ราชาอันเดดแห่งพระราชวังอันมืดมิด บทนำ : ฟื้นคืนชีพจากพิธีกรรม

สติของผมค่อยๆฟื้นคืนมาทีละน้อย…

ดวงตาที่พร่าเบลอปรากฎเป็นภาพห้องแห่งหนึ่งซึ่งถูกสร้างขึ้นมาจากหิน

ห้องแห่งนี้มีวงเวทย์ที่ถูกวาดด้วยเส้นสีแดงสดอยู่ตรงชั้นวางหนังสือ พวกมันถูกเรียงรายอยู่ใกล้กับผนัง

การที่ตัวผมซึ่งไม่เคยมองเห็นทิวทัศน์เบื้องหน้าและไม่เคยรู้สึกได้ถึงประสาทสัมผัสทั้งห้าของตนเองมาก่อน กลับกลายเป็นมีดวงตาที่สามารถมองเห็นได้ปกติและรู้สึกได้ถึงประสาทสัมผัสทั้งห้าเช่นนี้

มันราวกับว่าผมกำลังตื่นขึ้นมาจากความฝัน

เหมือนหลุดขึ้นมาจากขุมนรก

หรือราวกับว่าถูกลากออกมาจากการพักผ่อนอันแสนยาวนาน

การมองเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น สิ่งที่สามารถรับรู้ได้จากประสาทสัมผัสทั้งห้านั้นมันเฉียบคมราวกับมีดที่พึ่งถูกลับมาใหม่

ทันใดนั้น เสียงแหบพร่าเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาในขณะที่ผมกำลังตกอยู่ในภวังค์

“ตื่นแล้วรึ? ความสามารถใหม่ที่เจ้าพึ่งได้รับมาเป็นยังไงบ้างล่ะ เจ้าซากศพ?”

ผมมองไปด้านข้างในขณะที่น้ำเสียงแหบพร่านั้นดังกึกก้องอยู่ในสมองของผมราวกับว่ามันแทรกซึมเข้ามาอยู่ในโสตประสาท นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมรู้ตัวว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนแท่นหินอะไรซักอย่าง

เจ้าของเสียงคือชายชราสวมชุดคลุมสีดำซึ่งดูเหมือนจะเป็นตัวแทนของความมืด

ผมไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเจ้าของใบหน้าที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นจำนวนนับไม่ถ้วนนี้ จะผ่านประสบการณ์ชีวิตมาโชกโชนแค่ไหนและมีชีวิตอยู่มากี่ปีแล้ว นัยน์ตาสีเข้มที่เปล่งประกายของเขานั้นทำให้ผมไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอเลยแม้แต่น้อย

นอกจากนี้ ในมือของชายชรายังถือไม้คฑาที่ทำจากโครงกระดูกเอาไว้ด้วย การออกแบบของมันทั้งบิดเบี้ยวและดูน่ากลัว

ผมไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าเลย ไม่เข้าใจเลยสักนิด

ชายชรายังคงเพิกเฉยและจ้องมองผมที่กำลังมองไปรอบๆ ด้วยความสับสน ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ผมจะไม่ได้รับคำตอบใดๆ กลับมาอยู่แล้ว

“นามของข้าคือ ‘โฮลอส คาร์เมน’ เป็นทั้งผู้ท้าทายความลึกลับ พ่อมดและเป็นเจ้านายของแกด้วย เจ้าซากศพเอ๋ย…‘จงคุกเข่าลงซะ!!’”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ทันทีที่น้ำเสียงอันแหบพร่านั่นกระทบเข้ากับโสตประสาท ความรู้สึกแปลกประหลาดก็แล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างกายของผม

ร่างกายของผมเริ่มเคลื่อนไหวไปเองโดยที่ผมไม่สามารถควบคุมได้ ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ราวกับเด็กทารกที่พึ่งหัดลุกขึ้นยืนเป็นครั้งแรก

หลังจากนั้น ร่างกายของผมก็ค่อยๆ งอตัวลงเรื่อยๆ เข่าของผมเริ่มถูกกดทับจนแตกเป็นเสี่ยงๆ โดยที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ก่อนที่ผมจะทันได้รู้สึกตัว ผมก็ลงไปคุกเข่าต่อหน้าเจ้านายของตนเองโดยที่มีพื้นอยู่ตรงหน้าแล้ว

กลิ่นอับชื้น พื้นหินสีเทา นั่นคือตอนที่ผมรู้สึกตัวเป็นครั้งแรก

แม้ว่าที่นี่จะแทบไม่มีแสงสว่างลอดเข้ามาได้เลย แต่ผมก็ยังมองเห็นสิ่งรอบตัวได้อย่างแจ่มชัดราวกับเป็นตอนกลางวัน

ตอนนี้ผมรู้สึกไม่สบายตัวเอาซะเลย

มันราวกับว่าทรัพยากรในสมองของผมซึ่งเต็มไปด้วยการประมวลผลข้อมูลที่มาจากภายนอก กำลังถูกใช้ไปกับการจัดระเบียบความทรงจำภายใน

ทันใดนั้น หัวของผมก็เหมือนกับถูกกระแทกอย่างรุนแรง ผมรู้สึกได้ว่ามันถูกกระแทกแต่กลับไม่มีอาการเจ็บปวดอะไรเลย ไม่สิ ไม่ใช่แค่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

ผมไม่รู้สึกว่าหัวใจของผมกำลังเต้นเหมือนคน ‘ปกติ’ เลยด้วยซ้ำ

อาการปวดศีรษะคล้ายมีดกำลังปั่นป่วนอยู่ในสมองที่แม้จะกินยาเข้าไปแล้วก็ยังไร้ผล และความเจ็บปวดคล้ายอวัยวะภายในกำลังเน่าเปื่อยจนละลายหายไป

ความรู้สึกนึกคิดที่เคยจมอยู่กับความเจ็บปวดไม่รู้จบ บัดนี้กลับแจ่มชัดราวกับมีดที่เพิ่งลับคมมาใหม่

มันอาจจะฟังดูแปลก แต่ในช่วงเวลานี้ ผมรู้สึกได้เลยว่านี่คือครั้งแรกที่ผมได้เป็นเหมือนกับคนปกติทั่วๆไป

และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเข้าใจถึงความรู้สึกของการเป็นมนุษย์

ขณะที่ผมกำลังตกตะลึงกับความจริงที่คาดไม่ถึง เสียงของพ่อมดโฮลอสผู้เป็นเจ้านายของผมก็ดังขึ้น

“เจ้าซากศพที่เป็นทั้งลูกน้องของข้าและผู้หวนคืนจากยมโลกเอ๋ย ข้าจะตั้งชื่อให้กับผู้ไร้นามอย่างเจ้าเอง”

ผู้ไร้นามงั้นรึ?

ผิดแล้ว ผมเคยมีชื่อมาก่อนต่างหาก ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ตั้งแต่ผมเกิด ชื่อที่ไม่ค่อยมีใครเรียกกันในสมัยนี้

แต่ถึงอย่างนั้น ก่อนที่ผมจะพูดมันออกไป ผมก็ได้หยุดมันไว้ในวินาทีสุดท้าย

สัญชาตญาณของผมมันร้องเตือนว่า ผมไม่ควรพูดมันออกมาในตอนนี้

บางทีมันอาจจะเป็นนิสัยเสียจากการที่ผมเคยป่วยแล้วแทบจะทำอะไรไม่ได้เลยก็เป็นได้ ผมจึงไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้เลย

เจ้านายมอบชื่อให้กับผมที่ยังคงนิ่งเงียบอยู่

“ชื่อของเจ้าก็คือ ‘เอนด์’ ผู้ซึ่งถือกำเนิดมาจากจุดจบ เวทมนตร์ของข้าได้ให้ชีวิตชั่วคราวแก่เจ้า”

ชีวิตชั่วคราว…

เวทมนตร์…

แม้แต่ผมที่ไม่รู้จักความรู้สึกนึกคิดหรือสามัญสำนึกของคนทั่วไปและไม่เคยไปเรียนที่โรงเรียนเลยก็ยังรู้จักสิ่งเหล่านี้

‘พ่อมดแห่งศาสตร์มืดที่น่ากลัวซึ่งสามารถควบคุมคนตายได้’

ความรู้เหล่านี้ยังคงติดอยู่ในหัวของผม

ผมเข้าใจดี เข้าใจทั้งหมดเลยล่ะ ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงสามารถเข้าใจทุกอย่างได้ง่ายๆ ถ้านึกถึงความทรงจำที่ผ่านมาและคำพูดที่เจ้านายพึ่งบอกกล่าวกับผม

ผมตายไปแล้ว…

 

และในตอนนี้ผมถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยพลังแห่งเวทมนตร์อันชั่วร้ายของชายชราตรงหน้าผม