ตอนที่ 216 ถ่ายรูป

“อ่า.. ใช่ รู้สึกเหมือนเพิ่งปิดเทอมเมื่อวานนี้เอง”

ซูเหวิน ยิ้มเบาๆ พลางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ระหว่างพูดคุยกัน ทั้งสองที่เห็นว่าข้างหน้ามีสนามหญ้าอยู่

ตรงสนามหญ้ายังมีผู้คนนั่งรับแสงแดดอ่อนๆ อย่างเพลิดเพลินอยู่หลายคน

ซูเหวิน จึงจูงมือ เซี่ย ซินเหยา ตรงไปทันทีแล้วนั่งพักผ่อนบนสนามหญ้า

“ขาฉันปวดเมื่อยมากเลย ช่วยนวดให้หน่อยนะ!”

ทันใดนั้น เซี่ย ซินเหยา กล่าวด้วยรอยยิ้มหวานบางๆ อย่างออดอ้อนขึ้น

เธอลุกเปลี่ยนตําแหน่ง ก่อนจะนั่งลงแล้วเหยียดขาตรงเรียวไว้บนตักของ ซูเหวิน

“อืมม ผมจะบีบนวดให้คุณ”

สายตาของ ซูเหวิน ที่มองดูเธอเปี่ยมไปด้วยความรักความเอ็นดู

แม้จะรู้ว่าเธอกำลังโกหก แต่เขาก็ไม่คิดจะเปิดเผยเธอ

จากนั้นก็เหยียดมือไปบีบนวดขาให้เธอเบาๆ

สาวน้อยคนนี้ ตั้งแต่ปีที่แล้ว ซูเหวิน สัญญาว่าหากเธอไปดื่มกาแฟด้วยกัน เขาจะบีบไหล่ และนวดขาให้เธอในทุกวัน

เธอเหมือนจะเสพติดมันไปแล้ว โดยทุกวันมักจะขอให้เขาบีบนวดให้เธอ

แต่นี่ก็ใช่ว่าน่าแปลก

ท้ายที่สุดแล้ว สมรรถภาพทางกายของ ซูเหวิน ได้รับการยกระดับโดยระบบ

สำหรับการควบคุมพละกำลังเองเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมถึงขีดสุด

ดังนั้นเทคนิคการนวดขั้นพื้นฐานที่สุดอย่างการบีบไหล่ และนวดขานั้น ไม่เรียกว่าง่ายเกินไปสําหรับเขาหรือ?

ตัวอย่างเช่น ในขณะนี้ที่เขากำลังนวดขาให้ เซี่ย ซินเหยา เขาพลางบีบนวดออกแรงหนักเบาสลับกันไป

เทคนิคนี้ดูเป็นมืออาชีพมาก

มันทำให้ เซี่ย ซินเหยา ยิ้มปริ่ม เธอรู้สึกสบายแบบสุดๆ

“เป็นไงบ้าง เจ็บไหม?”

เขาบีบนวดขาให้เธออยู่สองสามนาที แล้วกดเน้นตรงบริเวณนั้นหนักๆ อยู่สักพัก

ซูเหวิน จึงถามเธอเบา ๆ

กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ..

“ไม่เจ็บนะ น้ำหนักกำลังดี และฉันรู้สึกสบายมากเลย~”

เซี่ย ซินเหยา หลับตา และส่ายหน้า ดูเหมือนเธอจะเพลิดเพลินกับมันมาก

ต้องบอกว่า เซี่ย ซินเหยา เธอชอบความรู้สึกนี้มากจริงๆ

คือมันน่าทึ่งมาก แค่การบีบนวดขาก็ทําให้ผู้คนรู้สึกสบายได้ขนาดนี้…

บางครั้งเธอก็สงสัยจริงๆ ว่า ซูเหวิน เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวหรือไม่ ทําไมเขาถึงทำเป็นทุกอย่าง และมีความเชี่ยวชาญอย่างมากด้วย

หรือว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะจริงๆ?

ซูเหวิน ไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

แต่ตราบใดที่เขาเห็นว่าอีกฝ่ายรู้สึกสบาย ..แค่นั้นก็พอ

ในเวลานี้เอง

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของทั้ง เซี่ย ซินเหยา และซูเหวิน ก็ดังขึ้น

ทั้งคู่รู้ว่ามีคนส่งข้อความในกลุ่ม VX เดียวกันแน่นอน

เซี่ย ซินเหยา หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา

เป็นไปตามคาด ใน VX ในกลุ่มเพื่อน มีคนส่งข้อความมา

ส่วน ซูเหวิน ยังคงบีบนวดให้ เซี่ย ซินเหยา ต่อไป ในขณะเดียวกันเขาก็ถามอย่างสงสัยว่า : “..ใครส่งข้อความมา?”

“เป็น เสี่ยวหยวี่, ซิ่วซิ่ว พวกเธอบอกว่าจะมาถึงเมืองม่อพรุ่งนี้”

เซี่ย ซินเหยา ยิ้มตอบกลับเขา, หลังจากอ่านข้อความแล้ว

ท้ายที่สุดแล้วเพื่อนสนิทของเธอกําลังจะมา และเธอย่อมมีความสุขเป็นธรรมดา

“เยี่ยมเลย งั้นเราทุกคนสามารถออกไปเที่ยวเล่นกันได้อีกครั้ง”

ซูเหวิน เองก็พยักหน้าเช่นกัน

“จริงสิ คุณแท็กหา เหล่าจู หน่อย เฉินหมิง และเหวินเฟิง ด้วยถามพวกเขาว่าจะมาเมื่อไหร่”

“ถ้ามาหมดทุกคนแล้วเราจะได้ออกไปทานข้าวด้วยกัน”

ซูเหวิน กล่าวขึ้นอีกครั้ง

เซี่ย ซินเหยา ส่งเสียง ‘อืม’ แล้วจึงแท็กทั้งสามคน แล้วถามพวกเขาว่าจะมาถึงเมื่อไหร่

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเพื่อนๆ ของ ซูเหวิน หลายคนก็ผุดขึ้นมาในกลุ่ม แล้วบอก เซี่ย ซินเหยา ว่าพวกเขาจะมาถึงเมืองม่อเมื่อไหร่

เหล่าจู เขาจะมาถึงพรุ่งนี้เช่นกัน

ส่วน เฉินหมิง และเหอ เหวินเฟิง เห็นบอกว่าจะมาถึงวันมะรืนนี้

หลังจาก เซี่ย ซินเหยา รู้แล้ว เธอก็บอกข่าวนี้กับ ซูเหวิน

ขณะเดียวกันเธอก็โพสต์เรื่องที่ ซูเหวิน จะเลี้ยงมื้อใหญ่ให้กับทุกคนลงในกลุ่ม

ทันใดนั้น เพื่อนๆ ก็พากันตื่นเต้นอีกครั้ง

และแน่นอนพวกเขาไม่ลืมที่จะป้อนคำสรรเสริญมากมายให้กับ ซูเหวิน

เมื่อเห็นเพื่อนๆ เกือบจะสรรเสริญ ซูเหวิน จนลอยขึ้นฟ้า เซี่ย ซินเหยา ก็อดยิ้มไม่ได้

เธอยังตั้งใจยื่นโทรศัพท์ให้ ซูเหวิน ได้ดูเป็นพิเศษ

“เนี่ย คุณต้องตั้งใจดูให้ดีๆ นะ นี่คือคำชมอันยิ่งใหญ่ที่ทุกคนมีให้กับคุณ..”

ในคําพูด.. เธอยังไม่ลืมที่จะแซวเขาอีกด้วย

“เอ่อ… ผมเห็นมามากพอแล้ว ลืมมันไปได้เลย”

ซูเหวิน ยิ้มพลางส่ายหน้าอย่างจนใจ

ผู้หญิงคนนี้ รู้จักล้อเลียนเขาแล้ว

“ห่าว สวัสดีครับ คุณสองคนเป็นแฟนกันใช่ไหม?”

“หากผมจะขอถ่ายรูปคู่พวกคุณจะได้ไหมครับ?”

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา กําลังพูดคุยกันอยู่

ทันใดนั้นก็มีช่างภาพถือกล้องเดินเข้ามา

เขามอง ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา พร้อมกับแสดงสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะพูดออกมา

“คุณคือ…”

ซูเหวิน ถามอย่างสงสัย

เอาตามตรง ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา อดไม่ได้ที่จะตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็มีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นมา

“โอ้.. ต้องขอโทษด้วย ผมขอแนะนำตัวเองก่อน ผมชื่อ มู่ อวี๋เฟิง ผมเป็นช่างภาพ”

“เดิมทีวันนี้ผมอยากจะถ่ายรูปวิวทิวทัศน์ที่สวนสาธารณะแห่งนี้ แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นคู่รักที่เข้ากันได้ดีขนาดนี้ ผมเลยอยากขอจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ไม่ทราบว่าคุณทั้งสองจะยินดีหรือไม่ครับ?”

ช่างภาพกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาดูค่อนข้างสุภาพ

ซูเหวิน พยักหน้า จากนั้นเขาก็เข้าใจแล้ว

แค่ถ่ายรูปนิดหน่อย ไม่นับว่าเป็นอะไร

แต่เขาก็ยังคงมองไปที่ เซี่ย ซินเหยา เพื่อถามความคิดเห็นจากเธอ

ท้ายที่สุดแล้วเธออาจจะไม่ชอบถูกคนอื่นถ่ายรูปก็ได้!

เซี่ย ซินเหยา คล้ายจะไม่สนใจ และเธอเห็นด้วยกับคําขอนี้

ทันใดนั้น ช่างภาพก็กล่าวขอบคุณพวกเขามาก

จากนั้นเขาถ่ายรูป ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา

เพียงแต่ช่างภาพยังขอเพิ่มเติมอีกนิดนึง

ก็คือเขาหวังว่า ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา จะแสดงท่าทางที่ใกล้ชิดระหว่างคู่รักกันได้

เช่นอย่างเมื่อกี้ที่ ซูเหวิน ช่วยนวดขาให้ เซี่ย ซินเหยา

หรือบางที ให้ เซี่ย ซินเหยา โน้มตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของ ซูเหวิน หรือแม้กระทั่งจูบเขา หรืออะไรก็ตาม

แน่นอนว่าทั้งสองฝ่ายต้องแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติ อย่าจงใจจนเกินไป

และเพื่อถ่ายรูปให้ออกมาดูดีที่สุด ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา ก็พยายามให้ความร่วมมือกันอย่างเต็มที่

ดูเหมือนเพราะพวกเขาเป็นคู่รักกันจริงๆ

ไม่ว่าทั้งคู่จะโพสท่าไหนก็ออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ และทั้งคู่ยังเข้ากันได้ดี สมบูรณ์แบบมาก

ช่างภาพถ่ายรูปไปพลาง ในใจก็แอบชื่นชมไปพลาง สองคนนี้ช่างเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมาจริงๆ

หลังจากนั้นประมาณ 3 นาที การถ่ายรูปชุดนี้ถึงจะถือว่าเสร็จ

จากนั้นช่างภาพก็มองรูปถ่ายนั้นทันที

เห็นเช่นนี้แล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะดีใจมาก เพราะรูปที่ถ่ายออกมาได้นี่คือเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบมาก

เขายังเอารูปถ่ายให้ ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา ได้ดูด้วย

ทั้งสองตาเป็นประกาย พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยรู้สึกว่ารูปที่อีกฝ่ายถ่ายออกมานั้นดูดีมากจริงๆ

ในรูปถ่ายพวกเขาดูเข้ากันได้ดีมาก

พวกเขาดูมีความสุข และยิ้มหัวเราะอย่างรื่นเริงให้กัน

“เอ่อ.. ผมขอถือวิสาสะถามหน่อย ไม่ทราบว่าทั้งสองพักอยู่ที่ใด คือรูปนี้จะล้างเสร็จในอีกสองวัน ถึงตอนนั้นผมจะส่งสําเนาไปให้กับพวกคุณด้วย!”

“แน่นอน หากพวกคุณรู้สึกว่าเป็นการเปิดเผยความเป็นส่วนตัว คุณสามารถแจ้งที่อยู่สาธารณะ แล้วรอรับมันได้เลย”

ทันใดนั้นช่างภาพได้พูดขึ้นอีกครั้ง

เขาอยากล้างรูปถ่ายชุดนี้ และมอบให้อีกฝ่ายด้วย

ยังไงถ้าไม่ใช่เพราะคู่รักคู่นี้ เขาคงไม่สามารถถ่ายรูปสวยๆ แบบนี้ได้

ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วคิดว่าเป็นไปได้

เขาจึงแจ้งที่อยู่ของมหาวิทยาลัยเทียนเวยให้แก่อีกฝ่าย

ต่อจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็คุยกันอีกสองสามคํา

ช่างภาพยังถาม ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา ว่าหลังจากล้างรูปถ่ายของพวกเขาแล้ว เขาจะขอแขวนรูปถ่ายของทั้งคู่ไว้ที่ร้านได้หรือไม่

หลังจากได้รับความยินยอมจาก ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา เขาก็จากไปด้วยความพึงพอใจ

“คุณคิดว่าเขาจะส่งภาพมาให้เรามั้ย?”

“พูดตามตรง รูปนั้นถ่ายได้สวยมาก”

หลังจากช่างภาพจากไป เซี่ย ซินเหยา ดูเหมือนจะตั้งตารอแล้ว

“ไม่รู้สิ แต่ผมว่าคงจะอย่างนั้น!”

“แต่จะว่าไปรูปนั้นถ่ายออกมาได้ดีจริงๆ มองจากกล้องดูดีมาก เดี๋ยวพอหลังจากล้าง ภาพที่ออกมาจะดูชัดเจนขึ้นแน่นอน”

“อีกสองวัน ถ้าอีกฝ่ายส่งรูปมาจริงๆ ผมคงต้องซื้อกรอบรูปเล็กๆ สองสามกรอบแล้วใส่มันทั้งหมดเข้าไป เอาไปวางไว้ในหอพัก หรือที่บ้าน…”

ซูเหวิน พูดด้วยรอยยิ้ม

“อ่า?”

“ของฉันไม่มีเหรอ?”

เซี่ย ซินเหยา รู้สึกประหลาดใจแล้ว