ตอนที่ 154 ไร้หัวใจ
ตอนที่ 154 ไร้หัวใจ
ลั่วถามแทนที่จะตอบว่า “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าและพี่รองกำลังจะออกจากเมืองสุริยะ”
“ใช่ เราวางแผนที่จะกลับบ้าน”
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเจ้าหรือ”
ไอร่ามองดูเขาอย่างสนุกสนาน “ข้าเข้าใจได้หากหนีเหม่ยถามคำถามนี้ อย่างไรนางก็ไร้เดียงสามาก แต่เจ้าแตกต่างออกไป ไม่ใช่ว่าควรจะรู้ดีกว่าใครว่าเหตุใดเชร์กับข้าจึงรีบร้อนออกไปขนาดนี้”
“ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้า เจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้โดยไร้ความกังวล” ลั่วมองเข้าไปในดวงตาของเธอ “เราเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป”
ไอร่าส่ายหน้า “เราต้องกลับ ลูก ๆ และเพื่อน ๆ ของข้ายังรอเราอยู่ที่บ้าน”
“ข้าสามารถหาคนไปพาพวกเขามาอยู่ร่วมกับเราในเมืองสุริยะ”
“ข้าซาบซึ้งกับข้อเสนอของเจ้า แต่เชร์กับข้าไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จริง ๆ”
ไอร่าหยุดชั่วคราว เธอรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะพูดแบบนี้ เธอจึงกล่าวเสริมว่า “หากเชร์ต้องการ เขาสามารถมาพบเจ้าที่เมืองสุริยะได้เป็นครั้งคราว ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของเจ้าไม่ได้ห่างเหินไปไหน”
โดยไม่คาดคิด ลั่วจ้องมองเธอแล้วถามว่า “แล้วเจ้าเล่า เจ้าจะไม่มาที่เมืองสุริยะอีกแล้วหรือ”
ไอร่าไม่อยากมาที่นี่อีก
ผู้คนที่อาศัยในเมืองอสูรแห่งนี้ล้วนเป็นสัตว์กินเนื้อ ผักและผลไม้ที่ครอบครัวของเธอปลูกขายที่นี่ได้ไม่ดีนัก หากมีสัตว์กินพืชที่นี่มากกว่านี้ เธออาจพิจารณามาที่นี่อีกสองสามครั้งในอนาคตเพื่อค้าขาย
แต่เธอไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ เธอตอบอย่างคลุมเครือ “มีโอกาสจะได้พบกันอีก”
ลั่วไม่พอใจกับคำตอบของเธอ
‘เธอหมายความว่าอย่างไรถึงพูดเช่นนั้น’
ลั่วจับมือเธอแล้วขมวดคิ้ว “เหตุใดเจ้าถึงปฏิเสธคำขอของข้าอยู่เสมอ ในใจเจ้า ข้าด้อยกว่าพี่ชายของข้าใช่หรือไม่”
ไอร่าตกใจกับคำถามกะทันหันของเขา และลืมที่จะหลุดออกจากการยึดเกาะของเขา
เธอมองเขาอย่างว่างเปล่า “ไม่ใช่ว่าข้าคิดว่าเจ้าไม่สามารถเปรียบเทียบกับเชร์ได้...”
อย่างไรก็ตาม ลั่วทำราวกับไม่ได้ยินเธอ เขายังคงก้าวร้าว “เจ้าคิดว่าข้าไม่ฉลาดและมีกำลังสู้พี่ชายของข้าไม่ได้ ใช่หรือไม่”
“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ ปล่อยข้านะ”
ลั่วไม่เพียงไม่ปล่อยเธอ แต่เขายังก้าวไปข้างหน้าและกดเธอไว้กับต้นไม้อีกด้วย แขนของเขาประคองด้านข้างเธอ และกักขังเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นหนา
เขาก้มศีรษะลงให้เธอ “ข้าพยายามอย่างหนัก แต่พวกเจ้าทุกคนกลับเพิกเฉยต่อข้า ในสายตาของเจ้ามีเพียงเชร์เท่านั้น”
ไอร่าพิงลำต้นของต้นไม้แข็ง ๆ ไม่มีทางที่จะหลบหนี เธอทำได้เพียงต่อสู้อย่างสุดกำลัง พยายามหลุดพ้นจากพันธะการของเขา
ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความวิตกกังวล “ลั่ว ใจเย็น ๆ สิ”
ลั่วคว้าคางของเธอแล้วบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง “อยู่ที่นี่ ในฐานะคู่ครองของข้า ข้าสามารถมองความมั่งคั่งไม่รู้จบให้กับเจ้าได้ ไม่ใช่ว่าเจ้าชอบหมีไผ่หรือ หากเจ้าอยู่ที่นี่ก็สามารถเล่นกับพวกเขาได้ทุกวัน”
ไอร่ารู้สึกว่าลั่วผิดปกติมาก เขาเป็นโลกที่แตกต่างจากรูปลักษณ์ที่สดใสและร่าเริงตามปกติของเขา
ตอนนี้เขาเป็นเหมือนอสูรที่โกรธแค้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการปล้นสะดมและความโหดร้าย
ไอร่ารู้สึกหวาดกลัว
เสียงของเธอสั่น “ข้าเป็นพี่สะใภ้ของเจ้า ข้าจะอยู่กับเจ้าได้อย่างไร”
“ไม่ ข้าไม่เคยปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนพี่สะใภ้ของข้า” ลั่วก้มศีรษะลงและเข้าหาเธอ ดวงตาสีฟ้าของเขาจับจ้องมาที่เธอ “ข้าชอบเจ้ามากนะ ข้าอยากเป็นคู่ครองของเจ้า และอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเจ้า”
แม้ว่าเธอจะกลัว แต่ไอร่าก็พยายามสงบสติอารมณ์ “ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก ข้ารู้สึกได้ เจ้าไม่ได้ชอบข้าเลยสักนิด”
ลั่วหัวเราะเบา ๆ “เจ้าผิดแล้ว ข้าชอบเจ้ามาก”
“เจ้าหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกตัวเองไม่ได้ เจ้าไม่มีความรู้สึกโรแมนติกกับข้าเลยสักนิด”
“ในเมื่อเจ้าไม่เชื่อว่าความรู้สึกของข้าที่มีต่อเจ้านั้นมีอยู่จริง คงต้องการให้ข้าแสดงให้เห็นสินะ”
หลังจากพูดคำสุดท้าย เขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าและจูบริมฝีปากของไอร่า
ดวงตาของไอร่าเบิกกว้างด้วยความกลัว ขณะที่เธอพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง
“โฮ!!!”
ลั่วพึ่งพาความแข็งแกร่งของเขาและเพิกเฉยต่อการต่อสู้ของเธอโดยสิ้นเชิง
เขาจับคางของเธอด้วยมือข้างหนึ่งและอีกมือจับหลังศีรษะของเธอ บังคับให้เธอยอมรับการจูบที่ไม่สามารถเรียกได้ว่าอ่อนโยน
ไอร่ากำลังจะร้องไห้
เธอไม่ชอบลั่ว เธอไม่อยากถูกเขาจูบ
ใครก็ได้ช่วยเธอที
ทันใดนั้น ดอกบัวที่นอนนิ่งอยู่บนศีรษะก็ยกดอกตูมขึ้น กลีบดอกสีชมพูเปลี่ยนเป็นสีดำทันที และดอกตูมก็บานสะพรั่งเป็นดอกบัว ทันใดนั้นมันก็ใหญ่ขึ้นกว่าสิบเท่าและกัดศีรษะของลั่วอย่างดุดัน
ลั่วสัมผัสได้ถึงอันตรายและรีบปล่อยไอร่าอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของดอกบัว
ไอร่าถือโอกาสหลุดพ้น เธอเช็ดความชื้นออกจากปากแล้วยกมือตบลั่วอย่างแรง
ลั่วตะลึงกับการตบของเธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกตบ และถูกตบโดยผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อ่อนแอด้วย
ชั่วครู่หนึ่งเขาไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
ริมฝีปากของไอร่าช้ำจากการกัดของเขา มันแดงและบวม ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ มีน้ำตาหยดลงมาจากหางตาของเธอ เธอดูราวกับว่าเธอได้รับความทุกข์ทรมานอย่างมาก
เมื่อเห็นเธอแบบนี้ หัวใจของลั่วก็ปวดร้าวทันที
เขาไม่สามารถช่วยตัวเองได้ “อย่างร้องไห้...”
ไอร่าหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามไม่ร้องไห้
เธอตะโกนว่า “ข้าจะไม่ร้องไห้เพราะคนแบบเจ้า”
ดอกตูมก้มลงและลูบไล้กับแก้มของเธอเบา ๆ “ท่านแม่อย่าเศร้าไปเลย ข้าจะช่วยท่านฆ่าเขาเอง”
แม้ว่ามันจะไม่เหมาะสม แต่ไอร่าก็อดไม่ได้ที่จะลูบไล้ดอกตูม
“บัวน้อย เจ้าพูดได้มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร ก่อนหน้านี้เจ้ายังพูดได้เพียงสองคำอยู่เลย”
นอกจากนี้รูปร่างขอมันก็ใหญ่ขึ้นมาก มีเมล็ดบัวสีเขียวเล็ก ๆ อยู่ตรงกลางกลีบ มันดูเล็กและน่ารักมาก
ดอกบัวพูดเบา ๆ “ข้าโตแล้ว ตอนนี้ข้าสามารถพูดได้มากและปกป้องท่านแม่ได้ด้วย”
ไอร่าสัมผัสกลีบของมัน หลังจากหยุดชะงักนี้ ความคับข้องใจที่เธอรู้สึกก็บรรเทาลงอย่างมาก
แต่เธอก็ยังคงโกรธอยู่
เธอไม่ได้โกรธตัวเอง แต่โกรธลั่ว
“ลั่ว ไม่สำคัญว่าเจ้าจะปฏิบัติต่อข้าอย่างไร แต่เจ้าทำเช่นนี้กับเชร์ได้อย่างไร เขารักเจ้าตลอดมา หากเขารู้เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าเพิ่งพูด เขาจะเสียใจเพียงใด”
ลั่วหันศีรษะของเขาออกไป “ข้าเพียงพูดเรื่องจริง”
“หาเป็นความจริง แสดงว่าเจ้าช่างใจร้ายเหลือเกิน”
ไอร่าไม่ต้องการมองเขาอีกต่อไป เธอสัมผัสดอกบัว “บัวน้อย ไปกันเถอะ”
ดอกบัวโบกใบแหลมคมไปที่ลั่ว หากเขากล้ารังแกแม่ของมันอีก มันจะฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ
มันกลับคืนสู่รูปแบบที่เชื่อฟัง มีดอกตูมสีชมพูเล็ก ๆ พิงศีรษะของไอร่า
ราวกับว่ารูปลักษณ์ที่ดุร้ายของมันในตอนนี้เป็นเพียงภาพลวงตา
