บทที่ 520 จบลงสมบูรณ์แบบ รางวัลสุดหรู!
บทที่ 520 จบลงสมบูรณ์แบบ รางวัลสุดหรู!
ติง!
"ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับหนังสือทักษะพื้นฐานพฤกษศาสตร์ ความชำนาญ ระดับเริ่มต้น"
หนังสือเล่มใหญ่ลอยอยู่ข้างหน้าซุนม่อ มีแสงสีเขียวเข้มกระพริบ
“ในที่สุดข้าก็ได้เล่มนี้มาครอบครอง!”
ซุนม่อรู้สึกมีอารมณ์ ถ้าเขามีแต้มความประทับใจเพียงพอ เขาก็จะซื้อหนังสือทักษะเล่มนี้ด้วย
แค่เรียนรู้เกี่ยวกับพืชไม่เพียงพอ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถแยกแยะและประเมินพืชได้ หากใครอยากเป็นนักพฤกษศาสตร์ที่แท้จริง พวกเขาต้องศึกษากายภาพของพืช ลักษณะทางพันธุกรรม วิวัฒนาการ และแม้แต่นิเวศวิทยา หากพวกเขาต้องการก้าวไปอีกขั้น พวกเขาต้องศึกษาอิทธิพลของสภาพแวดล้อมโดยรอบที่มีต่อพืช
"เรียนรู้!"
ไม่กี่วินาทีต่อมา ระบบแจ้งว่าซุนม่อเข้าใจความรู้พื้นฐานของพฤกษศาสตร์แล้ว นี่หมายความว่าหากซุนม่อพบพืชที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาก็สามารถศึกษาและวิเคราะห์พวกมันผ่านความรู้ที่เขามี จากนั้นเขาสามารถสรุปข้อมูลโดยละเอียดของพืชได้
ในอดีตซุนม่อสามารถจดจำข้อมูลได้เท่านั้น และเขาจะไร้ประโยชน์เมื่อเขาพบพืชที่เขาไม่รู้จัก อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นในตอนนี้ เขามีความสามารถในการวิเคราะห์อยู่แล้ว
"ต่อไป!"
ซุนม่อมีหีบสมบัติทองคำอีกใบ
หลังจากที่แสงหายไป สิ่งที่เหลืออยู่คือหนังสือทักษะสีแดง มันค่อนข้างใหญ่
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับสารานุกรมสัตว์ร้ายแห่งความมืดหนึ่งเล่ม มันมีสัตว์ดุร้ายกว่า 1,000 ชนิดจากทวีปแห่งความมืดที่บันทึกไว้ ดัชนีชี้วัดระดับเบื้องต้น”
"ขอแสดงความยินดีเจ้าได้รับสารานุกรมของสัตว์อสูรแห่งความมืด ซึ่งบันทึกสัตว์อสูรแห่งทวีปทมิฬนับพันชนิด ความชำนาญ ระดับเริ่มต้น"
วิ้ววว!
ซุนม่ออดไม่ได้ที่จะเป่าปาก วันนี้เป็นวันอะไร ทำไมเขาถึงเปิดสมบัติสุดเยี่ยมอยู่เรื่อยๆ? สำหรับมหาคุรุแล้ว หนังสือทักษะเป็นสินสงครามที่ดีที่สุด และมันก็เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดเช่นกัน
“เสี่ยวม่อม่อ!”
อันซินฮุ่ยตามทัน
“อาจารย์หญิง!”
หลี่จื่อฉีและอีกสองคนทักทายนาง
หยิงไป่อู่สงวนท่าทีมาก แม้ว่านางจะเรียกอันซินฮุ่ยว่า 'อาจารย์หญิง' แต่นางก็ยังถือว่านางเป็นคนนอก ดังนั้นนางจึงปล่อยมือของซุนม่อ
อย่างไรก็ตาม ลู่จื่อรั่วไม่สนใจเรื่องนั้นนางยังคงกอดแขนเขาไว้แน่น
อันซินฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง โชคดีที่นางรู้ว่าพวกเขาเป็นครูและนักเรียน มิฉะนั้นนางจะรู้สึกหึงหวง
อย่างไรก็ตาม การถูกเรียกว่าอาจารย์หญิงให้รู้สึกสดชื่นมาก!
โธ่เอ๊ย!
นางควรให้ของขวัญพวกนางไหม? หรือนางควรทำอย่างนั้นหลังจากแต่งงานกับซุนม่อแล้ว?
อันซินฮุ่ยรู้สึกว้าวุ่น
"ไปกันเถอะ!"
หลี่จื่อฉีดึงเด็กสาวมะละกอออกจาก ซุนม่อ (เจ้าไม่มีวิจารณญาณบ้างหรือ ในเวลาเช่นนี้ เราควรปล่อยให้อาจารย์กับอาจารย์หญิงอยู่กันตามลำพัง
ดวงจันทร์ที่สว่างจ้ากระจายแสงสีขาวสีเงินบนผิวน้ำของทะเลสาบ
หัวใจของอันซินฮุ่ยเต้นเร็วมาก และนางก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ซุนม่อเป็นคนโสดมาตลอด ไม่มีประสบการณ์สนุกสนานกับสาวๆ เช่นกัน
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เมื่อความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับอันซินฮุ่ย เพิ่มขึ้น เจ้าได้รับรางวัลพิเศษเป็นหีบสมบัติทองหนึ่งใบ”
“…”
ซุนม่อเงยหน้าขึ้น เครื่องรางนำโชคของเขาจากไปแล้ว เขาควรจะเปิดหีบสมบัติหรือไม่?
“เสี่ยวม่อม่อ รัศมีมหาคุรุที่เจ้ามีจนถึงตอนนี้มีกี่ชนิดแล้ว?”
อันซินฮุ่ยสามารถคิดหัวข้อการสนทนาได้หลังจากที่เห็นว่าซุนม่อเงียบไป
"เก้า!"
ซุนม่อกล่าวอย่างใจเย็น
"เท่าไหร่นะ?"
อันซินฮุ่ยดูประหลาดใจและนางถามสิ่งนี้โดยไม่รู้ตัว นางรู้ว่าซุนม่อต้องได้รับรัศมีมหาคุรุถึงหกชนิดอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล้าสมัครสอบมหาคุรุสองดาวเป็นแน่ แต่เก้า…
ถ้าพูดตามจริง ตัวเลขนี้น่าประหลาดใจเกินไป หลังจากนั้นเพียงหนึ่งปีนับตั้งแต่ซุนม่อจบการศึกษา ความถนัดของเขานั้นน่าทึ่งยิ่งกว่าผู้สำเร็จการศึกษาระดับแนวหน้าจากเก้าสถาบันยิ่งใหญ่!
รัศมีมหาคุรุไม่ใช่สิ่งที่จะเรียนรู้ได้ สามารถรู้แจ้งได้เท่านั้น ยิ่งกว่านั้นยังเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับมหาคุรุในการเพิ่มระดับดาวของพวกเขา
มหาคุรุหลายคน แม้ว่าพวกเขาจะบรรลุถึงระดับปรมาจารย์แล้วในแง่ของความรู้ทางทฤษฎี แต่ก็ไม่สามารถก้าวไปสู่ระดับดาวที่สูงขึ้นได้ เพราะพวกเขาไม่รู้แจ้งรัศมีเพียงพอ
"เก้า!"
ซุนม่อพูดซ้ำ
“…”
อันซินฮุ่ยหันศีรษะของนางออกไปและมองดูสีหน้าของซุนม่อ โดยไม่รู้ว่านางควรพูดอะไร จากน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดอะไรที่เรียบง่ายและธรรมดาราวกับว่าเขากินนมถั่วเหลืองและแป้งทอดเป็นอาหารเช้า
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นความเร็วในการรู้แจ้งที่ทำลายสถิติอย่างแน่นอน!
ทำไมหลิ่วมู่ไป๋ถึงรอจนถึงปีนี้ก่อนที่เขาจะเริ่มท้าทายการสอบ? เป็นเพราะเขาไม่รู้แจ้งรัศมีมหาคุรุมากพอก่อนหน้านี้!
อย่างไรก็ตาม ซุนม่อรู้แจ้งถึงเก้าชนิดซึ่งเร็วกว่าหลิ่วมู่ไป๋สามปี
“ข้ารู้สึกว่าความพ่ายแพ้ของกู่ชิงเยียน นั้นสมเหตุสมผลแล้ว!”
อันซินฮุ่ยยิ้มเยาะเย้ยตนเอง แม้แต่นางก็รู้สึกราวกับว่าได้รับผลกระทบอย่างหนัก
“แล้วขอบเขตของเจ้าล่ะ?”
อันที่จริงอันซินฮุ่ยต้องการถามว่ารัศมีของมหาคุรุทั้งเก้านั้นคืออะไร แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัวของเขา ดังนั้นนางจึงเก็บความสงสัยเอาไว้
“ขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ระดับที่หนึ่ง!”
ซุนม่อไม่ได้ปิดบังอะไร
อันซินฮุ่ยขมวดคิ้ว
“มีอะไรผิดปกติ?”
ซุนม่อรู้สึกงุนงง
“มันต่ำไปหน่อย!”
หลังจากที่อันซินฮุ่ย พูดอย่างนั้น นางรู้สึกว่าคำพูดของนางอาจกระทบกระเทือนใจซุนม่อ นางอธิบายอย่างรวดเร็วว่า
“แน่นอน ถือเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สามารถเข้าถึงขอบเขตแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์ด้วยวัยของเจ้า!
“เพราะเจ้าเป็นอัจฉริยะ คนรุ่นราวคราวเดียวกันจึงไม่มีสิทธิ์เป็นคู่แข่งของเจ้าอีกต่อไป!
“ยกตัวอย่างการสอบมหาคุรุระดับสองดาวนี้ ผู้ที่เข้าร่วมล้วนเป็นครูที่ยอดเยี่ยมซึ่งกลายเป็นมหาคุรุหนึ่งดาวเมื่อนานมาแล้ว อายุเฉลี่ยมากกว่า 25 ปี
“ในแง่ของการฝึกปรือ ประสบการณ์การสอน และเวลา พวกเขาเหนือกว่าเจ้ามาก”
"ข้าเข้าใจ!"
ซุนม่อพยักหน้า มันเหมือนกับการเล่นเกม ขณะที่เจ้าเริ่มต้นช้า มีผู้เล่นระดับสูงจำนวนมากอยู่ข้างหน้าเจ้าและแม้แต่ผู้เล่นที่มีระดับสูงสุด
เป็นเพราะพวกเขาเล่นมานานแล้ว อุปกรณ์ที่พวกเขามีจึงดีกว่าของเจ้า และประสบการณ์การต่อสู้ของพวกเขาก็เช่นกัน
“การทดสอบมหาคุรุระดับสองดาวจะทดสอบความสามารถในการต่อสู้ของมหาคุรุ จากผลลัพธ์ของปีที่ผ่านมา อย่างน้อยเจ้าต้องไปถึงระดับที่สามของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์จึงจะมีโอกาสผ่านไปได้ และถ้าเจ้าต้องการติดอันดับสูงสุด เจ้าจะต้องไปให้ถึงระดับที่ห้า!”
อันซินฮุ่ยอธิบาย
มหาคุรุระดับสองดาวไม่เพียงต้องการความสามารถในการสอนที่ยอดเยี่ยม แต่พวกเขายังต้องการความกล้าหาญในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งอีกด้วย ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ที่แข็งแกร่งมักได้รับความเคารพเสมอ
“ระดับที่ห้า?”
ซุนม่อขมวดคิ้ว ตอนนี้เขามีผลพลังศักดิ์สิทธิ์สองผล เขาสามารถเพิ่มขึ้นได้มากสุดเพียงสองระดับเท่านั้น
"ถูกต้อง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือผลลัพธ์ของลูกศิษย์ส่วนตัวของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะผ่าน เจ้าก็ยังล้มเหลวหากพวกเขาไม่สามารถได้รับผลลัพธ์ที่ดี”
มหาคุรุควรเป็นผู้เชี่ยวชาญในการให้ความรู้แก่ผู้อื่นและสร้างนักเรียนที่ดี นั่นคือบทบาทที่สำคัญที่สุด
ดังนั้น ผลลัพธ์ของนักเรียนจึงมีอัตราส่วนที่ยอดเยี่ยมมากในผลลัพธ์โดยรวม
"ตราบใดที่ซวนหยวนพ่อไม่โชคร้ายเกินไปและไม่ได้พบเจอกับเหล่าศิษย์ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีจากตระกูลใหญ่ เขาก็ไม่น่าจะมีปัญหาในการผ่าน และเขาก็ยังแย่กว่าไป่อู่เล็กน้อย!"
อันซินฮุ่ย ยิ้มให้กำลังใจซุนม่อ
“ในความคิดของข้า เจ้ามีโอกาส 90% ที่จะผ่าน!”
“ทำไมต้อง 90%”
เสียงงุนงงของลู่จื่อรั่ว ก็ดังขึ้นจากด้านหลังพวกเขา
“ข้ารู้สึกว่าอาจารย์จะต้องได้ตำแหน่งสองดาวอย่างแน่นอน… เฮ้ ทำไมเจ้ากดหัวข้าลง”
อันซินฮุ่ยตกตะลึงและหันหลังกลับ นางเห็นว่าหลี่จื่อฉีได้รับความช่วยเหลือจาก หยิงไป่อู่ ให้จับแขนและหัวของลู่จื่อรั่วแล้วลากนางไปที่พุ่มไม้
ไข่ดาวน้อยกำลังจะตายเพราะความงุ่มง่าม
หลังจากที่พวกเขาถอยห่างออกไป พวกเขาก็อ้อมกลับมาจากด้านข้าง สอดแนมการสนทนาของทั้งคู่ อย่างไรก็ตาม จู่ๆ ลู่จื่อรั่วก็พุ่งออกไป
“เจ้ารู้วิธีฟังอย่างลับๆ ไหม?”
หลี่จื่อฉีรู้สึกจนใจ
“ทำไมเราต้องแอบฟัง?”
เด็กสาวมะละกอกระพริบตาโตที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของนาง
“เราแค่ฟังอย่างเปิดเผยไม่ได้เหรอ?”
“ลืมไปเลย! ลืมไปเลยว่าเคยพูดอะไร!”
หลี่จื่อฉีนวดหน้าผากของนาง
“จื่อรั่วชื่นชมเจ้ามาก!”
อันซินฮุ่ยรู้สึกอิจฉา นี่คือความไว้วางใจโดยไม่มีข้อกังขาแม้แต่น้อย ในใจของเด็กสาวมะละกอไม่มีอะไรที่ซุนม่อทำไม่ได้
"ใช่!"
ซุนม่อยิ้ม
“นั่นคือเหตุผลที่ข้าต้องผ่าน”
เมื่อรู้สึกถึงความมุ่งมั่นของซุนม่อ อันซินฮุ่ยก็เงียบไป นางหันศีรษะไปและเห็นด้านข้างของใบหน้าของเขา มันเปล่งความมั่นใจและความภาคภูมิใจภายใต้แสงจันทร์
บุคลิกแบบนี้มีเสน่ห์มาก!
“อ้อ ใช่ เจ้าคือแกนดัล์ฟหรือเปล่า?”
จู่ๆ อันซินฮุ่ยก็นึกถึงบางสิ่ง
"ข้าเอง!"
ซุนม่อไม่สามารถโกหกได้
“…”
อันซินฮุ่ยไม่รู้ว่านางควรพูดอะไรดี และนางก็หยุดพูด นางมองไปที่มุมมองด้านหลังของซุนม่อ ใบหน้าของนางเหลือเพียงสีหน้าที่ตกตะลึง
(คิดว่าสหายวัยเยาว์ของข้าเก่งทั้งการเขียนพู่กันและศิลปะ!)
ติง!
คะแนนความประทับใจจาก อันซินฮุ่ย +1,000 เทิดทูน (11,900/100,000).
อันซินฮุ่ยชอบหนังสือไซอิ๋วมาก เมื่อนางรู้สึกเหนื่อยล้าและทำอะไรไม่ถูก ซุนหงอคงเป็นผู้ช่วยปัดเป่าความเครียดของนาง
“อยากให้ฟ้าบดบังสายตา อยากให้แผ่นดินกลบฝังใจไม่ได้ ข้าอยากให้เทพเจ้าและโพธิสัตว์ทั้งหมดในโลกหายไป!”
สิ่งที่อันซินฮุ่ยชอบที่สุดคือฉากก่อนที่พญาวานรจะสร้างความหายนะในวังแห่งสวรรค์ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พระถังซัมจั๋งให้การช่วยเหลือซุนหงอคงจากภูเขาห้าดรรชนีและมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเพื่อรับพระไตรปิฎก อันซินฮุ่ย รู้สึกว่าพญาวานรที่นางชื่นชมและชอบเสียชีวิตแล้ว
ในคืนที่นางเห็นส่วนนี้อันซินฮุ่ยร้องไห้เป็นเวลานานมาก
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ อันซินฮุ่ย ก็เร่งความเร็วฝีเท้าของนาง
"หืม?"
ซุนม่อเห็นอันซินฮุ่ยเข้ามาฟาดกำปั้นเล็กๆ ของนาง
ปัง
อันซินฮุ่ยชกซุนม่อ
"อะไร?"
(เอาพญาวานรของข้าคืนมา!)
ริมฝีปากของอันซินฮุ่ยขยับ แต่นางไม่ได้พูดอะไร นางกลับจ้องไปที่ซุนม่อ มองไปที่ดวงตากลมโตของเขาซึ่งมีสีดำและขาวที่แตกต่างกัน เหมือนกับหยินและหยาง
นวนิยายที่น่าสนใจ นวนิยายที่ทำให้หลายคนคลั่งไคล้เรื่องนี้อย่างเมามัน นวนิยายที่มีตัวละครมากมายที่ยากจะลืมเลือน...
มันเขียนโดยคู่หมั้นของข้าเหรอ?
“อยากให้ข้าเขียนต่อครึ่งหลังเหรอ?”
ซุนม่อรู้สึกงงงวย แต่เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่คู่หมั้นของเขาจ้องมองแบบนั้น
อันซินฮุ่ยยิ้ม ทันใดนั้นนางก็ยื่นมือออกมาและกอดซุนม่อ
“เอ่อ!”
ซุนม่อพยายามขัดขืนโดยไม่รู้ตัว แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่าอ้อมกอดแน่นขึ้น
"ไม่จำเป็น! ข้าไม่ต้องอ่านครึ่งหลังก็ได้!”
ริมฝีปากที่สวยงามของ อันซินฮุ่ย แตกออกเป็นรอยยิ้ม แล้วนางก็แอบนึกในใจว่า
“เป็นเพราะข้าเจอพญาวานรของข้าแล้ว!”
“โอ้ พวกเขากำลังกอดกัน!”
ลู่จื่อรั่วยกมือขึ้นปิดตา พ่อของนางบอกว่า อย่ามองความชั่วร้าย แต่นางเปิดนิ้วเรียวของเธอแล้วแอบดูระหว่างทั้งสองอย่างช่วยไม่ได้
ริมฝีปากของหยิงไป่อู่กระตุกและหันศีรษะของนางเพื่อมองไปยังแสงสะท้อนของดวงจันทร์บนพื้นผิวของทะเลสาบ
หลี่จื่อฉี มองดูทั้งสองคนที่อยู่ในอ้อมกอด และด้วยเหตุผลบางอย่าง นางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
(นี่มันอะไรกัน ข้าควรจะดีใจแทนอาจารย์สิ!)
"อืม? ศิษย์พี่ใหญ่ เจ้าร้องไห้ทำไม?”
ลู่จื่อรั่วถามเบาๆ
“น้ำตาแห่งความสุขและความปลื้มใจ!”
หลี่จื่อฉีอธิบายพยายามอย่างยิ่งที่จะฝืนยิ้ม
…
หลังจากกลับมาที่โรงเรียนอันซินฮุ่ย ไปที่สำนักงานของนางเพื่อทำงานต่อ ซุนม่อ กลับไปที่บ้านพัก หลี่จื่อฉีและอีกสองคนก็ติดตามเขาไปด้วย
ซุนม่อลูบหัวเด็กสาวมะละกอ
“เปิดหีบ!”
หีบสมบัติทองเปิดออกท่ามกลางแสงเจิดจ้า ทองคำจำนวนมากพุ่งออกมาราวกับน้ำจากน้ำพุ
“อะไรวะนี่?”
ซุนม่อตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอสถานการณ์แบบนี้
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับส่วนย่อยๆ ของวิชาฝึกปรือระดับเซียนขั้นไร้เทียมทาน วิชาอมตะ ส่วนที่ห้า”
“…”
ซุนม่อไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกดีใจหรือเสียใจดี ผลกระทบพิเศษนั้นยอดเยี่ยมและไม่เหมือนใคร สมหวังในสิ่งที่ดี แต่คำว่า 'บทที่แยกส่วน' ทำให้ความเร่าร้อนของเขาหายไป
ซุนม่อเกลียดการสะสมมากที่สุด เขายังรวบรวมกระดองเต่าลึกลับไม่เสร็จด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มีวิทยายุทธ์ระดับเซียนที่กระจัดกระจายอีกชิ้นหนึ่ง!
“ข้าหวังว่าข้าจะใช้เงินเพื่อชำระสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร!”
ซุนม่อถอนหายใจ
“มีทั้งหมดกี่ส่วน”
"เก้า."
ระบบอธิบาย
“แม่งเอ้ย เจ้าจงใจทำให้ข้าลำบากใจเหรอ?”
ซุนม่อรู้สึกไม่พอใจและเปิดร้านซื้อของในระบบ
“ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ วิทยายุทธ์ระดับเซียนขั้นไร้เทียมทานนี้ทรงพลังเกินไปและเป็นของหายาก ดังนั้นจะไม่วางขายในร้านค้า”
ระบบได้ลบล้างความคิดของซุนม่อในการใช้คะแนนประทับใจเพื่อซื้อมัน
“ข้าฝึกแค่ส่วนเดียวได้ไหม?”
ซุนม่อถาม
“เจ้าทำไม่ได้ แต่เจ้าทำได้ตั้งแต่ภาคแรก!”
ระบบยิ้ม
“แต่ถ้าเจ้าไม่กลัวตาย ก็ลองดูสิ!”
“…”
ซุนม่อก่นด่าอยู่ในใจ เขาอยากจะพูดออกมาดังๆ แต่ก็ลืมไปเสียแล้ว เขาควรตรวจสอบการแนะนำของวิชาลับอมตะเสียก่อน
มีทั้งหมด 18 ระดับสำหรับวิชาลึกลับนี้ และเมื่อไปถึงรอบใหญ่ พวกเขาจะเพลิดเพลินไปกับชีวิตนิรันดร์ กลายเป็นอมตะ!
“บัดซบ มันต้องฟังดูเกินจริงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ซุนม่อไม่เชื่อเช่นนั้น
“กลายเป็นอมตะ? อมตะเป็นอย่างไร”
ซุนม่อหัวเราะเยาะ
“มันก็แค่คำพูด เข้าใจไหม? เจ้าเรียนภาษาจากครูพละจริงๆ!”
ระบบกล่าวอย่างเหยียดหยาม
“ครูพลศึกษาปฏิเสธที่จะรับผิดชอบในเรื่องนี้”
ซุนม่อทำหน้ามุ่ย ไม่มีแม้แต่การแนะนำอย่างเป็นรูปธรรมสำหรับวิชาลับอมตะยกเว้นบรรทัดนี้ เพื่อบอกความจริง ซุนม่อมีแรงกระตุ้นอย่างมากที่จะทำลายมัน
อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังทนไม่ได้ที่จะทำเช่นนั้น ท้ายที่สุด แม้แต่ปลาเค็มก็มีความฝัน ถ้าวันหนึ่งเขารวบรวมพวกมันทั้งหมดได้ล่ะ?
ซุนม่อไม่ได้ง่วงนอนและกำลังวางแผนที่จะไปที่ตำหนักราชันย์วายุ กินผลศักดิ์สิทธิ์และต่อสู้เพื่อระดับที่สูงขึ้น แต่แล้วเขาก็ถูกรบกวนด้วยเสียงของกู้ซิ่วสวินที่เคาะประตูของเขา
"มีอะไร?"
ซุนม่อขมวดคิ้วเล็กน้อย (นี่มันดึกแล้ว ทำไมเจ้าไม่นอนแต่วิ่งไปหาเพื่อนร่วมงานผู้ชาย เจ้าจะให้ข้าคิดผิดที่ทำแบบนี้!)
“เจ้าทิ้งสาวใช้ไว้ที่จัตุรัสหลินเจียง!”
หลังจากที่กู้ซิ่วสวินพูดเช่นนั้น ซุนม่อก็เห็นสาวใช้จากจวนเจ้าเมืองฟางยืนอยู่ข้างๆนาง ชื่อของนางดูเหมือนจะเป็นอี้จุ้ยเอ๋อ
“บ่าวขอคารวะนายผู้เฒ่า!”
สาวใช้ร้องเรียกด้วยความเคารพ จากนั้นคุกเข่าลงบนพื้น ร้องตะโกนดังๆ สามครั้ง
“อย่าเรียกข้าว่านายผู้เฒ่า!”
ซุนม่อรู้สึกหนักใจกับเรื่องนี้
ในขณะนี้ตงเหอออกมา เมื่อนางเห็นสาวใช้ นางรู้สึกถึงอันตราย อย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกัน นางก็รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน
เมื่อพิจารณาถึงความโดดเด่นของเจ้านายของนาง จะต้องมีบุคคลสำคัญกว่าส่งผู้หญิงมาเพื่อเอาใจเขาอย่างแน่นอน
อี้จุ้ยเอ๋อหดคอของนางทันทีเหมือนนกกระทาน้อย จากนั้นน้ำตาที่วาววับก็ไหลหยดลงบนพื้น
“ทำไมเจ้าถึงทำให้นางกลัว”
กู้ซิ่วสวินจ้องไปที่ซุนม่อ
"ข้าขอโทษ!"
ซุนม่อยิ้มอย่างขมขื่น ในฐานะคนสมัยใหม่ เขาไม่ชินกับการมีสาวใช้ เขาไม่สามารถเอาชนะตัวเองได้
“เจ้าต้องการนางไหม”
ซุนม่อลดเสียงลง
“ทำไมข้าถึงต้องการนาง? เห็นได้ชัดว่านางถูกซื้อโดยกลุ่มใหญ่ตั้งแต่อายุยังน้อยและได้รับการเลี้ยงดูอย่างระมัดระวัง ทำไมข้าซึ่งเป็นครูผู้น่าสงสารถึงเก็บนางไว้กับข้า”
กู้ซิ่วสวินกลอกตาของนางและมองซุนม่ออย่างสงสัย (เจ้าเป็นคนโง่จริงๆ หรือเจ้าแค่แสร้งทำเป็นโง่? เจ้าจะไม่สามารถซื้อสาวใช้ข้างนอกได้ ถ้านางถูกนำเข้าสู่ตลาด ผู้คนจะ สู้เพื่อให้ได้มา)
