บทที่ 472 : หลังจบภารกิจ (20)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novel(ลงช้ากว่าThai-novel100ตอน)กับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บหรือคนที่copyไปขายอีกที คุณโคตรแย่เลยครับ]
[หลังแปลจบจะมีการแก้คำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น ดังนั้นถ้าคุณอ่านแบบเถื่อน ก็เชิญเลยครับ เพราะมันไม่มีอัพเดทให้หรอก]
บทที่ 472 : หลังจบภารกิจ (20)
'เขาเริ่มต้นจาก 1 ดาว และเลเวล 1'
เขาเหมือนกับฉัน
ในเวลาเดียวกัน โดราโดกำลังเผชิญกับความสับสนเนื่องจากการหายตัวไปของนายท่าน แต่ฮีโร่ซึ่งเป็นรองนายท่าน ดูเหมือนจะจัดการสถานการณ์ได้ดีในฐานะผู้นำ
ฮีโร่คนนั้นคือลาสกันดา
-
ฉันพลิกหน้าหนังสทออย่างรวดเร็ว
แม้ว่าลาสกันดา จะประสบกับวิกฤติเล็กน้อยในระดับล่าง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเติบโตและปรับตัวได้ดีผ่านการต่อสู้จริงต่างๆ
'และ….'
ในที่สุดลาสกันดาก็ได้รับการยอมรับจากเพื่อนร่วมงานของเขา และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาการผจญภัยก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
เพราะเขามีพลังของนายท่าน
เหตุการณ์ที่ตามมาถูกบันทึกไว้ในหนังสือเล่มเก่านั้น
ฉันดื่มชาไปจนหมดแก้ว
ในป่า
ในทะเลทราย
ในท้องทะเล
เขาออกเดินทางเพื่อค้นหาสถานที่ที่ซ่อนอยู่ ความลึกลับ และซากปรักหักพังมากมายในทวีปนี้
บางครั้งเขาก็ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิตหรือความตายจากการโจมตีของสัตว์ประหลาด และบางครั้งเขาก็ติดกับดักและเขาวงกตและเดินไปรอบๆ เป็นเวลาหลายวัน และทุกๆครั้งก็มีเพื่อนอยู่ข้างๆเขาเสมอ
เมื่อเขาขึ้นไปถึงชั้น 70 ชื่อของเขาที่เป็นที่รู้จักก็คือ 'ลาสกันดา เอลซิส'
เสื้อคลุมขนหมาป่าที่สวมบนร่างกายของเขาเป็นของสมาชิกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นรองนายท่าน และเจ้าของเดิมทิ้งชื่อและของที่ระลึกไว้ให้ลาสกันดาเมื่อเสียชีวิตในการต่อสู้
เจ้าหญิงต่างชาติที่มีผิวคล้ำและมีผมสีดำ
แม้ว่าเธอจะมีบุคลิกที่ดุร้ายและเข้มแข็ง แต่ว่ากันว่าเธอรักโดราโดมากกว่าใครๆ
ฉันจำผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังลาสกันดาได้
เธอใช้กริชอย่างชำนาญ
และชายชราผู้มีชีวิตอยู่นับพันปีภายใต้คำสาปของแม่มด
เขาถือดาบขนาดใหญ่ราวกับต้นไม้ และเล่าให้เรื่องราวๆต่างๆให้ลาสกันดาฟังเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และประเพณีอันยาวนานของโดราโดในทุกคืน
เมื่อฉันเห็นชายชรา เขาแทบจะเหมือนศพเดินได้เลย
เขาแค่เหวี่ยงดาบออกไปแบบสุ่มๆโดยไม่มีเหตุผล
เมื่อถึงจุดหนึ่งลาสกันดาก็ตระหนักว่าโดราโดถูกทำลาย และยังได้เรียนรู้ว่าทำไมเขาถึงออกไปผจญภัย จากนั้นเขาก็เปิดเผยเรื่องราวและความลับของเขาให้สมาชิกฟังอย่างตรงไปตรงมา และสมาชิกทุกคนก็ยอมรับลาสกันดาด้วยรอยยิ้ม
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ลาสกันดาออกเดินทางผจญภัยอีกครั้งกับเพื่อนๆ ของเขา
เพื่อรวมพลังและเผ่าพันธุ์ของโดราโดที่กระจัดกระจายไปทั่วโลก
เมื่อเขาเสร็จสิ้นการผจญภัยอันยาวนานอีกครั้ง
ลาสกันดาถูกเรียกว่า 'ราชา' โดยทุกคนในโดราโด
'นี่คือชั้นที่ 80'
ฉันขมวดคิ้วขณะพยายามเปิดหน้าถัดไป
ตั้งแต่บทต่อไปเป็นต้นไป ตัวอักษรเริ่มกระจัดกระจายไปทั่ว
หมึกมีรอยเปื้อนมากจนจำไม่ได้
จบแล้วเหรอ?
ฉันพลิกหน้าหนังสืออย่างรวดเร็ว
หน้าสุดท้ายของหนังสือ
มีการเพิ่มหน้าไม่กี่หน้า
'นี่คืออะไร?'
รูปภาพและตัวอักษรถูกขีดเขียนบนกระดาษที่ยับยู่ยี่อย่างไร้ความปรานี
ลายมือมันแย่มากจนฉันคิดว่ามันเขียนโดยนักเรียนชั้นประถม
ฉันต้องเปิดตาให้กว้างและมีสมาธิในการทำความเข้าใจ
เรื่องราวหลังชั้นที่ 80 ถูกบันทึกไว้ที่นั่น
ลาสกันดาที่กลายเป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่ร่วมมือกับทุกคนเพื่อเอาชนะผู้บุกรุกลึกลับที่พยายามกลืนกินโดราโด
แม้ว่าจะมีความเสียสละและความเจ็บปวดนับไม่ถ้วน แต่ผู้บุกรุกลึกลับก็กลับมาที่เดิมและไม่เคยมุ่งเป้าไปที่โดราโดอีกเลย
ลาสกันดาสร้างโดราโดซึ่งได้รับความเสียหายจากสงครามขึ้นมาใหม่ได้อย่างน่าอัศจรรย์
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองอันยาวนานก็มาเยื่อนที่โดราโด
หน้าสุดท้าย
ลาสกันดามอบบัลลังก์ให้กับนักปราชญ์กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการผจญภัยอีกครั้ง
ข้างๆ เขายังมีเจ้าหญิงต่างชาติและชายชราคนหนึ่งที่ถูกแม่มดสาป
เรื่องราวของลาสกันดาจบลงที่นี่
ใต้คำว่า 'สิ้นสุด' มีภาพวาดหยาบๆเดินขึ้น
ชายหนุ่มเดินอย่างไร้จุดหมายบนทุ่งหญ้า และมีหญิงสาวเดินอยู่ข้างๆ เขา
และมีชายชราคนหนึ่งถือดาบใหญ่ตามเขาไปเช่นกัน
'นี้….'
การผจญภัยอันเป็นนิรันดร์
ฉันปิดหนังสือลง
'มันน่าเบื่อ'
มีการเขียนเขียนเรื่องราวต่างๆไว้อยู่แล้ว
เรื่องราวเกี่ยวกับคนแปลกหน้าจากที่อื่นกอบกู้โลก ขึ้นเป็นกษัตริย์ และออกผจญภัยอีกครั้ง
พล็อตเรื่องแบบนี้ถูกใช้มาเป็นเวลานานมากแล้ว
มันเป็นเรื่องที่ไม่ได้น่าสนใจอีกต่อไป
'คนโง่'
ฉันถอนหายใจเบาๆ
จากนั้นฉันก็ปิดหนังสือแล้ววางไว้ใต้โต๊ะเหมือนเดิม
เพื่อไม่ให้ถูกเอาออกไปอีก
เป็นเรื่องราวที่ไม่ควรรั่วไหล
เขาอาจจะเป็นวีรบุรุษในโดราโดแต่
มันเป็นหายนะสำหรับเรา
เนลม์ไฮมฟ์กับเขาเป็นศัตรูกัน
'แต่….'
เขาเป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน
ฉันมองไปด้านข้าง
หน้าต่างโฮโลแกรมที่พร่ามัวปรากฏขึ้น
นี่เป็นการสนทนาที่ฉันได้คุยกับลาสกันดาไม่นานก่อนที่เขาจะหายตัวไป
ยังไงก็เถอะฉันสามารถเรียกดูบันทึกการแชทได้
ลาสกันดา> ฉัน…….
ผู้ชายคนนี้ขี้โกงอีกแล้ว
ลาสกันดา> ฉันคิดว่าฮีโร่ในเกมมีชีวิตอยู่จริงๆ….