ตอนที่ 153 กระทำการลับหลังข้า
ตอนที่ 153 กระทำการลับหลังข้า
ไอร่าและเชร์กลับเข้าไปในห้องเพื่อเก็บของ
พวกเขามีสัมภาระไม่มากจึงสามารถเก็บของได้อย่างรวดเร็ว
เชร์ยัดถุงหนังสัตว์เล็ก ๆ เข้าไปในวงแหวนมิติของเขาแล้วพูดกับไอร่าว่า “ข้าจะไปที่หอการค้าเพื่อชำระบัญชีในช่วงสองวันที่ผ่านมา เจ้าอยู่ในวังและรอข้ากลับมา หรือจะไปหอการค้ากับข้า”
ไอร่าพูดทันที “ข้าจะไปหอการค้ากับเจ้า”
เธอไม่คุ้นเคยกับพระราชวังและรู้สึกไม่ปลอดภัยเกินไปที่จะอยู่ที่นี่ เธอรู้สึกปลอดภัยมากกว่าหากติดตามเชร์ไป
เชร์อุ้มเธอแล้วเดินออกไป “มีคนมากมายในหอการค้า” เขากล่าว “สตรีมักไม่ก้าวเท้าไปที่นั่นเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ข้าจะส่งเจ้าไปที่บ้านหมีไผ่ เจ้าไปพักที่นั่นได้หรือไม่”
ไอร่าดีใจมากที่ได้เจอแพนด้าอีกครั้ง “ได้สิ”
ระหว่างทางออกจากวัง ไอร่าอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เหตุใดเจ้ากับลั่วจึงแบกศพของกษัตริย์ผู้ล่วงลับขึ้นไปบนภูเขา”
เชร์กล่าวว่า “ตามประเพณี หลังจากที่กษัตริย์อสูรสิ้นพระชนม์ ศพของท่านจะถูกโยนลงมาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อถึงเวลาทวยเทพจะมาเอาวิญญาณของเขาไป”
ไอร่ารู้สึกว่านี่ฟังดูคล้ายจินตนาการ “มีทวยเทพจริง ๆ หรือ”
“ข้าเองก็ไม่รู้” เชร์หยุดชั่วคราวแล้วกล่าวเสริมว่า “แต่ข้าหวังว่าจะมีสิ่งเช่นวิญญาณ เพื่อว่าหลังจากท่านพ่อสิ้นพระชนม์ วิญญาณของท่านจะได้กลับไปเจอกับท่านแม่อีกครั้ง”
ไอร่าไม่เคยเห็นราชินีหรือพี่ชายคนโตของเชร์ ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในพระราชวัง ไม่มีใครรอบตัวเธอพูดกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่าเธอจะงง แต่เธอก็เขินเกินกว่าจะถาม
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเชร์พูดเกี่ยวกับแม่ของเขาในวันนี้ ไอร่าตระหนักว่าแม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้ว
เธอกอดคอของเชร์แน่นและพูดเขา ๆ “พวกเขาจะมีความสุขอย่างมากหลังจากได้กลับไปเจอกันอีกครั้ง”
“ข้าเองก็หวังให้เป็นเช่นนั้น...”
...
บ้านหมีไผ่อยู่ในพื้นที่อาศัยอันสูงส่ง กำแพงนั้นสูงมาก และใคร ๆ ก็สามารถมองเห็นดอกไม้และต้นไม้เป็นบริเวณกว้างเมื่อพวกเขาเข้าไป
เมื่อไอร่าพบกับหนีเหม่ย เธอกำลังนอนอยู่ในเปลญวนและอาบแดด
เปลญวนถูกแขวนไว้ระหว่างต้นไม้สองต้นที่มีหนังสัตว์ มันเหมือนกับชิงช้าขนาดเล็ก ที่สามารถโยกเบา ๆ ได้ ขณะที่นอนหลับ
หนีเหม่ยมีขนาดใหญ่มาก เปลญวนที่เธอนอนนั้นถูกสั่งทำเป็นพิเศษและดูแข็งแรง
หนีเหม่ยเห็นไอร่ามาและลุกขึ้นนั่งบนเปลทันที เปลญวนลั่นดังเอี๊ยด
“ไอร่า เหตุใดวันนี้เจ้าถึงว่างมาเล่นกับข้า”
ไอร่ายิ้มหวาน “เชร์มีบางสิ่งต้องทำ ข้าแวะมาเยี่ยมบ้านเจ้าสักพัก หวังว่าข้าจะไม่รบกวนเจ้า”
“ไม่ ไม่ ข้าดีใจที่เจ้ามาเล่นกับข้า”
หนีเหม่ยให้คนมาปูผ้าห่มหนังสัตว์บนพื้นหญ้าแล้วดึงไอร่าให้นั่งบนนั้น คนรับใช้วางผลไม้สดไว้ข้าหน้าพวกเขา
ไอร่าหยิบเมล็ดทานตะวันออกมาและแบ่งปันให้หนีเหม่ย
ทั้งสองคุยกันขณะกินเมล็ดทานตะวันและผลไม้
ไอร่าพูดช้า ๆ “วันนี้ข้าจะไปที่นี่”
หนีเหม่ยรีบถาม “เจ้าจะไปที่ใด”
“เราวางแผนจะกลับบ้าน”
“บ้านของเจ้าอยู่ในวังไม่ใช่หรือ”
ไอร่าส่ายหน้า “วังไม่ใช่บ้านของเรา บ้านของเราอยู่ไกลออกไป”
หนีเหม่ยทนไม่ได้ที่จะทิ้งเธอไป “ในอนาคตเจ้าจะกลับมาอีกหรือไม่”
“ข้าเองก็ไม่รู้”
เชร์เติบโตในเมืองสุริยะ ที่นี่คือบ้านเกิดของเขา ไอร่าหวังจริง ๆ ว่าเขาจะกลับมาได้เมื่อเขาเป็นอิสระ แต่ตัวตนในปัจจุบันของเขาดูน่าอึดอัดเกินไป เขาจะกลับมาได้อีกหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับลั่วและมหาปุโรหิต
หนีเหม่ยรู้สึกหดหู่ใจมาก “หากในอนาคตเจ้าไม่มาที่เมืองสุริยะ ข้าก็ไม่ได้กินผักและผลไม้ของเจ้าอีกน่ะสิ”
นับตั้งแต่เธอซื้อผักและผลไม้จากไอร่า เธอก็หลงรักผักและผลไม้เหล่านั้น โดยเฉพาะหน่อไม้แสนอร่อยเหล่านั้น มันอร่อยมากจนเธอหยุดกินไม่ได้
ต่อมาแม้แต่ครอบครัวของเธอก็หลงรักผักและผลไม้เหล่านั้น ทั้งครอบครัวก็กินด้วยกัน ผักและผลไม้ที่พวกเขาสะสมไว้ถูกกินอย่ารวดเร็ว พวกมันคงจะหมดในอีกไม่ช้า
ไอร่าทำอะไรไม่ถูก “ข้าไม่มีทางเลือก เมืองสุริยะไกลจากบ้านของเรามากเกินไป แม้ว่าข้าต้องการขายผลผลิตให้กับเจ้า ข้าก็ไม่สามารถขนมาได้”
“เจ้ายังมีผักและผลไม้อีกหรือไม่ โดยเฉพาะหน่อไม้ เจ้าอีกไหม ข้าอยากจะซื้อเพิ่ม”
ยังมีในวงแหวนระหว่างมิติอีกมากมาย แต่ตอนนี้ไอร่าไม่สะดวกที่จะนำพวกมันออกมา เธอพูดได้เพียงคลุมเครือว่า “ข้าจะถามเชร์ เมื่อเขากลับมา”
โดยปกติแล้วสตรีมีหน้าที่รับผิดชอบเพียงการกิน ดื่ม และสนุกสนานเท่านั้น อสูรตัวผู้มีหน้าที่ดูแลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งหมดในบ้าน ดังนั้นหนีเหม่ยจึงไม่สงสัยเกี่ยวกับคำตอบของไอร่า เธอรอคอยการมาถึงของเชร์
โดยไม่คาดคิด แทนที่จะเป็นเชร์ กลับมีอีกคนที่ไม่คาดคิดว่าจะมา
หนีเหม่ยชอบหน่อไม้มากที่สุด ในขณะที่ลั่วคืออันดับสอง รองลงมา
ทันทีที่เธอเห็นลั่ว เธอก็ยิ้มทันที
อย่างไรก็ตาม สิ่งแรกที่ลั่วพูด “ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาไอร่า เราคุยกันเพียงลำพังได้หรือไม่”
รอยยิ้มแข็งบนใบหน้าของเธอ
ในตอนแรกเธอมองไปที่ลั่ว จากนั้นจึงมองไปที่ไอร่า ทันใดนั้น ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่างและร้องไห้
“เจ้า...เจ้าหักหลังข้า ฮือ ฮือ”
ไอร่าปลอบใจเธออย่างรวดเร็ว “อย่าร้องไห้สิ ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับลั่ว ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด...”
น่าเสียดายที่หนีเหม่ยไม่เต็มใจที่จะฟังคำอธิบายของเธอ เธอตะโกนว่า “ข้าไม่อยากฟัง จ้าไม่ฟังเจ้า” เธอร้องไห้และวิ่งหนีไป
ไอร่ายื่นมือออกไป “อย่าไป”
แม้ว่าหนีเหม่ยจะอ้วน แต่เธอก็วิ่งเร็วมาก ชั่วพริบตาเธอก็หายไปแล้ว
ลั่วโบกมือแล้วขอให้คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ เดินออกไป
เหลือเพียงไอร่าและลั่วเท่านั้น
ลั่วได้สืบทอดบัลลังก์แล้วและกลายเป็นราชาองค์ใหม่ของเมืองสุริยะ
เขาสวมสร้อยคอฟันเสือซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของบัลลังก์ มีรอยสักรูปเสือบนหน้าอกของเขา เสือตัวนี้ดูคล้ายกับรูปปั้นเสือตรงทางเข้าพระราชวังทุกประการ กรงเล็บของมันแหลมคม และรัศมีของมันก็น่าเกรงขาม
มีต่างหูคริสตัลสีฟ้าใสมากห้อยลงมาจากหูซ้ายของเขา แม้แต่คนโง่เขลาอย่างไอร่าก็สามารถเดาได้ว่าราคามันแพงเพียงใด แค่มองจากออร่าที่มันเปล่งออกมา
มันอาจประเมินค่าไม่ได้
ลั่วมองไปที่ไอร่า ดวงตาสีฟ้าของเขายังคงส่องแสงอยู่ แต่ก็ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่ซับซ้อนเกี่ยวกับเขาที่ไอร่าไม่สามารถเข้าใจได้
แต่เพราะเขาดูคล้ายเชร์ ไอร่าจึงไม่รู้สึกกลัว
เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าหนีเหม่ยชอบเจ้า แต่เจ้ายังพูดเช่นนี้ต่อหน้านาง นางจะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับข้าผิด ภายหลังก็อธิบายให้นางฟังเสีย นางจะได้ไม่เสียใจ”
อย่างไรก็ตาม ลั่วกล่าวว่า “นางจะเข้าใจผิดก็ไม่สำคัญหรอก ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่ได้ชอบนางและไม่เคยคิดจะแต่งงานกับนาง”
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับหญิงสาวน่ารักอย่างหนีเหม่ยที่ตกหลุมรักอสูรตัวผู้ที่ไม่รักนาง
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างพวกเขา ในฐานะคนนอก ไอร่าไม่สามารถพูดอะไรได้
“เจ้ามีเรื่องอะไรที่จะคุยกับข้า”
