บทที่ 484 : มาเล่นเกมกันเถอะ (12)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 484 : มาเล่นเกมกันเถอะ (12)
ฉันออกมาที่จัตุรัส
สามคนนั้นไม่ได้ปรากฏตัวออกมาให้เห็น
ตอนนี้พวกเขาคงกำลังเพลิดเพลินกับอาหารค่ำ
จิโฮจังซื้อเซ็ตเมนูสุดหรูจากร้านขายของให้พวกเขา มันเป็นอาหารปกติมื้อแรกที่ฉันได้ลิ้มรสหลังจากกินมันฝรั่งเพียงอย่างเดียวเป็นเวลาสามมื้อต่อวัน พวกเขาคงจะยุ่งอยู่กับการกินจนกว่าท้องจะระเบิด
'ตอนนี้ฉันเดินมาที่สิ่งที่เรียกว่าโกดังหรือเปล่า?'
ประตูโกดังเปิดกว้าง
แน่นอนว่าตอนนั้นมีแสงสีฟ้ากะพริบอยู่เหนือหน้าจอแสดงผล
ฉันก้าวไปข้างหน้า
"รอเดี๋ยว! นั้นคุณกำลังจะไปไหน?"
น้ำเสียงที่เร่งรีบดังก้องขึ้นในหูของฉัน
เมื่อฉันมองย้อนกลับไป ฉันเห็นคาเดียวิ่งหอบหายใจเหนื่อยๆออกมานั้นอาจเป็นเพราะเธอรีบวิ่งเข้ามาฉัน
“ฉันตามหาตั้งนาน ฉันแบ่งข้าวไว้ให้ด้วยนะ”
“แบ่งอะไร? เธอกินให้หมดเลย”
“ว่าแต่คุณจะไปไหนล่ะ”
"ฉันบอกไปแล้ว ฉันต้องกลับไปที่ห้องรอของฉัน”
“โอ้ะ ฉันคิดว่านั่นเป็นเรื่องโกหก มันไม่ใช่การทดสอบเหรอ? แบบถ้าคุณผ่าน คุณจะมีสิทธิ์ต่อสู้กับพวกฉัน... แบบว่า”
คาเดียหัวเราะอย่างขมขื่น
ฉันหัวเราะ
"ฉันไม่ได้โกหก อย่างที่ฉันบอกไป…ฉันมาจากที่อื่น และตอนนี้ฉันจะกลับไปที่นั่น”
“มันไม่ใช่เรื่องตลกเลย….”
“เอาล่ะ”
“เอ่อ จะไปจริงๆเหรอ? แล้วจะไม่กลับมาอีกแล้วเหรอ?”
“ไม่แล้ว”
“มันยากนิดหน่อย….”
คาเดียเกาแก้มเธอด้วยความอาย
“มีกระดาษสองสามแผ่นอยู่ในลิ้นชักโต๊ะในห้องของฉัน เธอสามารถใช้สิ่งเหล่านี้เป็นข้อมูลอ้างอิงเพื่อเป็นแนวทางในการก้าวไปข้างหน้า ถ้าเธอทำตามสิ่งที่เขียนไว้ให้อย่างเคร่งครัด เธอจะไม่ตายเร็วแน่นอน”
ฉันหันหลังให้คาเดีย
จากนั้นฉันก็เดินไปที่กระแสน้ำวนแห่งมิติ
“ทำไมคุณถึงไม่ไปลาคนสองคนนั้นแหละ!”
‘ทำไมฉันถึงต้องทำมัน?’
บรรยากาศที่โศกเศร้าเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น
ที่จริงแล้วพวกเขาน่าจะมีความสุขที่ฉันจากไปมากกว่า
“คุณกำลังบอกว่าเราไม่สามารถพบกันได้จริงเหรอ? ตลอดไป? ตลอดไปเลยเหรอ? จริงเหรอ จริงๆเหรอ? จริงๆใช่ไหม….?”
…ยัยนี้
ฉันมองกลับไป
คาเดียดูมุ่งมั่นและสวมที่คาดผมหูกระต่าย
“นิโกะ นิโกะ!….”
“อย่าทำอย่างนั้นเพราะฉันรู้สึกอยากจะอ้วก”
"……"
นี้มันน่ารำคาญมาก ด้วยเหตุนี้ฉันจึงพยายามไปจากที่นี้เงียบๆ
“โอ้ะ ตอนนี้ฉันมาคิดๆดูแล้ว คุณไม่ได้บอกชื่อของคุณด้วยซ้ำ นั่นมันมากเกินไปแล้วนะ!”
“ฮาน อิสรัต จากทาวน์เนีย”
“นั่นคือชื่อของคุณเหรอ?”
“ทำไมล่ะ?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ฉันจะจำเรื่องนั้นไว้….แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม?”
"มันขึ้นอยู่กับนายท่านของเธอ"
นั่นคือถ้าจิโฮจังสามารถตามไรก็ได้ได้
"แค่นั้นแหละ!"
"อื้อ"
“เจอกันอีกแล้วนะพี่ฮาน”
ฉันยิ้มอย่างขมขื่นและก้าวออกไปทันที
เมื่อฉันเข้าไปในกระแสน้ำวนแห่งมิติ แสงสว่างที่คุ้นเคยก็ปกคลุมดวงตาของฉัน
และแล้วการไปห้องรอของจิโฮจังก็สิ้นสุดลง
ที่ห้องรอของทาวน์เนีย ชั้น 4 ห้องของฉันในคฤหาสน์ของปาร์ตี้ที่ 1
ฉันจมอยู่กับปัญหาบางอย่าง
“ตามที่คาดไว้ ผู้นำคือหมายเลข 396”
ฉันวางหมายเลข 396 ไว้ที่ด้านหน้าของตู้โชว์
หมายเลข 396 คือ 'ของขวัญอันใหม่'จากการวิเคราะห์ทั้ง 6 ครั้ง
ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดแปลกจากรูปปั้นม้าศึกธรรมดา...….
“มีบางอย่างขาดหายไปใช่ไหม?”
<พวกมันทั้งหมดดูเหมือนกัน มันจะขาดอะไรไป?>
กูกูคอนมองมาที่ฉันราวกับว่าฉันกำลังตกตะลึง
ฉันขมวดคิ้ว
'มันดูเหมือนกันเหรอ?'
มันต่างจากรูปปั้นม้าศึกอื่นๆ มุมเท้าหน้าขวาของหมายเลข 396 นั้นคลาดเคลื่อนประมาณ 17.3 องศา
ฉันต้องคิดเรื่องนี้เป็นเวลา 5 ชั่วโมงเพื่อหาข้อแตกต่างที่ถูกต้อง
แม้รู้อย่างนี้แล้วเรายังจะพูดได้เหมือนเดิมอีกหรือ?
'อืม'
ควรจะให้หมายเลข 396 เป็นผู้นำไหม?
ทางเลือกที่ชวนให้นึกถึงความแต่ต่างของจาจังมยอนและจัมบง ไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจน
เหมือนกับบทสนทนาที่กำลังดำเนินไปบนนั้น
wlsghWkd> ทำไมไม่มีเสียง? ไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ?
ไรก็ได้> ทำไมมันแปลกๆเหรอ?
wlsghWkd> ถ้าไม่ได้ยินเสียงของฮีโร่ ก็ไม่มีความหมาย
ไรก็ได้> ???
จิโฮจังพูดเรื่องไร้สาระ
แม้หลังจากที่ฉันกลับมา ทั้งสองคนก็มักจะคุยกันแบบนี้เสมอ
ไรก็ได้>แต่ฉันคิดว่ามันคุ้มค่า
wlsghWkd> ฉันไม่รู้หรอก
ไรก็ได้> ฉันไม่รู้ว่าอะไร ฉันรู้เมื่อฉันเห็นมัน ยิ่งทำมากเท่าไรก็ยิ่งไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้น ดังนั้นทำต่อไปอย่ายอมแพ้ถ้ามันยากระหว่างทาง
wlsghWkd> ว่าแต่ ไม่มีสกินสำหรับฮีโร่ที่ชื่อฮานเหรอ?
ไรก็ได้> อะไร?
wlsghWkd> ฉันคิดว่าเขาสามารถเปลี่ยนเพศได้โดยใช้สกิน
ดูเหมือนว่าการแต่งตัวข้ามเพศของลีออนถึงจุดที่จิโฮจังสับสนแล้ว
สกินในเกมนี้อยู่ที่ไหน? ฉันยักไหล่แล้วมองไปที่รูปปั้นม้าศึกหมายเลข 396
ส่งผลให้ดูเหมือนว่าจิโฮจังก็เริ่มเล่นพิกมีอัพได้อย่างถูกต้องแล้ว
เมื่อดูภาพหน้าจอที่จิโฮจังส่งไปยังไรก็ได้ ดูเหมือนว่าปาร์ตี้ของเขาจะถูกจัดไว้อย่างเหมาะสม ดูเหมือนว่าพวกเขาจะใช้ฮีโร่ชายเพิ่มเขามาด้วย สิ่งหนึ่งที่น่าประหลาดใจก็คือลีออนยังแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่
นอกจากนี้เวลาเชื่อมต่อของไรก็ได้ก็เพิ่มขึ้นทุกวัน
'เขาควรดูแลโลกแห่งความเป็นจริงด้วย'
เขาไม่สามารถเล่นโทรศัพท์ได้ตลอด 24 ชั่วโมง
แม้ว่ามันจะเป็นตัวเลือกในการหาเงินที่ดี แต่เขาต้องเล่นพิกมีอัพโดยไม่รบกวนชีวิตประจำวัน
ยังไงก็เล่นเกมอย่างมีสติ
วันละประมาณ 16 ชั่วโมง…เหมาะสมไหม?
'นั้นก็แล้วแต่นายตัดสินใจ'
ฉันหยิบรูปปั้นม้าศึกหมายเลข 437 ขึ้นมา
หมายเลข 396 ไม่เหมาะเท่าไหร่
หมายเลข 437 ซึ่งข้อต่อขาหลังซ้ายงอ 3.7 องศา ดูเหมือนจะเหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับการเป็นผู้นำ