บทที่ 41 แค่หนึ่งล้านหยวนเอง
บทที่ 41 แค่หนึ่งล้านหยวนเอง
ซูเยว่เซียน “...”
ซ่งเหยียนก็รู้สึกหน้าแดง
ผู้นำของเป่ยเฉิน!
เรือที่ยังไม่ได้ลงน้ำ ถูกฉู่เฉินพูดเหมือนกับว่าเป็นเรือบรรทุกเครื่องบิน
ช่างหน้าไม่อาย!
ซูเยว่เซียนรู้สึกโกรธ จ้องไปที่ฉู่เฉิน “ถูกเซี่ยเป่ยสนใจ แกยังภูมิใจอีกเหรอ? นี่คือความอัปยศของตระกูลซ่ง เป็นตัวตลกของคนทั้งเมือง”
ฉู่เฉินดื่มชาหนึ่งอึก “ให้ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วไปเอาใจทายาทคนโตของตระกูลเย่ มันน่าภูมิใจมากนักเหรอ?”
“แก...” ซูเยว่เซียนไม่คิดเลยว่าฉู่เฉินจะเถียงกลับ จ้องไปที่ฉู่เฉินด้วยความโกรธ “แกมีสิทธิ์อะไรเป็นสามีของเหยียนเหยียน? ฉันบอกแกเลยนะ ในงานเลี้ยงวันเกิดของเหยียนเหยียน แกยังทำให้ซ่งชิ่งเผิงขายหน้า ตอนนี้ครอบครัวของพวกเขาเอาใจตระกูลหวงได้ แกต้องแย่แน่ๆ”
“ตระกูลหวง อาจจะไม่ได้สนใจพวกเขาก็ได้” ฉู่เฉินหลุดปากพูดออกมา
“ไม่สนใจ?” ซูเยว่เซียนแค่นเสียง “เมื่อคืน ผู้อาวุโสห้าตระกูลหวงเลี้ยงข้าวพวกเขาที่หวงถิง”
ซ่งเหยียนขมวดคิ้ว
เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากชั้นล่าง
ซ่งชิวเดินขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ตื่นเต้น หัวเราะเสียงดัง “ผมเห็นอาสองกับครอบครัวกลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่ดี แถมบนหน้าของซ่งชิ่งหลงยังมีแผล เห็นได้ชัดว่าถูกซ้อม”
“อะไรนะ?” ซูเยว่เซียนตกตะลึง
“อาสองกับครอบครัวตั้งใจจะเอาใจตระกูลหวง ทว่า สุดท้ายกลับทำให้ตระกูลหวงไม่พอใจ” ซ่งชิวยิ้มเยาะ
“จริงเหรอ?” ซ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืน
ซ่งชิวกลับตกตะลึง “พี่ ฉู่เฉินไม่ได้บอกพี่เหรอ?”
ซ่งเหยียนมองไปที่ฉู่เฉิน “เธอก็รู้?”
สีหน้าของซูเยว่เซียนเปลี่ยนไปหลายครั้ง ไม่พูดอะไร หันหลังกลับลงไปชั้นล่าง
“คุณแม่เป็นอะไร?” ซ่งชิวสงสัย
หลังจากที่ซ่งชิวจากไป ซ่งเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะกวาดตามองฉู่เฉิน
สัญชาตญาณบอกเธอว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉู่เฉิน
แต่อีกฝ่ายคือตระกูลหวง แถมยังเป็นที่โรงแรมหวงถิง ต่อให้ฉู่เฉินจะมีความสามารถแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้
ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้ฉู่เฉินคนนี้ เก่งแค่เย็บปักถักร้อยเท่านั้น!
“นายออกไปตอนไหน?” ซ่งเหยียนถาม
“ฉันบอกแล้วไงว่า จะวาดวงกลมสาปแช่งพวกเขา ห้องมันเล็ก แสดงความสามารถได้ไม่เต็มที่” ฉู่เฉินยิ้ม สีหน้าดีใจ “ตอนนี้ดูเหมือนว่า ได้ผลจริงๆ”
ซ่งเหยียนมองบน “พูดภาษาคน”
ฉู่เฉินพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง “ฉันพับยันต์เป็นคนตัวเล็กๆ ใช้วิชาคนตัวเล็กควบคุมซ่งชิ่งหลง...เฮ้ ภรรยาจ๋า ทำไมคุณถึงได้กลับเข้าห้องอีกแล้ว”
ปัง!
ประตูห้องของซ่งเหยียนปิดลง
“พูดจาเหลวไหล” ภายในห้อง ซ่งเหยียนนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองตัวเองในกระจก ซ่งเหยียนเริ่มเหม่อ “ฉู่เฉิน จริงๆ แล้วนายเป็นคนแบบไหนกันแน่?”
แค่สองสามวันมานี้ ฉู่เฉินก็เปลี่ยนภาพลักษณ์คนปัญญาอ่อนที่อยู่ในใจของซ่งเหยียนตลอดห้าปี
แม้ว่าฉู่เฉินจะพูดอะไรไม่น่าเชื่อถือ แต่ซ่งเหยียนคิดดูดีๆ แล้ว ตั้งแต่งานเลี้ยงวันเกิดของเธอ เรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น แม้ว่าจะดูแย่ แต่สุดท้ายแล้ว คนที่ได้รับประโยชน์ก็คือเธอ
เธอไม่ได้ถูกคนอื่นรังแกเลย
แถมเธอยังได้รับผิดชอบบริษัทยาเป่ยเฉินทั้งหมดอีก
ทุกอย่างนี้ ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไปเพราะฉู่เฉิน
…..
พระอาทิตย์ขึ้น
ฉู่เฉินกับซ่งเหยียนเดินออกจากบ้านพร้อมกัน
เสียงกลองดังมาจากที่ไกลๆ บนเสาไม้ สิงโตกำลังเต้นรำ
“ทักษะของเสี่ยวชิวไม่เลว เขาเรียนมาจากใคร?” ฉู่เฉินถามด้วยความสงสัย
“เขาชอบศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ไปขอเป็นศิษย์ที่โรงฝึกฉวินอิง ได้ยินว่ามีความสามารถในการเรียนรู้ค่อนข้างดี แต่คุณพ่อไม่ชอบ” ซ่งเหยียนกล่าว
ฉู่เฉินพยักหน้า
ซ่งชิวเป็นลูกชายคนเดียวของซ่งเสียหยาง ซ่งเสียหยางอยากให้เขารับช่วงต่อธุรกิจ ไม่ใช่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
“ช่วงเวลานี้ ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เสี่ยวชิวสามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่บ้านอย่างเปิดเผยได้” ซ่งเหยียนกล่าว “คุณพ่อให้ความสำคัญกับการแข่งขันเชิดสิงโตเด็ดไฉ่ชิงในงานฉลองของเมืองจินถานมาก จริงสิ นายคิดว่าพู่กันจีนแผ่นนั้นที่คุณชายเซี่ยมอบให้ มีโอกาสถูกเลือกเป็น ‘คำอวยพร’ ไหม? คุณปู่คาดหวังมากเลยนะ”
“ถึงตอนนั้น ถ้าเสี่ยวชิวคว้ามันมา เราก็รู้แล้ว” ฉู่เฉินหัวเราะออกมา
ซ่งเหยียนถอนหายใจ “คู่แข่งเยอะมาก เบื้องหลังของโรงฝึกหลายค่ายมีตระกูลต่างๆ คอยสนับสนุน การแข่งขันเชิดสิงโตเด็ดไฉ่ชิงครั้งนี้ แม้แต่เจ้าของโรงฝึกหลายค่าย ก็ยังลงแข่งด้วยตัวเอง”
“ภรรยาจ๋า ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” ทันใดนั้นฉู่เฉินก็นึกอะไรบางอย่างออก ถามซ่งเหยียนอย่างจริงจัง “คุณมีเงินเก็บเท่าไหร่?”
เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งเหยียนก็ตกตะลึง จากนั้นก็มองไปที่ฉู่เฉินด้วยความระแวดระวัง “นายถามทำไม?”
“ตอนนี้มีโอกาสที่เงินเก็บของคุณจะเพิ่มขึ้นยี่สิบเท่า” ฉู่เฉินกล่าว “โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ”
ซ่งเหยียนมองไปที่ฉู่เฉินด้วยความงุนงง
“ผมได้ยินมาว่า คุณชายหวงเปิดรับแทงพนัน ให้คนอื่นๆ เดิมพันว่าใครจะชนะในการแข่งขันเชิดสิงโตเด็ดไฉ่ชิงที่เมืองจินถาน” ฉู่เฉินยิ้ม เมื่อคืนตอนดึก เซี่ยเป่ยโทรหาเขา บอกข่าวนี้ให้เขาฟัง “อัตราต่อรองของตระกูลซ่งคือ…. หนึ่งต่อยี่สิบ”
มุมปากของซ่งเหยียนกระตุกเล็กน้อย
การพนันแบบนี้ เธอไม่สนใจ
ยิ่งไปกว่านั้น เธอเพิ่งจะพูดว่าการแข่งขันเชิดสิงโตเด็ดไฉ่ชิงมันยากแค่ไหน
ซ่งเหยียนขับรถออกไป มุ่งหน้าไปที่ตึกจินทาน
ระหว่างทาง โทรศัพท์ของฉู่เฉินดังขึ้น
“ฉู่เฉิน ฉันเพิ่งไปเดิมพันมา” เสียงของเซี่ยเป่ยดังขึ้น “ฉันแทงว่าตระกูลหวงจะชนะ ฮ่าฮ่าฮ่า! นายนี่เป็นคนปัญญาอ่อนจริงๆ สนใจตระกูลซ่ง นายเป็นลูกเขยของตระกูลซ่ง ฉันพอจะเข้าใจ แต่นายต้องวิเคราะห์ตามสถานการณ์จริง ฉันแอบบอกความลับให้นายรู้ การแข่ง+ขันเชิดสิงโตเด็ดไฉ่ชิงครั้งนี้ ตัวแทนของตระกูลหวงคือปรมาจารย์หวงซาหยง! ปีที่แล้วปรมาจารย์หวงซาหยงคว้าแชมป์ในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับประเทศ แถมปรมาจารย์หวงซาหยงยังฝึกเชิดสิงโตมาตั้งแต่เด็ก เขาคือหนึ่งในราชสีห์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองฉาน ครั้งนี้ ตระกูลหวงชนะแน่ๆ”
ฉู่เฉินมองไปที่ซ่งเหยียนที่กำลังขับรถ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “พี่เป่ย สิ่งที่พี่พูดเมื่อคืน เป็นความจริงเหรอ?”
“แน่นอน ถึงแม้ว่าอัตราต่อรองจะน้อยไปหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องที่แน่นอน แทงตระกูลหวงเถอะ” เซี่ยเป่ยกล่าว “ไม่งั้น… ให้ฉันแทงให้นาย”
“ไม่ ฉันยังคงแทงตระกูลซ่ง” ฉู่เฉินเอ่ยปาก
“อะไรวะ!” ปลายสาย เสียงของเซี่ยเป่ยร้องอุทานออกมา “เสี่ยวเฉิน นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
“เงินแค่นี้ เพื่อซื้อความสุข” ฉู่เฉินกล่าว “อยากรวยก็ต้องเสี่ยง ถ้าเกิดน้องเมียของฉันระเบิดพลังออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ล่ะ?”
เซี่ยเป่ย “...”
หลังจากที่ฉู่เฉินวางสาย ซ่งเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะถาม “นายยืมเงินเซี่ยเป่ยเหรอ?”
“พี่เป่ยกระตือรือร้น อยากให้ผมไปเดิมพันกับเขา ผมก็เลยเล่นด้วย” ฉู่เฉินไม่ใส่ใจ
ซ่งเหยียนพยักหน้า เงียบไปครู่หนึ่ง “จริงๆ แล้ว นายไม่ต้องยืมก็ได้ ในบัตรที่ฉันให้นายมีเงินอยู่”
ฉู่เฉินตบหัวตัวเอง “ภรรยาไม่พูด ผมก็เกือบลืมไปแล้ว”
ซ่งเหยียนถาม “นายแทงเท่าไหร่ เดิมพันว่าตระกูลซ่งจะชนะ? นายเอาเงินในบัตรที่ฉันให้ไป คืนเซี่ยเป่ยก่อนเถอะ”
“ก็แค่หนึ่งล้านหยวน”
ซ่งเหยียนเหยียบเบรกทันที จอดรถหน้าไฟแดง หันไปมองฉู่เฉิน เหมือนกับกำลังมองคนบ้า
ฉู่เฉินคาดหวัง “เอ่อ… ภรรยาจ๋า ในบัตรที่คุณให้ผม มีเงินอยู่เท่าไหร่?”
ซ่งเหยียน “...”
