ตอนที่ 142 เฝ้าระวัง
ตอนที่ 142 เฝ้าระวัง
ราชาหมิงเดาว่าภูมิหลังที่แท้จริงของไอร่าคงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเชร์ไม่เต็มใจจะพูดถึง หมิงจึงไม่ต้องการบังคับเขา หัวข้อสนทนาจึงจบลงเพียงเท่านั้น
เขายิ้มให้ไอร่าและพูดเบา ๆ “ขอบใจเจ้ามาก ข้ารู้สึกดีขึ้นเยอะเลยทีเดียว”
ไอร่าหยิบหญ้าหอยตากแห้งจำนวนหนึ่งออกมา “สมุนไพรนี้สามารถรักษาอาการไอได้ค่ะ หากท่านแช่มันในน้ำอุ่น ๆ และดื่มวันละสองแก้ว คอของท่านจะรู้สึกดีขึ้นมาก”
หมิงชี้ไปที่โต๊ะข้าง ๆ เขา “วางไว้ตรงนั้นเถิด”
ไอร่าหยิบหญ้าหอยตากแห้งออกมาจำนวนมาก หากเขาดื่มมันสองแก้วทุกวัน ปริมาณเท่านี้จะสามารถดื่มได้หนึ่งปี
ไม่นานมหาปุโรหิตก็มาถึง
เมืองที่อยู่ตรงกลางทั้งสามเมืองแต่ละแห่งมีวิหาร และแต่ละเมืองมีมหาปุโรหิตเป็นหัวหน้า
มหาปุโรหิตแห่งเมืองสุริยะเป็นอสูรตัวสูงและหน้าตาหล่อเหลา เขามีรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาเสมอ แม้ว่าเขาจะอยู่ในวัยกลางคน แต่เขาก็ยังอ่อนโยน ประณีต และสง่างาม ง่ายต่อคนที่ได้พบเจอจะชอบเขา
เขามีนามว่าเหวินเฉียน
...
เหวินเฉียนสวมเสื้อคลุมที่ทำจากผ้าไหมฉลามและมีจี้คริสตัลสีทองอยู่บนหน้าอกของเขา
จี้ห้อยระย้าไปด้วยแสง มันใสและสวยงามมาก
เขามาพร้อมกับคนรับใช้อีกสิบคน ส่วนใหญ่จะหยุดรออยู่ด้านนอก มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ตามเขาเข้ามา
ผู้รับใช้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองวางมือข้างหนึ่งไว้ที่หน้าอกแล้วโค้งคำนับ
เหวินเฉียนไม่จำเป็นต้องโค้งคำนับ เขาเดินตรงไปยังเตียงและมีความกังวลบนใบหน้า “ฝ่าบาท ข้าพระองค์ได้ยินว่าพระองค์ทรงกระอักเลือดอีกแล้วหรือ”
เชร์ช่วยพยุงราชาหมิงให้ลุกขึ้นนั่ง
ราชาหมิงกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลไป ข้าดีขึ้นแล้ว”
ใบหน้าของเขายังคงซีดมาก แต่เสียงของเขาไม่แหบแห้งเหมือนเมื่อก่อนจริง ๆ เหวินเฉียนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “อาการของท่านดูเหมือนจะดีขึ้นแล้วจริง ๆ เกิดอะไรขึ้นหรือ”
หมิงยิ้มและพูดว่า “บางทีอาจเป็นเพราะยาที่ท่านจัดให้ข้าก่อนหน้านี้จะได้ผล”
เหวินเฉียนมีท่าทีสงสัย “เป็นเช่นนั้นจริงหรือ”
เขาเป็นคนจัดยาเหล่านั้น แน่นอนว่าเขาต้องรู้ว่ามันมีประสิทธิภาพเพียงใด อย่างมากก็แค่บำรุงร่างกาย ไม่ได้รักษาโรคได้จริง ๆ
หมิงดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำถามของเขา เขาพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ข้าป่วยมานาน อันที่จริงควรจะตายไปนานแล้ว โชคดีอยู่รอดมาได้ถึงตอนนี้ ก็เพราะการรักษาของท่าน”
เหวินเฉียนเอามือแตะหน้าอกของเขา “ทั้งหมดเป็นเพราะเทพเจ้า”
หมิงพยักหน้า “ขอบคุณเทพเจ้า”
เหวินเฉียนได้ให้คนรับใช้ศักดิ์สิทธิ์นำชามยามา “ฝ่าบาท นี่คือน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เหล่าทวยเทพมอบให้ หากท่านดื่ม จะทำให้ท่านนอนหลับสบายและไม่ทรมานจากอาการเจ็บป่วย”
หมิงดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์และรู้สึกง่วงอย่างรวดเร็ว
เหล่าคนรับใช้ช่วยพยุงเขาให้นอนราบลง
คนอื่น ๆ ติดตามเหวินเฉียนออกจากห้องนอน
เหวินเฉียนหันกลับมามองเชร์แล้วยิ้มอย่างใจดี “สามปีแล้วที่เราพบกันครั้งสุดท้าย ข้าไม่คิดเลยว่าวิญญาณอสูรในตัวท่านจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ท่านเป็นอัจฉริยะของราชวงศ์แห่งเมืองสุริยะอย่างแท้จริง”
เชร์พยักหน้า “ท่านยกย่องข้าเกินไป ท่านมหาปุโรหิต”
“ข้าได้ยินว่าพระองค์เจอสตรีนางหนึ่ง” สายตาของเหวินเฉียนจ้องมองไปที่หญิงสาวตัวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ เขา เขาตกตะลึงกับรูปร่างหน้าตาของเธอแต่แล้วรอยยิ้มของเขาก็อ่อนโยนยิ่งขึ้น “นี่คือคู่ครองของท่านหรือ นางช่างงดงาม”
เชร์ลูบศีรษะของไอร่า “ใช่ นางมีนามว่าไอร่า นางเป็นคู่ครองของข้า”
เหวินเฉียนหยิบต่างหูที่ทำจากคริสตัลสีน้ำเงินออกมา “ครานี้ข้ารีบร้อนออกมา จึงไม่ได้เตรียมของมีค่ามาด้วย ต่างหูคริสตัลคู่นี้ถือเป็นของขวัญจากข้า ข้าหวังว่าท่านจะชอบมัน”
ไอร่ารับต่างหูด้วยมือทั้งสองข้าง “สวยมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของท่าน”
เธอคิดว่ามันจะเพียงพอแล้ว ทว่าเหวินเฉียนกลับพูดต่อ “สวมมันตอนนี้เลยสิ มันเหมาะกับท่านเป็นอย่างมาก”
ไอร่าตกตะลึง “ข้ายังไม่ได้เจาะหู...”
“เมื่อสตรีเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ผู้อาวุโสมักจะเจาะหูให้” เหวินเฉียนมองดูเธอ “นี่เป็นเรื่องทั่วไป พ่อแม่ของท่านไม่ได้บอกท่านหรือ”
ไอร่าคิดกับตัวเองว่าในศตวรรษที่ 21 ไม่มีกฎเช่นนี้
เธอตอบอย่างคลุมเครือว่า “พ่อแม่ของข้าจากไปเร็วนัก ทำให้ข้าพลาดการเรียนรู้อะไรไปหลาย ๆ เรื่องเจ้าค่ะ”
“ข้าเสียใจด้วย คำพูดของข้าคงทำให้ท่านนึกถึงเรื่องที่น่าเศร้าสินะ”
ไอร่าส่ายหน้า “ไม่หรอกเจ้าค่ะ ทั้งหมดมันเป็นอดีตไปแล้ว”
“ให้ข้าช่วยเจาะหูให้ท่านหรือไม่” เหวินเฉียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าเฝ้าดูเชร์เติบโตมาตั้งแต่เด็ก ถือว่าเป็นผู้อาวุโสของเขา ระหว่าที่เจาะหูให้ท่าน ข้าไม่คิดเอาเปรียบท่านแต่อย่างใด”
ไอร่าไม่คาดหวังว่าเขาจะให้คำแนะนำเช่นนี้ เธอตกตะลึงเล็กน้อยและไม่รู้จะตอบอย่างไร
เชร์พูดขึ้นมาเพื่อช่วยเธอ
“ไอร่า นางกลัวความเจ็บปวด เรื่องการเจาะที่ว่านั่นลืมมันเสียเถอะ จะสวมหรือไม่ ไม่ได้สำคัญแต่อย่างใด”
“แล้วจะสวมต่างหูสวย ๆ เช่นนี้โดยไม่เจาะหูได้อย่างไร ไม่คิดว่ามันน่าเสียดายหรือ”
ไอร่ารีบพูด “ไม่หรอกค่ะ ไม่ แบบนี้ข้าสบายดี”
เหวินเฉียนดูเสียใจ “เอาล่ะ ในเมื่อท่านยืนยันเช่นนั้น ก็เอาตามที่ท่านพูดเถิด”
เขาหยุดชั่วคราวและมองไปที่ต่างหูคริสตัลสีน้ำเงินในมือของไอร่า “น่าเสียดายที่ท่านไม่สามารถสวมต่างหูคู่นี้ได้ หรือข้าควรให้ผู้อื่นแทน”
“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากหรอกเจ้าค่ะ ข้าจะเก็บมันไว้และมอบให้กับลูกสาวของเราเมื่อนางเติบโตขึ้น” ไอร่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม “หากนางรู้ว่านี่คือต่างหูที่ท่านมหาปุโรหิตมอบให้ นางจะรู้สึกเป็นเกียรติมาก”
คำชมของเธอทำให้เหวินเฉียนพอใจอย่างเห็นได้ชัด
เขายิ้ม “ท่านเป็นคนที่งดงาม ข้าแน่ใจว่าลูกสาวของท่านจะงดงามเช่นท่าน”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”
เหวินเฉียนมองไปที่เชร์และถามทันที “จู่ ๆ ท่านก็กลับมาที่เมืองสุริยะ พบเรื่องยุ่งยากลำบากข้างนอกหรือไม่”
เชร์กล่าว “มีปัญหาก็จริง ทว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ข้าจัดการได้ขอรับ”
“ถึงแม้ว่าท่านไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับข้า แต่ข้าก็ปฏิบัติต่อท่านเหมือนลูกชายของข้ามาตั้งแต่ท่านยังเด็ก หากมีปัญหาอะไรต้องบอกข้า ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือท่าน”
เมื่อเผชิญหน้ากับความรักของเหวินเฉียน เชร์ก็ตอบว่า “ข้าจะจำไว้ขอรับ”
“ข้าไปล่ะ คราหน้าแวะไปวิหารบ่อย ๆ ล่ะ”
เชร์พยักหน้า “เราจะไปขอรับ”
เหวินเฉียนจากไปพร้อมกับผู้รับใช้ศักดิ์สิทธิ์
เมื่อพวกเขาไปแล้ว ไอร่าก็หันไปหาเชร์แล้วถามเสียงเบาว่า “เจ้าไม่ไว้ใจมหาปุโรหิตคนนี้ใช่หรือไม่”
เชร์ไม่ตอบ “เจ้ารู้ได้อย่างไร”
“ข้ารู้สึกได้”
แม้ว่าการสื่อสารระหว่างเชร์และเหวินเฉียนจะดูกลมกลืนกันมาก แต่สัมผัสที่หกของไอร่าในฐานะสตรีทำให้เธอสามารถจับได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เหวินเฉียนดูเหมือนกำลังทดสอบเชร์
เชร์ยังคงได้ปกป้องตนเองได้อย่างไร้ที่ติในขณะที่เขาเก็บคำตอบทั้งหมดไว้อย่างคลุมเครือ
หากเชร์เชื่อใจมหาปุโรหิตอย่างแท้จริง เขาจะไม่มีทัศนคติเช่นนี้
