บทที่ 536  หลังจากที่ข้าได้เป็นมหาคุรุสามดาว ข้าจะมาแต่งงานกับเจ้า!

บทที่ 536  หลังจากที่ข้าได้เป็นมหาคุรุสามดาว ข้าจะมาแต่งงานกับเจ้า!

หลี่จื่อฉี กระพริบตา นางพูดไม่ออก (ผู้เลี้ยงวัวแห่งขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์? เจ้าตลกเกินไป! เจ้ามีทุ่นระเบิดที่บ้านหรือไม่? ทำไมเจ้าถึงสูญเสียความสามารถของเจ้าไปเปล่าๆ แบบนี้?)

ซุนม่ออยากจะถาม (เจ้าไม่แยแสหรือ ข้าได้ยินมาว่าปรมาจารย์เหล่านั้นเป็นเช่นนี้ พวกเขาละทิ้งทุกสิ่งในโลก กลับสู่ธรรมชาติ และอุทิศตนเพื่อบ่มเพาะวิถีเต๋า)

“ข้าคิดไว้แล้ว ข้าจะไปชนบทและเป็นครูส่วนตัว ต้อนวัวออกไปกินหญ้า สอนเด็กให้รู้จักคำศัพท์ สนุกกับชีวิตในชนบท ก็ดีเหมือนกัน!”

ริมฝีปากของเซี่ยวลี่ขดเป็นรอยยิ้ม เขาเริ่มโหยหาชีวิตเช่นนั้น

“ท่านยอมรับเรื่องนี้ได้หรือ?”

ซุนม่อถาม

“แล้วถ้าข้าทำไม่ได้ล่ะ?”

เซี่ยวลี่ย้อนถามว่า

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องรู้จักตนเองอย่างชัดเจน เมื่อนั้นเราจะสามารถค้นหาทิศทางที่ถูกต้องได้”

ชู่ว!

แสงสีทองก็สว่างขึ้นจากร่างของเซี่ยวลี่จากนั้นจุดแสงพุ่งออกมา

“…”

กู้ซิ่วสวินพูดไม่ออก ทำไมคำแนะนำล้ำค่าถึงเปิดใช้ทันที? ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะมองผ่านสิ่งต่างๆ และยอมรับชะตากรรมของเขา

“ที่ท่านพูดไม่ผิด แต่ท่านจำตัวเองได้ชัดเจนหรือเปล่า?”

ซุนม่อยังได้รับอิทธิพลจากรัศมีมหาคุรุนี้ เกือบจะเชื่อเซี่ยวลี่ อย่างไรก็ตาม มีบางสิ่งที่เขาไม่สามารถยอมรับได้

“ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าท่านจะมี ท่านต้องมุ่งหน้าไปทางนี้หรือไม่? ถ้าข้าเป็นท่าน แม้ว่าข้ารู้ว่าข้าจะล้มเหลว ข้าก็จะเดินต่อไปในเส้นทางมหาคุรุ เป็นเพราะนี่คือปณิธานของข้า และข้าจะปกป้องมันต่อไปแม้ว่าข้าจะต้องตายก็ตาม!”

“ปกป้องมัน… แม้ว่ามันจะหมายถึงความตาย?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยวลี่ก็ตัวสั่น

“ให้ข้าถามท่านเรื่องนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับนักเรียนของท่านหลังจากที่ท่านยอมแพ้ในการสอบ? พวกเขาเชื่อใจท่านมาหลายปีแล้ว แต่ไม่แม้แต่จะมีโอกาสแสดงความสามารถของพวกเขา ท่านทนเห็นภาพนั้นได้หรือ”

ซุนม่อยังคงถามต่อไป

“ข้าคิดไว้แล้ว ข้าจะฝากพวกเขาไว้กับสหายที่ดีของข้า เขายังเป็นมหาคุรุอีกด้วย!”

เซี่ยวลี่อธิบาย

“จากการทำความรู้จักกันจนคุ้นเคย นักเรียนและครูต้องผ่านกระบวนการต่างๆ จะใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือนถึงหลายปี ใครจะรับผิดชอบค่าเสียเวลา? จะเป็นอย่างไรหากนักเรียนของเจ้าไม่ถูกใจครูคนใหม่”

ซุนม่อเสนอความเป็นไปได้อีกอย่าง

เซี่ยวลี่ขมวดคิ้ว

“สุดท้าย ท่านยังเป็นยอดฝีมือขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ระดับเก้า เสียเหงื่อไปเท่าไหร่กว่าจะมาถึงระดับนี้ได้? แม้ว่าท่านจะไม่สามารถได้รับตำแหน่งมหาคุรุ แต่ท่านก็สามารถสอนและให้ความรู้แก่ผู้คนต่อไปได้ ไปเป็นคนเลี้ยงวัว? สอนให้ลูกรู้จักคำศัพท์? ความรู้ของท่านคงจะร้องไห้แน่!”

เสียงของซุนม่อปลุกคนหูหนวกและให้ความรู้แก่คนหูหนวก ทำให้เซี่ยวลี่ตกตะลึง

“บางทีข้าอาจจะผิด?”

เซี่ยวลี่พึมพำ

ซุนม่อปล่อยให้เซี่ยวลี่หมกมุ่นอยู่กับความคิดของเขาสักพักก่อนจะพูดว่า

“อาจารย์เซี่ยว ท่านสังเกตเห็นบ้างไหม? สภาพจิตใจของท่านไม่มั่นคงอีกแล้ว นี่เป็นปัญหาใหญ่ที่สุดของท่าน”

"หา?"

เซี่ยวลี่ตกตะลึง

“เมื่อท่านผ่านความล้มเหลวมามากเกินไป ท่านจะกลายเป็นคนอ่อนไหว ไม่มั่นคง และสงสัยในตัวเอง จากนั้นมันก็ขยายตัวไปสู่การปฏิเสธตัวเอง ท่านอาจไม่ได้สังเกต แต่ท่านรู้สึกว่าท่านไม่สามารถผ่านการทดสอบได้อย่างแน่นอน นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านทำสิ่งที่ไร้เหตุผลมากมาย”

“การยอมรับ การยอมแพ้ เป็นเพียงการปลอบใจตนเอง ถามใจตัวเองดู…”

ซุนม่อยื่นนิ้วชี้ออกมาและแหย่เข้าไปในอกซ้ายของเซี่ยวลี่อย่างแรง

“มันต้องการที่จะยอมแพ้ไหม?”

เซี่ยวลี่แสดงสีหน้าเจ็บปวด เขากัดริมฝีปากและร่างกายของเขาสั่นเทา กำปั้นของเขาค่อยๆ กำแน่นเข้าหากัน เป็นเพราะซุนม่อได้มองเห็นถึงเจตนาที่แท้จริงของเขา

(ใครอยากจะยอมแพ้ ข้าเองก็อยากเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาว เป็นเซียน ข้ายังฝันที่จะมีนักเรียนมากมายทั่วโลก)

อ๊า!

เซี่ยวลี่ส่งเสียงร้องดังลั่น ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและทุบหัวอย่างแรง

อดีตที่นึกไม่ออกก็ลอยเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง

“หลังจากที่ข้าเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาว ข้าจะแต่งงานกับเจ้า!”

ชายหนุ่มผู้ร่าเริงขี่วัวและตะโกนเสียงดังกับหญิงสาวในทุ่งภายใต้แสงแดดอันสดใสในฤดูใบไม้ผลิ

สำหรับชายหนุ่มระดับ 1 ดาวนั้นไม่คุ้มค่าที่จะกล่าวถึง และ 2 ดาวคือเกณฑ์มาตรฐาน มีเพียงดาว 3 ดวงเท่านั้นที่สามารถดึงชื่อเสียงของ 'นาง' ได้ ทำให้นางเป็นที่อิจฉาในหมู่สหายที่บ้าน

การจากไปของเขาดำเนินต่อไปเป็นเวลา 20 ปี

หลังจากสอบตก 2 ดาวติดต่อกัน ชายหนุ่มก็เดินทางกลับบ้านเกิดอย่างลับๆ เขาเห็นหญิงสาวคนนั้น แม้ว่านางจะไม่อ่อนเยาว์แล้ว แต่นางยังคงทำงานในไร่นาเพื่อรอเขา

ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าและไม่ยอมพบนาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เขาเกลียดตัวเองที่ไร้ประโยชน์ ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันปล่อยข่าวลือว่าแต่งงานไม่ได้

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็กลับไปที่เมืองเจียง เขาสาบานว่าเขาจะต้องเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวให้ได้ จากนั้นจะขอหญิงสาวแต่งงานกับเขาอย่างสมศักดิ์ศรีต่อหน้าทุกคน

อย่างไรก็ตาม โชคชะตาก็เหมือนกับสุนัขป่าใจร้ายที่กัดและฉีกชายหนุ่มออกจากกันอย่างบ้าคลั่ง!

เขาล้มเหลวอีกครั้ง!

ชายหนุ่มผู้อ้างว่าเขากำลังจะเอาชนะโลกด้วยความมาดมั่น กลายเป็นคนล้มเหลวในวัยสี่สิบ เขาไม่กล้ากลับภูมิลำเนา เขาไม่กล้าคิดถึงนาง เขายังซ่อนดาบไม้ขนาดเล็กที่หญิงสาวมอบให้เขา เพราะมันแทงตาแทงใจเขา!

หญิงสาวกลายเป็นสาวใหญ่ ในที่สุดนางก็จะกลายเป็นหญิงชรา ผู้หญิงอายุ 40 ปีจะมีอายุได้อีกกี่ปี?

“ฮือๆๆๆๆ ข้าก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน!”

เซี่ยวลี่ร้องไห้ทั้งน้ำตา โขกศีรษะเข้ากับผนังจนเลือดไหลอาบศีรษะ

แม่บ้านตกใจกลัว แม้แต่กู้ซิ่วสวินและหลี่จื่อฉีก็ยังประหลาดใจ ใครจะรับผิดชอบถ้าเขาตาย?

ซุนม่อมองไปที่เซี่ยวลี่น้ำเสียงของเขารุนแรงขึ้น

“ข้าไม่สนใจว่าท่านจะรู้สึกเศร้าโศกในใจมากแค่ไหน ข้าไม่สนใจว่าใครที่ท่านเคยผิดหวังหรือสิ่งที่ท่านพลาดไป ข้าแค่อยากจะบอกว่าการหลีกเลี่ยงไม่เคยแก้ปัญหาได้ มีแต่จะทำให้ปัญหายากขึ้นเรื่อยๆ!”

กู้ซิ่วสวินและหลี่จื่อฉีถอนหายใจ เซี่ยวลี่คนนี้เป็นคนที่มีเรื่องราวอย่างชัดเจน!

“อาจารย์เซี่ยว ความสัมพันธ์ของเราถือว่าไม่ลงรอยกัน นอกจากนี้ ข้าได้พูดในสิ่งที่ควร สุดท้ายนี้ ข้าขอให้บทกวีที่ข้ามักจะใช้เพื่อให้กำลังใจตัวเอง!”

ลมตะวันตกพัดรุนแรง

ห่านป่าร้องบนท้องนภามีหมอกภายใต้แสงจันทร์ยามเช้า

พระจันทร์ยามอรุณมีน้ำค้างแข็ง

เสียงกีบม้าที่ไม่เป็นระเบียบและเสียงแตรทหารดังขึ้น

ช่องเขาลั่วซาน อันงดงามได้รับการกล่าวขานว่าแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า ข้ามจุดสูงสุดและเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้น

เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้น.

ภูเขาลูกคลื่นเหมือนคลื่นทะเล ดวงอาทิตย์สีแดงเจิดจ้าทำให้ทุกสิ่งเป็นสีเลือด!

ซุนม่อกล่าวถึงบทกวีนี้เพียงผ่านๆ แต่คำแนะนำอันล้ำค่ายังคงปะทุขึ้น ท้ายที่สุด เขาไม่ใช่คนใจร้ายใจแคบที่จะทำลายคู่ต่อสู้ของเขา  หากมีใครทำให้เขาขุ่นเคือง เขาจะเหยียบย่ำคู่ต่อสู้จนตาย ทำให้คู่ต่อสู้ไม่สามารถยืนหยัดได้ตลอดไป

เมื่อมองไปที่เซี่ยวลี่ที่จมลึกลงไปในโคลน ซุนม่อก็หวังว่าเขาจะเป็นกำลังใจให้

แสงสีทองสาดส่องไปทั่วห้องนอน

กู้ซิ่วสวินไม่เป็นไรหลังจากได้ยินบทกวีนี้ ท้ายที่สุดแล้ว ในฐานะอัจฉริยะ เส้นทางของนางจนถึงตอนนี้ราบรื่นดี และนางผ่านอุปสรรคมาน้อยเกินไป ดังนั้นนางจึงไม่มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับบทกวี

แน่นอน นางเข้าใจด้วยว่าซุนม่อได้พูดคำแนะนำที่ประเมินค่ามิได้อีกข้อหนึ่ง

เขาเป็นคนที่ทำให้คนอื่นอิจฉา

หลี่จื่อฉีที่อยู่ข้างๆ นางตัวสั่น ดวงตาของนางแดงทันทีและนางก็อยากจะร้องไห้ นางคิดถึงข่าวลือและคำวิจารณ์ทั้งหมดที่นางได้รับในอดีต

ในฐานะองค์หญิงที่จักรพรรดิต้าถังมากที่สุด หลายคนในวังอิจฉาหลี่จื่อฉี พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้า แต่พวกเขาจะพูดคำหยาบมากมายเกี่ยวกับนางลับหลัง

หลี่จื่อฉีซุ่มซ่ามและทักษะกายภาพของนางแย่มาก เป็นผลให้นางถูกปฏิเสธโดยรองเซียน นี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

เพื่อปกปิดข่าวลือเหล่านี้ นางจึงไปพักชั่วคราวที่บ้านป้าของนางในจินหลิง

“ด่านลั่วซานอันงดงามได้รับการกล่าวขานว่าแข็งแกร่งราวกับเหล็ก ข้ามจุดสูงสุดและเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้น!”

ไข่ดาวน้อยพึมพำ

“พูดได้ดี!”

ติง!

คะแนนประทับใจจากหลี่จื่อฉี +1,000 ความเทิดทูน (24,760/100,000).

หลี่จื่อฉีมองไปที่ซุนม่อ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม (อาจารย์ ข้าจะไม่ท้อแท้ ข้าจะให้ผู้ที่ต้องการดูเรื่องตลกของข้ารู้ว่าข้าเก่งที่สุด!)

เซี่ยวลี่เป็นคนที่รู้สึกถึงผลกระทบที่แข็งแกร่งที่สุดจากบทกวีอย่างไม่ต้องสงสัย ราวกับว่าเขาถูกสายฟ้าฟาด แต่ก็เหมือนกับว่าเขาถูกจุดด้วยเปลวเพลิงที่รุนแรงที่สามารถเผาผลาญที่ราบได้ การต่อสู้ที่รุนแรงและเผาไหม้ในใจของเขาอีกครั้ง

(ถูกต้องแล้ว อะไรคือสายตาของความอัปยศอดสู ความดูถูก และการดูถูกที่ข้าได้รับเมื่อเทียบกับคำวิพากษ์วิจารณ์ของหญิงสาวที่รอข้าอยู่

นางยังคงยืนหยัดต่อไป แต่แล้วข้าล่ะ?

การยอมแพ้ของข้า เป็นการทรยศต่อการรอคอยหลายทศวรรษของนาง มันเป็นความอัปยศอดสูเจ็บปวดที่สุดสำหรับนาง!)

“ปีนี้ข้าต้องได้รับตำแหน่งมหาคุรุระดับ 2 ดาว แล้วกลับไปชนบทเพื่อตามหานาง! ข้าต้องการชดเชยความผิดพลาดของข้า!”

สายตาของเซี่ยวลี่ไม่สับสนอีกต่อไป การเปลี่ยนแปลงสภาพจิตใจของเขาและความปั่นป่วนของอารมณ์ทำให้เกิดเสียงสะท้อนกับพลังปราณวิญญาณในร่างกายของเขา

บึ้ม!

พลังปราณวิญญาณโดยรอบเริ่มปั่นป่วน ก่อตัวเป็นวังวนปราณวิญญาณบนศีรษะของเซี่ยวลี่และไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

“นี่คือ… การทะลวงผ่านขอบเขต!”

กู้ซิ่วสวินตกตะลึง แต่ในไม่ช้านางก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เซี่ยวลี่ซบเซาอยู่ที่ขอบเขตการฝึกปรือในปัจจุบันเนื่องจากความคิดของเขา ตอนนี้หลังจากที่ความคิดของเขาถูกทำให้ตรงด้วยคำแนะนำอันล้ำค่าของซุนม่อแล้ว เขาก็ทะลุคอขวดของเขา

ตอนนี้เซี่ยวลี่อยู่ในระดับที่เก้าของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเขาไปไกลกว่านั้น เขาคงอยู่ที่ขอบเขตอายุวัฒนะ การพยายามก้าวข้ามไปสู่ขอบเขตที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้เป็นแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่ และยังต้องใช้พลังปราณวิญญาณจำนวนมหาศาลด้วย

บูม! บูม! บูม!

พลังปราณวิญญาณยังคงไหลเชี่ยวเหมือนคลื่นยักษ์ หน้าต่างและประตูไม้กระพือแกว่งไปมาท่ามกลางแรงกระแทก พวกมันดูเหมือนต้นหลิวที่อ่อนแอ

"เกิดอะไรขึ้น?"

มหาคุรุในโรงแรมที่ได้ยินเสียงเอะอะก็เข้ามาตรวจสอบ

20 นาทีต่อมา ความพยายามสิ้นสุดลง

เซี่ยวลี่ลืมตาขึ้นและหันศีรษะไปเห็นซุนม่อ และกู้ซิ่วสวิน คอยดูแลเขาในขณะที่เขาพยายาม ไม่อยากให้เขาถูกรบกวน

“อาจารย์กู้ ขอบคุณ!”

เซี่ยวลี่ลงจากเตียงและขอบคุณกู้ซิ่วสวินก่อน จากนั้นเขาก็ขึ้นไปหาซุนม่อและคุกเข่า

“เซี่ยวลี่ได้รับคำชี้แนะจากอาจารย์ซุนในวันนี้ และบรรลุถึงความเข้าใจในชีวิตที่ดี ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนเจ้า ถ้ามีอะไรที่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ในอนาคต ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ ข้าจะทำเพื่อเจ้าอย่างแน่นอน”

หลังจากพูดเช่นนั้น เซี่ยวลี่ก็โขกศีรษะสามครั้ง

ติง!

คะแนนประทับใจจากเซี่ยวลี่ +1,000 ความเคารพ (1,520/10,000).

“อาจารย์เซี่ยว ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เราเป็นครู ดังนั้นการสั่งสอน การให้ความรู้ และการไขข้อสงสัยจึงเป็นส่วนหนึ่งของงานของเรา!”

ซุนม่อพยุงเซี่ยวลี่ขึ้น

“ข้าหวังว่าความปรารถนาของอาจารย์เซี่ยวจะเป็นจริงและท่านจะสอบผ่าน!”

อะไรควรทำก็ทำไป ซุนม่อกล่าวอำลา

แอ๊ด!

ประตูเปิดออก

ชู่ว!

อาจารย์ผู้เข้าสอบที่รวมตัวกันตามทางเดินถอยออกไปและเห็นซุนม่อเดินออกไป ถัดจากเขาคือเซี่ยวลี่ผู้ซึ่งโค้งคำนับเล็กน้อยและส่งเขาออกไป

เขาดูถ่อมตัวมาก!

เหมือนกับรุ่นน้องที่เผชิญหน้ากับรุ่นพี่ที่เคารพ

(จำเป็นต้องทำถึงระดับนี้หรือไม่ เจ้าทั้งคู่เป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาว และขอบเขตของเจ้าอยู่ในระดับที่เก้าของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ เจ้าสูงกว่าซุนม่อถึงเจ็ดระดับ)

ข้อมูลส่วนตัวของซุนม่อ และเซี่ยวลี่ เป็นที่รู้จักกันดีหลังจากความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคน

“อาจารย์ซุน ระวังตัวด้วย!”

เซี่ยวลี่คำนับอย่างสุดซึ้งและยืดหลังให้ตรงหลังจากที่ซุนม่อออกจากทางเดินไปแล้ว จากนั้นเขาก็มองดูผู้คนรอบๆ ประสานมือคารวะพวกเขา แล้วปิดประตูห้องของเขา

ทุกคนข้างนอกมีสีหน้าตกตะลึง

“อะไรวะ? คนสองคนที่ยังคงทะเลาะกันแทบเป็นแทบตายเมื่อสองวันก่อน จู่ๆ ก็สนิทกันขนาดนี้ได้อย่างไร?”

มีคนรู้สึกงุนงง

“เฮ้ พวกเจ้าสังเกตเห็นไหม? แขนของเซี่ยวลี่หายดีแล้ว!”

“ข้าไม่เห็นอะไรผิดปกติ เขาฟื้นแล้วจริงๆ แต่ข้าจำได้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาสาหัสมากและกระดูกของเขาหักกว่าสิบจุด!”

“ข่าวลือหัตถ์เทวะอาจเป็นจริงได้หรือไม่?”

ผู้ชมกระซิบกันเอง รู้สึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง ก่อนที่ซุนม่อจะเข้าไป แขนของเซี่ยวลี่ก็ยังหักอยู่

“เดี๋ยวก่อน แรงผลักดันจากการทะลวงและปริมาณของพลังปราณวิญญาณนั้นมหาศาลทั้งคู่ หมายความว่าเซี่ยวลี่อยู่ในขอบเขตอายุวัฒนะแล้วไม่ใช่หรือ?”

จู่ๆ ก็มีคนนึกถึงคำถามขึ้นมา

“เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม? การก้าวขึ้นสู่ขอบเขตอายุวัฒนะนั้นง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”

“เราจะอธิบายเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าซุนม่อเป็นคนสร้างความก้าวหน้าให้ใช่ไหม?”

“มันคือขอบเขตอายุวัฒนะ! มันคุ้มค่าที่จะหักแขนข้าสิบครั้งหากหมายความว่าข้าสามารถเข้าถึงระดับนี้ได้!”

อาจารย์ผู้เข้าสอบพึมพำกันเอง ในตอนแรกพวกเขาเคยเยาะเย้ยเซี่ยวลี่ว่าเป็นขยะ พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะซุนม่อได้ แต่ตอนนี้พวกเขารู้สึกอิจฉาเขาเล็กน้อย

อย่างที่ทุกคนทราบกันดีว่า ยิ่งขอบเขตสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น สิ่งกีดขวางระหว่างสองขอบเขตอันยิ่งใหญ่นั้นยากที่สุดที่จะข้ามไปได้

ขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์จะสร้างพลังศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่ขอบเขตอายุวัฒนะหมายความว่าอายุขัยของคนๆ หนึ่งจะเพิ่มขึ้น ใครในโลกนี้ไม่ต้องการความเป็นอมตะ?

ในระบบการฝึกปรือ ขอบเขตอายุวัฒนะก็เป็นขอบเขตที่แข็งแกร่งที่สามารถบดขยี้ผู้ที่อยู่ในขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ได้

“บัดซบ ตอนนี้เรามีคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอีกคนแล้ว!”

หลายคนเริ่มอารมณ์เสีย มีประลองฝีมือในการสอบมหาคุรุ 2 ดาว ใครจะสามารถเอาชนะคนที่ขอบเขตอายุวัฒนะได้?

“ซุนม่อกำลังสร้างความเสียหายให้กับผู้อื่นโดยที่ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ ต่อตัวเขาเอง!”

มีคนบ่น

“ลืมมันซะ เจ้าควรจะกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับข้อเท็จจริงที่ว่าซุนม่อสามารถมีส่วนร่วมในการสอบได้ ด้วยวิธีนี้จุดบอดสองจุดก็หายไป”

หลังจากที่คนๆ นี้พูดเช่นนี้ หลายคนก็ถอนหายใจ รู้สึกกดดันมากยิ่งขึ้น

ประกาศหลักเกณฑ์การสอบปีนี้แล้ว ไม่เหมือนปีก่อนๆ ตรงที่ไม่ได้ให้แค่ชื่อถ้าสอบผ่าน การเลือกจะพิจารณาจากอัตราส่วน

ซึ่งหมายความว่าแม้ว่าใครจะสอบผ่าน หากมีครูเก่งๆ จำนวนมากเกินไปที่มีคะแนนดีกว่า พวกเขาก็จะได้ตำแหน่งทั้งหมดไป และเจ้าก็ยังสอบตก

…

เซี่ยวลี่นั่งอยู่หน้าโต๊ะกลมในห้องนอน มองถ้วยชาที่อยู่ตรงหน้าเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาไม่รู้สึกอะไรในใจ

ถูกต้องแล้ว การก้าวขึ้นสู่ขอบเขตอายุวัฒนะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมในการเฉลิมฉลองบนเส้นทางการฝึกปรือ เซี่ยวลี่ติดอยู่ที่ขอบเขตเดิมเป็นเวลาสี่ปี

แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าความสุขเบาๆ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยภาพที่สวยงามของหญิงสาวที่ทำงานในทุ่งนา

“ครั้งนี้ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังอีกแน่นอน!”

เซี่ยวลี่กำหมัดแน่น

ก๊อกๆๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"อาจารย์!"

คนที่พูดขึ้นมาคือศิษย์ส่วนตัวของเซี่ยวลี่

"เข้ามา!"

เซี่ยวลี่ตอบกลับ

ประตูเปิดออกและมีนักเรียนสามคนเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นว่าแขนของเซี่ยวลี่หายดีเหมือนใหม่ พวกเขารู้สึกประหลาดใจทันทีและรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

พวกเขาคิดว่ามันจบลงแล้วสำหรับอาจารย์ของพวกเขาและชีวิตของพวกเขาก็จะสูญเปล่าเช่นกัน พวกเขาไม่คาดคิดว่าสถานการณ์จะพลิกกลับ

“อาจารย์ซุนเพิ่งรักษาแขนของข้าให้หาย ถ้าพวกเจ้าพบเขาในอนาคต เจ้าต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ ไม่ใช่ศัตรู!”

เซี่ยวลี่เตือน

ศิษย์ส่วนตัวทั้งสามของเขาสบตากัน ระงับความประหลาดใจในใจ จากนั้นโค้งคำนับและพูดว่า

“ศิษย์เข้าใจแล้ว”

“อาจารย์ ท่านเลื่อนระดับไปสู่ขอบเขตอายุวัฒนะแล้วหรือ?”

นักเรียนที่อายุน้อยที่สุดไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้และถาม เขากังวลเกี่ยวกับเซี่ยวลี่และรอคอยมานานมาก แค่เขาไม่กล้าเข้าไปในห้อง ดังนั้นเขาจึงได้ยินสิ่งที่ผู้ชมคนอื่นพูด