ความโชคดีในความโชคร้าย ปลดล็อคจักรยานทองคำ! (อ่านฟรี 29/07/2567)

“ไปก่อนนะเถ้าแก่ ไว้จะมาใหม่” เย่เซวียนกล่าวลาเถ้าแก่ร้านขณะกำลังจะเดินออกจากร้านไป

“ลื้อจะมาอั๊วไม่ติดอารายหรอก แต่ช่วยเตรียมเงินมาด้วยนะคราวหน้า ให้ล้างจานทุกรอบก็ไม่ไหวนา” เถ้าแก่ร้านสะบัดมือไล่มือเป็นเชิงให้รีบไปก่อนจะกล่าวออกมา

ชายหนุ่มก็ไม่ได้หงุดหงิดหรืออารมณ์เสียอะไรกับท่าทางของอีกฝ่าย กลับกันเขารู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่เจอคนใจดีแบบนี้ เพราะถ้าเป็นบางร้านที่ไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารคงไม่จบง่าย ๆ แค่ให้ล้างจานไม่กี่สิบใบหรอก

“คราวหน้าฉันจะเตรียมเงินมา พาคนอื่นมาด้วย เตรียมตัวงานล้นมือได้เลย!” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงติดตลก ทำให้ชายอ้วนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

เงินจะกินยังไม่มีจะไปทำให้เขางานล้นมือได้ยังไง ตลกจริง ๆ เลยไอ้หนุ่มนี่

“เออ ๆ ลื้อรีบกลับเถอะมันดึกมากแล้ว” เถ้าแก่กล่าวออกมาอีกคราก่อนจะปิดประตูร้านใส่ ทำให้ชายหนุ่มต้องปั่นจักรยานกลับไป

“เฮ้อ! รีบกลับบ้านดีกว่า” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะขึ้นถีบจักรยานเพื่อกลับไปยังร้านขายของเก่าของตนเอง

หลังจากปั่นจักรยานอยู่สักพักเขาก็กลับมาถึงร้านขายของเก่าจนได้ ดูจากภายนอกแล้วทั้งเก่าและทรุดโทรม คงต้องปรับปรุงมันใหม่สักหน่อยแล้วสิ

หรือจะเน้นไปที่การหาของมีค่า ของเก่ามีราคามาขายจะดีกว่านะ?

ครึก ครึก ซู่วว

“อูยยย น้ำเย็นจริง ๆ ก่อนอื่นคงต้องติดระบบทำน้ำอุ่นก่อนเลยอันดับแรก” หลังจากกลับเข้ามาข้างในร้านและจัดการเก็บข้าวของปิดประตูเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินขึ้นชั้นสองเพื่อที่จะอาบน้ำให้สดชื่นก่อนนอนเสียหน่อย

แต่ในหน้าหนาวเช่นนี้อากาศช่างเย็นจนชวนให้อยากงดการอาบน้ำสักวันสองวันเสียจริง ถ้าจะทำแบบนั้นก็ไม่ได้ ไม่งั้นอาจมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ได้แม้จะเป็นหน้าหนาวก็ตาม

“ไหนดูหน่อยสิมันเล่นยังไง” หลังอาบน้ำเสร็จชายหนุ่มก็มานอนบนที่นอนแข็ง ๆ ที่เขาวางไว้บนพื้นในห้องนอน ก่อนจะเอาโทรศัพท์ที่ซื้อมาใหม่ทำการเปิดเครื่องขึ้นมา

ชายหนุ่มทดลองเข้าทุกแอพพลิเคชั่นที่มีอยู่ในเครื่อง ไม่ว่าจะเป็น แอปโทรศัพท์ แอปแชท แอปโซเชียล แอพพูดคุย แอปเล่นเกมส์ แอปแต่งรูป แอปแผนที่ แอปค้นหา รวมถึงการทดลองใช้ผู้ช่วยงานสิริผ่านเสียงของเขา

“สิริ ตั้งนาฬิกาปลุกตีห้าหน่อยสิ” ชายหนุ่มทดลองใช้ฟังก์ชั่นของโทรศัพท์ ซึ่งก็มีเสียงสังเคราะห์ตอบกลับมา

พรุ่งนี้เขายังต้องไปทำงานส่งของอยู่อีก ดังนั้นเลยต้องตื่นเช้าสักหน่อย

“จะว่าไปก็เลยเที่ยงคืนแล้วนี่หว่า แบบนี้ก็ใช้ระบบสุ่มได้อีกครั้งแล้วสินะ” ชายหนุ่มดูโทรศัพท์ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยความดีใจ แต่เขาจะสุ่มอะไรดีล่ะ ?

“จริงสิ...บางทีอาจใช้จักรยานของเรา สุ่มแล้วได้รถยนต์ก็ได้นี่นา ลองดูดีกว่า!”

“สรรพสิ่งผันแปร!” หลังจากที่เย่เซวียนเดินลงมายังชั้นล่าง เขาก็ตรงไปยังจักรยานเก่า ๆ ของตนเองที่เอามาจอดไว้ข้างกำแพงร้านด้านในทันที เขาทำการเพ่งไปยังจักรยานคันนั้นก่อนจะกล่าวออกมา

[“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ท่านใช้จักรยานแม่บ้านราคาถูกในการสุ่ม”]

[“ได้รับจักรยาน”] เสียงของระบบที่เงียบไปนานดังขึ้นมาอีกครั้ง เกิดแสงสวางขึ้นจากจักรยานแม่บ้านเก่า ๆ ของเขาก่อนที่มันจะค่อย ๆ กลายเป็นจักรยานเสือภูเขาสุดเท่ที่มีสีทองทั้งคัน ตัวเบาะนั่งและแฮนด์จับทำจากหนังของอะไรสักอย่างดูมีราคาเป็นอย่างมาก

ส่วนตัวล้อเป็นแบบซี่ที่มียองสีดำดูหรูหราถูกสวมเอาไว้ ดูจากสายตาของเขาแล้วมันเหมือนของฟุ่มเฟือยมากกว่าของใช้ในชีวิตประจำวันเสียอีก

ครึ่งหลัง

“จักรยานทองคำ ? ตรวจสอบดูหน่อยก็แล้วกัน” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความมึนงงก่อนจะใช้ดวงตาตรวจสอบจักรยานตรงหน้า

[จักรยานทองคำ 24K The Beverly Hills Edition

รายละเอียด : ตัวจักรยานทำจากทอง24K ทั้งหมด เบาะและแฮนด์ทำจากหนังจระเข้สีน้ำตาล มีการประดับตัวจักรยานด้วยเพชรสีดำมากกว่า 600 เม็ด น้ำหนักรวม 6 กะรัต และบุษราคัม 500 เม็ด น้ำหนักรวม 4.5 กะรัต

ราคากลาง : แปดล้านหยวน]

“…” เมื่อได้อ่านรายละเอียดชายหนุ่มก็รู้สึกหมดคำจะพูด เปลี่ยนจักรยานเก่า ๆ เป็นจักรยานทองคำแปดล้านหยวน ? มันก็ดีแหละนะเพราะราคาแพงมาก

แต่ปัญหาคือ.. เขาจะกล้าปั่นไปข้างนอกได้ยังไง เด่นขนาดนี้โดนขโมยแน่ ๆ !!

“เฮ้อ พรุ่งนี้จะปั่นไปทำงานดีไหมนะ หรือจะนั่งรถบัสแล้วค่อยเดินต่อดี” ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่สักพักก็ได้ข้อสรุปว่านั่งรถบัสแล้วค่อยเดินต่อคงจะดีกว่า

“จริงสิ ยังเหลือการใช้บิดเบือนวิถีอีกอย่างนี่นา” เมื่อนึกขึ้นมาได้เขาเลยนึกอยู่ว่าจะใช้กับอะไรดี ก่อนจะเกิดไอเดียอันบรรเจิดขึ้นมา

“บิดเบือนวิถี!” ชายหนุ่มทำการเรียกใช้ทักษะสุ่มคุณสมบัติที่ยังเหลืออยู่ในทันที เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง หลังจากนั้นตัวของเขาก็ทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้น

[“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ขาทั้งสองข้างของท่านได้รับคุณสมบัติเป็นอัมพาต”] เสียงของระบบดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มมึนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ระบบ! เกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เย่เซวียนรู้สึกตื่นตะหนกเป็นอย่างมาก เขากล่าวออกมาเสียงดังด้วยความลนลาน

ในตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเขามันเหมือนไม่มีอยู่อีกต่อไป ไม่อาจขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อย หรือว่าเขากลายเป็นอัมพาตไปแล้วจริง ๆ !!

[“ท่านเข้าใจได้ถูกต้องแล้ว”] เสียงระบบตอบกลับมาไม่ได้ทำให้เขาดีใจสักนิด แล้วแบบนี้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไงกัน!

[“ขอแสดงความยินดีท่านมีความกล้าหาญที่ใช้ร่างกายของตนในการสุ่ม ระบบขอมอบรางวัลเพิ่มการสุ่มทั้งสองชนิดจากวันละหนึ่งครั้งเป็นวันละสองครั้ง ราววัลมีผลนับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป”] แต่แล้วก็เหมือนจะเกิดความโชคดีในความโชคร้าย ชายหนุ่มได้รับรางวัลมาแบบงง ๆ

“จริงสิ ฉันสุ่มใหม่ก็ได้นี่นา ...แต่ถ้ามันแย่กว่าเดิมล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความลังเล

“แต่มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วแหละ! สุ่มคุณสมบัติยังไงขาดั้งเดิมก็ต้องยังอยู่ คงไม่มีทางสุ่มได้ขาขาดอยู่แล้ว จัดไป! บิดเบือนวิถี!” หลังจากคิดให้ถี่ถ้วนชายหนุ่มก็ได้ข้อสรุปออกมาก่อนจะเรียกใช้งานทักษะอีกครั้ง เหมือนฟ้ามีตาคราวนี้เขารับรู้ได้ถึงขาทั้งสองข้างของตนแล้ว! ขาของเขากลับมาแล้ว!!

[“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ขาทั้งสองข้างของท่านได้รับคุณสมบัติขาระดับกลางของจักรวาล”] เสียงของระบบดังขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงทดลองตรวจสอบขาของตัวเองดู

[ขาระดับกลางของจักรวาล

คุณสมบัติ : มีความแข็งแรง รวดเร็ว คงทน ยืดหยุ่น ที่มากกว่านักกีฬาระดับโลกสิบเท่า เพียงมีขาคู่นี้ยู่ ขาของท่านจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป]

“ขาระดับกลางของจักรวาล ? ฟังดูดีนะ แต่มันจะดีขนาดไหนก็ไม่รู้เสียด้วย” เย่เซวียนทดลองเดินไปมาทั่วร้านขายของเก่าแห่งนี้ เขาพบว่าแต่ละก้าวของเขามันเบามาก ไม่มีความรู้สึกเหมื่อยล้าจากการเดิน วิ่ง กระโดดแม้แต่น้อย

“ไปนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” หลังจากเดินไปมาจนเริ่มเบื่อชายหนุ่มจึงกลับเข้าห้องนอนของตนเองไป

พรุ่งนี้ยังมีหลายสิ่งให้เขาต้องทำ คงจะเป็นอีกหนึ่งวันที่วุ่นวายไม่น้อยเลยล่ะ...