ตอนที่ 147 ทำแบบนี้กับข้าไม่ได้
ตอนที่ 147 ทำแบบนี้กับข้าไม่ได้
ไอร่าพูดกับเขาอย่างลึกลับว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องเสียเงินไปกับเรื่องนั้น ข้ารู้วิธีทำหม้อดิน”
กระถางดินเผาเหล่านั้นทำง่ายมากจริง ๆ อย่างน้อยมันก็ง่ายกว่าเครื่องเคลือบมาก
เธอเคยทำงานพาร์ทไทม์ในชั้นเรียนเครื่องปั้นดินเผามาก่อน ดังนั้นเธอจึงรู้กระบวนการทั่วไป
เชร์ลูบศีรษะของเธอ “เจ้ารู้อะไรมากมายในสมองเล็ก ๆ ของเจ้า”
นั่นคือเหตุผลที่เขาต้องจับตาดูเธอ เขาไม่ต้องการให้อสูรตัวอื่นมีเจตนาไม่ดีมาแย่งชิงเธอ
เชร์ทิ้งยางสองคนไว้ข้างหลังและบอกให้พวกเขาหาเกวียนเพื่อนำหม้อกลับไปที่พระราชวัง
เป็นเวลานานแล้วที่เธอซื้อของอย่างง่ายดาย ไอร่าซื้อของมากมาย
ศิลาในกระเป๋าของเขาถูกใช้ไปแบบนั้น
กลุ่มของพวกเขาเป็นที่สะดุดตาตั้งแต่เริ่มแรก เมื่อประกอบกับการซื้อของมากมาย พวกเขาจึงดึงดูดความสนใจของอสูรจำนวนมากทันที
อสูรที่อาศัยอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ขุนนาง แต่พวกเขาก็เกี่ยวข้องกับพวกเขา
บางคนจำเชร์และลั่วได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาคุกเข่าข้างหนึ่งอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาท”
เชร์บอกให้ทุนคนยืนขึ้น
หลังจากที่ตัวตนของเขาถูกเผิดเผย เขาก็ดึงดูดความสนใจของอสูรจำนวนมากทันที
ไอร่ารู้สึกไม่สบายใจที่ถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายราวกับลิง เธอกระซิบกับเชร์ “เรากลับกันเถอะ”
เชร์พยักหน้า เขาต้องการเอื้อมมือออกไปอุ้มไอร่า
ไอร่ารีบพูด “ข้าอยากจะเดินเอง หลังจากข้าเหนื่อยเจ้าค่อยอุ้มข้าเถิด”
เชร์ไม่ได้บังคับเธอ ดวงตาสีฟ้าของเขาอ่อนโยน “ได้”
เขาจับมือไอร่า แล้วพวกเขาก็เดินไปด้วยกัน ลั่วถามอย่างรวดเร็วว่า “ยังอยากเดินซื้อของอีกสักหน่อยหรือไม่ ยังมีตลาดค้าทาสอยู่ด้านหน้า ไม่อยากซื้อทาสสักสองสามตนหรือ”
ไอร่าส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้าไม่ต้องการทาส”
“นอกจากทาสยังมีสัตว์เลี้ยงทุกชนิด ไม่ลองไปดูหน่อยหรือ”
ไอร่ายังคงส่ายหน้า “ไม่ล่ะ”
“แล้วอารีน่าล่ะ ที่นั่นสนุกเช่นกัน”
อารีน่าฟังดูเป็นสถานที่นองเลือดและโหดร้าย ไอร่าส่ายหน้า “ข้าไม่อยากไปที่นั่น”
ลั่วเกาศีรษะ สมัยก่อนเขาบอกว่าจะชวนผู้หญิงมาเที่ยวเล่นเช่นนี้ สตรีเหล่านั้นต่างดีใจ เหตุใดไอร่าจึงไม่เต็มใจ
เขาไม่สามารถเทียบกับพี่รองได้จริงหรือ
ลั่วยังคงไม่พอใจ เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความประหลาดใจจากด้านหลัง
“ลั่วน้อย”
ทุกคนหันไปมองยังทิศทางของเสียง และเห็นหญิงสาวร่างท้วม เธอสวมชุดหนังสัตว์รัดรูป หน้าอกและบั้นท้ายอันเย้ายวนของเธอถูกห่อหุ้มไว้แน่นมาก เผยให้เห็นส่วนโค้งที่เย้ายวนใจ
ดวงตาของอสูรตัวผู้จำนวนมากสว่างขึ้น ถึงขั้นที่บางคนกลืนน้ำลายและจ้องมองไปที่ตัวเมีย
หากไม่ใช่เพราะอสูรอารักขามากกว่า 20 ตนที่ตามหลังตัวเมีย อสูรเหล่านั้นคงกระโจนเข้าหาเธอไปแล้ว
เมื่อลั่วเห็นสตรีนางนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ทรุดลงทันที ดวงตาสีฟ้าของเขาหรี่ลงมาก และเขาดูคล้ายแมวตัวใหญ่ที่ต้องเผชิญกับความพ่ายแพ้
“เหม่ยน้อย เหตุใดเจ้าถึงมาที่นี่”
หญิงสาวนางนั้นชื่อว่าเหม่ยน้อย ใบหน้าอวบอ้วนของเธอเต็มไปด้วยความสุข “ข้าออกมาเดินเล่น ไม่คิดเลยว่าจะเจอเจ้าที่นี่ เยี่ยมไปเลย”
ไอร่ามองไปที่เชร์แล้วถามเบา ๆ “นางเป็นใคร”
เชร์กล่าวว่า “นางมีนามว่าหนีเหม่ย เป็นสตรีจากเผาหมีไผ่ ท่านพ่ออยากให้นางแต่งงานกับลั่ว”
ไอร่าเข้าใจทันที “นางเป็นคู่หมั้นของลั่วนี่เอง”
เธอจงใจลดเสียงของเธอลง แต่ก็ไม่สามารถหนีพ้นจากหูอันแหลมคมของอสูรร้ายที่อยู่ใกล้ ๆ ได้
ลั่วหันกลับมาทันทีและอธิบายให้เธอฟัง “นางไม่ใช่คู่หมั้นของข้า เราเป็นเพียงกันเท่านั้น”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หนีเหม่ยก็ดูเศร้าใจ “ลั่วน้อย ข้ารับปากว่าจะทำให้ท่านเป็นคู่ครองคนแรกของข้า เหตุใดท่านถึงไม่เต็มใจที่จะยอมรับข้า”
ลั่วไม่พอใจอย่างมาก “ข้าพูดไปหลายครั้งแล้วว่าข้าไม่ได้ชอบเจ้า ขอเถอะอย่าพูดเรื่องนี้อีก ข้าไม่อยากให้ผู้อื่นเข้าใจความสัมพันธ์ของเราผิด”
หนีเหม่ยมองเขาด้วยน้ำตาคลอในดวงตาของเธอ “เพราะเหตุใด ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้กับข้า ข้าทำอะไรผิดไปหรือ ข้าจะปรับปรุงตนเอง”
“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ข้าแค่ไม่ได้ชอบเจ้าเท่านั้นเอง ยอมแพ้เสียเถอะ”
หนีเหม่ยเช็ดน้ำตาของเธอและเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของลั่ว “ไม่ ข้าจะไม่ยอมแพ้ ข้าชอบท่านมากนะ ท่านจะทำอย่างนี้กับข้าไม่ได้”
ลั่วมีความอดทนเล็กน้อย “ไปกันเถอะ”
“ไม่ ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้า”
...
ไอร่าหยิบเมล็ดทานตะวันคั่วออกมาหนึ่งกำมือเงียบ ๆ แล้วกินไปพร้อมกับชมการแสดง
เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้เห็นละครประโลมโลกที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้
เชร์เห็นว่าเธอหมกมุ่นอยู่กับการแสดง ดังนั้นเขาจึงไม่เตือนให้เธอออกไป แต่เขากลับหยิบผลไม้หวานสองผลออกมาอย่างเงียบ ๆ “ต้องการอะไรไหม”
เธอรู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อยหลังจากกินเมล็ดทานตะวันไปมากมาย ไอร่าหยิบผลไม้หวานและเริ่มเคี้ยว
หนีเหม่ยที่กำลังแสดงฉากร่วมกับลั่วจู่ ๆ ก็สูดดม เธอเดินตามกลิ่นหอมของผลไม้หวานที่กินไปครึ่งหนึ่งในมือของไอร่า ดวงตาของเธอสว่างขึ้น
เธอผลักลั่วออกไปทันทีและวิ่งไปหาไอร่า ดวงตาของเธอเป็นประกายขณะที่เธอจ้องมองไปที่ผลไม้รสหวานในมือของไอร่า เธออดไม่ได้ที่จะกลืน
“นี่คือผลไม้อะไร ดูน่าอร่อยเสียจริง”
“นี่คือผลไม้รสหวาน” เมื่อเห็นว่าเธอดูต้องการมัน ไอร่าก็ยื่นผลไม้รสหวานอีกผลให้กับเธอ
หนีเหม่ยไม่ได้ยืนในพิธี เธอรับผลไม้หวานมากิน
เธอกินอย่างรวดเร็วและกินผลไม้หวานลูกใหญ่จนหมดในสองหรือสามคำ ในที่สุดเธอก็ดูดแกนกลางจนสะอาดก่อนที่จะคายมันออกมาอย่างไม่เต็มใจ
หนีเหม่ยจ้องมองผลไม้หวานที่ยังไม่หมดในมือของไอร่า และน้ำลายไหล “ข้าเคยกินผลไม้รสหวานมาก่อน แต่มันไม่อร่อยเท่าของเจ้า ผลไม้รสหวานเหล่านี้ยังมีอีกหรือไม่ ข้าขอแลกมันด้วยคริสตัล”
นี่เป็นโอกาสทางธุรกิจ หลอดไฟเล็ก ๆ บนศีรษะของไอร่าสว่างขึ้น
เธอเปิดโหมดพนักงานขายทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นอกจากผลไม้รสหวานแล้ว ข้ายังมีผลไม้หอมกรอบอีกนะ พวกมันรสชาติดีเหมือนกัน เจ้าอยากลองชิมหน่อยไหม”
“แน่นอน”
เชร์หยิบผลไม้รสหวาน ผลไม้ที่มีกลิ่นหอม เมล็ดทานตะวันคั่ว รากบัว และหน่อไม้ออกมาโดยไม่รอให้ไอร่าพูด
หนีเหม่ยได้ลิ้มรสสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ในที่สุดเมื่อเธอหยิบหน่อไม้ ร่างกายของเธอก็ตื่นตาตื่นใจไปด้วยความสุข
“อร่อย เจ้านี้อร่อยมาก มันเรียกว่าอะไร ข้าไม่เคยกินอะไรที่อร่อยเช่นนี้มาก่อน”
นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าได้เห็นอสูรที่ชอบหน่อไม้ เธออดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
“นี่เรียกว่าหน่อไม้ พวกมันคือรากของต้นไผ่”
“ไผ่คืออะไร ฟังดูน่าอร่อย” หนีเหม่ยอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอีกครั้ง
