ตอนที่ 140

ตอนที่ 140

คังไป่หลี่หายใจเข้าลึก ๆ หลับตาเล็กน้อย และพลังจิตวิญญาณรอบตัวนางก็เริ่มม้วนตัว

ดอกบัวบานช้าๆใต้ร่างของนาง และทั้งร่างของนางก็ลอยอยู่ในอากาศ

ดอกบัวดูเหมือนจะบานไปตามทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อกลีบดอกบัวบานทีละน้อย เสียงของการเหยียบลงบนดอกไม้ก็ดังขึ้น และหูของทุกคนก็เงียบลงในทันที

ไม่ว่ารอบข้างจะเสียงดังแค่ไหนน ทุกคนก็จะเหมือนกับหูหนวกและไม่ได้ยินอะไรเลยในตอนนี้

 เมื่อมองไปยังดอกบัวที่บานทีละน้อย จิตใจของทุกคนก็ดูเหมือนจะถูกดึงดูดไปที่มัน

เมื่อดอกบัวบานจบ พลังจิตวิญญาณระหว่างสวรรค์และโลกก็ยิ่งใหญ่ขึ้นในทันที และสีของดอกบัวก็กลายเป็นสีน้ำเงินทีละน้อย

คังไป่หลี่เหยียบบนดอกบัวสีเขียว ดวงตาของนางลึกและไร้ขอบเขต และแรงกดดันรอบตัวนางก็ราวกับมีมังกรยาวคำรามออกมา

 อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ยังไม่จบ เมื่อดอกบัวสีเขียวบาน ดอกบัวอีกดอกก็เริ่มรวมตัวกันต่อหน้านาง

ดอกบัวควบแน่นอย่างรวดเร็วและกลายเป็นดอกบัวสีดำในพริบตา

หลังจากดอกบัวกลายเป็นสีดำ ดอกบัวก็รวมตัวกันและบานสะพรั่งกลางอากาศมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มีด้วยกันทั้งหมด 8 แปดดอก

 เป็นสี ฟ้า ดำ ขาว น้ำเงิน แดง เหลือง ม่วง ส้ม

　　เมื่อดอกบัวทั้งแปดดอกรวมตัวกัน คังไป่หลี่ก็เดินบนเส้นทางที่ปูด้วยดอกบัวทีละก้าว และกลิ่นอายของนางก็แข็งแกร่งขึ้นในแต่ละก้าวที่เดิน

“ดอกบัวนี้ดูคุ้นเคยนัก” ศิษย์ด้านล่างพูดด้วยความสงสัย

“มันคือบัวเขียวหมื่นชาติ สิ่งมหัศจรรย์อันดับที่ 11 ของโลก” ศิษย์คนหนึ่งตกใจและตะโกนอย่างรวดเร็ว

“นี่ไม่ใช่บัวเขียวหมื่นชาติของจริง บัวเขียวหมื่นชาติดอกหนึ่งยังคงอยู่ในสระล้างดาบของนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ของเรา  สำหรับดอกบัวที่เหลือ พวกมันได้หายไปนานแล้วพร้อมกับการเสด็จขึ้นสู่สวรรค์ของจักรพรรดินีหงเทียน” ศิษย์ที่คุ้นเคยบางคนกล่าว เขากระซิบ: "ข้าได้อ่านบันทึกเกี่ยวกับจักรพรรดินีหงเทียนแล้ว ข้าได้ยินมาว่าจักรพรรดินีเข้าใจความลับของบัวเขียวหมื่นชาติ จึงใช้มันสร้างวิชาของตนเองขึ้นมา ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงหรือไม่ "

คังไป่หลี่ยืนอยู่บนท้องฟ้า ดวงตาของนางเย็นชาและไร้อารมณ์ และที่เท้าของนาง ดอกบัวทั้งแปดดอกกำลังเบ่งบานและหมุนอยู่

คลื่นอากาศหนาแน่นไหลเวียนอยู่ในนั้น เมื่อคังไป่หลี่โบกมือของนาง  แสงที่เปล่งออกมาจากดอกบัวทั้งแปดดอกก็ส่องสว่างหลากสีสันแตกต่างกัน

ด้วยการหลอมรวมของแสงสีที่แตกต่างกันแปดสี ดอกบัวทั้งแปดดอกที่เท้าของคังไป่หลี่ก็เริ่มรวมเข้าด้วยกัน

ในกระบวนการหลอมรวม เสียงของแก่นแท้เต๋ายังคงดังต่อไป มันราวกับเสียงน้ำไหลบนสะพานเล็กๆ ซึ่งเงียบสงบอยู่ในใจ และพลังจิตวิญญาณบนท้องฟ้าก็หลอมรวมกันอย่างเข้มข้นเกินกว่าจะกระจายออกไป

เต๋าซุนมองไปที่ฉากนี้ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็นั่งขัดสมาธิและวางดาบสั้นไว้ข้างหน้าเขา

 การกระทำของเต๋าซุน ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในกลุ่มผู้ชมอย่างรวดเร็ว

 “ศิษย์พี่เต๋ากำลังทำอะไรกัน?” บางคนในกลุ่มผู้ชมถามด้วยความสับสน

“ข้าก็ไม่รู้ ไม่ว้าใครก็ไม่เคยเห็นวิชาของศิษย์พี่เต๋าทั้งนั้นอ่ะ” ศิษย์บางคนพูดอย่างสงสัย

เมื่อ เต๋าซุน วางดาบสั้นไว้ตรงหน้า แสงสว่างก็เริ่มส้องจ้ารอบตัวเขา

แสงนี้ปกคลุมดาบ และทลายโลกาก็เริ่มสั่นทีละน้อย

คังไป่หลี่เดินขึ้นไปในอากาศ และในที่สุดดอกบัวที่อยู่ใต้เท้าของนางก็ควบแน่น และดอกบัวแปดสีดั้งเดิมก็กลายเป็นปั่นป่วนวุ่นวาย

คังไป่หลี่ โบกมือขวา และจิตวิญญานอันไม่มีที่สิ้นสุดก็ปรากฏบนดอกบัว จิตวิญญานนั้นลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า และจากนั้นก็กลายเป็นเงาดอกบัวกระแทกไปที่ เต๋าซุน

ในเวลานี้ เต๋าซุนก็ยืนขึ้นอย่างช้าๆ  ทลายโลกาในมือของเขาสั่นเล็กน้อย และรัศมีสีเทาเข้มก็ปกคลุมไปทั่วดาบ

เมื่อพลังจิตวิญญาณสีเทานี้ระเบิดไปในอากาศ เสียงของเต๋าอันยิ่งใหญ่ที่ดังจากดอกบัวหมื่นชาติก็เริ่มสั่นสะเทือน

คังไป่หลี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้สึกได้ถึงความกลัวของดอกบัวหมื่นชาติ

“จุดสูงสุดของเต๋า” คนอื่นอาจไม่เข้าใจ แต่ผู้นำนิกายของนิกายหลักที่นั่งดูอยู่นั้นต่างก็ตระหนักได้ถึงเรื่องนี้

“พี่เสี่ยวโม่ หลานซุนไปถึงจุดสูงสุดของเต๋าได้ตั้งแต่อายุเพียงเท่านี้ อนาคตของเขาย่อมไร้ขีดจำกัดแน่นอน” หลัวชางเหอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 ผู้นำนิกายอื่น ๆ โดยรอบก็เริ่มพูดด้วยเสียงต่ำ

เต๋าเสี่ยวโม่จ้องมองไปที่ออร่าสีเทาซึ่งปกคลุมไปทั่วดาบของเต๋าซุน

เมื่อดอกบัวหมื่นชาติปะทะเข้ากับดาบ  กลีบบัวก็ปกคลุมท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ และบังเกิดเป็นเสียงแห่งเต๋าไม่มีสิ้นสุด

เต๋าซุน หัวเราะเบา ๆ และพึมพำด้วยเสียงต่ำ: "กระบวนท่าโจมตีที่เก้า เส้นแบ่งท้องนภาและผืนดิน"

เขาโบกดาบในมืออย่างแรงและรัศมีสีเทาที่ปกคลุมใบมีดก็ระเบิดออกไป  พื้นที่ก็ราวกับพังทลายลงชั่วนิรันดร์

　　เมื่อทั้งสองปะทะกัน การระเบิดที่เหนือจินตนาการกลับไม่ได้ปรากฏแต่อย่างใด ทุกคนเพียงรู้สึกว่าโลกตรงหน้าพวกเขาหายไปเท่านั้น

ในหมอกอันกว้างใหญ่ ดาบพลังก็แยกความว่างเปล่าออก โลกถูกแหวก และตอนนี้ดวงตาของผู้คนก็พบเพียงแต่ความสว่าง

 ในโลกนี้ ดูเหมือนว่าจะเหลือเพียงแสงดาบนี้เท่านั้น

 ทุกสิ่งหลอมรวมกัน ณ จุดเดียว และท้องฟ้ากับผืนโลกก็รวมกันกลายเป็นเส้นเดียว

ดอกบัวหมื่นชาติถูกสับเป็นชิ้น ๆโดยตรง จากนั้นดาบที่เฉียบคมยิ่งก็พุ่งต่อไปหมายจะสังหารคังไป่หลี่

“เพียงพอแล้ว หลี่เอ๋อแพ้แล้ว” เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น และจากนั้นก็เห็นมือใหญ่ตบลงมาจากอากาศ ฟาดแสงดาบของ เต๋าซุน โดยสิ้นเชิง

ผู้อาวุโสหกลอยมาจากท้องฟ้าและปกป้องคังไป่หลี่ นางมองไปที่ เต๋าซุน และพูดว่า "หลี่เอ๋อยอมแพ้แล้ว การประลองนี้เจ้าชนะ   "

“ผู้อาวุโสหก ดูเหมือนว่าสิ่งที่ท่านทำจะผิดกฏนะ ” เต๋าซุนค่อย ๆเก็บทลายโลกาและพูดด้วยรอยยิ้ม

คังเย่ซานเหลือบมองไปในทิศทางของเต๋าเสี่ยวโม่ และเห็นว่าเต๋าเสี่ยวโม่กำลังปิดตาอยู่ นางไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

“หลี่เอ๋อเป็นทายาทของจักรพรรดินี ต่อให้ไม่นับเรื่องที่อยู่นิกายเดียวกัน ยังไงก็ไม่จำเป็นต้องสู้กันถึงตาย ” คังเย่ซานกล่าว

เต๋าซุน เหลือบมองไปยังทิศทางของเต๋าเสี่ยวโม่  หลังจากที่เห็นว่าเต๋าเสี่ยวโม่ไม่ได้หยุดเขา เขาก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "ถ้าท่านคิดว่าตัวเองสามารถเข้ามาแทรกแซงการประลองได้เพียงเพราะเป็นผู้อาวุโสล่ะก็ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด   ”

เมื่อเห็น เต๋าซุน เดินลงจากเวที ทุกคนก็มองไปที่เต๋าเสี่ยวโม่ ราวกับรอให้เขาพูดอะไรบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เต๋าเสี่ยวโม่ยังคงปิดตาและไม่เคลื่อนไหว

จากนั้นผู้อาวุโสหกก็พา คังไป่หลี่ ลงจากเวที คังไป่หลี่มองลึกไปที่เต๋าซุน นางมีลางสังหรณ์ว่าไพ่ตายของเต๋าซุนนั้นยังไม่ได้ถูกใช้เลยแม้แต่น้อย

　　…………

การแข่งขันระหว่าง เต๋าซุน และ คังไป่หลี่ก็สิ้นสุดลง และทุกคนก็หันความสนใจไปที่การแข่งขันระหว่าง เย่เฉินกับซวนหยวนที่อยู่ใกล้ๆ

หลายคนไม่รู้จักเย่เฉิน พวกเขารู้เพียงว่าชายคนนี้เพิ่งเป็นบุตรแห่งสวรรค์ของนิกายหยินหยางได้ไม่นาน

และชื่อเสียงของซวนหยวนก็ค่อนข้างมากมาย

 อันที่จริงซวนหยวนมีชื่อเสียงมานานแล้ว

ว่ากันว่าในวันที่เขาเกิด แสงจากดวงอาทิตย์ได้พุ่งลงมาจากท้องฟ้าและหลอมรวมเข้ากัยร่างกายของเขา

ต่อมา ผู้คนได้เรียนรู้ว่าวัตถุในแสงอาทิตย์นั้น แท้จริงแล้วคือร่างราชันย์แสง ที่อยู่อันดับ 100 ในรายชื่อร่างนักรบศักดิ์สิทธิ์

แม้ว่าร่างนักรบนี้จะถูกจัดให้อยู่อันดับสุดท้าย แต่ก็มันยังถูกยกย่องว่าเป็นหนึ่งในร้อยร่างนักรบศักดิ์สิทธิ์ ฉะนั้นมีหรือที่จะธรรมดา  ?