากยิ่งขึ้นข้ารู้ ๆ”

　　"ภัยแล้งนั้นหนักหนาสาหัสจริง ๆ แต่เราจะยังไม่ได้รับผลกระทบในขณะนี้ แต่จะมีผู้ลี้ภัยและอพยพอีกมากแน่ ๆ พวกเจ้าอาจจะต้องเตรียมตัวไว้ด้วย..แล้วนี่เจ้ามากับใคร? มาคนเดียวอีกแล้วหรือ? คราวหน้าหากเจ้ามาให้พ่อของเจ้ามาส่งและอย่าขึ้นเขามาคนเดียว แล้วอีกสักครู่หากเจ้าจะกลับข้าจะให้ลูกศิษย์วัดสองคนไปส่งเจ้า "

　　ตั่วซิน คิดว่าชุนหยาเป็นลูกศิษย์ของตั่วซุน ที่เขาต้องดูแลเช่นกัน ถ้าเขาพลาดไม่ดูแลเธอให้ดีอาจเป็นความผิดของเขา ดังนั้นเขาจึงบอกความจริงแก่ชุนหยา และให้เธอระวังภัยที่อาจจะเกิดขึ้น

　　"ไม่..ข้ากลับเองได้ ข้าแค่กังวลว่าช่วงนี้จะเกิดภัยแล้งจริงหรือไม่เท่านั้นเอง" ชุนหยามาที่นี่ในวันนี้เพื่อถามตั่วซุนเพื่อจะเตรียมรับมือ และภัยธรรมชาติที่ประวัติบอกไว้คือสิ่งที่เธอต้องการถามเพื่อความมั่นใจ

　　"คาดกันว่าจะไม่ได้รับผลกระทบในช่วงครึ่งแรกของปีนี้ แต่หากพื้นที่ราบภาคกลางตอนเหนือได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติ ภัยพิบัติดังกล่าวจะเกิดขึ้นแทนเราภายในสิ้นปีหรือต้นปีหน้า" ตั่วซินพูดเบา ๆ

　　ทำให้ชุนหยาคิดกับตัวเองว่าที่นีมีภาพถ่ายดาวเทียมหรือเทคโนโลยีต่างดาวหรือไม่? การคาดการณ์ของตั่วซุนน่าเชื่อถือแค่ไหน?

　　แต่เมื่อคิดถึงความน่าประหลาดใจที่ตั่วซุนทำให้เห็นหลาย ๆ ครั้งบางทีเขาอาจจะหยั่งรู้จริงๆ

　　ชุนหยาขอบคุณตั่วซินและกล่าวลาทันที แต่ตั่วซินยังคงย้ำ ครั้งแล้วครั้งเล่าว่าครั้งต่อไปไม่ให้มาคนเดียว

ในสมัยโบราณนั้นภัยธรรมชาติไม่ใช่แค่เพียงพายุฤดูร้อนหรือน้ำท่วมเท่านั้นแต่ยังรวมถึงโรคระบาดและภัยแล้ง จึงเป็นเรื่องน่ากลัวมากสำหรับผู้คนทั่วไป แต่สำหรับชุนหยาเธอเพียงแค่ต้องการความมั่นใจเพื่อเตรียมรับมือกับสถาการณ์ที่ว่านี้เท่านั้น