บทที่ 45 หมัดแดนเหนือจ้าวซาน

บทที่ 45 หมัดแดนเหนือจ้าวซาน

ขั้นตอนการท้าประลอง!

ในขณะที่ฉู่เฉินก้าวเข้าไปในโรงฝึกมวยหรงเหยา ซ่งเหยียนรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ

เธออยากจะดึงฉู่เฉินออกมา

ในอาณาเขตของคนอื่น อย่าทำตัวกร่างแบบนี้ได้ไหม?

ฝ่ามือของซ่งเหยียนมีเหงื่อเย็นๆ ซึมออกมา

แม้แต่หรงตงที่อยู่นอกโรงฝึกมวยก็ตกตะลึง เขาคิดว่าฉู่เฉินหนีตายไม่เลือกทาง วิ่งมาที่หน้าโรงฝึกมวยของเขา กำลังจะทำให้ฉู่เฉินอับอาย แต่ไม่คิดว่าฉู่เฉินจะหันหลังกลับเข้าไปในโรงฝึกมวย แล้วพูดว่า ...

ท้าประลอง?

"แส่หาเรื่องตาย!" ดวงตาของหรงตงมีแสงเย็นชา

คำว่า 'ท้าประลอง' เป็นการดูถูกโรงฝึกมวยมากที่สุด

หรงตงรีบเดินเข้าไป

โรงฝึกมวยหรงเหยาตั้งอยู่บนถนนที่พลุกพล่าน ในตอนนี้มีคนมามุงดูจำนวนมาก

"ฉู่เฉิน นายสามารถออกจากโรงแรมหวงถิง ออกจากตึกจินทานได้ เพราะโชคดี" หรงตงยิ้มเยาะ "ฉันจะรอดูว่านายจะออกจากโรงฝึกมวยหรงเหยาได้ยังไง"

โครม!

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

หน้าประตูดังเสียงอึกอัก เสียงร้องตกใจ

ฉู่เฉินก็หันกลับไปมอง

เมื่อกี้มีคนพุ่งออกมาจากฝูงชน กระโดดขึ้นไป ชกออกไปหนึ่งหมัด ทำให้ป้ายของโรงฝึกมวยหรงเหยาเป็นรู จากนั้นก็ถอดป้ายทั้งอันลงมา

"เป้าหมายแรก ก็โรงฝึกมวยหรงเหยานี่แหละ" ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเย็นชา ร่างกายแข็งแรง มุมปากมีรอยยิ้มเย็น ๆ แบกป้ายของโรงฝึกมวยหรงเหยา เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ "อยากจะดูว่าโรงฝึกมวยเล็กๆ นี้ จะปกป้องเกียรติยศยังไง"

ความสนใจของทุกคนถูกดึงดูดไปที่ชายวัยกลางคน

สายตาของหรงตงมองไปที่ป้ายในมือของชายวัยกลางคน ยิ่งโกรธ จ้องมองชายวัยกลางคน "นายเป็นใคร? คนที่ฉู่เฉินจ้างมาช่วยเหรอ"

ซ่งเหยียนก็มองฉู่เฉินอย่างประหลาดใจ หมอนี่จัดการตอนไหน?

ฉู่เฉินยักไหล่ "ผมไม่รู้จักเขา"

ฉู่เฉินไม่คิดว่า ตอนที่เขากำลังจะถามถึงขั้นตอนการท้าประลอง ทันใดนั้นก็มีคนออกมาสาธิต

ภาพตรงหน้า แม้ว่าชายวัยกลางคนจะไม่พูดอะไร คนของโรงฝึกมวยหรงเหยาก็รู้ว่าเขามาด้วยเจตนาร้าย

"หมัดแดนเหนือจ้าวซาน ท้าประลองโรงฝึกมวยหรงเหยา" ชายวัยกลางคนบอกชื่อตัวเอง เสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจแรงกล้า "ให้เจ้าสำนักของพวกนายออกมาสู้"

"บังอาจ!"

"หมัดแดนเหนือจ้าวซานอะไร ไม่เคยได้ยินมาก่อน กล้ามาท้าประลองถึงที่"

"อยากจะสู้กับเจ้าสำนักของเรางั้นเหรอ" มีคนก้าวออกมา สายตามีความเป็นศัตรูจ้องมองจ้าวซาน ฉู่เฉินจำได้ นี่คือหรงกวนหาง ศิษย์พี่ของโรงฝึกมวยหรงเหยา ที่ตามล่าเขาในคืนนั้น "ผ่านด่านฉันไปก่อนเถอะ"

จ้าวซานมองหรงกวนหางทีหนึ่ง ส่ายหน้าเบาๆ "นายยังไม่คู่ควร"

ดวงตาของหรงกวนหางเต็มไปด้วยความโกรธ กดความโกรธไว้ จ้องมองจ้าวซาน "งั้นก็ ... มาเลย"

จ้าวซานแบกป้ายของโรงฝึกมวยหรงเหยาด้วยมือซ้าย ยื่นมือขวาออกมาอย่างช้าๆ "จัดการนาย แค่มือเดียวก็พอ"

"ศิษย์พี่หรง ซ้อมเขาให้ตาย" ในฝูงชน มีคนทนความกร่างของจ้าวซานไม่ได้ ตะโกนออกมา

ฉู่เฉินกับซ่งเหยียนถอยไปด้านข้าง ในเวลานี้ แม้แต่หรงตงก็ไม่มีอารมณ์สนใจฉู่เฉินแล้ว

เดิมทีตั้งใจจะดักฉู่เฉินที่โรงฝึกมวยหรงเหยา แต่ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอคนมาท้าประลองจริงๆ

จัดการหมัดแดนเหนือจ้าวซานคนนี้ให้หมอบก่อน แล้วค่อยคิดบัญชีกับฉู่เฉิน

หรงกวนหางอดใจไม่ไหวที่จะลงมือแล้ว ความโกรธทั้งหมดกลายเป็นหมัด พุ่งเข้าไป ชกออกไปหนึ่งหมัด

กล้ามาถอดป้ายของโรงฝึกมวยหรงเหยาต่อหน้าผู้คนมากมาย วันนี้ถ้าไม่ให้คนๆ นี้คลานออกไป ก็จะทำให้ชื่อ 'โรงฝึกมวยหรงเหยา' เสียหาย

มุมปากของจ้าวซานมีรอยยิ้มดูถูก ชกออกไปทันที ปะทะกับหมัดของหรงกวนหาง

หรงกวนหางรู้สึกเจ็บแปลบที่โคนนิ้วหัวแม่มือ ร้องออกมา ถอยหลังไปหลายก้าว ดวงตาเบิกกว้าง มีความตกใจ

เขาจ้องมองจ้าวซาน

พลังในหมัดของอีกฝ่าย ทำให้เขารู้สึกกลัวในทันที

ในเวลานี้ คนรอบข้างก็ส่งเสียงฮือฮา

พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าในการปะทะครั้งนี้ หรงกวนหางเสียเปรียบ

หรงกวนหางกัดฟัน พุ่งเข้าไปอย่างสุดกำลัง

ปัง! ปัง! ปัง!

จ้าวซานแบกป้ายด้วยมือข้างหนึ่ง ชกออกไปทีละหมัด

ไม่ถึงห้ากระบวนท่า หรงกวนหางก็ถูกชกเข้าที่หน้าอก กระเด็นออกไป ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

"หมัดแดนใต้? จริงๆ แล้วก็แค่ท่าทางสวยงาม" จ้าวซานยิ้มเยาะ มองป้ายบนไหล่ "พวกนาย มีสิทธิ์เรียกตัวเองว่าหรงเหยา(รุ่งโรจน์) เหรอ?"

เมื่อคำพูดจบลง ภายในโรงฝึกมวยหรงเหยาก็มีเสียงโกรธดังขึ้น

อย่างไรก็ตาม ศิษย์พี่หรงกวนหางพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย พวกเขาจึงไม่กล้าขึ้นไปง่าย ๆ

"หมัดแดนเหนือจ้าวซานคนนี้ กร่างมากจริงๆ" ซ่งเหยียนก็อดพูดเบาๆ ไม่ได้

ฉู่เฉินมองดู รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "เดิมทีผมตั้งใจจะมาท้าประลอง กลับถูกไอ้หมอนี่แย่งไปก่อน"

ซ่งเหยียนมองฉู่เฉิน "นายนี่โชคดีจริง ๆ"

ถ้าไม่ใช่เพราะหมัดแดนเหนือจ้าวซานคนนี้มาหาเรื่องโรงฝึกมวยหรงเหยา ตอนนี้หรงตงคงไม่รู้ว่าจะจัดการกับฉู่เฉินยังไงแล้ว

หมอนี่ยังบ่นว่าโดนแย่งไปอีก?

ภายในโรงฝึกมวย มีคนเดินออกมาอีกหลายคน

"เจ้าสำนัก"

"วันนี้บังเอิญจัง เจ้าสำนักก็อยู่ที่นี่ด้วย"

"จ้าวซานอะไรเนี่ย เลือกวันไม่ดีเลย"

ดวงตาของลูกศิษย์โรงฝึกมวยหรงเหยาหลายคนเป็นประกาย ตื่นเต้นมาก มองไปข้างหน้าอย่างคาดหวัง

"อาสาม" หรงตงเดินเข้าไป

เจ้าสำนักของโรงฝึกมวยหรงเหยา หรงเซียงซิน

หรงเซียงซินพยักหน้า จากนั้นก็มองจ้าวซาน ดวงตาหรี่ลงอย่างเย็นชา "โรงฝึกมวยหรงเหยา ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาทำอะไรตามใจชอบได้"

"เจ้าสำนักของโรงฝึกมวยหรงเหยา!" ซ่งเหยียนเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย "ได้ยินมาว่าเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียงในเมืองฉาน"

"ไปกันเถอะ" ฉู่เฉินดึงซ่งเหยียนออกไป "ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว"

ซ่งเหยียนไม่ลังเล เดินออกจากโรงฝึกมวยหรงเหยาพร้อมกับฉู่เฉิน

หลังจากขับรถออกไป ซ่งเหยียนก็ยังรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

คิดว่าตกอยู่ในอันตราย ไม่คิดว่าจะแก้ไขได้อย่างบังเอิญ

"ไม่คิดเลยว่านายจะยังมีสติ รู้ว่าหลังจากที่เจ้าสำนักเอาชนะจ้าวซานคนนั้นได้ เราจะไปไม่ได้" ซ่งเหยียนพูด

"เขาสู้ไม่ได้หรอก" ฉู่เฉินส่ายหัว "ผมไปเพราะไม่มีอะไรให้ดู"

ฉู่เฉินถอนหายใจ "ภรรยาจ๋า ฉันเก่งเรื่องการต่อสู้จริงๆ ถ้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าสำนักคนนี้ไร้ความสามารถขนาดนี้ ผมก็ขี้เกียจมาท้าประลองแล้ว"

ซ่งเหยียน "..."

โรงฝึกมวยหรงเหยา

โครม!

ร่างหนึ่งกระเด็นออกไป

โรงฝึกมวยหรงเหยาทั้งหมดเงียบกริบ

คนที่กระเด็น ก็คือเจ้าสำนักของโรงฝึกมวยหรงเหยา… หรงเซียงซิน!

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่คนๆ เดียว

หมัดแดนเหนือจ้าวซาน

จ้าวซานเดินไปที่หน้าหรงเซียงซิน ส่ายหัวเบาๆ "นี่เป็นวันแรกที่ฉันมาที่เมืองฉาน โรงฝึกมวยหรงเหยาเป็นแห่งแรก แต่จะไม่ใช่แห่งสุดท้าย"

สีหน้าของจ้าวซานมีความสนุกสนาน "ฉันจะเอาป้ายนี้ไป อีกสักพัก ฉันจะจัดนิทรรศการป้ายโรงฝึกมวย ให้ทุกคนดูว่าหมัดแดนใต้ อ่อนแอมากแค่ไหน"