บทที่ 154 เจ้าส่งเติ้งอี้มาใช่หรือไม่

เนื่องจากหยางเสี่ยวเทียนในตอนนี้ ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าตำหนักกระบี่ เฉินฉางชิงจึงกังวลต่อความปลอดภัยหยางเสี่ยวเทียน

“ยังไม่จำเป็น” หยางเสี่ยวเทียนโบกมือพลางส่ายศีรษะ

เพราะหลัวชิงในตอนนี้ ได้ทะลวงเข้าสู่ขั้นบรรพจารย์ยุทธ์แล้ว และผู้ที่คอยปกป้องเขานั้นล้วนมีฝีมือที่ไม่ธรรมดา

แน่นอนว่า ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน หากมีผู้ใดคิดจะลอบสังหารก็หาใช่เรื่องง่ายไม่

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เฉินฉางชิงก็ไม่กล้าบังคับหยางเสี่ยวเทียน และกล่าวว่า “นับแต่นี้ ให้เราคอยติดตามท่านเจ้าตำหนักดีหรือไม่ หากมีอะไรเกิดขึ้นจึงจะสามารถปกป้องท่านได้”

“ไว้ก่อน ตอนนี้ พวกท่านทำตัวตามสบายเถิด” หยางเสี่ยวเทียนยิ้ม

แม้เขาจะไม่รับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของผู้อาวุโสทั้งห้า แต่ในฐานะผู้อาวุโสของตำหนักกระบี่ พวกเขาต้องมีฝีมือไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลาเผชิญหน้ากับสำนักถัวหลัว มีความเป็นไปได้ที่เขาจะต้องขอให้ผู้อาวุโสทั้งห้าช่วยลงมือ

ทันใดนั้น หยางเสี่ยวเทียนก็พลันเอ่ยถามเฉินฉางชิง “ผู้อาวุโสเฉิน ท่านพอทราบตำแหน่งของไฟประหลาดชนิดอื่นอีกหรือไม่”

โดยปกติแล้ว ไฟประหลาดและไฟศักดิ์สิทธิ์มิควรอยู่รวมกันมากเกินไป เพราะยิ่งมากพวกมันจะยิ่งต่อต้านกันเอง

เพราะเฉินฉางชิงศึกษาเกี่ยวกับเปลวไฟแห่งสวรรค์และโลก ดังนั้นมีความเป็นไปได้ที่เขาอาจจะรู้ตำแหน่งของไฟประหลาดอื่นๆ ด้วย

เฉินฉางชิงสะดุ้งทันทีหลังได้ยินคำถามเช่นนี้ เขาพลันตอบว่า “ข้ารู้ ข้ารู้ แต่เจ้าตำหนัก หากท่านครอบครองไฟประหลาดมากกว่าหนึ่งชนิด พวกมันจะต่อต้านกัน ซึ่งแทบไม่มีใครสามารถควบคุมไฟประหลาดทั้งสองประเภทพร้อมกันได้เลย”

ไฟประหลาดแต่ละประเภทมีพลังที่แตกต่างกันและไร้ซึ่งความเกี่ยวโยง มันจะเป็นอันตรายอย่างยิ่งหากนำไฟประหลาดสองประเภทหลอมรวมอยู่ในร่างคนๆ เดียว

เมื่อไฟประหลาดสองชนิดระเบิดพร้อมกัน ร่างของคนผู้นั้นจะถูกพลังย้อนกลับ จนทำให้เส้นลมปราณจะถูกทำลาย ตันเถียนเสียหาย และเลวร้ายที่สุดคือ มันจะนำไปสู่ความตาย

หยางเสี่ยวเทียนยิ้มและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล หากข้าควบคุมมันไม่ได้ ข้าจะไม่ฝืนตนเองแน่นอน”

แม้นหยางเสี่ยวเทียนจะมีทั้งไฟศักดิ์สิทธิ์และไฟประหลาดอย่างละประเภท แต่สำหรับเขาแล้วยิ่งมากชนิดก็ยิ่งดี

เฉินฉางชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งจนที่สุด ก็บอกถึงตำแหน่งไฟประหลาดอีกสามประเภท ให้หยางเสี่ยวเทียนรับรู้

หยางเสี่ยวเทียนมีความยินดียิ่ง เมื่อได้ทราบถึงตำแหน่งของไฟประหลาดทั้งสามชนิด

เป็นเรื่องยากสำหรับผู้อื่น ที่จะสามารถควบคุมไฟประหลาดให้หลอมรวมอยู่ในกายตนเองได้ถึงสองประเภท แต่เขามีอาจารย์ติง ปราณแท้มังกร และทักษะควบคุมไฟ ดังนั้น เขาจึงไม่กังวลเกี่ยวกับปัญหานี้

ไม่ช้า หยางเสี่ยวเทียนก็ออกจากโถงตำหนักกระบี่และกลับมายังลานด้านนอก ซึ่งระหว่างเดินทางกลับ เขาได้พบกับหูซิง เฉิงเป้ยเป้ย และหยางจง ยืนจับกลุ่มคุยกันสามคน

“หยางเสี่ยวเทียน!” ทันทีที่เฉิงเป้ยเป้ยเห็นหยางเสี่ยวเทียนอีกครั้ง ริมฝีปากบางของนางก็ขบเม้มแน่นพร้อมกัดฟันกรอด ดวงตาอันงดงามก็พลันลุกโชนด้วยความแค้น

เนื่องจากลูกเตะของหยางเสี่ยวเทียนในงานเลี้ยงฉลองวันนั้น ทำให้นางต้องนอนเจ็บปวดอยู่บนเตียงหลายวัน มันจึงตราตรึงฝังลึกในใจนางเป็นที่สุด

แต่หูซิงและหยางจงกลับมีอากัปกิริยาแตกต่างกันเมื่อเห็นหยางเสี่ยวเทียน หูซิงเต็มไปด้วยความริษยาและอาฆาตแค้น ในขณะที่หยางจงกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หยางเสี่ยวเทียนเหลือบมองไปยังเฉิงเป้ยเป้ยผู้กำลังยืนในสีหน้าโกรธเกลียดเขา “ตอนนี้ข้าเป็นเจ้าตำหนักกระบี่ ตามกฎของสำนัก เจ้าต้องคำนับเมื่อเห็นข้ามิใช่หรือ ไฉนกลับยืนแข็งทื่อราวกับไก่ไม้ ประหนึ่งไม่มีผู้ใดเสี้ยมสอนมารยาทให้”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าสั่งให้ข้าคำนับเจ้างั้นรึ! เจ้ากำลังท้าทายข้าหรืออย่างไร” เฉิงเป้ยเป้ยตะโกนแแผดเสียงแหลมอย่างเกรี้ยวกราดประหนึ่งลูกแมวถูกเหยียบหาง

ขณะนางกำลังเดือนพล่าน หูซิงผู้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กลับโค้งคำนับแล้วกล่าวว่า “น้อมคารวะท่านเจ้าตำหนัก”

“น้อมคารวะท่านเจ้าตำหนัก” สุ้มเสียงหยางจงสั่นเทา

เฉิงเป้ยเป้ยยังคงจ้องหยางเสี่ยวเทียนเขม็งด้วยดวงตาลุกโชน โดยไม่ลดสายตาลงแม้แต่น้อย

ด้วยนางเป็นถึงองค์หญิงผู้สง่างามของอาณาจักร จึงมิมีทางเชื่อ ว่าหยางเสี่ยวเทียนจะไม่สามารถทำอะไรผู้มีอำนาจเช่นนางได้

“อาการบาดเจ็บของเจ้าหายดีแล้วหรือ” หยางเสี่ยวเทียนเหลือบมองยังคนร่างเล็กที่กำลังสั่นเทาด้วยความโกรธ

เมื่อเฉิงเป้ยเป้ยได้ยินหยางเสี่ยวเทียนถามถึงอาการบาดเจ็บราวกับเป็นการซ้ำเติม ภาพที่หยางเสี่ยวเทียนเตะนางกระเด็นในวันนั้น ก็พลันผุดขึ้นมาในหัวอีกหน ทำเฉิงเป้ยเป้ยเดือดดาลด้วยโกรธแค้นพร้อมจะชักกระบี่ยังมือออกมา

หูซิงที่เห็นนางกำลังจะชักกระบี่ ก็พลันยื่นมือเข้าไปคว้าจับด้ามกระบี่ของเฉิงเป้ยเป้ยเอาไว้อย่างรวดเร็ว ไม่ให้นางทันชักออกจากฝัก

เนื่องจาก ครั้งแรกที่เฉิงเป้ยเป้ยใช้กระบี่ของนางกับหยางเสี่ยวเทียน นางก็ถูกเตะจนร่างกระเด็นราวกับใบไม้ และลูกเตะของหยางเสี่ยวเทียนครั้งที่สองนั้น ก็หนักหน่วงกว่าทุกครั้งมาก

หากเฉิงเป้ยเป้ยยังดึงดันจะใช้กระบี่ในครั้งนี้ เกรงจะถูกทำร้ายกระทั่งบาดเจ็บกว่าครั้งไหนๆ เป็นแน่

เมื่อเห็นหูซิงพุ่งปราดเข้ามาคว้าด้ามกระบี่ของเฉิงเป้ยเป้ย หยางเสี่ยวเทียนจึงแสร้งเอ่ยขึ้น “หูซิง”

“เจ้าส่งเติ้งอี้มาใช่หรือไม่” ทั้งแววตาและน้ำเสียงของหยางเสี่ยวเทียนล้วนเย็นเยียบขณะเอ่ยถาม

เมื่อหูซิงได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็ฉายแววตื่นตระหนกพร้อมกล่าวอย่างเสแสร้ง

“ท่านเจ้าตำหนัก ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดถึงเรื่องอะไร”

หยางเสี่ยวเทียนไม่ได้กล่าวอะไรต่อและจากไปทันที แต่ระหว่างเฉียดผ่านหยางจง เขาก็กล่าวว่า

“เจ้าเองก็ทำตัวดีๆ ล่ะ”

หยางจงไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ขณะหยางเสี่ยวเทียนเดินผ่าน

หลังหยางเสี่ยวเทียนเดินพ้นไป เฉิงเป้ยเป้ยก็ยังคงจับจ้องมองตามเขาและกล่าวขึ้นด้วยความเจ็บแค้น

“ในอีกไม่กี่วัน ข้าจะกลับไปเมืองหลวง แล้วรายงานเรื่องนี้ต่อเสด็จพ่อ ให้เขาสั่งประหารเจ้าลูกหมาหยางเสี่ยวเทียน!”