ตอนที่ 107 องค์หญิงและสาวใช้ผู้งดงาม (อ่านฟรี 11/11/2567)

“ว่าแต่ท่านพอจะสะดวกไปพบผู้ที่ประมูลสิ่งของรายการสุดท้ายจากท่านไปหรือไม่ขอรับ ? พอจะว่าท่านผู้นั้นอยากจะพบท่านเป็นการส่วนตัวสักหน่อย” ชายชราที่มีท่าทางอึดอัดกล่าวออกมาด้วยความเกรงใจ

ชายหนุ่มตรงหน้าสามารถหาของล้ำค่ามาประมูลได้มากมายขนาดนี้ย่อมไม่ธรรมดา แต่ผู้ที่ประมูลของรายการสุดท้ายไปเขาก็ขัดใจอะไรไม่ได้เช่นกัน

“อืมม ถ้าอยากจะคุยกับข้าก็ไปเรียกเขามาพบข้าที่นี่สิ ข้าจะคุยด้วย” เย่ซีตอบกลับไป

อยากจะพบเขามันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ทำไมเขาต้องเดินไปหาด้วยล่ะ ?

“ตะ แต่ว่า...” ชายชรากล่าวขึ้นมาก่อนที่จะถูกชายหนุ่มยกมือขึ้นขัดเป็นเชิงให้เงียบ

“ไม่งั้นก็ถือซะว่าข้าไม่ได้ตอบตกลงก็ได้” ชายหนุ่มกล่าวออกมาก่อนจะเงียบไป

“ข้าจะนำคำของท่านไปแจ้งให้ทางฝั่งนั้นได้ทราบเองขอรับ ขอให้ท่านรอสักครู่” ชายชราที่เห็นว่ายังไงชายหนุ่มก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจจึงได้แต่เดินจากไป

...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญเข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค” เจ้าของห้องส่วนตัวกล่าวออกมาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

การเคาะประตูก่อนเช่นนี้น ดูเหมือนผู้มาเยือนจะมีมารยาทไม่ใช่น้อย

“ท่านคือ.. ร้านเซียนรับจ้างใช่หรือไม่ ?” ร่างของสาวงามในชุดองค์หญิงแบบโบราณปรากฎแก่สายตาของชายหนุ่ม เธอเปล่งเสียงเอ่ยถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ

“ใช่ แล้วเจ้าเป็นใคร ?” เย่ซีตอบรับก่อนจะถามกลับไป

“ข้าคือผู้ที่ประมูลน้ำตาและขนพญาเสือขาวจากท่านไป” หญิงสาวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อ๋อ เจ้านี่เองแล้วมีธุระอะไรล่ะ” ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ทันที เพราะก่อนหน้านี้ชายชราผู้จัดการโรงประมูลบอกว่ามีคนอยากเจอเขา

“ก่อนอื่น ท่านให้ข้าเข้าไปนั่งภายในห้องจะได้หรือไม่ ?” หญิงสาวยิ้มก่อนจะกล่าวถามออกมา

ชายหนุ่มที่นึกขึ้นได้ก็รีบกล่าวเชิญอีกฝ่ายเข้ามาทันที ให้ยืนคุยหน้าประตูอยู่เช่นนี้มันไร้มารยาทมาก เขาก็ลืมไปเสียสนิท

“ขอโทษด้วยที่เสียมารยาท ข้าชื่อเย่ซี เป็นเจ้าของร้านเซียนรับจ้าง” หลังจากที่หญิงสาวเดินเข้ามาพร้อมกับสาวกลางคนในชุดสาวใช้ หญิงสาวในชุดองค์หญิงก็นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม โดยมีสาวกลางคนในชุดสาวใช้ที่เป็นผู้ประมูลรายการสุดท้ายไปยืนอยู่ด้านหลัง

‘เจียงซื่อหลันจอมราชาปราณ ขั้นเจ็ด ระดับพลังสูงกว่าข้าเสียอีกทำไมคนระดับนี้ถึงไปเป็นสาวใช้ได้นะ ขอตรวจสอบหน่อยก็แล้วกัน’ ชายหนุ่มใช้ทักษะตรวจเช็คหญิงกลางคนในชุดสาวใช้เพราะคาดสัมผัสได้ถึงความกดดันบางอย่างก็ต้องประหลาดใจ

เป็นเพียงสาวใช้แต่มีระดับพลังถึงขนาดนี้ ที่มาของสาวงามตรงหน้าของเขาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

[หวงเหม่ยหลิน

ระดับ : แม่ทัพปราณ ขั้นห้า

สายเลือด : ราชวงศ์หวง]

“ข้าชื่อหวงเหม่ยหลินเจ้าค่ะ เป็นองค์หญิงของราชวงศ์หวง” หญิงสาวกล่าวแนะนำตนเองกลับมาบ้าง ทำให้ชายหนุ่มถึงกับเข้าใจขึ้นมาเลยว่าทำไมนางถึงมีผู้ฝึกตนระดับสูงเช่นนี้อยู่ข้างกาย

แต่ตอนที่องค์ชายสามมาสอบถามเขาครั้งที่แล้ว ทหารข้างกายยังไม่มีใครที่ระดับการฝึกตนสูงขนาดนี้สักคน หรือความจริงองค์หญิงที่อยู่ด้านหน้าของเขาจะมีความสำคัญมากกันแน่ ?

ครึ่งหลัง

“ยินดีที่ได้รู้จักองค์หญิง ว่าแต่ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยล่ะ ?” เย่ซีกล่าวถามออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ

“คือว่า... ข้ามีบางเรื่องต้องการพูดคุยเป็นการส่วนตัว” องค์หญิงกล่าวออกมาเบา ๆ พลางชำเลืองมองไปยังเยี่ยหลิง ซึ่งชายหนุ่มก็เข้าใจสิ่งที่นางต้องการจะสื่อได้ไม่ยาก

“ขอท่านเชิญกล่าวมาได้เลย นี่เป็นคนของข้าเองไว้ใจได้แน่นอน” เขาตอบกลับไปพลางตบไหล่เยี่ยหลิงเบา ๆ เพื่อบ่งบอกว่าพวกเขาสนิทกัน

“เช่นนั้นซื่อหลันช่วยปิดกั้นห้องนี้ให้หน่อยสิ” องค์หญิงกล่าวสั่งการสาวใช้ด้านหลังออกมา

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็สัมผัสได้ว่ามีพลังปราณอันแข็งแกร่งแผ่ขยายจากตัวของสาวใช้ตรงหน้าออกมาครอบคลุมทั้งห้องส่วนตัวแห่งนี้ ดูเหมือนจะเป็นทักษะบางอย่างที่ใช้ในการป้องกันการสอดแนมจากบุคคลภายนอก

“ข้าต้องการทราบที่มาของทั้งสองสิ่งนี้จะได้หรือไม่ ?” เมื่อทำการป้องกันรอบตัวห้องเรียบร้อย องค์หญิงก็กล่าวเข้าประเด็นในทันที

“แน่นอนว่าข้าสามารถให้สิ่งตอบแทน....” ยังไม่ทันที่องค์หญิงจะกล่าวจบก็มีเสียงดังขึ้นเสียก่อน

“เหวดำ” ชายหนุ่มตอบกลับในทันที เขาไม่จำเป็นต้องปิดบังในเรื่องนี้อยู่แล้ว แถมยังได้สิ่งตอบแทนอีก

พญาเสือขาวก็ไม่ได้บอกว่าห้ามพูดเรื่องนี้เสียด้วย ดังนั้นก็คงไม่ผิดอะไรจริงไหม อีกอย่างเขาคิดว่าคงมีเพียงคนจำนวนน้อยมากที่ลงไปแล้วมีชีวิตรอดกลับมาจากชั้นลึกสุดได้

“ท่าน... พูดจริงรึ ?” องค์หญิงที่ได้ยินคำตอบในทันทีจากอีกฝ่ายก็อึ้งไปเล็กน้อย นางคิดว่าอย่างน้อยคงต้องเจรจาตกลงกันอยู่พักใหญ่กว่าจะได้คำตอบ แต่นี่เขากลับตอบในทันทีเสียอย่างนั้น

หรือจะเป็นคำลวงกันแน่นะ ? นางก็ไม่มีทักษะหรือของล้ำค่าในการจับโกหกเสียด้วยสิ รู้แบบนี้ยืมท่านพ่อก่อนออกมาเสียก็คงดี

“แน่นอน แต่ว่ามันเป็นชั้นลึกที่สุดของเหวดำ ที่เบื้องล่างนั้นมีผนึกอันแข็งแกร่งอยู่ผนึกนั่นสามารถลงไปด้านล่างได้ แต่ไม่อาจกลับขึ้นมาได้” เย่ซีกล่าวออกมาตามความเป็นจริง

“แต่ท่านก็กลับมาได้ ?” คราวนี้เป็นหญิงรับใช้ที่กล่าวถามขึ้นมา นางไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องที่อีกฝ่ายเล่าสักเท่าใดนัก ถ้าไม่อาจกลับขึ้นมาได้เขาจะกลับมาได้ยังไง ? มันช่างย้อนแย้งยิ่งนัก

“ข้ามีของล้ำค่าในการบุกทะลวงน่ะ ผนึกฟ้าดินที่อ่อนกำลังย่อมขวางทางข้าไม่ได้” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยท่าทางมั่นใจในตัวเองเต็มเปี่ยม

“ถ้าเป็นเช่นที่ท่านกล่าวมา ก็คงเป็นเรื่องยากจริง ๆ” องค์หญิงพยายามครุ่นคิดหาหนทางในการลงไปยังสถานที่ซึ่งชายหนุ่มกล่าวถึง แต่นางก็รู้สึกจนปัญญาที่จะไปยังสถานที่แห่งนั้น

ลำพังแค่ตัวเหวดำเองก็อันตรายมากพออยู่แล้ว การลงไปในชั้นลึกสุดที่ไม่มีผู้ใดเคยกลับมาได้มันไม่ต่างจากการฆ่าตัวตายชัด ๆ นางไม่มีทางสั่งให้ทหารหรือผู้คนของนางลงไปหรอก

“แล้วท่านต้องการสิ่งใดตอบแทนในคำตอบนี้ ?” องค์หญิงกล่าวถามออกมา นางไม่อยากจะติดค้างอีกฝ่ายมากนัก กับบุคคลลึกลับที่ไม่อาจหยั่งรู้เบื้องลึกเบื้องหลังได้ ถ้าเป็นมิตรกันมันก็ดีไป แต่ถ้าไม่อาจเป็นมิตรได้ก็อย่าเป็นศัตรูกันจะดีที่สุด

“อืมมม ข้านึกออกแล้ว ท่านสามารถ....” ชายหนุ่มนิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะนึกบางอย่างออก เขากล่าวออกมาให้อีกฝ่ายฟัง

“เรื่องแค่นั้นเองรึ ? ย่อมได้ ข้าจะทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน” องค์หญิงที่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวขอก็แปลกใจเล็กน้อยกับคำขอที่ง่ายดายเพียงนี้ ปกติต้องขอเคล็ดวิชาลับ ของล้ำค่าของราชวงศ์ หรือสิทธิ์การเป็นขุนนางอะไรทำนองนั้นไม่ใช่รึไง ?

“ถ้าได้เช่นนั้นข้าก็จะขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก” ชายหนุ่มตอบกลับพลางยิ้มให้

“แล้วท่านยังมีของล้ำค่าอื่นใดอีกหรือไม่ ?” องค์หญิงกล่าวออกมา

“มีเล็กน้อย ท่านลองแวะไปที่ร้านเซียนรับจ้างเพื่อรับชมได้ พวกข้ายินดีต้อนรับลูกข้าทุกท่านเสมอ นอกจากมีของวิเศษมากมาย ก็มีกระดานเซียนรับจ้างอีกด้วย” ชายหนุ่มรีบโฆษณาร้านของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังทันที

ทางฝ่ายองค์หญิงก็เพียงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าในใจของนางคิดอันใดอยู่กันแน่ เพราะตลอดเวลานางจะยิ้มอยู่เสมอ

“เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อนท่านเย่ซี ไว้พบกันใหม่เจ้าค่ะ” องค์หญิงลุกขึ้นยืนก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยให้ชายหนุ่มพลางกล่าวลา

“ไว้พบกันใหม่” เย่ซีก็โบกมือให้เล็กน้อยก่อนจะพบว่าเมื่อร่างขององค์หญิงและสาวใช้ได้กลับไปแล้ว ห้องของเขาก็กลับมาปกติอีกครั้ง ไม่มีบรรยากาศกดดันอันใดอีกต่อไป

‘ไม่ธรรมดาจริง ๆ’ ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจด้วยความตื่นเต้น อย่างน้อยเขาก็รู้ว่ายังมีผู้แข็งแกร่งอยู่ในอาณาจักรนี้ซ่อนอยู่อีกมากนัก เขาต้องไม่ประมาท!