บทที่ 528 มหาคุรุระดับสองดาว ข้ามาแล้ว!
บทที่ 528 มหาคุรุระดับสองดาว ข้ามาแล้ว!
"นายท่าน!"
ภรรยาน้อยจับใบหน้าของนางด้วยมือข้างเดียวและมองไปที่ฟางเฮ่าหรานด้วยความไม่เชื่อ นายที่มักจะชอบนางอยู่เสมอ ตีนางจริงๆ?
ประเด็นหลักคือนางไม่มีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัวเลย นางคิดเพื่อเขาอย่างแท้จริง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางรู้สึกผิดจนอยากจะร้องไห้
“รู้ตัวไหมว่าผิดตรงไหน?”
ดวงตาของฟางเฮ่าหรานเย็นชา
“บ่าวคนนี้ไม่รู้”
ภรรยาน้อยสะอื้นไห้ด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงครอบครองทุกสิ่งที่ข้ามีในตอนนี้?”
ฟางเฮ่าหรานถาม
“โดยปกติแล้ว เป็นเพราะนายท่านเป็นปรมาจารย์นักเล่นแร่แปรธาตุที่มีชื่อเสียงมาก”
ภรรยาน้อยให้คำตอบที่ถูกต้อง
“แม้ว่าข้าจะไม่ใช่หมอ แต่ข้าก็ยังเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับความเจ็บป่วยเนื่องจากอาชีพนักเล่นแร่แปรธาตุของข้า ถ้าไม่ใช่เพราะซุนม่อและหัตถ์เทวะของเขา ข้าคงไม่สามารถปรุงยาได้อีกเลย”
เมื่อฟางเฮ่าหรานพูดเช่นนี้ ภรรยาน้อยของเขาก็ตกใจอย่างมาก
“ถ้าไม่มีทักษะนี้ ใครจะกล้าด่าคนแก่อย่างข้าล่ะ”
ฟางเฮ่าหราน ยิ้มเย้ยหยันตัวเอง
เขาคือปรมาจารย์ฟาง และสวนหน้าบ้านของเขาก็พลุกพล่านพอๆ กับตลาดนัด ทั้งนี้เป็นเพราะคนที่มีอำนาจมาขอซื้อยาจากเขาไม่ใช่เหรอ? ฟางเฮ่าหรานชอบความรู้สึกสูงส่งนี้เหนือคนอื่นๆ
นอกเหนือจากความรู้สึกที่เหนือกว่าแล้ว มันยังเป็นการเห็นคุณค่าในตัวเองอีกด้วย
“ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเฉาเสียนยอมจ่ายแพงขนาดนี้เพื่อจ้างข้าให้เข้าสอนที่สถาบันว่านเต้า ถ้าไม่ใช่เพราะซุนม่อ ข้าคงถูกไล่ออกแน่หากไม่รักษาให้หาย”
ฟางเฮ่าหรานตะคอกอย่างเย็นชา
“นายท่าน! ข้ารู้ความผิดพลาดของข้าแล้ว!”
แม้ว่าภรรยาน้อยจะพูดเช่นนี้แต่นางก็ยังรู้สึกเจ็บปวดในใจ ท้ายที่สุด ของขวัญก็มีมูลค่ามหาศาล
“ตราบเท่าที่ข้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ข้าจะสามารถปรุงยาได้มากขึ้น นอกจากนี้ ยาเม็ดระดับสวรรค์ชั้นไร้เทียมทานห้าเม็ดจะมีประโยชน์อะไร ข้ายังกลัวว่าของขวัญของข้าจะไม่มีค่าพอ!”
ฟางเฮ่าหรานถอนหายใจ ซุนม่อครอบครองถุงยายักษ์และหัตถ์เทวะ ดังนั้นเขาควรมีทุนมากพอที่จะแลกกับยาเม็ดคุณภาพสูง หากฟางเฮ่าหรานไม่ทุ่มหมด เขาจะแสดงความจริงใจของเขาได้อย่างไร?
“นี่ยังถือว่าไม่มีค่าอีกเหรอ?”
ภรรยาน้อยตกใจ เงินจำนวนนี้เพียงพอสำหรับซุนม่อที่จะนอนกับราชินีบุปผาอันดับต้นๆ ในพี่น้องของนางในจินหลิงตลอดทั้งปี
“ถ้าไม่ใช่ เจ้าคิดอย่างไร?”
ฟางเฮ่าหรานบ่นด้วยความโกรธ
“เจ้ารู้ไหมว่า เฉาเสียน เสนอเงื่อนไขอะไรในการล่าตัวเขา”
“เงื่อนไขอะไร?”
สนมของเขาอยากรู้อยากเห็น
“ตราบใดที่ซุนม่อเต็มใจเข้าร่วมสถาบันว่านเต้า เขาสามารถระบุเงื่อนไขใดก็ได้ที่เขาต้องการ!”
หลังจากที่ฟางเฮ่าหรานพูดจบ ภรรยาน้อยก็สูดอากาศเย็นโดยตรง
นางไม่รู้ว่าแนวคิดนี้คืออะไร แต่นางรู้ว่าแม้เฉาเสียนจะดึงตัวฟางเฮ่าหรานก็ตาม เขาก็ไม่ได้เสนอเงื่อนไขเช่นนั้นให้เขา
ซึ่งหมายความว่าศักยภาพและคุณค่าของซุนม่อในใจของเฉาเสียนเหนือกว่าฟางเฮ่าหรานอย่างชัดเจน
“แล้วเจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงตีเจ้าก่อนหน้านี้?”
ฟางเฮ่าหรานมองไปที่ภรรยาน้อยของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ข้าได้ให้ของขวัญชิ้นหนักไปแล้ว ถ้ามีคนปล่อยข่าวรั่วไหลออกมาว่าข้าทำโดยไม่เต็มใจและทำให้ซุนม่อไม่พอใจ ข้าจะไม่เสียเงินไปโดยไม่ได้อะไรและแม้แต่ทำให้เขาขุ่นเคือง?”
“บ่าวคนนี้รู้ถึงความผิดพลาดของตัวเองแล้ว”
ภรรยาน้อยรู้อยู่แล้วว่านางต้องทำอะไร นางจะสั่งให้คนรับใช้เผยแพร่ความชื่นชมของฟางเฮ่าหรานที่มีต่อซุนม่อ
ไม่ว่าในกรณีใด มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น พวกเขาต้องแน่ใจว่าตระกูลฟางรู้สึกขอบคุณต่อซุนม่ออย่างสิ้นเชิงจนถึงจุดที่ทุกคนรู้เรื่องนี้
“เมื่อบ่าวคนนี้กลับมา ข้าจะจุดธูปที่แท่นบูชาทันทีและอธิษฐานให้ปรมาจารย์ซุน โดยหวังว่าเขาจะสามารถผ่านการสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาวได้อย่างราบรื่น!”
หลังจากที่ภรรยาน้อยพูดจบ นางเห็นฟางเฮ่าหราน แสดงท่าทางพึงพอใจ ทำให้นางผ่อนคลาย ดูเหมือนว่านางจะยังสามารถรักษาเสน่ห์ของนางต่อเขาได้
(อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่น่ากลัวไปหน่อยเหรอ?)
(เขาอายุเพียง 21 ปี แต่ท่านอาจารย์นับถือท่านมากขนาดนั้น? ยิ่งกว่านั้น การตัดสินของท่านอาจารย์ไม่เคยผิดพลาด)
ติง!
คะแนนความประทับใจจากเสิ่นเจี่ยเอ๋อ +100 ความเป็นมิตร (100/1,000)
…
เมืองซวีหลิ่งเป็นเมืองในเทือกเขา ในยุคปัจจุบัน สถานที่นี้จะถูกจัดให้เป็นจุดชมวิวระดับ 5 ดาว ที่จะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกในช่วงโอกาสพิเศษอย่างแน่นอน แต่ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ หมายความว่าเส้นทางไปมานั้นลำบากมาก
มาตรฐานการครองชีพของผู้คนที่นี่ต่ำกว่าหนึ่งระดับเมื่อเทียบกับจินหลิง
“การมาสอบนี่ทำให้เราลำบากใจจริงๆ!”
จางเหยียนจงรู้สึกหดหู่ใจ
“ประตูเซียนกำหนดสถานที่สอบในสถาบันซวีหลิ่ง เพราะต้องการให้ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่มีรายได้เพิ่มขึ้น”
กู้ซิ่วสวินอธิบาย
นี่เป็นบุญกุศล
มหาคุรุและนักเรียนของพวกเขาที่มาสอบควรจะเป็นหลายหมื่นคนเมื่อรวมเข้าด้วยกัน ในช่วงการสอบ จำนวนเงินที่พวกเขาใช้ไปจะหมุนเวียนไปทั่วเมืองซวีหลิ่งดังนั้นสำหรับนักธุรกิจที่นี่ ถือได้ว่าเป็นการเพิ่มรายได้อย่างมหาศาล
ข้าหลวงท้องถิ่นที่นี่สามารถซ่อมแซมถนนและกำหนดนโยบายเพิ่มเติมที่จะเป็นประโยชน์ต่อประชาชนผ่านการเก็บภาษี
“ประตูเซียนมีมนุษยธรรมจริงๆ!”
จางเหยียนจงยกย่อง
ไม่ว่าทิวทัศน์จะสวยงามเพียงใด ถ้าใครมองมันทุกวันก็จะรู้สึกเบื่อ โชคดีที่ซุนม่อไม่เบื่อ เพราะทุกครั้งที่เขาว่าง เขาจะแนะนำนักเรียนส่วนตัวทั้งหกของเขาอย่างเต็มที่
หลี่จื่อฉีเป็นนักเรียนชั้นนำ ไม่ว่าเขาจะสอนอะไรนาง นางจะเรียนรู้ได้ทันที นอกจากนี้ ด้วยการสนับสนุนของรัศมีความทรงจำฝังแน่น นางจะกลายเป็นสารานุกรมในไม่ช้า
ถ้าลู่จื่อรั่วไม่รู้อะไรเลย นางก็แค่ถามศิษย์พี่ของนางและมั่นใจได้ว่านางจะได้รับคำตอบที่ถูกต้องและมีรายละเอียด
ปัญหาเดียวของไข่ดาวน้อยคือประสาทสั่งการของร่างกายนาง มือและขาของนางไม่สามารถขยับได้ตามใจของนาง
นี่เป็นปัญหาโดยกำเนิด ดังนั้นซุนม่อ จึงไม่มีทางแก้ไขได้ เขาทำได้เพียงใช้เคล็ดการนวดแบบโบราณและวิชามหาจักรวาลไร้ลักษณ์เพื่อช่วยปรับสภาพร่างกายให้นาง
อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของไข่ดาวน้อยไม่ได้อ่อนแอ กระเป๋าใบเล็กๆ ที่นางถือเต็มไปด้วยอักขรยันต์ระเบิดเพลิงและอักขรยันต์ป้องกันสายฟ้า
หากสิ่งเหล่านี้ยังไม่สามารถจัดการกับศัตรูของนางได้ นางยังสามารถเรียกสัตว์อสูรออกมาต่อสู้ได้
ตอนนี้ ซุนม่อกำลังถ่ายทอดความรู้ของเขาเกี่ยวกับอักขรยันต์วิญญาณให้กับหลี่จื่อฉีเนื่องจากเป็นความรู้ระดับสูง เขาจึงต้องพูดเป็นเวลานาน โชคดีที่ไข่ดาวน้อยสามารถซึมซับข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว
สิ่งนี้ทำให้ซุนม่อรู้สึกกังวล จะเป็นอย่างไรหากมีวันที่เขาไม่เหลืออะไรให้สอนไข่ดาวน้อย
หยิงไป่อู่ตรงกันข้าม นางไม่ชอบเรียนรู้ความรู้จากหนังสือและชอบการฝึกฝนเพียงอย่างเดียว นางไม่รังเกียจที่จะทำงานหนัก นี่คือเหตุผลว่าทำไมขอบเขตการฝึกปรือของนางจึงพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว
ซุนม่อไม่ได้บังคับนาง เพียงแค่ปล่อยให้เด็กสาวหัวแข็งฝึกฝนมากเท่าที่นางต้องการ นอกจากนี้เขายังให้นางท่องจำสมุนไพรแห่งความมืดเพื่อเป็นความบันเทิงเล็กๆ น้อยๆ ที่จะทำให้นางผ่อนคลาย
หยิงไป่อู่เป็นคนที่เรียนรู้ผ่านการต่อสู้ภาคปฏิบัติ สถานการณ์ของซวนหยวนพ่อ ก็คล้ายกับนางเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ผู้เสพติดการต่อสู้คนนี้รับมือได้ยากกว่าเด็กสาวหัวแข็ง
ซวนหยวนพ่อชอบการต่อสู้เท่านั้น ส่วนเรื่องของความคิด เขาไม่เคยยุ่งไม่เคยใช้
ซุนม่อจะอธิบายแนวคิดบางอย่างระหว่างการต่อสู้ของพวกเขา และหยิงไป่อู่จะไตร่ตรองเกี่ยวกับคำพูดของเขาและย่อยมัน อย่างไรก็ตามซวนหยวนพ่อจะไม่ทำเช่นนั้น เขาแค่ขอให้ซุนม่อต่อสู้อีกครั้ง
ในตอนเริ่มต้นซุนม่อพยายามอธิบายแต่ในอีกไม่กี่วันต่อมาเขาก็ล้มเลิกไปโดยสิ้นเชิง ซวนหยวนพ่อ เป็นคนที่พึ่งพาสัญชาตญาณในการต่อสู้
พูดตรงๆ ก็หมายความว่าเขาอาศัยพรสวรรค์ของเขา
ซวนหยวนพ่อ เป็นคนประเภทที่ลงมือเร็วกว่าความคิด (ข้าไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงต่อสู้ แต่ข้ารู้วิธีที่จะเอาชนะเจ้า)
สำหรับถานไถอวี่ถังนอกจากไอบ่อยๆ เขานั่งที่มุมรถม้าและหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือทางการแพทย์
มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ถ้าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกสามปี ดังนั้น ซุนม่อจึงไม่สอนอะไรเขาและแม้แต่เกลี้ยกล่อมให้เขาไม่ต้องใช้แรงมากเกินไป
ถ้าเขาทำสมาธิอย่างเงียบๆ เขาอาจจะอยู่ได้ถึงสองสามวัน
ถานไถอวี่ถังไม่สนใจเรื่องนั้น
ทัศนคติของเจียงเหลิ่ง แตกต่างจากในอดีตอย่างสิ้นเชิงแม้ว่าเขาจะยังไม่ชอบพูดและมักจะแสดงสีหน้าตายอยู่เสมอ แต่เขาก็ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งทุกวัน
รู้สึกเหมือนเขาต้องการที่จะชดเชยระยะเวลาที่เขาพลาดไป
แม้ว่าเจียงเหลิ่งจะไม่ได้พูดอะไร แต่หลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ รู้ว่าศิษย์น้องของพวกเขาต้องการแก้แค้น เขาไม่ได้ขอให้อาจารย์ลบคำว่า 'ขยะ' ออกจากหน้าผากของเขา และนี่คือข้อพิสูจน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
อย่างไรก็ตาม ถ้าใครอยากจะบอกว่าใครคือนักเรียนที่ทำให้ซุนม่อรู้สึกหมดหนทางมากที่สุด ก็คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลู่จื่อรั่ว นางฝึกฝนหนักมาก แต่ผลลัพธ์ของนางกลับน้อยมาก ระบบประเมินค่าศักยภาพของนางว่าต่ำมากและ การให้คะแนนนี้ไม่ได้สุ่มให้
แท้จริงแล้ว นอกจากมะละกอขนาดใหญ่ของนางแล้ว นางไม่เก่งเรื่องอื่นเลย ไม่สิ นางมีโชคดีมาก!
ซุนม่อหมดความสามารถที่จำกัดและใช้ประทับวิญญาณเพื่อส่งต่อวิทยายุทธ์ ประสบการณ์ และความคิดของเขาไปยังจิตใจของลู่จื่อรั่ว อย่างไรก็ตาม นางลืมทุกอย่างในชั่วโมงต่อมา
ตราบใดที่ลู่จื่อรั่วไม่คิดถึงพ่อของนาง นางก็จะไร้กังวลเกือบตลอดเวลาและเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อย
เมื่อซุนม่อเข้าใจศิษย์ส่วนตัวทั้งหกของเขาดีขึ้นเล็กน้อย พวกเขาก็มาถึงเมืองซวีหลิ่ง
“ทุกรอบของการสอบจะจัดขึ้นที่สถาบันซวีหลิ่ง ดังนั้น เราควรพักที่ไหนสักแห่งใกล้ๆ ที่นั่น เพื่อลดระยะเวลาที่ต้องใช้ในการเดินทาง”
เซี่ยหย่วนแนะนำ
“ไปที่โรงแรมซวีหลิ่งโดยตรง หากสถานที่นั้นถูกจองเต็มเราจะเปลี่ยนเป็นโรงแรมฉงซาน!”
ซุนม่อทำงานสอนเสร็จแล้วเขาสั่งให้คนขับรถเร่งความเร็ว
"อา?"
เซี่ยหย่วนรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากและลังเล
“ตะ…แต่…โรงแรมทั้งสองนี้แพงมาก!”
แม้ว่าเมื่อพวกเขาออกจากโรงเรียน อันซินฮุ่ยให้เงินบางส่วนแก่พวกเขาสำหรับการเดินทางและที่พัก แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย!
“อย่าคิดมาก ข้าจะรับผิดชอบเอง!”
ในที่สุด ซุนม่อก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกมั่งคั่ง ความสามารถในการปฏิบัติต่อเงินเหมือนฝุ่นผงนั้นช่างงดงามเหลือเกิน
(จะแพงไม่สนขอแค่สบายใจ!)
“ข้าได้ใช้ประโยชน์จากเจ้า!”
เซี่ยหยวนขอบคุณเขาเป็นธรรมดา นางรู้ว่าซุนม่อไม่ได้ขาดเงิน
ตามที่คาดไว้โรงแรมซวีหลิ่งเต็มและสำหรับโรงแรมฉงซานเหลือห้องพักหรูหราเพียงไม่กี่ห้อง
“ทุกคน ข้าขอโทษจริงๆ!”
เจ้าของโรงแรมยิ้ม ไม่ใช่ว่าไม่มีคนต้องการเช่าห้อง แต่เถ้าแก่กำลังรอข้อเสนอดีๆ เพื่อทำกำไรมหาศาล อย่างไรก็ตาม โอกาสเช่นนี้มีเพียงครั้งเดียวทุกๆ 2-3 ปี
“คืนละ 10,000 ตำลึงเงิน แพงเกินไป!”
เซี่ยหยวนซึ่งขอบคุณซุนม่อ ก่อนหน้านี้รู้สึกปวดใจทันที
“อาจารย์ซุน ทำไมเราไม่ไปโรงแรมอื่นล่ะ?”
“มันค่อนข้างแพง!”
กู้ซิ่วสวินพึมพำ เถ้าแก่คนนี้กล้าที่จะตั้งราคาสูงเช่นนี้จริงๆ หัวใจของเขาต้องมืดมนไปหมด
“ลืมไปเลย ข้าขี้เกียจเดินแล้ว”
ซุนม่อนั่งลง
“ขอให้พนักงานยกกระเป๋าไปที่ห้องของเรา!”
“อาจารย์คนนี้...”
เถ้าแก่อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล
"มีอะไรผิดปกติ?"
ซุนม่อขมวดคิ้ว
“เราต้องเก็บเงินก่อนจึงจะอนุญาตให้ทุกคนเข้าพักได้”
เถ้าแก่ยิ้ม จำนวนคนที่เขาเคยเห็นมาก่อนถือว่าไม่น้อย ดังนั้น เขาสามารถบอกได้ว่าผู้ใหญ่สามคนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่คนร่ำรวย
ถ้าพวกเขาหนีไปในภายหลังล่ะ?
“หมายความว่าเราต้องจ่ายเงินเต็มจำนวนก่อน?”
เซี่ยหยวนขมวดคิ้ว
"โปรดยกโทษให้เราด้วย!"
เถ้าแก่พยักหน้า
"เจ้าหมายถึงอะไร?"
คิ้วที่สวยงามของหยิงไป่อู่ขมวด (เถ้าแก่ที่นี่ดูถูกพวกเขาหรือเปล่า?)
"ข้า...ข้าไม่ได้หมายถึงอะไร!"
เถ้าแก่อธิบายแต่ทัศนคติของเขาแน่วแน่ พวกเขาจ่ายก่อนหรือไม่ก็แย่งชิง
"เกิดอะไรขึ้น?"
ซุนม่อไม่เข้าใจจริงๆ
“ปกติแล้วเราต้องจ่ายเงินมัดจำก่อนและจ่ายเต็มจำนวนหลังจากที่ออกไปเท่านั้น!”
กู้ซิ่วสวินอธิบาย
ในขณะนี้ คนอีกกลุ่มหนึ่งเข้าไปในห้องรับรองหลักของโรงแรม ดวงตาของเถ้าแก่เป็นประกายเมื่อเขาไปต้อนรับพวกเขาทันที การแต่งกายของผู้มาใหม่เหล่านี้หรูหรากว่ามากเมื่อเทียบกับสามคนข้างหน้านี้
“งั้นเราเปลี่ยนไปที่อื่นกันเถอะ”
ซุนม่อขมวดคิ้ว แต่เขาไม่ได้โกรธ เขาสามารถเข้าใจความคิดของเถ้าแก่ ไม่มีอะไรผิดที่เถ้าแก่ต้องการได้เงินมากขึ้น
