บทที่ 26 ศัตรูที่น่ากลัว
เกาเถิงพูดด้วยความประหลาดใจ "ฉันคิดว่าเธอจะเชื่อซะอีก ดูเหมือนฉันจะประเมินเธอต่ำเกินไปนะ"
ฟางเหมิงโกรธมาก "ในสายตานายฉันดูโง่งั้นหรอ?"
เกาเถิงพูดด้วยความประหลาดใจ "เธอก็รู้ตัวดีนี่"
"เกาเถิง!!"
เสียงของฟางเหมิงดังจนเพดานสั่นซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอเริ่มฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บแล้ว
"ฉันล้อเล่น ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลย"
เกาเถิงเดินไปที่เตียงในโรงพยาบาลแล้ววางมีดปลอกผลไม้ไว้บนโต๊ะข้างเตียง
ฟางเหมิงเต็มไปด้วยความโกรธกัดฟันแล้วพูดว่า "หึ อย่าคิดว่าแอปเปิ้ลจะทำให้ฉันหายโกรธได้!"
หลังจากนั้นเกาเถิงก็เอื้อมมือไปหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมา
"งัม"
เกาเถิงกัดแอปเปิ้ล
"หือ? เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ?"
เกาเถิงมองไปที่ฟางเหมิง มองที่แอปเปิ้ล มองที่ฟางเหมิง และมองที่แอปเปิ้ลอีกครั้ง
ผ่านไปสักครู่
"เธออยากกินหรือเปล่า?"
ฟางเหมิงรู้สึกอับอายอย่างอธิบายไม่ถูก
"ไม่!!!"
"อืมๆ"
เกาเถิงดึงมือของเขากลับ
"งับ..."
"นายกินเงียบๆได้ไหม?"
"งัม งัม งัม..."
"น่ารำคาญ!"
"งัม งัม งัม..."
"ออกไปกินข้างนอกซะ"
"งัม งัม งัม..."
"พระเจ้า!" ฟางเหมิงตะโกนด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ "ชาติก่อนหนูทำอะไรผิด ถึงได้ส่งไอ้สารเลวนี่มาลงโทษหนู!!"
"หากไม่มีฉันหญ้าบนหลุมศพของเธอคงจะเลี้ยงกระต่ายได้แล้ว"
ริมฝีปากของฟางเหมิงเม้มเป็นรอยกรีด
เกาเถิงช่วยเธอไว้ เธอรู้สึกขอบคุณมาก แต่...
หลังจากดิ้นรนในใจอยู่พักหนึ่ง ฟางเหมิงก็พูดอย่างจริงจังว่า "ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้"
"ด้วยความยินดี" เกาเถิงโยนเมล็ดแอปเปิ้ลลงในถังขยะ "ถึงจะเป็นสุนัขแต่ฉันก็ช่วยมัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมนุษย์เลย"
ความโกรธของฟางเหมิงเพิ่มขึ้น "นายพูดแต่ความจริงไม่ได้เหรอ!"
"ฉันพูดจริง"
"นาย นาย……”
ฟางเหมิงโกรธมากจนพูดไม่ออก
"ฉันรู้ว่าเธออยากได้ยินอะไร ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอกเราเป็นเพื่อนร่วมทีมกัน หากเธอตกอยู่ในอันตรายฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเธอและจะไม่มีวันทิ้งเธอไว้คนเดียวอย่างแน่นอน คนที่ทิ้งเพื่อนนั้นไม่ต่างจากขยะ เป็นไงได้ยินแล้วสบายใจขึ้นไหม"
ฟางเหมิงตะคอกอย่างเย็นชา "ฉันไม่ใช่เด็กและไม่จำเป็นต้องถูกเกลี้ยกล่อม!"
"แต่ท่าทางเธอเมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการอยู่ในอ้อมแขนและถูกเกลี้ยกล่อม"
"ฉันคิดว่าเมื่อขอบคุณแล้วอย่างน้อยนายควร..."
ขณะที่กำลังพูดฟางเหมิงก็หยุดลง เธอหยุดคิดสักครู่แล้วพูดขอโทษ "ขอโทษ ฉันไม่ควรถามอะไรนาย"
เกาเถิงเหลือบมองฟางเหมิงด้วยความประหลาดใจ
"ฉันจะรีบฟื้นตัวเร็วๆที่สุดและเลือกภารกิจต่อไปที่เหมาะสำหรับพวกเรา….ไม่สิภารกิจสำหรับนาย" ฟางเหมิงยิ้มอย่างขมขื่น "นายปกป้องฉันมาโดยตลอด และฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรนายเลย"
"ไม่จำเป็นแล้ว เมื่อคืนสำนักงานความมั่นคงตัดสินใจเลื่อนตำแหน่งให้พวกเราเป็นสมาชิกระดับต่ำโดยตรงและไม่จำเป็นต้องทำภารกิจต่อไปแล้ว"
เกาเถิงหยิบแอปเปิ้ลอีกลูกมาหั่นเป็นชิ้นๆ
"เป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ?"
อารมณ์ของฟางเหมิงเริ่มดิ่งลง เธอลังเลหลายครั้งแต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเลย
"สำนักงานความมั่นคงมีหลายระดับเช่น ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง ระดับพิเศษ และระดับเอซ แต่ละระดับสามารถปลดล็อคและใช้สิทธิ์บางอย่างได้ แถมยังสามารถใช้คะแนนภารกิจเพื่อแลกเปลี่ยนทรัพยากรที่เพิ่มพลังให้กับผู้ปลุกความสามารถได้ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเลย"
เกาเถิงยื่นแอปเปิ้ลให้ฟางเหมิง
"...ให้ฉันกินงั้นหรอ?" ฟางเหมิงถามด้วยความไม่เชื่อ
"ทำไม?"
“ฉ...ฉันไม่มีอารมณ์กินอาหารเลย”
เกาเถิงขมวดคิ้ว "เธอคงเศร้าที่ต้องแยกจากฉันใช่ไหม"
"ไม่...ไม่ใช่! อย่าทำเป็นอารมณ์อ่อนไหวหน่อยเลยนะ!"
"ทำไมเธอถึงตื่นตระหนก?"
"ฉันไม่ได้ตื่นตระหนก!"
"เธอตื่นตระหนก"
"ฉันไม่ตื่นตระหนก!"
"เธอตื่นตระหนก"
"ฉันไม่……"
ทั้งสองพูดกลับไปกลับมาหลายครั้ง ฟางเหมิงตะโกนจนปากของเธอแห้ง
"ทำไมถึงมีคนน่าเบื่ออย่างนายอยู่บนโลกได้เนี่ย?"
ฟางเหมิงบ่นอีกครั้ง
"สรุปแล้วเป็นไง?"
"ไม่!!!"
เกาเถิงยิ้ม เขาวางแอปเปิ้ลไว้ในมือของฟางเหมิงแล้วพูดว่า "เมื่อคืนนี้ฉันดาวน์โหลดแอปพลิเคชันของสำนักงานความมั่นคงมาแล้ว ดูผ่านๆรู้สึกว่าการเลือกภารกิจมันน่าปวดหัว ฉันจะหาคนมาเพื่อหาและจัดการเรื่องภารกิจเธอสนใจหรือเปล่า”
"..." ฟางเหมิงกลืนน้ำลายแล้วพูดออกมา "หมายถึงอยากให้ฉันไปเป็นพี่เลี้ยงนายหรอ?"
"ถ้าเธอทำงานบ้านเป็นด้วยยิ่งดีเลย"
"เธอคิดให้ดีก็แล้วกัน"
เกาเถิงยักไหล่ "แล้วบอกการตัดสินใจของเธอมา"
ฟางเหมิงจัดระเบียบความคิดในใจและพูดว่า "ในสำนักงานความมั่นคงมีคนมากมายสร้างทีมเพื่อทำภารกิจกัน 2-4 หรือมากกว่านี้ ดังนั้นฉันไม่มีปัญหาในการร่วมมือกับนายแต่ยังไงก็ตามฉันอาจจะเป็นตัวถ่วงและไม่สามารถช่วยนายได้ นายอยากให้ฉันร่วมทีมจริงๆงั้นหรอ"
เกาเถิงรู้สึกแปลกใจแล้วพูดว่า "บทบาทของเธอไม่ใช่ตำแหน่งเดียวเท่านั้น แต่ยังเป็นทั้งคนขับรถ กระสอบทรายและผู้ชม ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก"
ฟางเหมิงกัดฟัน "เมื่อก่อนเราต้องร่วมมือกันอยากช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้แต่ตอนนี้นายต้องการให้ฉันร่วมมือกับนายเองดังนั้นมันจึงแตกต่างออกไป"
"ไม่เป็นไร เธอทำงานเดิมของเธอต่อไปฉันไม่ว่าอะไรหรอก"
"งานของฉัน…" ฟางเหมิงกัดฟันกรามหลัง "นายหมายถึงคนขับรถ กระสอบทรายและผู้ชมเหรอ?"
"ใช่"
"นายมันน่ารำคาญจริงๆ"
เกาเถิงยิ้ม "แต่ฉันก็มีความน่าเชื่อถือมากเช่นกัน"
ในที่สุดฟางเหมิงก็ตกลงอย่างเต็มใจ
เกาเถิงได้อธิบายเกี่ยวกับแผนการในอนาคต
ในอนาคตเขาจะต้องชำระบัญชีกับซูหงหยิงอย่างแน่นอน พวกเขาเกือบตายด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนนี้แล้ว
แต่แล้วก็ติดปัญหา…
ตัวตนของซูหงหยิงคืออะไรกันแน่?
สมาชิกขององค์กรเพลิงนิล
การฆ่าผู้หญิงคนนี้อาจจะทำให้องค์กรเพลิงนิลขุ่นเคืองหรือเปล่า?
หากทำให้องค์กรเพลิงนิลขุ่นเคืองจริงจะทำยังไง
ต้องต่อสู้กับองค์กรเพลิงนิลที่ไล่ล่าเพื่อแก้แค้นอย่างไม่จบสิ้น
แถมยังไม่รู้จะต่อต้านองค์กรเพลิงนิลได้หรือเปล่า
และยังไม่รู้ถึงเบื้องหลังขององค์กรนี้ หากมองจากซูหงหยิงก็ต้องมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเธออยู่อีกมากในองค์กรซึ่งพวกเราไม่รู้ขุมพลังของมัน
ดังนั้นเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวเหล่านั้นพวกเราต้องแข็งแกร่งขึ้น
ตอนนี้การเพิ่มความแข็งแกร่งจึงเป็นสิ่งสำคัญ
ก่อนอื่นพวกเราต้องพยายามฝึกฝนให้มากกว่านี้ ความยากในภารกิจนั้นอาจจะเพิ่มขึ้นได้ ภารกิจที่ภูเขาจิ่วหลงนั้นถือเป็นบทเรียนพวกเราต้องพยายามเตรียมพร้อมสำหรับศัตรูที่แข็งแกร่งทุกครั้ง
โดยรวมแล้วมีเพียง 3 อย่างที่ต้องทำ
แข็งแกร่งขึ้น!
แข็งแกร่งขึ้น!
และแข็งแกร่งขึ้น!
ฟางเหมิงเห็นด้วยกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เธอพยายามอย่างหนักเพื่อพัฒนาตัวเองแต่เมื่อเจอกับสัตว์ประหลาดอย่างเกาเถิงทำให้ความพยายามของเธอดูไร้ค่า
ในอนาคตฟางเหมิงจะฝึกฝนให้หนักขึ้นเพื่อทำให้ช่องว่างระหว่างเธอกับเกาเถิงจะต้องไม่ไกลอีกต่อไป