บทที่133 คาคุสึ ฟรี

แคว้นคุมะ

แคว้นคุมะหรือแคว้นหมี ตั้งอยยู่บนทิศตะวันตกเฉียงเหนือของโลกนินจา มันตั้งอยู่ระหว่างรอยแยกของแคว้นใหญ่ อย่างไรก็ตาม ชีวิตของประชาชน พลเรือนในแคว้นคุมะนั้นดีกว่าแคว้นอาเมะมาก

เนื่องจากสงครามส่วนใหญ่ในโลกจะเกิดขึ้นที่แคว้นอาเมะหรือไม่ก็แคว้นโทริ ซึ่งแคว้นคุมะนั้นมีความขัดแย้งกันเพียงเล็ก ๆน้อย ๆเท่านั้น

ในเมืองเล็ก ๆแห่งหนึ่งในแคว้นคุมะ

โรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ซึ่งมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะคึกคักได้มีเหล่านินจาเร่ร่อนหรือพวกนินจาล่าค่าหัวไปใช้บริการกันบ่อย ๆ

จริง ๆแล้วโรงเตี๊ยมแห่งนี้นั้นไม่ใช่โรงเตี๊ยมธรรมดา มันมีเอกลักษณ์พิเศษอย่างหนึ่ง นั่นก็คือที่แห่งนี้คือสถานที่แลกเปลี่ยนทองคำ

มันเริ่มครั้งแรกเมื่อยี่สิบปีก่อนแล้วทำต่อกันมาจนกลายเป็นสถานที่ที่เหล่านินจาล่าค่าหัวรู้จักกันเป็นอย่างดี

“เฮ้ นายได้ยินหรือเปล่า ไอ้คาคุสึนั่นก่อเรื่องใหญ่อีกแล้ว” นินจาเร่ร่อนคนหนึ่งกล่าวกับเพื่อนของเขา

พอสิ้นเสียง นินจาในโรงเตี๊ยมทุกคนก็นิ่งงันแล้วมองไปยังโต๊ะของผู้พูดนั้น

“ได้ยินมาว่าคาคุสึมันไปลอบสังหารนินจาหมู่บ้านโฮชิงาคุเระน่ะ แถมฉันยังเคยได้ยินว่าคาคุสึเคยต่อสู้กับโฮคาเงะรุ่นที่ 1 ด้วย แถมยังสามารถหนีมาได้อย่างงง่ายดายอีกต่างหาก”

“จะเป็นไปได้ยังไง?”

“นี่ล้อเล่นหรือเปล่าฟะ!!”

คนในโรงเตี๊ยมต่างตกใจกับข่าวลือนี้

โฮคาเงะรุ่นที่ 1 ถือว่าเป็นตำนานในโลกนินจา เขาได้รับชื่อว่าเทพเจ้าแห่งโลกนินจาจากทุกผู้คน แม้พวกเขาจะรู้ว่าคาคุสึเก่ง แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าคาคุสึจะสู้กับโฮคาเงะรุ่นที่ 1 ได้

ขณะเดียวกันนั้นก็ได้มีชายสวมหน้ากากคนหนึ่งเดินเข้าโรงเตี๊ยมมา การปรากฎตัวของชายคนนี้ทำให้ทุกคนในโรงเตี๊ยมเงียบเสียงลงฉันพลัน

“หมอนั่น... นักล่าค่าหัวที่เก่งที่สุด คาคุสึ!”

เหล่านินจาทุกคนต่างมองไปยังคาคุสึด้วยสีหน้าหวาดกลัว

คาคุสึค่อย ๆเดินหายเข้าไปยังประตูบานหนึ่งที่ดูไม่เด่น พอหายไป ทุกคนก็กลับมาหายใจโล่งกันอีกครั้ง

ภายในห้องแลกเงินรางวัล

คาคุสึยื่นของในมือให้กับผู้ดูแลโรงเตี๊ยมซึ่งแลกของในมือกับทองคำ ดูเหมือนทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ราวกับว่าเขาทำแบบนี้มาแล้วหลายครั้งจนชิน

“นี่เป็นหัวของโจนินจากซึนะจริง ๆ ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้” ผู้ดูแลโรงเตี๊ยมกล่าวพลางมองหัวในมือของคาคุสึ

หลังจากยืนยันความสำเร็จแล้ว เขาก็หยิบห่อผ้าตรงมุมห้องแล้วโยนไปให้คาคุสึ

พอได้รับของแล้ว คาคุสึก็เดินออกจากห้องไปทันที

“เฮ้ จะไม่เปิดูหน่อยเหรอ?”

คาคุสึชะงักแล้วตอบกลับมาเสียงดุดัน “ไม่ เราทำงานกันมาหลายครั้งแล้ว หากนายโกง ฉันจะแลกหัวของนายเป็นเงินแทน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็สมกับเป็นนายดีนะ” เจ้าของโรงเตี๊ยมหัวเราะลั่น

คาคุสึเมินเฉยต่ออีกฝ่ายแล้วเดินออกจากห้องไปทันที แต่ระหว่างที่เขาเปิดประตูออกไป ผู้ดูแลรงเตี๊ยมก็ทักเขาขึ้นมาเสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนสิ มันยังมีคำขออยู่อีกนะ นายจะลองรับมันไปดูเลยไหมล่ะ?”

“ก็ได้” คาคุสึหันกลับมาตอบตกลง

“นี่เป็นคำขอของภารกิจที่มีค่าหัวมากกว่าหนึ่งร้อยล้านเรียว ดูเหมือนว่าคงมีแค่นายเท่านั้นที่พอจะทำสำเร็จล่ะนะ” ผู้ดูแลโรงเตี๊ยมหัวเราะแล้วส่งใบคำร้องไปให้อีกฝ่าย

คาคุสึได้ยินว่าคำร้องคราวนี้สูงกว่าร้อยล้านเรียว เขาก็ตาเป็นประกาย “นี่คือภารกิจลอบสังหารได้เมียวไม่ใช่เหรอ?”

“อ่า... ฉันหยิบผิดน่ะ ปกติแล้วสำนักงานล่าค่าหัวของเราไม่รับงานยากแบบนี้ เพราะโอกาสทำสำเร็จนั้นน้อยมาก ถึงจะมีคนทำสำเร็จ คนคนนั้นก็คงไม่มาที่โรงเตี๊ยมของเราเพื่อรับเงินค่าหัวหรอก มันจะเป็นจุดเด่นเสียเปล่า ๆ” ผู้ดูแลปฏิเสธแล้วหยิบใบคำร้องในมือคาคุสึกลับ

พอหยิบกลับมาเก็บแล้ว เขาก็หยิบใบคำร้องใหม่ขึ้นมา

“นี่เป็นใบคำร้องใหม่ ลองดูรายละเอียดก่อนสิ”

คาคุสึก้มมองดูใบคำร้องในมือของเขาแล้วเบิกตากว้าง “เทพสายฟ้า... ชิบะ ริวอุน?”

“ถูกต้อง เราได้รับข่าวมาว่าชิบะ ริวอุนอยู่ในแคว้นอาเมะ ตราบใดที่นายยอมรับภารกิจนี้ เราก็จะแจ้งที่อยู่และรายละเอียดข้อมูลของชิบะ ริวอุนให้นายได้รู้” ผู้ดูแลกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่พูด เขาก็ดึงกระดาษซึ่งบันทึกรายละเอียดของริวอุนออกมา

“นี่เป็นคำร้องที่ค่าหัวมหาศาลเลยนะ ตั้งหนึ่งร้อยสามสิบล้านเรียว ค่าหัวนี้มันมากพอ ๆกับไดเมียวไม่ก็คาเงะของแต่ละหมู่บ้านเลยนะ” ผู้ดูแลยังคงเชิญชวนคาคุสึอยู่

“ตราบใดที่นายทำสำเร็จ มันก็เท่ากับว่าทำภารกิจอื่นเป็นสิบงานเลย จริงไหม?”

คาคุสึพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็มองหน้าผู้ดูแล “ฉันรับงานนี้แล้วกัน”

คาคุสึตอบตกลงรับงานทันที ถึงริวอุนจะเก่งมาก แต่เขาก็เป็นถึงสัตว์ประหลาดที่อยู่มานานตั้งแต่รุ่นของโฮคาเงะรุ่นที่ 1

เขาเคยเห็นคนเก่งมามากมาย ตราบใดอีกฝ่ายไม่มีคาเงะคอยช่วยเหลือ เขาก็มั่นใจว่ามีความสามารถมากพอจะฆ่าอีกฝ่ายได้

ทุกอย่างเรียบร้อยดี คาคุสึรับภารกิจจากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับรายยละเอียดของริวอุนในมือ

พอออกไปแล้วผู้ดูแลโรงเตี๊ยมก็มีรอยยิ้มแปลก ๆบนใบหน้า จากนั้นร่างของเขาก็ละลายกลายเป็นเซ็ตสึขาว

เซ็ตสึขาวหัวเราะเบา ๆแล้วดำลงพื้นไปเพื่อกลับไปรายงานให้อุจิฮะ มาดาระได้ฟัง

************************