ตอนที่ 141 ข้าชอบเขามาก
ตอนที่ 141 ข้าชอบเขามาก
ในขณะที่พวกเขากำลังเดินทางไป ลั่วก็จากไปเพราะเขามีบางอย่างเกิดขึ้น
เชร์และไอร่าเดินเข้าไปในห้องนอนที่หมิงพักอยู่ ทันทีที่พวกเขาเข้าไป ไอร่ารู้สึกว่าอากาศภายในอบอ้าวมาก
เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เหตุใดประตูและหน้าต่างจึงปิดแน่นขนาดนี้”
ห้องไม่มีการระบายอากาศ ไม่น่าแปลกใจที่ห้องจะอับชื้น
เชร์รีบเรียกคนมาเปิดหน้าต่างเพื่อรับอากาศ แต่คนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เขาพูดว่า “ราชาท่านป่วย เขาเปิดหน้าต่างให้ลมเข้าไม่ได้ ท่านมหาปุโรหิตสั่งไว้เจ้าค่ะ”
เชร์ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้สึกว่าสิ่งที่มหาปุโรหิตกล่าวนั้นถูกต้อง
เสียงแก่ดังมาจากในห้อง
“เชร์ เจ้ากลับมาแล้วหรือ”
เชร์รีบเข้าไปและเห็นพ่อของเขานอนอยู่บนเตียง
พ่อของเชร์ชื่อหมิง
เขาแก่แล้ว ใคร ๆ ก็มองเห็นความงดงามของวัยหนุ่มอย่างคลุมเครือบนใบหน้าที่มีรอยย่นของเขา
ดวงตาสีฟ้าของเขาเหมือนกับเชร์ทุกประการ พวกมันอ่อนโยนและเป็นมิตรราวกับทะเล
เมื่อไอร่าพบเขา ก็เหมือนกับเธอเห็นเชร์จะเป็นอย่างไรในอีกร้อยปีต่อไป ความตึงเครียดในหัวใจของเธอหายไปในทันที
หมิงมีสุขภาพไม่ดี เขานอนบนเตียงและห่มผ้าหนังสัตว์หนา เสียงของเขาอ่อนโยนและต่ำ “เจ้าอยู่ห่างไกลจากเมืองสุริยะถึงสามปี ไม่กลับมาเสียที ข้าคิดว่าจะไม่ได้พบเจ้าอีกแล้วเสีย”
เชร์แสดงความเคารพ “ข้ามีบางสิ่งที่ทำให้ล่าช้า จึงกลับมาช้าไปขอรับ”
“กลับมาก็ดีแล้ว ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไร ที่นี่จะเป็นบ้านของเจ้าเสมอ” หมิงไอเบา ๆ “เจ้าพบปัญหาหรืออย่างไร ถึงได้กลับมาในครั้งนี้”
เชร์กล่าว “นอกจากกลับมาเยี่ยมท่านพ่อในครั้งแล้ว ข้ามีบางอย่างที่ต้องการความช่วยเหลือจากท่าน”
“พูดมา”
เชร์เล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับวิหารเดือนดับ
“วิหารเดือนดับไม่สงบในช่วงสองปีที่ผ่านและเล่นกลอุบาย เมืองหลักคงทนไม่ไหวอีกต่อไป ข้าไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง แต่ในเมื่อวิหารเดือนดับรังแกเจ้า ข้าจะไม่ทนและอยู่เฉยอย่างแน่นอน”
หมิงไออีกครั้ง
เชร์รีบหาคนไปเอาน้ำอุ่นมาให้เขาดื่ม
หลังจากดื่มน้ำ หมิงก็หอบหายใจเบา ๆ และพูดต่อ “ข้าจะให้ซงซูพาคนไปที่เมืองเดือนดับเพื่อสอนบทเรียนให้กับพวกเขาภายหลัง เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่มีเวลาไปสร้างปัญหาให้กับเผ่าหมาป่า”
“ขอบคุณท่านพ่อที่ช่วยเหลือขอรับ”
หมิงจับมือลูกชายแน่นและสั่งสอนอย่างเคร่งขรึมว่า “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าเมื่อใดหรือที่ไหนเราควรสามัคคีและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ในอนาคตหากข้าไม่อยู่ เจ้าและลั่วเหลือกันเพียงสองพี่น้อง เข้าต้องรักกัน อย่าได้โกรธแค้นต่อกัน”
เชร์พยักหน้า “ข้าจะจำคำของท่านพ่อไว้”
“เจ้าเป็นเด็กดีมาคลอด ข้าไว้ใจเจ้า” หมิงหยุดชั่วคราวและถามทันที “ข้าได้ยินว่าเจ้าพบคู่ครองแล้ว”
เชร์โบกมือให้ไอร่าซึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้าประตู “มานี่สิ”
ไอร่าเดินอย่างระมัดระวังและยิ้มหวานให้หมิง “สวัสดีค่ะ ข้ามีนามว่าไอร่า เป็นคู่ครองของเชร์เจ้าค่ะ”
หมิงมองดูใบหน้าของเธอแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรมากยิ่งขึ้น “เด็กคนนี้หน้าตาดีทีเดียว นางเหมาะสมกับเจ้า หากแม่ของเจ้าบนสวรรค์ได้มาเห็น นางคงจะโล่งใจ”
จากนั้นเขาก็ไออีกครั้ง
เชร์นำน้ำอุ่นมาให้เขาและช่วยให้เขาดื่มน้ำ
หลังจากดื่มน้ำหมิงก็รู้สึกว่าคอของเขาดีขึ้น เขาพูดกับไอร่าเบา ๆ “เชร์ติดตามข้ามา เขาเป็นคนเก็บตัวและทำตัวน่าเบื่อ เขาอาจจะไม่ถูกใจสตรี แต่เขาเป็นคนมีน้ำใจและรู้วิธีดูแลผู้คน หากเขาทำอะไรผิดกับเจ้าในอนาคต ช่วยยกโทษให้เขาด้วย”
ไอร่าเหลือบมองเชร์และยิ้ม เธอไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
เธอพูดกับหมิงว่า “เชร์เป็นคนดีเจ้าค่ะ ข้าชอบเขามาก”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ หมิงก็โล่งใจ ในเวลาเดียวกัน เขาก็พอใจกับลูกสะใภ้ตัวน้อยของเขามากยิ่งขึ้น
“ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถให้กำเนิดลูกสักสองสามคนให้กับเขาในอนาคต น่าเสียดายที่สุขภาพของข้าแย่นัก ข้าคงอยู่ได้อีกไม่นาน ข้าอาจไม่ทันได้เห็นหน้าพวกเขา..”
หมิงถอนหายใจยาว เขาเต็มไปด้วยความเสียใจ
ไอร่าปลอบใจเขาอย่างรวดเร็ว “ไม่หรอกเจ้าค่ะ ท่านจะมีชีวิตอยู่จนแก่อย่างแน่นอน”
ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าอสูรมีอายุยืนยาว เสือที่อยู่ตรงหน้าเธอต้องมีอายุมากกว่าร้อยปี เธอหยุดและเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว
“ท่านจะมีอายุยืนยาวอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ เมื่อลูกของเราคลอดแล้ว เราอยากให้ท่านเป็นผู้ตั้งชื่อให้พวกเขา”
หมิงหัวเราะ “เจ้าช่างแตกต่างจากสตรีนางอื่นที่ข้าเคยเจอยิ่งนัก ไม่แปลกใจเลยที่เชร์ชอบเจ้า ข้ารู้จักร่างกายตนเองดี เจ้าไม่จำเป็นต้องปลอบใจข้า ในวัยของข้า มีอะไรอีกบ้างที่ข้ายังไม่เคยเห็น ก็แค่ความตาย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
จากนั้นเขาก็ไออีกครั้ง
ในที่สุดเขาก็กระอักเลือด
เมื่อผู้ดูแลประตูเห็นฉากนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เขารีบตะโกนใส่ทหารยามที่อยู่นอกประตู “รีบไปตามมหาปุโรหิตมาเถิด ราชาของเราไอเป็นเลือกอีกแล้ว”
เหล่าทหารยามรีบวิ่งไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ทันที
“แค่ก แค่ก แค่ก”
หมิงไออย่างบ้าคลั่ง เขากำลังจะตาย
เชร์วางแขนโอบไหล่และช่วยให้เขาหายใจเบา ๆ “ท่านพ่อ อดทนไว้ มหาปุโรหิตกำลังมาแล้ว”
ไอร่ารีบถาม “มีน้ำอุ่นอีกหรือไม่”
เชร์เหลือบมองผู้ดูแล ซึ่งเข้าใจทันทีและหยิบน้ำอุ่นมาให้หนึ่งแก้ว
ไอร่าหยิบหญ้าหอยแห้งมาแช่ในน้ำ และค่อย ๆ ป้อนให้หมิง
คนรับใช้เห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านให้ราชาของเรากินอะไร ราชาของเราสุขภาพไม่ดีนัก หากท่านกินอะไรที่ไม่เหมาะสม อาการของท่านจะแย่ลงได้ง่าย ท่านไม่ควรกระทำการใด กระทั่งมหาปุโรหิตจะมา--”
เชร์ขัดจังหวะเขา เสียงของเขาเย็นชา “หุบปากและเฝ้าประตูไว้ หากมหาปุโรหิตมาแล้ว รีบเข้ามาแจ้ง”
นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าเห็นเชร์ดุร้ายขนาดนี้ เธอรู้สึกประหลาดใจ
เขามักจะดูอ่อนโยนและเป็นกันเอง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาก็สงบและมีน้ำใจ ตอนนี้เขาดูเหมือนเป็นคนละคน
อย่างไรก็ตาม การช่วยเหลือหมิงมีความสำคัญมากกว่าอะไรทั้งนั้น ไอร่าเพียงส่ายหน้าครู่หนึ่งก่อนจะถอนความคิดและไม่คิดอะไรต่อ
ผู้ดูแลรู้สึกหวาดกลัวกับออร่าของเชร์ ใบหน้าของเขาซีดลง และเขาก็ก้มศีรษะลงทันที เขาถอยออกจากห้องนอนด้วยความกลัว
หลังจากดื่มน้ำอุ่นที่ในหญ้าหอยแล้ว หมิงก็รู้สึกว่าลำคอของเขาดีขึ้นมาก อาการไอบรรเทาลงเช่นกัน
หมิงยกเปลืองตาหนักขึ้นและมองดูหญิงสาวตัวเล็กหน้าตาสะสวยที่อยู่ตรงหน้าเขา แล้วถามช้า ๆ “เจ้ารู้จักยาด้วยหรือ”
เชร์ คอนริ และธยาน์เตือนไอร่าอย่าบอกใครเกี่ยวกับทักษะและความรู้ทางการแพทย์ของเธอ แต่หมิงเป็นพ่อของเชร์ เขาไม่ควรถูกมองว่าเป็นคนนอก
ไอร่าไม่สามารถตัดสินใจได้ และมองไปที่เชร์เพื่อขอคำแนะนำโดยไม่รู้ตัว
เชร์ตอบคำถามของพ่อของเขาแทนไอร่า
“ไอร่า นางฉลาดมาก ตอนแรกนางไม่รู้อะไรมากมาย จากนั้น หมอพ่อมดในเผ่าเสียชีวิตและหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น นางจึงเรียนรู้เกี่ยวกับการรักษาได้เล็กน้อยขอรับ”
เขาพูดอย่างไม่เป็นทางการ แต่ความจริงก็ไม่ง่ายอย่างที่เขาพูดอย่างแน่นอน
