วันสบายๆของหวังหยวน?

หวังหยวนค้นหาโครงการที่เขาสนใจก่อนไปสะดุดกับโครงการหนึ่งเข้าคฤหาสน์แถวๆชานเมืองเบอร์มิงแฮมมีเพียงสองชั้นและรอบๆก็เต็มไปด้วยป่าไม้ทางเข้าประดับด้วยสวนกุหลาบสองข้างทางและน้ำพุสิงโตร้อยเมตรตัวหนึ่งปูด้วยอิฐสีน้ำตาลอ่อนตัวคฤหาสน์แต้มไปด้วยสีขาวส่างตาแถมยังมีสนามกอล์ฟ์ที่ด้านหลังคฤหาสน์อีกด้วย

รวมๆแล้วเนื้อที่ประมาณยี่สิบไร่เท่านั้น

แต่หวังหยวนกับมองว่ามันค่อนข้างเหมาะกับเขาเลยทีเดียว

ราคาประเมินอยู่เพียงร้อยล้านดอลล่าเท่านั้นเพราะมันอยู่นอกตัวเมืองต้องขับรถนานพอสมควรก่อนจะเข้าตัวเมืองได้

หวังหยวนโทรไปยังเบอร์ที่อีกฝ่ายแป๊ะไว้ทันที

“ฮัลโหลใช่คุณทอมสันไหมพิดีผมสนใจคฤหาสน์ของคุณมาก”หวังหยวนกล่าวออกมาแต่ปลายสายกับเงียบไปสักพักก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า

“เฮ้อผมต้องบอกคุณก่อนที่ผมยอมขายคฤหาสน์หลังนี้เพราะจริงๆแล้วมันมีหมาป่าอยู่ตัวหนึ่งที่ชอบมาตระเวนรอบๆแถวนั้นซึ่งผมไม่รู้และไม่เข้าใจเช่นกันว่าที่นี้มีหมาป่าได้ยังไงปกติเราเจอแต่จิ้งจอก”ทอมสันกล่าวออกมาอย่างกังวล

หวังหยวนเงียบไปถ้าเป็นสิ่งอื่นเขาสามารถใช้อำนาจเงินตราจัดการได้สบายๆ

แต่พอเป็นหมาป่าแล้ว

ไม่สิ!

ถ้าเขาเลี้ยงมันไว้ละ?

“คุณแน่ใจใช่ไหมว่ามันมีเพียงตัวเดียวไม่มีฝูง”หวังหยวนกล่าวถามออกไปเพราะปกติหมาป่านั้นจะอยู่เป็นฝูงสะมากกว่าจะอยู่ตัวคนเดียว

“เฮ้นี้คุณคิดจะซื้อจริงๆงั้นเหรอผมพูดไปขนาดนี้แล้ว”ทอมสันกล่าวออกมาอย่างแปลกใจเพราะทุกสายที่โทรเข้ามาพอเขาบอกความจริงไปก็ตัดสายทันทีที่เขาทำแบบนั้นก็ง่ายดายมาก

คนที่มีเงินร้อยล้านได้ไหนเลยจะเป็นคนธรรมดา?

ถ้าเขาหลอกพวกเขาไปละก็เกรงว่าชีวิตต่อไปนี้เขาต้องอยู่แบบหวาดระแวง

“แน่นอนมันก็แค่หมาป่าไม่ใช่รึไง”หวังหยวนกล่าวออกมาเพราะเขามันใจในพลังกายของเขาพอสมควรเฮ้ๆพลังจริงๆของเขาสามารถถล่มดาวดวงนี้ได้สบายๆเลยนะ!

แค่เขาโดนกฎของจักรวาลจำกัดไว้เท่านั้นเอง

อีกอย่างถ้าหมาป่าตัวเดียวละก็นั้นแสดงว่ามันนั้นอ่อนแอเกินไปจนฝูงของมันไม่สนใจว่าจะมีมันอยู่หรือไม่มีก็ได้เพราะกำลังรบของพวกมันก็ไม่แตกต่างกันมากอยู่ดี!

“ตกลงถือว่าผมเตือนคุณแล้วนะถ้าคุณจะซื้อจริงๆขับออกมานอกเมืองและเจอกันที่ร้าน เค้ก CC”ทอมสันกล่าวออกมา

แต่อนนี้หวังหยวนขมวดคิ้วแล้วเพราะเขาไม่มีรถ!

ให้ตายเถอะครั้งก่อนที่เขาบินมาเขานั้นยกรถมาด้วยและด้วยอำนาจตระกูลเขาสามารถออกใบอณุญาติได้ง่ายๆแต่รอบนี้เขารีบมาจนลืมรถสะได้นี้ขนาดหลี่หมินเขายังลืมอีกฝ่ายไว้คฤหาสน์เลย

ถึงหลี่หมินจะบินตามาแล้วก็เถอะแต่กว่าจะถึงคงพรุ่งนี้

สุดท้ายเขาเลยใช้บริการขนส่งและส่งโชว์รูมรถแถวนั้นและออกรถสักคัน

“คุณลูกค้าได้นัดรถไว้ไหมค่ะ”พนักงานหญิงกล่าวถามออกมาอย่างสุภาพ

“ไม่นะครับอย่าบอกนะว่ารถพวกนนี้โดนจองหมดแล้วนะ”หวังหยวนกล่าวถามออกไป

พนักงานหญิงก็ยิ้มอย่างลำบากใจทันทีเพราะที่หวังหยวนนั้นพูดถูกต้องแต่เธอก็นึกได้ว่ามันยังเหลือคันหนึ่งที่ไม่โดนจองไปและเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าผู้จัดการไปเอามาแต่ไหน Ferrari SF90 Stradale รุ่นท็อปสุดของตัวแบรนด์

“ยังเหลืออยู่คันหนึ่งไม่ทราบว่าคุณผู้ชายสนใจไหม”หนักงานหญิงกล่าวออกมาพลางชี้ไปรถคันหนึ่งหวังหยวนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจทันทีเพราะรถนี้ถ้าจำไม่ผิดคือ Ferrari SF90 Stradale และคันนี้เป็นรถคันแรกที่เขาออกเองหลังจากเขารับต่ำแหน่งรองประธานของหวังกรุ๊ปเนื่องจากเส้นทางนักแสดงนั้นไม่รุ่ง

หรือนี้คือโชคชะตา?

แต่หวังหยวนกับกล่าวออกไปว่า

“แน่ใจใช่ไหมว่าทางโชว์รูมคุณได้มันมาอย่างถูกกฏหมายเพราะผมรู้ดีว่ามันมีจำกัดบนโลกและการได้มันมานั้นช่างยากแสนยากและมหาเศรษฐีส่วนใหญ่นั้นไม่ขายแน่นอน”หวังหยวนกล่าวเสียงขรึม

รอยยิ้มบนหน้าพนักงานหญิงยิ่งแย่เขาไปใจแต่เธอก็โล่งอกทันทีเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ไม่ต้องห่วงทางเราได้มาอย่างถูกต้องแน่นอน”เสียงที่หนักแน่นกังขึ้นจากชั้นบน

หวังหยวนมองขึ้นไปก่อนที่เขาจะต้องหรี่ตาเพราะหัวของอีกฝ่ายโล้นเตียนและมันสะท้อนกับหลอกไฟจนแยงตาเขา!

บัดซบที่มีตั้งเยอะทำไมต้องไปยืนตรงนั้นด้วยวะหวังหยวนก้มหน้าลงทันทีไม่งั้นตาเขาคงบอด

“ก็ดีแต่ผมขอดูหลักฐานการซื้อขายหน่อย”หวังหยวนกล่าวออกมา

“เชิญชั้นสอง”จีซัสกล่าวออกมาเรียบๆและเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป

หวังหยวนจึงยิ้มให้พนักงานหญิงก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินไปทางเพื่อขึ้นบันใดไปชั้นสองหลังจากที่เขาเปิดประตูเข้ามาแล้วก็เห็นอีกฝ่ายนั่งเงียบขรึมพร้อมกองเอกสารต่างๆมากมายตรงโต๊ะ

หวังหยวนก็ไม่พูดมากเขาเดินไปตรวจสอบที่ละอย่างทันทีหลังจากอ่านไปสักพักเขาก็ขมวดคิ้วออกมาเพราะมันมีชื่อผู้ซื้ออย่างจีซัสแต่กลับไม่มีชื่อผู้ขาย!

“ทางเราไม่สามารถใส่ชื่อผู้ขายได้เนื่องจากเกี่ยวกับราชวงศ์แต่ถ้าให้พูดตรงๆคือเจ้าชายคนนี้เขาถังแตกนะเลยต้องขายรถให้เรา”จีซัสกล่าวออกมาตรงๆ

“ฮืมเฟเดอร์ลิกถังแตกงั้นเหรอ?”หวังหยวนกล่าวออกมาอย่างตกใจ!

เฮ้สหายเงินเขามีมากมายไหนเลยนายต้องขายรถยืมเขาก็ได้คิดดอกไม่แพงหรอก!!

จีซัสถึงกับมุมปากกระตุก

“ไม่ใช่เจ้าชายมีหลายพระองค์คุณพูดจาส่งเดชแบบนี้ไม่ได้”จีซัสกล่าวออกมาอย่างจริงจังถึงอีกฝ่ายจะไม่กลัวแต่เขากลัวนะเฮ้ย

และอีกอย่างเฟเดอร์ลิกงั้นเหรอ? เรียกสะสนิทสนมกันเชี่ยวแต่เขาก็รู้ดีว่าอะไรควรไม่ควรจึงไม่ได้กล่าวถามออกไป

“งั้นเหรอ”หวังหยวนกล่าวออกมาอย่างเสียดายถ้าเจ้าชายเป็นหนี้เขานั้นเขาจะกดราคาวัสดุได้มหาศาล!

“ตกลงว่าไงคุณจะซื้อไหม”จีซัสกล่าวเพราะรถคันนี้ถือว่ามีปัญหาพอสมควรถ้ามีข่าวหลุดออกไปละก็เขาซวยแน่เพราะเจ้าชายนั้นต้องรักษาชื่อเสียงและหน้าตาเป็นอย่างมาก

แต่หวังหยวนต้องสนใจงั้นเหรอเมื่อรู้แล้วว่ารถมีที่มาที่ไปที่ถุกต้องเขากล่าวเพียงคำเดียวเท่านั้น

“ซื้อ!!!”

สองชั่วโมงต่อมาหลังจากที่เขารูดแบล็คการ์ดเสร็จสิ้นแล้วก็รอดำเนินเอกสารต่างๆก่อนที่เขาจะมองดูนาฬิกาเล็กน้อย

“อืมยังเป็นช่วงบ่ายอยู่หวังว่าทอมสันจะยังรออยู่นะ”หวังหยวนกล่าวออกมาเพราะเขาจะโทรไปแจ้งอีกฝ่ายแล้วแต่โทรไปสามสายกับโทรไม่ติดเขาจึงลองคิดว่าจะไปดูก่อนถ้าไม่พบค่อยว่ากันใหม่!

หวังหยวนขับรถอยู่ประมาณ สี่สิบนาทีก็มาถึงร้านที่อีกฝ่ายนัดกับเขาไว้เป็นร้านขนาดกลางๆไม่เล็กไม่ใหญ่มีลูกค้านั่งอยู่สองสามโต๊ะ

หวังหยวนกวาดตามองก่อนที่เขาจะไปสะดุดตากับชายวัยกลางคนกล้ามปูคนหนึ่งที่วางกระเป๋าเอกสารไว้ข้างโต๊ะแน่นอนที่เขารู้เพราะใช้ดวงตาสรรพสิ่งเพราะถ้าเกิดเป็นปืนขึ้นมาเขาจะได้ชิ่ง!

“คุณทอมสัน”หวังหยวนกล่าวงออกมาพลางเลื่อนเก้าอี้และนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย

อีกฝ่ายมองเขาอย่างแปลกใจและแสดงความกังวลออกมาทางสีหน้าทันทีและพูดออกมาว่า

“ฉันให้นายคิดใหม่เถอะนายยังเด้กอยู่เลยไม่ควรเอาชีวิตไปทิ้งที่นั้น”ทอมสันกล่าวออกมาด้วยความหวังดี

“อะไรที่ทำให้คุณกังวลขนาดนั้นละนั้นแค่หมาป่าตัวเดียวไม่ใช่งั้นเหรอ”หวังหยวนกล่าวออกไปเพราะเขาเห็นกล้ามของอีกฝ่ายแล้วหมาป่าตัวเดียวไม่น่าจะมีปัญหานะและถ้าพลังกายใช่ไม่ได้ไม่ใช่ว่ายังมีปืนอยู่อยู่เหรอ?

ถึงอังกฤษจะเคร่งคัดเรื่องปืนมากแต่ก็อณุญาติให้บอดีการ์ดมืออาชีพพกปืนได้เช่นกันแค่ต้องผ่านการตรวจสอบที่เข้มงวดมากเท่านั้นเอง

“ใช่ผมก็คิดแบบคุณแหละแต่คุณรู้ไหมตอนนี้บอดีการ์ดของผมสองคนยังนอนอยู่ที่ห้อง ICU อยู่เลย”ทอมสันกล่าวออกมา

“ผมเห็นแค่ผ่านๆตาเท่านั้นนะตอนปลางคืนท่ามกลางแสนจันทร์มีเงาสีเงินวูปวาบไปมาที่หน้าคฤหาสน์จนผมหลอนไปหมดและไม่กล้านอนเลยด้วยซ้ำสุดท้ายจึงตัดสินใจขายคฤหาสน์หลังนี้ทิ้ง”ทอมสันกล่าวออกมาแต่เขากลับต้องแปลกใจเพราะเขาจะได้เห็นสีหน้าหวาดกลัวของอีกฝ่าย

แต่หวังหยวนกับยิ้มออกมาแทน

สีเงิน!

หมาป่าตัวนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน!!!!

“ผมยังยืนยันคำเดินขายให้ผมเถอะ!”หวังหยวนกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น

ทอมสันมองอีกฝ่ายอย่างลังเลก่อนที่สุดท้ายเขาจะถอนหายใจและพยักหน้าออกมาพร้อมเซ็นสัญญากันตรงนั้นเลยและถังหลินก็รูดการ์ดเหมือนเดิมตอนแรกเขากะจะโอนแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าร้านนี้จะเป็นของอีกฝ่าย

มิน่าละถึงนั่งรอเขานานขนาดนี้!

“มิสเตอร์หวังถ้าเกิดอะไรขึ้นละก็จำไว้ร้านเค้ก CC นี้ต้อนรับคุณเสมอแต่ผมไม่รับซื้อคืนนะ”ทอมสันกล่าวออกมาเพราะหลังจากการซื้อขายเขาจึงรู้ว่าหวังหยวนนั้นเป็นคนจีน!

คนจีนคงมั่นใจในกังฟูของตัวเองมากทอมสันคิดแบบนั้นพลางมองรถของหวังหยวนที่ค่อยๆขับออกไปจนลับสายตา

“ไอน่าคืนนี้เปิดร้านทั้งคืน”ทอมสันหันมากล่าวกับลูกน้องของตน

หวังหยวนที่ตอนนี้ขับมาถึงคฤหาสน์แล้วเขายิ่งพอใจมากเพราะที่นี้นั้นเงียบสงบมากเหมาะกับเขาจริงๆที่ต้องการพักผ่อน

หวังหยวนขับรถกับไปที่โรงรถก่อนที่เขาจะกล่าวออกมาว่า

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายไม่ต้องลงมือหรอก”หวังหยวนกล่าวเงียบๆแน่นอนว่าเขาไม่ได้เป็นบ้าแต่กำลังพูดเงาที่กำลังปกป้องเขาอยู่ต่างหากตอนแรกเขาไม่สามารถแยกได้แต่เส้นทางเข้าคฤหาสน์นั้นมีรถเพียงสองคันเท่านั้นถึงตอนนี้เขาจะไม่เห็นรถคันนั้นแล้วก็เถอะ

หวังหยวนยักไหล่เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับก่อนเดินเข้าคฤหาสน์ไป

บอกตามตรงเขาค่อนข้างตกใจที่มันยังสะอาดอยู่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกเช้า

“เอาละดูเหมือนฉันต้องสั่งเดลิเวอรี่แล้วละ”หวังหยวนพูดออกมาเพราะเขาทำอาหารไม่เป็นถึงทำเป็นแต่ตอนนี้คงไม่มีวัตถุดิบอะไรเหลืออยู่

และสุดท้ายก็จบลงด้วยพิซซ่าเขารออีกฝ่ายมาส่งกว่าสองชั่วโมงจนหวังหยวนแทบจะให้หนึ่งดาวอีกฝ่ายแล้วถ้าเขาไม่พูดว่า

“ทีหลังคุณก็สั่งร้านใกล้ๆนี้เถอะไม่จำเป็นต้องสั่งร้านในเมืองก็ได้”

อืมสรุปเขาลืมดูร้านเอง!!

ก่อนที่ประสาทสัมผัสเขาจะจับได้ว่ามีสายตาอีกคู่กำลังจับจ้องเขาอยู่หวังหยวนยิ้มออกมาทันที

“เอาละนี้เงินไม่ต้องทอน”หวังหยวนยิ้มเงินปึกหนึ่งจากกระเป๋าสตางค์ของตัวเองออกมาให้อีกฝ่ายทันทีส่วนคนส่งพิซซ่าก็ขอบคุณเขาซ้ำก่อนที่จะกลับออกไปเพราะทางเริ่มมืดแล้ว

หวังหยวนเดินไปที่พุ่มไม้ด้านนอกคฤหาสน์ทันทีและสัญชาติตญาณที่เกินมนุษย์ของเขาก็ร้องเตือนทำให้เขามอบลงไปกับพื้นทันทีก่อนที่จะหันหลังไปและเห็นเงาสีขาววิ่งผ่านไปแว๊ปๆ เขาวิ่งตาไปทันที มันพาเขาวิ่งลึกเข้าไปในป่าก่อนที่จะหยุดลง

และหันมามองหวังหยวนพลางแยกเขี้ยวคมขู่แน่นอนที่มันวิ่งหนีเพราะลอบโจมตีไม่สำเร็จจึงพยายามหลบหนีเพื่อไปตั้งหลักนี้เป็นนิสัยปกติของหมาป่าอยู่แล้ว

หวังหยวนมองหมาป่าตรงหน้าอย่างแปลกใจ

“ฮัสกี้?”ใช่เพราะมันไม่ต่างอะไรกับเจ้าหมาติ๊งตีองพันธ์นี้เลยนอกสะจากขนสีเงินทั้งตัวและเล็บที่แหลมคมพร้อมนัยตาสีน้ำเงินเข้ม!

หวังหยวนใช้ดวงตาสรรพสิ่งตรวจสอบทันที

หมาป่า(สายเลือดแวร์วูฟขั้นต่ำ เกิดจาการกลายพันธ์ยากจะพบเห็นได้)

อายุ 2 ปี

ความสามารถ กัด 5 ดาว ความเร็ว 9 ดาว ซุ่มโจมตี 7 ดาว

ไม่แปลกใจเลยทำไมบอดีการ์ดติดอาวุธพวกนั้นถึงสู้เจ้าตัวน้อยนี้ไม่ได้

ถ้าเขาไม่กินยาซุปเปอร์โซเยอร์เข้าไปเกรงว่าหัวคงหลุดออกจากบ่าเช่นกัน

“ว่าแต่ฉันจะทำให้มันเชื่องได้ยังไงละเนี่ย”

[โฮสต์สามารถแลกเปลี่ยน กระดูกสำหรับหมาป่าได้ ขอเพียงมันเห็นสิ่งนี้ไม่มีหมาป่าตัวใดต้านทานไหวเพราะกลิ่นอันเย้ายวนและหวยหอมแน่นอนว่าถ้าแข็งแกร่งเกินไปของสิ่งนี้ไม่มีผลแต่มันใช้สำหรับหมาป่าตรงหน้าได้แน่นอน]

“โอ้วร้านค้ามีของสุดยอดอย่างงี้ด้วยงั้นเหรอ”หวังหยวนกล่าวออกมาอย่างเหลือเชื่อ!

อีกด้าน

“แย่แล้วคลาดสายตากับนายน้อยจนได้”เสียงที่เปล่งออกมานั้นไม่ชัดเจนว่าชายหรือหญิงกล่าวออกมาอย่างกังวลก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงซอกแซกจึงกระโดดเข้าพุ่มไม้ข้างทันทีพลางแหวกดูเล็กน้อย

ก่อนที่เขาจะเห็นภาพอันน่าตื่นตะลึง

เพราะหมาป่าที่แสนดุร้ายแม้แต่ตัวเขายังมองตาวความเร็วของมันไม่ทันนั้นตอนนี้มันกำลังถูกอุ้มโดยนายน้อยของตนแถมยิงเลียหน้าอย่างออดอ้อนสะด้วย!

เฮ้ยแกหมาป่านะเว้ย

มีศักดิ์ศรีหน่อยได้ไหม?