บทที่ 480 : มาเล่นเกมกันเถอะ (8)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 480 : มาเล่นเกมกันเถอะ (8)
ฉันสลัดความโกรธออกแล้วมองไปทางขวาของขอบเขตการมองเห็น
ส่วนหนึ่งของข้อความที่จิโฮจังส่งถึงไรก็ได้ก็เข้ามาในความคิด
wlsghWkd> นี่คือฮีโร่ชื่อฮาน อิสรัตเหรอ? เขาดูแปลกนิดหน่อยนะ รูปปั้นม้าศึก? แปลกมาก นี้แอบแกล้งเขาเหรอ? นิสัยไม่ดีฮ่าๆ จะมีใครชอบขยะแบบนี้บ้าง 555
ฉันทนการดูได้ถ้าดูถูกฉัน แต่จิโฮจังกลับดูถูกรูปปั้นม้าศึก...
'นี่มันไม่ใช่…'
ถึงอย่างไรก็ตาม
คำพูดของจิโฮจังนั้นอยู่นอกเหนือขอบเขตที่ฉันจะยอมรับได้
จากนี้ไปฉันจะไม่เลือกวิธีแบบดีๆแล้ว
“เธอคงจะพบข้อมูลของนายท่านของเธอแล้วใช่ไหม?”
ฉันพูดกับไอเซลล์ด้วยน้ำเสียงอาฆาตแค้น
ไอเซลล์พยักหน้า
ดูรูรุง
หน้าจอหลักของโทรศัพท์แสดงขึ้นพร้อมกับเอฟเฟกต์เสียง
เพราะการแฮ็คง่ายๆด้วยสิ่งนี้ฉันจึงสามารถควบคุมโทรศัพท์มือถือของจิโฮจังได้
ถ้าฉันมอบความคิดริเริ่มให้กับเขาคนนั้น ฉันคงจะเสียเวลากับสิ่งที่ไร้ประโยชน์ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจจัดการมันด้วยตัวเอง
มาดูกัน
ฉันดูประวัติการแชทของโคโคทอคมานับครั้งไม่ถ้วน
ฉันแตะไอคอนสีเขียวที่ด้านล่างของหน้าจอหลัก
เป็นไซต์เครื่องมือค้นหาที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า 'เนเวอร์' สถานะการเข้าสู่ระบบต่างๆเป็นแบบอัตโนมัติ ฉันจึงค่อยๆไล่ดูอีเมลต่างๆ
'ไม่มีอะไรนอกจากสแปม'
ต่อไปคือบล็อกและแฟนคาเฟ่
'อืม?'
ผเขาเปิดบล็อกของตัวเอง
ฉันไปที่บล็อกของจิโฮจัง
มีชื่อปรากฏขึ้นที่มุมขวาบนของบล็อก
ด้านหลังตัวอักษรที่วาดด้วยสีรุ้งมีรูปเด็กผู้หญิงฝาแฝดในชุดนักเรียนวาดรูปหัวใจด้วยมือ
ฉันแตะที่โพสต์ล่าสุดในบล็อก
<นิโกะจังคือมาจิเทนชิอีกแล้ววันนี้!>
<ไวท์เค้กเตรียมไว้สำหรับวันเกิดของนิโกะจัง! สุขสันต์วันเกิดนิโกะจัง….>
<ดูหนังภาค 2 ครั้งที่ 12...….>
เมื่อดูประวัติการแชทของ โคโคทอค ฉันพบว่าเขาค่อนข้างเป็นที่รู้จักในชั้นเรียนและเป็นคนที่ถูกเรียกว่า 'ผู้มีอิทธิพล' เขามักจะได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนชวนเขาไปเที่ยว และถ้าดูโปรไฟล์ของเขาในโคโคทอค ก็จะเห็นได้ว่ามีผู้หญิงเยอะเหมือนกัน
'ค่อนข้างป็อปเลยทีเดียว'
ฉันปิดหน้าต่างโฮโลแกรมเงียบๆ
ฉันไม่ได้ใจยุ่งเรื่องส่วนตัวของจิโฮจัง
ไม่ว่ารสนิยมของเขาจะเป็นอย่างไร ทุกคนก็ได้รับความเคารพ
สิ่งที่ทุกคนต้องการคืออิสรภาพส่วนบุคคล
'แต่ฉันเองก็มีบางอย่างต้องทำ'
ฉันจะใช้สิ่งนี้ให้ประโยชน์ได้ยังไง?
ฉันเข้าไปดูแชทในกลุ่มโรงเรียนและแชทต่างๆ
นับเป็นวิธีการที่ดี
ไฟล์โทรศัพท์มือถือของจิโฮจังยังมีวิดีโอหลายรายการของผู้ที่มีอายุ 19 ปีขึ้นไป
ในใจของฉัน ฉันนึกภาพสีหน้าของผู้ชายคนนั้นที่กำลังมีความสุข
[ฮึ!]
"เป็นอะไร?"
[ไม่ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกหนาว…]
น่าเบื่อจริงๆ
ฉันกอดอก
“นายรู้อะไรไหม? ตอนที่ก็อบลินมันเข้ามา…”
คาเดียยังคงหลงอยู่ในโลกของเธอเอง
ฉันมองคาเดียตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมของเธอถักเปียสองข้าง รูปร่างเล็กๆและมีใบหน้าที่น่ารัก
“ไอเซลล์ มีริบบิ้นสีแดงหรือชุดนักเรียนอยู่ในห้องหรือเปล่า”
[ชุดนักเรียนอะไร? นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?]
“เราควรดึงดูดสนใจของนายท่านก่อนไม่ใช่เหรอ? จากนั้นเราจะลองทำอะไรบางอย่าง”
[มี……….]
มันมีอยู่จริงๆเหรอ?
"ดีเลย"
ฉันเดินไปหาคาเดียเพื่อทำอะไรบางอย่าง
และวันรุ่งขึ้น
[นายท่านwlsghWkdยินดีต้อนรับสู่พิกมีอัพ!]
ท้องฟ้าสดใสและตามมาด้วยเสียงการเชื่อมต่อ
[การดาวน์โหลดเสร็จสมบูรณ์]
[แตะ !(เลือก)]
จิโฮจังเข้าสู่หน้าจอหลัก
[ฮีโร่ต้องการพันธมิตรเพื่อต่อสู้!]
[การอัญเชิญขั้นสูงเพื่อการต่อสู้ที่ราบรื่นยิ่งขึ้น]
จิโฮจังเพิกเฉยต่อคำแนะนำอีกครั้ง
ฉันมองไปที่ไอเซลล์ที่อยู่ข้างๆ แล้วพยักหน้าไอเซลล์มองกลับมาที่ฉันด้วยสีหน้าประหม่าและหายไปพร้อมละอองดาวโปรยลงมา
[นายท่านฮีโร่ 'คาเดีย (★★★★)' ขอให้ทำการอัญเชิญฮีโร่เพิ่มเติม!]
จิโฮจังปิดหน้าต่างด้วยท่าทางรำคาญ
ฉันขยิบตาให้ คาเดีย ที่ยืนอยู่ในจัตุรัส
“นิ นิโกะ…นิโกะ…นะ นายท่าน?”
คาเดียลังเลเอามือประสานกันเหนือหัวแล้วเลียนแบบท่าทางของกระต่าย
จากนั้นเธอก็เต้นรำเบาๆ และก็ทำมือเป็นรูปหัวใจ
'ฉันจะคิกว่ามองไม่เห็นก็แล้วกัน'
"อีกที"
“...ฉันต้องทำแบบนั้นจริงๆเหรอ?”
“ไหนเธอบอกว่าเธออยากกลับบ้าน?”
"มันก็ใช่ แต่!"
“ฉันไม่สามารถช่วยได้ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อประโยชน์ของรัม”
คาเดียสวมชุดนักเรียนและใบหน้าของเธอเหมือนกับว่าน้ำตาไหลออกมาและเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
กี่ครั้งแล้วที่มันซ้ำรอยเดิม? จิโฮจังกำลังจะคุยกับกับไรก็ได้ แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่คาเดียในจัตุรัส
[นายท่านฮีโร่ 'คาเดีย (★★★★)' ขอให้ทำการอัญเชิญฮีโร่เพิ่มเติม!]
คาเดียทำรูปหัวใจด้วยสีหน้ากึ่งร้องไห้
เธอสวมชุดนักเรียน ย้อมผมสีดำ และยังติดริบบิ้นสีแดงอีกด้วย
'มันต้องได้รับความสนใจบ้างแหละ'
ถึงแม้จะหมายถึงการแสดงที่ไม่เหมาะสมก็ตาม
การนำผู้ชายคนนี้เข้าสู่เกมเริ่มต้นที่นี่
'เขาจะไม่ทำตามจริงเหรอ?'
ฉันมองดูคาเดีย ที่กำลังตัวสั่นและฝืนยิ้ม
เช้าวานนี้ฉันอธิบายโลกนี้ให้คาเดียฟัง และเธอบอกว่าเธอจะไม่ทำมันอีก
ไม่มีทางเลือกนอกจากการคอสเพลย์
สิ่งที่ฉันบอกคาเดียนั้นคือจุดประสงค์ของเกมและเหตุผลที่นายท่านดำรงอยู่
คาเดียโจมตีฉันด้วยคำถามร้อยแปด ฉันพยายามตอบคำถามทุกข้ออย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
แม่เธอจะไม่มีความรู้ แต่โชคดีที่เธอฉลาด
แม้ว่าเธอจะไม่สามารถยอมรับมันได้ 100% แต่ดูเหมือนว่าคาเดียจะตระหนักว่าเธอไม่สามารถทำมันได้หากไม่มีนายท่านของเธอ หลังจากนั้นฉันก็แนะนำไว้เผื่อจิโฮจังออกจากเกมและเลิกเล่น ถ้าที่นี่ใช้งานไม่ได้ ทำไมเธอไม่มาอยู่กับฉันล่ะ?
เธอยังคงพลังขาดๆหายอยู่บ้าง แต่เธอก็มีศักยภาพที่ดี
หากเธอเติบโตได้ดี มันก็จะเพียงพอสำหรับพละกำลังในทาวน์เนีย
แต่คาเดียปฏิเสธ
เธอบอกว่าพ่อแม่และเพื่อนๆ กำลังรอเธออยู่
ฉันเดาอย่างนั้น
เธอคงอยากจะทำในแบบที่อยากทำ
'ถ้ามันไม่ได้ผล... ... ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้วิธีที่ยุ่งยากกว่านี้'
ตัวตนของจิโฮจังได้รับการรักษาความปลอดภัยแล้ว
ถ้าวิะ๊คอสเพลย์ไม่ได้ผล ทั้งฉันและเธอคงจะเหนื่อยมากกว่านี้
เราคงจะยอมรับมันอย่างเข้าใจ
“เออ นิโกะ...”
คาเดียไม่จำเป็นต้องส่งเสียงดังๆเลยด้วยซ้ำ
จิโฮจังที่มองดูคาเดียบนจัตุรัสมาระยะหนึ่งแล้ว ในที่สุดเขาก็เริ่มจัดการที่หน้าจอ
[ดูรูดุง!]
[นายท่าน การอัญเชิญจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว!]
ดูเหมือนว่าการเริ่มต้นจะไม่ได้จะล้มเหลวแต่อย่างใด