บทที่ 476 : มาเล่นเกมกันเถอะ (4)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 476 : มาเล่นเกมกันเถอะ (4)
'ฮีโร่ที่นี้…….'
“ว้าว มีคนที่ดูแข็งแกร่งจริงๆ มาแล้ว!”
ฉันได้ยินเสียงที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครหรือหูแว่วไปเอง
ทันใดนั้นก็มีเสียงใครบางคนวิ่งเข้ามา
และฉันก็หันหน้าไปมอง
“เฮ้! นายมองเห็นฉันไหม?”
เธอโบกมือต่อหน้าฉัน
“ไม่เห็นฉันจริงๆ ใช่ไหม?”
ฉันหรี่ตาลงแล้วมองดูผู้หญิงตรงหน้า
อย่างมากสุดเธอน่าจะอายุประมาณ 20 ต้นๆ
สวมเสื้อคลุมสีม่วงและกระโปรงสีเทา และเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว
ผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายของเธอถูกถักเปียเป็นสองข้าง
“ฉันชื่อคาเดีย เลอรูซ์ แล้วคุณล่ะ คุณมาจากที่ไหน ฉันสำเร็จการศึกษาจากเซรามีอะคาเดมี่ และเป็นในนักเรียนระดับชั้นนำของชั้นเรียน…”
ฉันค่อยๆมองไปรอบๆจัตุรัส
ไม่มีฮีโร่คนไหนอีกแล้วนอกจากเธอ
“ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากได้รับการเปิดเผยเรื่องราวๆต่างๆจากเทพธิดาและพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่ แม้ว่าฉันจะเป็นอัจฉริยะ แต่ก็ยังมีบางอย่างน่าอายอยู่บ้าง แล้ว…”
"นี้"
“สัตว์ประหลาดสีเขียว เรียกพูดว่ากอบลินเหรอ? ฉันเห็นมันแค่ในหนังสือ….”
“มีใครอยู่ที่นี่อีกไหมนอกจากเธอ?”
“ด้วยดาบวิเศษของฉัน...”
ฉันจับใบหน้าปากของผู้หญิงที่กำลังพูดพล่ามไปเรื่อยๆ
"ฮึ!"
“มีใครอยู่ที่นี่นอกจากเธอหรือเปล่า”
“อา ลุงอย่ามาจับหน้าฉันนะ กิริยามารยาทหน้าอับอายที่สุด”
“อย่าเรียกฉันว่าลุง ถ้าไม่อยากโดนดี”
“ทำไมคุณถึงทำลายฮัมเมอร์นั้น?”
ฉันคิดต่อไปขณะบีบปากของผู้หญิงคนนั้นไว้
ผู้หญิงคนนี้เป็นฮีโร่คนเดียวของที่นี่
หากเป็นเช่นนั้นมีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นฮีโร่ที่ถูกอัญเชิญมาในงวดแรก
'มันไม่ใช่ระดับ 1 ดาว'
เรื่องนั้นสามารถเดาได้เพียงแค่ดูจากรูปลักษณ์ของมัน
แม้ว่าจะเงอะงะ แต่เธอคนนี้บอกว่าจบจากโรงเรียนเวทย์มนตร์
นั้นหมายถึงเธอน่าจะเป็นฮีโร่ระดับ 3 ดาวหรือสูงกว่านั้น
'ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้โกหก'
หากไม่มีฮีโร่อยู่ในห้องรอเมื่อเธอถูกอัญเชิญมา มันจะไม่ถูกสังเคราห์เข้ากับฮีโร่ระดับ 1 ดาว
หากเป็นเช่นนั้น ความเป็นไปได้ก็จะถูกจำกัดให้เหลือเพียงหนึ่งเดียว หากฮีโร่ระดับ 1 ดาวตัวแรกตายในการต่อสู้กับก็อบลิน
มันหายากมาก แต่ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ในกรณีนั้น บทช่วยสอนการสังเคราะห์จะถูกข้ามไป
“ไอเซลล์อยู่ไหน”
“ไอเซลล์? เขาคือใคร?”
“ผู้ดูแลห้องรอ...ไม่สิ”
ฉันส่ายหัว
ทำไมฉันถึงพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้?
ฉันตัดสินใจไปนอนที่หอพักของห้องรอนี้
“รอสักครู่นะสิ! นั้นคุณจะไปไหนนอก ? ไม่คุยกันก่อนเหรอ?”
“รู้อะไรบ้าง?”
“ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้บางอย่างเกี่ยวกับสถานที่นี้ ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม? ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับสถานการณ์”
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ว้าว!! โกหกหน้าตายจริงๆ ถึงอย่างไรก็เถอะ! แม้ว่าคุณจะรู้หรือไม่ก็ตาม ฉันเบื่อเพราะคุณเอาแต่ให้ฉันพยายามอยู่คุยอยู่คนเดียว แค่คุยกับฉันไม่ได้เหรอ?”
แกร๊ก
ฉันหมุนลูกบิดประตูหอพักของฉัน
แต่มันไม่เปิด
'มันไม่เปิดเพราะฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?'
หึ
นี้เป็นการเลือกปฎิบัติหรือเปล่า?
“เปิดประตูตรงนี้”
“ฉันไม่ชอบมัน”
“...”
“ลุง…ไม่ ฉันจะเปิดให้ถ้าคุณฟังฉัน”
ฉันเริ่มปวดหัว
ฉันนั่งพิงกำแพงจัตุรัส
ฉันหวังว่าจิโฮจังจะให้เธอออกไปทำภารกิจ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
“นี้ๆคุณก็ได้รับสารจากท่านเทพธิดามาด้วยใช่ไหม? ในอนาคตคุณจะต่อสู้เพื่อรัมร่วมกับฉันไหม?”
เมื่อพิจารณาถึงการกล่าวถึงเทพธิดาแล้ว ระดับของเธอคนนี้ดูเหมือนจะอยู่ที่อย่างน้อยระดับ 4 ดาว
“ชั้น 3 มั้ง เรียกแบบนั้นแหละ? ฉันตื่นขึ้นมาที่นั่นและท่านเทพธิดาบอกว่าฉันจะมีเพื่อน แต่ฉันอยู่คนเดียวมาตลอดเลย ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตายเพราะความเหงา”
ฉันเองก็เล่นคนเดียวไปจนถึงชั้นที่ 3
เนื่องจากกิจกรรมมือใหม่กำลังเกิดขึ้น จิโฮจังจึงสามารถอัญเชิญขั้นสูงได้ฟรีสองครั้ง
แต่เธอคนนี้ก็ยังอยู่คนเดียว
ฉันมองไปรอบๆ ห้องรออีกครั้ง
พื้นที่ห้องรอที่ถูกกำหนดไว้เป็นค่าเริ่มต้นเมื่อติดตั้งเกม
ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งศูนย์ฝึกขั้นพื้นฐานด้วยซ้ำ
ที่นี่ฉันสามารถเห็นสไตล์การเล่นของจิโฮจังได้
'ฉันไม่คิดว่าเขาจะสนใจเกมนี้มากนัก'
ฉันรู้จักผู้เล่นประเภทนี้เพราะเคยเจอมาหลายครั้งแล้ว
เล่นมันไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อฉันรู้สึกว่าเกมมันหลุดไปนิดหน่อยหรือไม่สนุกก็เลิกเล่นทันที
และหาเกมอื่นเล่นใหม่
สรุปก็คือเขาเป็นผู้ใช้ที่ย้ายเกมเล่น
อย่างน้อยไรก็ได้ก็พยายามค้นหากลยุทธ์หลายๆอย่าง
นั่นเป็นเหตุผลที่เราจัดตั้งศูนย์ฝึกตั้งแต่แรก
จิโฮจังมาถึงชั้นที่ 3 แล้ว แต่ไม่ได้เลือกฮีโร่หรือสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ เลยงั้นเหรอ?
หมายความว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะเล่นเกม
บางทีคุณอาจกำลังเล่นเกมอื่นอยู่โดยเปิดพิกมีอัพค้างไว้
“ฉันคิดว่าฉันจะไปชั้นที่ 4 เร็วๆ นี้ มันคงจะดีถ้าคุณช่วยฉัน แต่ฉันทำเองได้…ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากนักจนกระทั่งชั้นที่ 3 ฉันจะทำให้จบชั้นที่ 5 และรีบ...”
“ชั้นที่ 5ไม่ได้ง่ายแบบที่เธอคิด”
คาเดียกระพริบตาแล้วมองกลับมาที่ฉัน
“ถ้าไม่อยากตายก็ฝึกฝนร่างกายตัวเองซะ เธอต้องมีเพื่อน มีการวางแผนกลยุทธ์ที่ดี เมื่อนายท่านเธอกลับมาในเกมก็แนะนำให้อัญเชิญฮีโร่คนอื่นม และขอให้เขาสร้างศูนย์ฝึกด้วย”
"อัญเชิญ? ศูนย์ฝึกอบรม?"
“ถ้าเธอขึ้นไปชั้น 5 ด้วยความคิดแบบนี้เธอตายแน่นอน”
“แต่จนถึงตอนนี้มันง่ายมากเลยนะ….”
ฉันลุกขึ้นทัยที
ฉันกระโดดไปหาคาเดียที่กำลังพูด และเอาหน้าผากของฉันไปแนบกับหน้าผากของเธอ
ดวงตาสีแดงส่องประกายไปที่ใบหน้าของฉัน
“ฉันบอกว่าไง?”
“ให้นายท่านอัญเชิญฮีโร่มาเพิ่มและฝึกฝน…”
"ใช่ อัญเชิญและฝึกอบรม หลังจากมีฮีโร่คนใหม่เข้ามา เริ่มแรกให้วิเคราะห์ความแข็งแกร่งของเขาหรือเธอซะ เลือกผู้นำและสร้างทีม ฝึกฝนเป็นทีมเพื่อให้สามารถรับมือกับภารกิจที่เข้ามาได้ ทำอย่างนี้จนกว่าจะไปถึงชั้นที่ 5”
“ว้าวววว! คุณรวดเร็วมาก ฉันไม่เห็นมากก่อนเลยว่าคุณขยับตัวตอนไหน คุณแข็งแกร่งมากจริงๆ”
“เธอแค่อ่อนแอ”
"ฮะ? อะไรนะ….?"
ฉันหยิบกริชออกมาจากฝักด้านหลังเข็มขัด
คาเดียไม่สามารถตอบโต้ฉันได้เลย แม้ว่าฉันจะฟันเสื้อคลุมของเธอไปถึงห้าครั้ง
ชายเสื้อคลุมที่ถูกตัดออกตกลงไปบนพื้นจัตุรัส
"อะไร?"
"เธอเข้าใจไหม? แม้ว่าจะมีเด็กแบบเธอเป็นร้อย แต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน ฉันมาที่นี่ก่อนเธอตั้งนาน ดังนั้นถ้ายังไม่อยากตาย ทำตามคำแนะนำของฉัน”
“เมื่อกี้คุณทำอะไรอ่ะ? มันเป็นเวทย์มนตร์เหรอ?”
“ฉันแค่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว”
"……โกหก!"
“อย่าทำตัวน่ารำคาญ จะสงสัยทุกคำที่ฉันพูดเหรอ?”
“คุณพูดอะไร”
ยัยเด็กเวรนี่…ต้องสงสัยทุกคำเลยรึไงบทที่ 476 : มาเล่นเกมกันเถอะ (4)
'ฮีโร่ที่นี้…….'
“ว้าว มีคนที่ดูแข็งแกร่งจริงๆ มาแล้ว!”
ฉันได้ยินเสียงที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครหรือหูแว่วไปเอง
ทันใดนั้นก็มีเสียงใครบางคนวิ่งเข้ามา
และฉันก็หันหน้าไปมอง
“เฮ้! นายมองเห็นฉันไหม?”
เธอโบกมือต่อหน้าฉัน
“ไม่เห็นฉันจริงๆ ใช่ไหม?”
ฉันหรี่ตาลงแล้วมองดูผู้หญิงตรงหน้า
อย่างมากสุดเธอน่าจะอายุประมาณ 20 ต้นๆ
สวมเสื้อคลุมสีม่วงและกระโปรงสีเทา และเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว
ผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายของเธอถูกถักเปียเป็นสองข้าง
“ฉันชื่อคาเดีย เลอรูซ์ แล้วคุณล่ะ คุณมาจากที่ไหน ฉันสำเร็จการศึกษาจากเซรามีอะคาเดมี่ และเป็นในนักเรียนระดับชั้นนำของชั้นเรียน…”
ฉันค่อยๆมองไปรอบๆจัตุรัส
ไม่มีฮีโร่คนไหนอีกแล้วนอกจากเธอ
“ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากได้รับการเปิดเผยเรื่องราวๆต่างๆจากเทพธิดาและพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่ แม้ว่าฉันจะเป็นอัจฉริยะ แต่ก็ยังมีบางอย่างน่าอายอยู่บ้าง แล้ว…”
"นี้"
“สัตว์ประหลาดสีเขียว เรียกพูดว่ากอบลินเหรอ? ฉันเห็นมันแค่ในหนังสือ….”
“มีใครอยู่ที่นี่อีกไหมนอกจากเธอ?”
“ด้วยดาบวิเศษของฉัน...”
ฉันจับใบหน้าปากของผู้หญิงที่กำลังพูดพล่ามไปเรื่อยๆ
"ฮึ!"
“มีใครอยู่ที่นี่นอกจากเธอหรือเปล่า”
“อา ลุงอย่ามาจับหน้าฉันนะ กิริยามารยาทหน้าอับอายที่สุด”
“อย่าเรียกฉันว่าลุง ถ้าไม่อยากโดนดี”
“ทำไมคุณถึงทำลายฮัมเมอร์นั้น?”
ฉันคิดต่อไปขณะบีบปากของผู้หญิงคนนั้นไว้
ผู้หญิงคนนี้เป็นฮีโร่คนเดียวของที่นี่
หากเป็นเช่นนั้นมีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นฮีโร่ที่ถูกอัญเชิญมาในงวดแรก
'มันไม่ใช่ระดับ 1 ดาว'
เรื่องนั้นสามารถเดาได้เพียงแค่ดูจากรูปลักษณ์ของมัน
แม้ว่าจะเงอะงะ แต่เธอคนนี้บอกว่าจบจากโรงเรียนเวทย์มนตร์
นั้นหมายถึงเธอน่าจะเป็นฮีโร่ระดับ 3 ดาวหรือสูงกว่านั้น
'ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้โกหก'
หากไม่มีฮีโร่อยู่ในห้องรอเมื่อเธอถูกอัญเชิญมา มันจะไม่ถูกสังเคราห์เข้ากับฮีโร่ระดับ 1 ดาว
หากเป็นเช่นนั้น ความเป็นไปได้ก็จะถูกจำกัดให้เหลือเพียงหนึ่งเดียว หากฮีโร่ระดับ 1 ดาวตัวแรกตายในการต่อสู้กับก็อบลิน
มันหายากมาก แต่ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ในกรณีนั้น บทช่วยสอนการสังเคราะห์จะถูกข้ามไป
“ไอเซลล์อยู่ไหน”
“ไอเซลล์? เขาคือใคร?”
“ผู้ดูแลห้องรอ...ไม่สิ”
ฉันส่ายหัว
ทำไมฉันถึงพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้?
ฉันตัดสินใจไปนอนที่หอพักของห้องรอนี้
“รอสักครู่นะสิ! นั้นคุณจะไปไหนนอก ? ไม่คุยกันก่อนเหรอ?”
“รู้อะไรบ้าง?”
“ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้บางอย่างเกี่ยวกับสถานที่นี้ ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม? ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับสถานการณ์”
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ว้าว!! โกหกหน้าตายจริงๆ ถึงอย่างไรก็เถอะ! แม้ว่าคุณจะรู้หรือไม่ก็ตาม ฉันเบื่อเพราะคุณเอาแต่ให้ฉันพยายามอยู่คุยอยู่คนเดียว แค่คุยกับฉันไม่ได้เหรอ?”
แกร๊ก
ฉันหมุนลูกบิดประตูหอพักของฉัน
แต่มันไม่เปิด
'มันไม่เปิดเพราะฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?'
หึ
นี้เป็นการเลือกปฎิบัติหรือเปล่า?
“เปิดประตูตรงนี้”
“ฉันไม่ชอบมัน”
“...”
“ลุง…ไม่ ฉันจะเปิดให้ถ้าคุณฟังฉัน”
ฉันเริ่มปวดหัว
ฉันนั่งพิงกำแพงจัตุรัส
ฉันหวังว่าจิโฮจังจะให้เธอออกไปทำภารกิจ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
“นี้ๆคุณก็ได้รับสารจากท่านเทพธิดามาด้วยใช่ไหม? ในอนาคตคุณจะต่อสู้เพื่อรัมร่วมกับฉันไหม?”
เมื่อพิจารณาถึงการกล่าวถึงเทพธิดาแล้ว ระดับของเธอคนนี้ดูเหมือนจะอยู่ที่อย่างน้อยระดับ 4 ดาว
“ชั้น 3 มั้ง เรียกแบบนั้นแหละ? ฉันตื่นขึ้นมาที่นั่นและท่านเทพธิดาบอกว่าฉันจะมีเพื่อน แต่ฉันอยู่คนเดียวมาตลอดเลย ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตายเพราะความเหงา”
ฉันเองก็เล่นคนเดียวไปจนถึงชั้นที่ 3
เนื่องจากกิจกรรมมือใหม่กำลังเกิดขึ้น จิโฮจังจึงสามารถอัญเชิญขั้นสูงได้ฟรีสองครั้ง
แต่เธอคนนี้ก็ยังอยู่คนเดียว
ฉันมองไปรอบๆ ห้องรออีกครั้ง
พื้นที่ห้องรอที่ถูกกำหนดไว้เป็นค่าเริ่มต้นเมื่อติดตั้งเกม
ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งศูนย์ฝึกขั้นพื้นฐานด้วยซ้ำ
ที่นี่ฉันสามารถเห็นสไตล์การเล่นของจิโฮจังได้
'ฉันไม่คิดว่าเขาจะสนใจเกมนี้มากนัก'
ฉันรู้จักผู้เล่นประเภทนี้เพราะเคยเจอมาหลายครั้งแล้ว
เล่นมันไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อฉันรู้สึกว่าเกมมันหลุดไปนิดหน่อยหรือไม่สนุกก็เลิกเล่นทันที
และหาเกมอื่นเล่นใหม่
สรุปก็คือเขาเป็นผู้ใช้ที่ย้ายเกมเล่น
อย่างน้อยไรก็ได้ก็พยายามค้นหากลยุทธ์หลายๆอย่าง
นั่นเป็นเหตุผลที่เราจัดตั้งศูนย์ฝึกตั้งแต่แรก
จิโฮจังมาถึงชั้นที่ 3 แล้ว แต่ไม่ได้เลือกฮีโร่หรือสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ เลยงั้นเหรอ?
หมายความว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะเล่นเกม
บางทีคุณอาจกำลังเล่นเกมอื่นอยู่โดยเปิดพิกมีอัพค้างไว้
“ฉันคิดว่าฉันจะไปชั้นที่ 4 เร็วๆ นี้ มันคงจะดีถ้าคุณช่วยฉัน แต่ฉันทำเองได้…ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากนักจนกระทั่งชั้นที่ 3 ฉันจะทำให้จบชั้นที่ 5 และรีบ...”
“ชั้นที่ 5ไม่ได้ง่ายแบบที่เธอคิด”
คาเดียกระพริบตาแล้วมองกลับมาที่ฉัน
“ถ้าไม่อยากตายก็ฝึกฝนร่างกายตัวเองซะ เธอต้องมีเพื่อน มีการวางแผนกลยุทธ์ที่ดี เมื่อนายท่านเธอกลับมาในเกมก็แนะนำให้อัญเชิญฮีโร่คนอื่นม และขอให้เขาสร้างศูนย์ฝึกด้วย”
"อัญเชิญ? ศูนย์ฝึกอบรม?"
“ถ้าเธอขึ้นไปชั้น 5 ด้วยความคิดแบบนี้เธอตายแน่นอน”
“แต่จนถึงตอนนี้มันง่ายมากเลยนะ….”
ฉันลุกขึ้นทัยที
ฉันกระโดดไปหาคาเดียที่กำลังพูด และเอาหน้าผากของฉันไปแนบกับหน้าผากของเธอ
ดวงตาสีแดงส่องประกายไปที่ใบหน้าของฉัน
“ฉันบอกว่าไง?”
“ให้นายท่านอัญเชิญฮีโร่มาเพิ่มและฝึกฝน…”
"ใช่ อัญเชิญและฝึกอบรม หลังจากมีฮีโร่คนใหม่เข้ามา เริ่มแรกให้วิเคราะห์ความแข็งแกร่งของเขาหรือเธอซะ เลือกผู้นำและสร้างทีม ฝึกฝนเป็นทีมเพื่อให้สามารถรับมือกับภารกิจที่เข้ามาได้ ทำอย่างนี้จนกว่าจะไปถึงชั้นที่ 5”
“ว้าวววว! คุณรวดเร็วมาก ฉันไม่เห็นมากก่อนเลยว่าคุณขยับตัวตอนไหน คุณแข็งแกร่งมากจริงๆ”
“เธอแค่อ่อนแอ”
"ฮะ? อะไรนะ….?"
ฉันหยิบกริชออกมาจากฝักด้านหลังเข็มขัด
คาเดียไม่สามารถตอบโต้ฉันได้เลย แม้ว่าฉันจะฟันเสื้อคลุมของเธอไปถึงห้าครั้ง
ชายเสื้อคลุมที่ถูกตัดออกตกลงไปบนพื้นจัตุรัส
"อะไร?"
"เธอเข้าใจไหม? แม้ว่าจะมีเด็กแบบเธอเป็นร้อย แต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน ฉันมาที่นี่ก่อนเธอตั้งนาน ดังนั้นถ้ายังไม่อยากตาย ทำตามคำแนะนำของฉัน”
“เมื่อกี้คุณทำอะไรอ่ะ? มันเป็นเวทย์มนตร์เหรอ?”
“ฉันแค่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว”
"……โกหก!"
“อย่าทำตัวน่ารำคาญ จะสงสัยทุกคำที่ฉันพูดเหรอ?”
“คุณพูดอะไร”
ยัยเด็กเวรนี่…ต้องสงสัยทุกคำเลยรึไง
