ตอนที่ 120

ตอนที่ 120

ไปซะ อย่าให้ข้าเห็นอีกว่าเจ้ารังแกคนแก่และผู้หญิงอ่อนแอ มิฉะนั้น ดาบนี้จะไม่หยุดอยู่เพียงแค่นี้อีกต่อไป ” เย่เฉินกล่าวเบา ๆ

 “เจ้าหนู รอก่อนเถอะ” นายท่านหยินถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วจากไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อมองไปยังร่างที่จากไปของนายท่านหยิน เย่เฉินก็หันกลับมาช่วยชายชราที่นั่งอยู่บนพื้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ท่านผู้เฒ่า ท่านเป็นอะไรหรือไม่?"

“คุณชาย ท่านรีบไปจากที่นี่เร็วเข้า ท่านเป็นคนดียิ่ง แต่พ่อของหยินเชาหยูนั้นเป็นเจ้าเมืองห้าธาตุ เราไม่อาจต่อต้านพวกเขาได้  ท่านอย่าได้สนใจพวกเราเลย เราไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ใคร  ”

 “ใช่แล้วน้องชาย เจ้าควรรีบซะตั้งแต่ที่ยังมีโอกาส ” ผู้คนที่ดูอยู่ก็แนะนำทีละคนเช่นกัน

“ทุกคน ข้าถามได้ไหมว่าระดับพลังยุทธ์ของเจ้าเมืองห้าธาตุนั้นอยู่ระดับใด  ?” เย่เฉินถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“แม้ว่าเมืองห้าธาตุจะเป็นเพียงเมืองเล็กๆ แต่เจ้าเมืองก็มีระดับการบ่มเพาะที่จุดสูงสุดของระดับ 3” ใครบางคนที่อยู่ด้านข้างอธิบาย

“เช่นนั้นก็สบายใจเถอะ เดี๋ยวข้ากลับมา  ” เย่เฉินพูดและเดินตรงไปยังคฤหาสน์ของเจ้าเมือง

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งการฝึกฝน ควบคู่กับการหลอมรวมเข้ากับวิถีหยินหยาง ระดับการบ่มเพาะของเขาก็ได้ไปถึงจุดสูงสุดของระดับ 3 แล้ว

เย่เฉินมั่นใจ เขาไม่กลัวใครที่อยู่ในระดับเดียวกัน

　　…………

เมื่อมองดูแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ถือดาบเดินออกไป หญิงงามในฝูงชนต่างก็มองดูเขาด้วยความสนใจจนอยากจะไล่ตามไป

ณ เวลานี้ ในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองห้าธาตุ หยินซวนอิงกำลังฟังเสียงร้องไห้ของบุตรชายอยู่

เขาขมวดคิ้วและพูดว่า "ข้ารู้ว่าเจ้านั้นชอบพูดเกินความจริง และข้าก็รู้ด้วยว่าเจ้าชอบปั้นน้ำเป็นตัว

 แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าก็เป็นบุตรชายของข้า ดังนั้นข้าจึงไม่อาจปล่อยเรื่องนี้ไปได้   "

หยินซวนอิงยืนขึ้น ออร่าของเขาที่จุดสูงสุดของระดับ 3 ก็หลั่งไหลออกมาราวกับทะเล

เขาสวมเสื้อคลุมสีเขียว และมือทั้งสองข้างที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคลุมก็ดูยาวแปลกประหลาดและมีขาวบริสุทธิ์เล็กน้อย

พื้นผิวฝ่ามือของเขาใสเหมือนกับหยกแข็ง

 เมื่อเขายืนขึ้น เขาดูเหมือนกับนกอินทรีที่กำลังบิน มีหน้าผากและคิ้วสีอ่อน และดวงตาเต็มไปด้วยหมอก

แต่ในตอนนี้เอง เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านนอก ก่อนที่หยินซวนอิงจะได้ก่นด่าออกมา  ร่างหนึ่งก็ปลิวเข้ามาจากด้านนอก

มือของเขาที่เป็นเหมือนกับกรงเล็บนกอินทรี ไร้ผิวหนังและเนื้อ ก็ยื่นไปข้างหน้า

 เมื่อเขาคว้าร่างที่ปลิวเข้ามาด้วยมือไว้ เขาก็โยนร่างนั้นทิ้งไปทันที

 เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองดู และเห็นว่าร่างนั้นคือคนใช้ในคฤหาสน์ของเขา

จากนั้นหยินซวนอิงก็เงยหน้าขึ้นมองประตู เขาเห็นชายชุดขาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

ทุกครั้งที่ชายหนุ่มก้าว ออร่าในร่างกายจะแข็งแกร่งขึ้น และเส้นชีพจรในร่างกายของเขาก็จะเปิดออก

เมื่อเส้นชีพจรทั้งสามถูกเปิดออก หยินซวนอิงก็พบว่าแรงกดดันของคู่ต่อสู้นั้นไม่ต่างอะไรไปจากเขา  อีกทั้งยังเหนือกว่าในบางแง่มุม

“เจ้าเป็นใคร” หยินซวนอิงถามพร้อมขมวดคิ้ว

“ท่านพ่อ เขานั่นแหละ เขาคือคนที่ข้าเพิ่งเล่าให้ฟัง ” หยินเชาหยู ที่อยู่ด้านข้างรีบซ่อนตัวและพูดออกมา

“ข้าก็แค่คนที่พเนจรมาเท่านั้น” เย่เฉินหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า “ข้าเพียงแค่ต้องการทวงความยุติธรรมให้กับผู้คนในเมืองห้าธาตุ ”

“เจ้าหนู เพียงแค่มีพรสวรรค์ก็อย่าได้อาจหาญมากเกินไปนัก ” หยินซวนอิงตะคอกอย่างเย็นชา

เขาเป็นนักรบระดับ 3 ผู้มีประสบการณ์ เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่สามารถรับมือกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งก้าวเข้าสู่เส้นทางบ่มเพาะได้

มือของหยินซวนอิงเต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณ และฝ่ามือกรงเล็บของเขาก็แหลมคมราวกับสัตว์อสูร

มันพุ่งตรงไปยังเย่เฉิน โดยทิ้งรอยสีขาวที่โดดเด่นไว้ในอากาศด้วยกรงเล็บอันแหลมคมของเขา

เย่เฉินยกดาบมังกรพเนจรขึ้นมา และดาบยาวก็ส่งเสียงเบาๆขึ้นพร้อมกับพลังหยินหยางที่ปรากฏ

ราวกับแสงตัดผ่านพลบค่ำ ดาบก็ปะทะเข้ากับกรงเล็บของคู่ต่อสู้  เกิดเป็นประกายไฟปลิวว่อน

หยินซวนอิงถอยหลังไปสองสามก้าวพร้อมกับเห็นรอยยาวปรากฏอยู่บนกรงเล็บของตน ซึ่งชัดเจนว่ามันมาจากการโจมตีเมื่อครู่

เขาขมวดคิ้วทันที และตระหนักได้ว่าตนเสียเปรียบอีกฝ่าย

“ดูเหมือนว่าปากของเจ้าจะแข็งแกร่งกว่าฝีมือมากเลยสินะ” เย่เฉินตะคอกและค่อยๆ ยกดาบยาวในมือของเขาขึ้น

ในตอนนี้ เจตจำนงแห่งดาบอันทรงพลังก็ดังก้องไปทั่วอากาศ และโต๊ะกับประตูรอบๆก็ถูกตัดออกเป็นชิ้นๆอย่างปราณีตภายใต้เจตจำนงแห่งดาบนี้

เคล็ดวิชาดาบเมฆา นี่คือวิชาที่เย่ปู้ลี่มอบให้กับเย่เฉิน

ช่วงเวลาที่เจตจำนงแห่งดาบเมฆาควบแน่นและก่อตัวขึ้น สีหน้าของหยินซวนอิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็งอตัวลงเตรียมพุ่งออกไปเหมือนกับอินทรีที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ

เสียงนกอินทรีดังมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ และนกอินทรีขาวก็พุ่งตรงไปหาเย่เฉินเพื่อฆ่าเขา

เย่เฉินยกดาบมังกรขึ้นสูงและรีบถอยหลังสองสามก้าวเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีจากกรงเล็บของหยินซวนอิง

 ในขณะที่ดาบยาวสะบั้นออกไป พลังปราณหยินหยางทั้งสองที่หลอมรวมเข้ากับเจตจำนงแห่งดาบก็ถูกส่งออกไปอย่างรุนแรง

หยินซวนอิงยกฝ่ามือขึ้นอย่างเร่งรีบเพื่อต้านรับ เลือดสีเขียวเข้มกระจายไปในอากาศและแขนทั้งสองข้างที่ยกขึ้นไปรับก็ถูกสะบั้นขาดลง

เมื่อมองไปยังหยินซวนอิงที่ล้มลงกับพื้นและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เย่เฉินที่รู้สึกได้ถึงบางอย่างก็มองไปที่ประตู

เขาเห็นหญิงสาวงดงามคนหนึ่งปรากฏตัวที่ประตู

 นางสวมชุดสีม่วง และผมยาวของนางก็ขดอยู่บนศีรษะ ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่ยากจะหยั่งถึงเป็นพิเศษ

เย่เฉินร้องเรียกผู้เฒ่าโม่หลายครั้งในใจ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย

เย่เฉินรู้ว่าคราวนี้เขาได้พบเจอกับปรมจารย์แล้ว  มีเพียงตอนที่ปรมจารย์ที่แข็งแกร่งปรากฏตรงหน้าเท่านั้นผู้เฒ่าโม่จึงจะไม่ติดต่อกับเขาเพราะเกรงว่าจะถูกเปิดโปง

“สู้ต่อสิ หยุดทำไม ข้ากำลังจะสนุกแล้วเชียว ” หญิงงามก้าวมาข้างหน้า มองไปที่เย่เฉิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ท่านเป็นใคร” เย่เฉินถามอย่างระมัดระวัง

“ทำไม เจ้าสร้างปัญหาในดินแดนของนิกายหยินหยางเรา แต่กลับไม่รู้ว่าข้าเป็นใครรึ” หญิงงามหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ข้าขอแนะนำตัวสั้นๆ ข้าคือผู้นำคนปัจจุบันของนิกายหยินหยาง เจ้าจะเรียกข้าว่าผู้นำนิกายหวู่ก็ได้ ”

เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงงาม การแสดงออกของ เย่เฉิน ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นอย่างต่ำก็อยู่ที่ระดับ 7

 ในแดนตะวันตกไกลแห่งนี้มีนิกายจักรพรรดิอมตะที่ยิ่งใหญ่อยู่สามนิกายและนิกายชั้นหนึ่งที่ยิ่งใหญ่อีกสี่

ทั้งเจ็ดนิกายนี้เป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนตะวันตกไกล

 และนิกายหยินหยางก็เป็นหนึ่งในสี่นิกายชั้นหนึ่ง

“ข้าก็แค่ต่อสู้เพื่อความยุติธรรมของผู้คนเท่านั้น หากปรมจารย์หวู่ยืนกรานที่จะลงมือ ข้าก็คงไม่มีอะไรจะพูด  ” เย่เฉินขมวดคิ้ว เขายกดาบขึ้น และพูดอย่างสงบ: "แม้ว่าท่านจะแข็งแกร่ง ข้าก็ไม่คิดที่จะอยู่นิ่งรอความตายเช่นกัน

และถึงแม้จะตาย อย่างน้อยข้าก็ต้องตายอย่างเที่ยงธรรม "

“ข้าบอกเมื่อไหร่กันว่าจะฆ่าเจ้า?” ผู้นำนิกายหวู่ก็เหลือบมองไปที่เย่เฉิน และเดินตรงไปหาหยินซวนอิง

ด้วยฝ่ามือข้างเดียว แสงสีดำและสีขาวสองดวงก็พันรอบหยินซวนอิงในพริบตา และหยินซวงอิงก็กลายเป็นผุยผงทันทีก่อนที่จะได้กรีดร้องออกมา

“มาคุยกันเถอะ” ปรมาจารย์หวู่พูดด้วยความสนใจอย่างมาก

  “เราจะคุยกันเรื่องใด” เย่เฉินถาม

“เจ้าเข้าใจวิถีหยินหยางแล้วใช่หรือไม่ ” ปรมาจารย์หวู่หัวเราะเบา ๆ: “เป็นเรื่องยากยิ่งสำหรับคนๆหนึ่งที่จะเข้าสู่วิถีนี้ได้ และผู้ที่เข้าสู่วิถีนี้ก็ยากที่จะฝึกฝนได้อย่างคนทั่วไป

 เจ้าต้องการทรัพยากรที่เหมาะสม และนิกายหยินหยางของเราก็ต้องการบุตรสวรรค์พอดี   "