ตอนที่ 8 รอยยิ้มของนักล่า
เวลาผ่านไปและตกเย็น นุกซ์ รู้ว่าถึงเวลาเเล้วที่ไวเคานต์ จะต้องกลับจากที่ทำงานของเธอ เขาไม่รู้เวลาที่เเน่ชัดว่าเธอจะกลับมาเมื่อใด แต่เนื่องจากเขาไม่มีอะไรทำแล้ว เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องของไวเคานต์
เขาทำการตรวจสอบเเละพบว่าสามีของไวเคานต์เสียชีวิต และลูกชายคนเดียวของเธออาศัยอยู่ในสถานบันศึกษาและไม่ค่อยได้กลับบ้าน
ใช่แล้ว เส้นทางข้างหน้านั้นชัดเจน
เขาหัวเราะในใจและปรากฏตัวที่หน้าห้องของไวเคานต์ โดยสังเกตว่าเธอยังไม่กลับมา เขาจึงตัดสินใจนั่งรอเธอหน้าห้อง
-
“นุกซ์? เธอมาทำอะไรที่นี่กัน?”
ใช้เวลาไม่นานนักไวเคานต์ก็กลับมาพร้อมสาวใช้ 2 คน เธอมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นนุกซ์นั่งอยู่หน้าห้องจึงถามขึ้นมาว่า
“โอ้ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่คิดว่าคุณน่าจะเหนื่อยล้าหลังจากทำงานมาเป็นเวลานาน ผมเลยตัดสินใจมาที่นี่และดูว่ามีอะไรให้ผมช่วยได้บ้างไหม…” นุกซ์พูดตะกุกตะกักในขณะที่เขาตอบ แน่นอน เขาไม่ลืมที่จะมองหน้าเธอก่อนที่จะลดสายตาลงด้วยความเขินอายและหน้าแดงเล็กน้อย
เธอดูจะพอใจกับคำตอบของเขา ไวเคานต์ยิ้มและถามว่า "โอ้ เธอจะช่วยอะไรฉันได้บ้างล่ะ"
“ผมนวดไหล่ของคุณได้นะ… มันจะช่วยให้คุณรู้สึกผ่อนคลาย…” นุกซ์ตอบโดยก้มหน้ามองลง
ไวเคานต์หัวเราะเบา ๆ ด้วยความรู้สึกอยากจะหยอกล้อเด็กน้อย เด็กชายคนนี้ที่เอ่อล้นอยู่ในตัวเธอ เธอเดินไปหา นุกซ์ ด้วยรอยยิ้มที่น่าหลงใหล ใบหน้าของเธออยู่ห่างจาก นุกซ์ ครึ่งนิ้วขณะที่เธอถาม
“ทำไมเธอถึงมองข้างล่างล่ะ? ฉันน่าเกลียดเกินกว่าที่เธอจะมองเหรอ?”
“ไม่! คุณสวยเกินไป! อ๊ะ! ผมหมายถึงไม่ ไม่ใช่เเบบนั้นนะครับ ไม่ใช่ว่าผมหมายถึงว่าคุณสวยนะ แต่ เอิ่ม อืม” นุกซ์ตื่นตระหนกเมื่อเงยหน้าขึ้นมองและสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธออยู่ใกล้กับเขามากเกินไป เขา พยายามจะถอยกลับแต่กลับลื่นล้มลงกับพื้น ไม่สามารถหาคำอธิบายได้ จึงตัดสินใจจ้องมองพื้นต่อไป
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไม่เพียงแต่ ไวเคานต์ เท่านั้น แม้แต่สาวใช้สองคนที่ตามเธอมาก็หัวเราะคิกคัก ไวเคานต์ ก็ยิ้มขณะที่เธอนั่งย่อลงอยู่ตรงหน้านุกซ์ ขณะที่เธอถาม
“จะบอกว่าฉันไม่สวยเหรอ?”
"ม-ไม่"
“แล้วเธฮคิดว่าฉันสวยมั้ย?”
"ใช่"
ไวเคานต์ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเธอได้ยินคำตอบ
“เธฮกำลังจีบฉันเหรอ?”
"ม-ไม่! ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น! II-"
"ฮ่าๆๆ!" เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงบนใบหน้าของเขา ไวเคานต์ก็หัวเราะออกมาดัง ๆ ก่อนที่เธอจะดีดนิ้วบนหน้าผากของเขาเพื่อเรียกความสนใจและตอบกลับ
“เอาล่ะ เธฮไม่ต้องวุ่นวายขนาดนั้นหรอก ฉันแค่ล้อเล่น ส่วนถ้าเธออยากจะนวดฉัน มัวรออะไรอยู่ล่ะ ตามฉันมา”
เมื่อพูดอย่างนั้น ไวเคานต์ก็ลุกขึ้นยืนและเธอก็เข้าไปในห้องของเธอด้วยสีหน้าพึงพอใจอย่างยิ่ง นุกซ์ ก็เดินตามเธอกลับไปที่ห้องของเธออย่างเชื่อฟัง
แน่นอนว่าไม่มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเขาที่แทบมองไม่เห็น
รอยยิ้มของนักล่า