ตอนที่แล้วตอนที่ 13  ถูกเกลียดชัง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 15 อยู่ให้ห่างจากฉัน

ตอนที่ 14 คุณทำได้ไหม


ตอนที่ 14

คุณทำได้ไหม

กู้ชิงเดินตามถงเหมี่ยวเหมี่ยวกลับมาที่ห้องทำงานและอดจะพูดชมเชยไม่ได้ “ผู้จัดการทั้งยุติธรรมและมีเมตตา เจ๋งสุด ๆ ไปเลยค่ะ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเม้มปากเล็กน้อยขณะฝืนไม่ให้ตัวเองยิ้ม “ไม่เห็นจะเจ๋งตรงไหนเลย”

กู้ชิงส่ายหน้าและพูดว่า “แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมนี่คะ คุณเคยขอให้พวกเขาทำงานล่วงเวลากันมาก่อนจนพนักงานในบริษัทไม่พอใจเอาไปพูดแย่ ๆ กัน แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีอะไรจะบ่นกันแล้วค่ะ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาขณะที่เหตุการณ์ภายในห้องครัวส่วนกลางแวบเข้ามาในศีรษะอีกครั้ง เธอหรี่ตาลงและพูดว่า “เพราะยังไงซะพนักงานก็คือรากฐานขององค์กร เราจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพวกเขา แต่เราจะปล่อยให้พวกเขาทำตัวผิดพลาดไม่ได้ ถึงต้องคอยพูดกดดันเวลาที่จำเป็น”

เซ่าหมิงเวยที่รู้เรื่องนี้แอบชื่นชมเธออยู่ในใจ

เขาคิดเรื่องบางอย่างออกและเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของผู้จัดการใหญ่

“ผู้จัดการถง ผมได้ยินเรื่องในที่ประชุมแล้วครับ ทำได้สวยมาก” เขายกนิ้วโป้งให้ถงเหมี่ยวเหมี่ยว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวโบกมือและถามว่า “ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรคะ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซ่าหมิงเวยจางหายไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามที่ตรงประเด็น และทำสีหน้าจริงจัง “ผมแค่อยากจะมาเตือนให้คุณใส่ใจหัวหน้าฉินลู่ด้วยน่ะครับ”

“ฉินลู่?”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวได้ยินชื่อนี้

เธอมองดูเซ่าหมิงเวยด้วยความสงสัย “ทำไมฉันจะต้องสนใจเธอด้วย?”

เซ่าหมิงเวยไม่ได้ปิดบังอะไร “เดิมทีฉินลู่เป็นหนึ่งในผู้จัดการระดับสูงของบริษัท และมีโอกาสที่จะได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการใหญ่มากที่สุด แต่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเธอลาไปพักร้อนครับ”

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เล่าโดยละเอียด แต่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกลับเข้าใจถึงความหมายอันลึกซึ้งนี้ดี

เขากลัวว่าหากฉินลู่กลับมาจะตามมาสร้างปัญหาให้เธอ

เพราะอย่างไรเสียเธอก็เป็นคนปล้นตำแหน่งของอีกฝ่ายไป

ทว่าถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนักเพราะไม่ว่าจะมาวิธีไหนเธอก็ย่อมรับมือได้

นอกจากนี้หากฉินลู่มีความสามารถจริง ๆ เธอคงไม่จำเป็นต้องมานั่งดำรงตำแหน่งนี้

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคิดได้ดังนั้นจึงพูดขอบคุณความมีน้ำใจของเซ่าหมิงเวย และพูดเปลี่ยนเรื่อง

ทั้งสองพูดคุยเรื่องงานกันอยู่สักพักหนึ่ง เซ่าหมิงเวยก็ขอตัวกลับออกไป

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคิดว่าหลังจากนี้งานของเธอจะยุ่งมากจนไม่มีเวลาไปรับเสี่ยวเป่าในบางครั้ง เธอจึงต่อสายเรียกกู้ชิงให้เข้ามาหา

“คุณพอจะรู้จักคุณป้าแม่บ้านบ้างมั้ยคะ ฉันอยากได้พี่เลี้ยงเด็กสักคน”

“ไม่เลยค่ะ แต่ฉันช่วยผู้จัดการหาบริษัทแม่บ้านให้ได้นะคะ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคิดและพยักหน้า “งั้นก็ได้ค่ะ ฉันอยากได้บริษัทแม่บ้านที่มีความน่าเชื่อถือหน่อย ที่บ้านยังมีลูกต้องดูแลอยู่”

“ลูก?”

กู้ชิงประหลาดใจ “ผู้จัดการมีลูกแล้วเหรอคะ?”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวส่งเสียงอืม แต่กับไม่ได้พูดอะไรมากนัก

กู้ชิงเห็นว่าเธอไม่สามารถถามคำถามอะไรเพิ่มเติมได้จึงพยักหน้า “เดี๋ยวฉันจะไปหาให้ดี ๆ เลยค่ะ”

ในตอนเย็นวันนั้นถงเหมี่ยวเหมี่ยวไปรับเสี่ยวเป่าที่โรงเรียนตรงเวลาเหมือนเช่นเคย

แม่กับลูกชายพากันพูดคุยหัวเราะคิกคักระหว่างทางกลับบ้าน

แต่หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จได้ไม่นาน โทรศัพท์ของ      ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ดังขึ้น

เธอหยิบมันขึ้นมาดูและขมวดคิ้ว

เป็นสายเรียกเข้าจากมู่อวี้เฉิง

เธอชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับสาย “มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”

น้ำเสียงเย็นชาของมู่อวี้เฉิงดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ “เทคโนโลยีมีปัญหาน่ะ รบกวนคุณส่งคนเข้ามาแก้ปัญหาให้ที”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวขมวดคิ้ว

เกิดข้อผิดพลาดได้อย่างไร?

ถึงแม้ว่าเธอจะงุนงงแต่เธอกลับตอบตกลงตามคำขอของมู่อวี้เฉิง “เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะส่งช่างออกไปเดี๋ยวนี้”

เธอวางสายโทรศัพท์ เดินไปหยิบเสื้อคลุมบนไม้แขวนและเดินออกมาจากห้องนอน

“หม่ามี้จะออกไปข้างนอกเหรอ?”

เสี่ยวเป่าที่นั่งอยู่บนโซฟามองดูถงเหมี่ยวเหมี่ยวและกะพริบดวงตาดำกลมโต

“อืม มีเหตุฉุกเฉินหม่ามี้ต้องเข้าบริษัทก่อน ลูกอยู่บ้าน อย่าออกไปวิ่งเล่นที่ไหนนะ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคอยพูดเตือนขณะสวมรองเท้า “ถ้ามีใครมาเคาะประตู นอกจากแม่แล้วก็ห้ามเปิดประตูนะรู้มั้ย อีกอย่างอย่าออกไปเล่นของอันตรายนอกบ้านด้วย”

“รู้แล้ว ผมจะอยู่แต่ในบ้าน หม่ามี้ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”

เสี่ยวเป่าโบกมือลาถงเหมี่ยวเหมี่ยวและออดอ้อน “รีบกลับมาไว ๆ ล่ะ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้าและหันหลังเดินออกนอกประตูไป

เธอรีบตรงไปที่มู่กรุ๊ปและพบว่ามีคนรออยู่ที่ชั้นล่างแล้ว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเดินเข้าไปในสำนักงานและพูดว่าด้านในยังมีพนักงานอยู่ไม่น้อย

นอกจากมู่อวี้เฉิงกับผู้ช่วยแล้ว ยังมีช่างเทคนิคอยู่จำนวนมาก

บรรยากาศค่อนข้างมาคุ

เต็มไปด้วยความกดขี่ที่มองไม่เห็นด้วยสายตา

และความกดดันทั้งหลายล้วนแพร่ขยายมาจากมู่อวี้เฉิง

เขาสวมชุดสูทกูตูร์สีดำเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยืนอยู่ข้างโต๊ะ ใบหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ยืนอยู่หน้าประตูสัมผัสได้ถึงความกดดันที่เขาปล่อยออกมา เธอขมวดคิ้วและถามว่า “มีปัญหาอะไรคะ?”

“ทำไมคุณมาที่นี่คนเดียว?”

มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าถงเหมี่ยวเหมี่ยวเข้ามาคนเดียว

“ฉันมาคนเดียวแล้วยังไงคะ จำเป็นต้องพาใครหลายคนมาด้วยเหรอ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวระอา

ดวงตาสีเข้มของมู่อวี้เฉิงจ้องมองถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่นานหลายวินาทีก่อนจะพ่นน้ำเสียงเย็นชาออกมา “คุณคนเดียวจะแก้ปัญหาทางเทคนิคได้มั้ยล่ะ?”

“ทำไมจะไม่ได้ อย่ามาดูถูกกันได้มั้ยคะ?”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเบะปากและพูดต่อ “ฉันมีส่วนร่วมในการพัฒนาเทคโนโลยีตัวนี้ด้วย ทีนี้เข้าใจแล้วหรือยังคะ?”

มู่อวี้เฉิงกับเหล่าพนักงานต่างพากันประหลาดใจเมื่อคำพูดนั้นหลุดออกมา

มู่อวี้เฉิงมองดูถงเหมี่ยวเหมี่ยวด้วยแววตาลึกซึ้ง และขอให้ช่างเทคนิคที่นั่งอยู่ข้างหน้าคอมพิวเตอร์ออกไป

“ไหนคุณลองเข้ามาดูว่ามันติดตรงไหน?”

เขาโบกมือให้ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเข้าไปนั่งลง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวนั่งลงและถามว่า “บอกฉันก่อนว่าพวกคุณเจอปัญหาอะไรบ้างคะ?”

ช่างเทคนิคพูดอธิบายตามความยินยอมของมู่อวี้เฉิง “พวกเราติดตั้งโปรแกรมกันเสร็จแล้วและเตรียมจะทดสอบ แต่ดันเชื่อมต่อโปรแกรมกับอุปกรณ์ภายในของบริษัทได้ครับ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้าและเข้าใจได้ว่าทำไมมู่อวี้เฉิงถึงขอให้เธอมาจัดการกับมันโดยด่วน

หากโปรแกรมนี้ไม่ได้สามารถเชื่อมต่อกับภายในได้ เทคโนโลยีดังกล่าวจะไม่มีความหมายต่อมู่กรุ๊ป

“เดี๋ยวฉันลองเชื่อมต่อดูก่อนว่าลิงก์ไหนผิด”

เธอพูดและเริ่มร่ายนิ้วลงบนคอมพิวเตอร์

เรียวนิ้วยาวสีขาวผ่องยังคงกดแป้นพิมพ์ โค้ดโปรแกรมแต่ละตัวถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาจากมือของถงเหมี่ยวเหมี่ยว

ทุกคนจับตามองเธอเงียบ ๆ

มู่อวี้เฉิงมองดูท่าทางจดจ่อของถงเหมี่ยวเหมี่ยวด้วยความตกตะลึง

ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาประหลาดใจมากเกินไปแล้ว!

เวลาค่อย ๆ เดินต่อไปเรื่อย ๆ

เพียงชั่วพริบตาสองชั่วโมงก็ผ่านไป

กระบวนการทดสอบบนคอมพิวเตอร์ยังไม่สิ้นสุดลง

สายตาของถงเหมี่ยวเหมี่ยวจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์

มู่อวี้เฉิงขยับขาที่เหน็บชา และถามขึ้นด้วยความสงสัย “คุณทำได้มั้ย?”

“โปรดอย่ามาสงสัยในวิชาชีพของฉัน”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดต่อทั้งที่ไม่ได้หันหน้ากลับไป “โปรแกรมตัวนี้ค่อนข้างสับสน แต่มันก็เป็นเทคโนโลยีที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเรา ถ้าทำผิดเพียงขั้นตอนเดียวมันจะผิดทั้งหมด เพราะฉะนั้นจะต้องติดตั้งมันอย่างระมัดระวัง!”

มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้ว “จะต้องใช้เวลานานแค่ไหน?”

“น่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยคืนหนึ่ง” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดตอบเบา ๆ ขณะเหลือบมองเวลาที่หน้าจอด้านขวาล่างและความคืบหน้าในการติดตั้งโปรแกรม

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด