บทที่ 517 อาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่สร้างศิษย์ผู้ยิ่งใหญ่
บทที่ 517 อาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่สร้างศิษย์ผู้ยิ่งใหญ่
"นี่…"
เยี่ยหรงป๋อตกตะลึง ในฐานะผู้ตัดสินเขากังวลว่าหลี่ซือหลินอาจทำร้ายหยิงไป่อู่ แต่เขาไม่คาดคิดว่าในขณะที่มันเป็นการต่อสู้ฝ่ายเดียว หลี่ซือหลินเป็นคนที่ถูกบดขยี้
“ทักษะฝีมือช่างน่าอัศจรรย์อะไรเช่นนี้!”
สายตาของเฉาเสียนจับจ้องไปที่หยิงไป่อู่ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล เขามีความต้องการอย่างมากที่จะตามดึงตัวนางไปที่สถาบันว่านเต้า
เนื่องจากเฉาเสียนต้องการตามดึงตัวซุนม่อ เขาจึงพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวเขา ในกระบวนการนี้ เขายังได้รู้เกี่ยวกับภูมิหลังของหยิงไป่อู่ นางเป็นเด็กสาวที่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากและสะสมพลังใจมามากกว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา แต่ตอนนี้นางสามารถบดขยี้คู่ต่อสู้ของขอบเขตกลั่นวิญญาณได้แล้ว ความถนัดนี้เป็นสิ่งที่ ต้วนเฉียวไม่เว้นแม้แต่ฟางอู๋จี๋ซึ่งเป็นหนึ่งในครูของเขาก็เทียบไม่ได้
แน่นอนว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับหยิงไป่อู่คือปณิธานของนาง ตั้งแต่เริ่มการต่อสู้จนถึงตอนนี้ นางยังคงใจเย็น แม้ว่านางจะถูกฟัน นางก็ไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ราวกับว่านางไม่ใช่คนที่ได้รับบาดเจ็บ
คนที่ไม่ใส่ใจกับการสูญเสียชีวิตนั้นน่ากลัวที่สุด พวกเขากล้าที่จะแลกชีวิตเพื่อเจ้าจริงๆ
ฟางอู๋จี๋เหลือบมองแล้วดึงสายตากลับมา เมื่อเขาพบหยิงไป่อู่ครั้งแรกในทวีปแห่งทมิฬ เขารู้อยู่แล้วว่าเด็กสาวคนนี้มีทักษะที่ยอดเยี่ยม
“ศิษย์น้องน่าทึ่งมาก!”
ลู่จื่อรั่วดึงแขนเสื้อของหลี่จื่อฉีอย่างแรง แสดงท่าทางอิจฉา นางหวังว่านางจะเก่งในการต่อสู้บ้าง!
“อืมม!”
หลี่จื่อฉีถอนหายใจ นางคงไม่สามารถส่องแสงเจิดจรัสได้เท่านี้ตลอดชีวิตของนาง!
“ไป่อู่ พอได้แล้ว!”
ซุนม่อกล่าว
"ค่ะ!"
หยิงไป่อู่ตวัดกระบี่ยาวของนาง แทงผ่านไหล่ของหลี่ซือหลิน จากนั้นนางก็ทุ่มเขาลงกับพื้นราวกับว่านางกำลังเล่นสแลมดังค์
ปัง
ฝุ่นฟุ้งกระจายและเลือดกระเซ็น
“อ๊า!”
หลี่ซือหลินร้องอย่างเจ็บปวด
"ท่านพ่อ! ช่วยข้าแก้แค้น! แก้แค้น!"
เนื่องจากความเจ็บปวดรุนแรงเกินไป หลี่ซือหลินจึงสูญเสียความมีเหตุผลของเขาและคิดเพียงว่าจะฆ่าหยิงไป่อู่เพื่อระบายความโกรธ
"หุบปาก!"
หนีจิ้งถิงปล่อยเสียงตวาดออกมา หลี่ซือหลินพ่ายแพ้ทั้งร่างกายและจิตใจจริงๆ
“ตามกฎแล้ว การประลองไม่ควรมีขึ้นหากมีความแตกต่างถึงสามระดับระหว่างนักสู้ ใช่ไหม?”
หานจื่อเซิงมองไปที่หยิงไป่อู่ด้วยความประหลาดใจ รู้สึกกดดันอย่างมาก อีกสามปีนางจะไล่ตามเขาทันแน่นอน
“อัจฉริยะมีไว้เพื่อทำลายสามัญสำนึก!”
หลิ่วมู่ไป๋อธิบาย ในเวลาเดียวกัน เขาประเมินสัดส่วนร่างกายของหยิงไป่อู่ รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อเขามองนาง ทำไมเขาถึงไม่เจออัจฉริยะแบบนี้?
อย่างไรก็ตามหลิ่วมู่ไป๋รู้ว่า แม้ว่าเขาจะพบกับหยิงไป่อู่ก่อนซุนม่อ เขาก็จะพลาดนาง
ติง!
คะแนนความประทับใจจากหลิ่วมู่ไป๋ +50 เป็นกันเอง (310/1,000).
เมื่อได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ ซุนม่ออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหลิ่วมู่ไป๋ (ทำไมเจ้าถึงให้คะแนนความประทับใจแก่ข้า?)
“อาจารย์ ข้าดีใจที่ไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”
หยิงไป่อู่ รั้งกระบี่ของนางกลับและสอดกลับเข้าไปในฝัก แม้ว่านางจะชนะ แต่นางก็ดูไม่มีความสุขเลย ราวกับว่าสิ่งที่นางทำนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญ
"ทำได้ดี!"
ซุนม่อกล่าวชื่นชม
“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคำแนะนำที่ดีของอาจารย์!”
หยิงไป่อู่ ไม่คิดว่านางน่าทึ่งมาก ถ้าซุนม่อไม่ได้มอบวิทยายุทธ์ระดับเซียนให้นางอย่างเสียสละ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะชนะ
(ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์ ข้าคงกำลังเก็บขนมและเคี้ยวขนมปังข้าวโพดอยู่ คงเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะปรากฏตัวในงานเลี้ยงแบบนี้!)
ติง!
คะแนนความประทับใจจากหยิงไป่อู่ +100 ความเคารพ (2,100/10,000).
การแสดงของหยิงไป่อู่ ทำให้มหาคุรุหลายคนรู้สึกอิจฉาซุนม่ออย่างมากจนพวกเขารู้สึกเหมือนจะกระอักเลือดออกมา เด็กสาวไม่ภูมิใจแม้จะได้รับชัยชนะ และนางยังอ้างว่าชัยชนะเป็นของอาจารย์ของนางด้วยซ้ำ นั่นไม่สมเหตุสมผลเกินไปสำหรับนางเหรอ?
“อาจารย์ซุน ความสามารถในการสอนของเจ้าแข็งแกร่งมาก!”
ฉีมู่เอินรู้สึกประหลาดใจ เขารู้สึกชื่นชมซุนม่อมากยิ่งขึ้นหลังจากถามเจิ้งชิงฟางเกี่ยวกับภูมิหลังของหยิงไป่อู่
อาจกล่าวได้ว่าซุนม่อได้เปลี่ยนชีวิตของเด็กสาวคนนี้
"ถูกต้อง!"
ฟางหลุนพยักหน้า
“ท่านสองคนยกย่องข้ามากเกินไป นางทำงานหนักในการฝึกปรือทุกวัน ตลอดฤดูหนาวและฤดูร้อน นางสมควรได้รับผลลัพธ์นี้!”
ซุนม่อไม่ได้เรียกร้องความดีความชอบ
เพื่อบอกความจริง นอกจากความพยายามของหยิงไป่อู่แล้ว ชัยชนะยังเป็นเพราะ หลี่ซือหลินอ่อนแอเกินไป
มันเหมือนกับการเล่นเกมออนไลน์ แม้ว่าหลี่ซือหลินจะมีระดับสูง แต่เขาก็มีการควบคุมพลังแย่มาก เขาเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ไร้ความสามารถและโกรธแค้นที่เอาแต่จะทุบคีย์บอร์ดเพื่อระบายความคับข้องใจหลังจากถูกสังหาร
“ซือหลินแพ้เพียงเพราะเขาเป็นหวัดและรู้สึกไม่ค่อยสบาย ถ้าเขาแข็งแรง นางก็ไม่คู่ต่อสู้กับลูกชายของข้า!”
หลี่จื่อซิ่งให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของเขามากที่สุดและเริ่มโต้เถียง
“ถ้าจะพูดแบบนี้ เราสามารถพูดได้ว่ารุ่นน้องของข้ายังไม่ได้ใช้ทักษะการยิงธนูของนางเลย มิฉะนั้นนางจะคว้าชัยชนะทันที”
ลู่จื่อรั่วพูดด้วยความโกรธ
อะไรนะ?
ทุกคนหันไปมองหยิงไป่อู่ (เจ้าแข็งแกร่งมากแล้ว แต่นี่ยังไม่เต็มความสามารถของเจ้า?)
“จื่อรั่ว! ไม่จำเป็นต้องเถียง”
หยิงไป่อู่มองไปที่หลี่จื่อซิ่ง
“ข้าจะจัดการเขาได้ทุกครั้งที่เขาต้องการสู้!”
วิธีการพูดของนางนั้นครอบงำจนเยี่ยหรงป๋อและเจิ้งชิงฟางอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้นาง
“ลูกศิษย์รักของมหาคุรุซุน ได้แสดงความสามารถของนาง มีใครบ้างที่เต็มใจจะท้าทายต่อไป?”
เจ้าเมืองฟางถาม
“ให้ข้าเอง!”
ต้วนเฉียวก้าวออกมา
"อาจารย์?"
หานจื่อเซิงถามหลิ่วมู่ไป๋
"เดี๋ยว!"
ซุนม่อพูดขึ้นโดยมองไปที่เจ้าเมืองฟาง
“การต่อสู้ระหว่างนักเรียนมีอะไรน่าสนใจบ้าง? ทำไมไม่ให้ข้าเสนอตัวต่อไปล่ะ?”
“ฮ่าฮ่า อาจารย์ซุนผู้ยิ่งใหญ่ช่างรักสนุก ถ้าเจ้าเต็มใจที่จะต่อสู้ ก็คงจะดี”
เจ้าเมืองฟางยิ้มและถามว่า
“ขอทราบได้ไหมว่าเจ้าต้องการท้าทายใคร?”
การจ้องมองของแขกรับเชิญไปที่ฟางอู๋จี๋โดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามซุนม่อเป็นเพื่อนร่วมงานของหลิ่วมู่ไป๋ และเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเผชิญหน้ากัน
“อาจารย์หนี ท่านยินดีให้คำแนะนำกับข้าไหม?”
ซุนม่อท้าทาย
อะไร?
แขกทุกคนตกตะลึงและมองไปที่ซุนม่อด้วยความไม่เชื่อ (เจ้าเริ่มคิดถึงตัวเองมากเกินไปแล้วใช่ไหม เรารู้ว่าเจ้าน่าจะน่าทึ่งมาก แต่ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะเป็นคู่มือของ หนีจิ้งถิง)
“อาจารย์ซุน ไม่ตลกเลยนะ!”
เจิ้งชิงฟางพยายามเกลี้ยกล่อมเขา เขากังวลว่าซุนม่ออาจถูกทำร้ายจนตาย
“อาจารย์หนี ข้าเป็นรุ่นน้อง งั้นเรามาแข่งแนะแนวซ้อมกันดีไหม”
แนะแนวซ้อมหมายถึงวิธีการซ้อมที่ใช้ระหว่างครูและนักเรียน มันคือการใช้เพียงแค่การเคลื่อนไหว ไม่ใช่พลังปราณวิญญาณ
ด้วยเหตุนี้ ผลการข่มปราบระหว่างขอบเขตฝึกปรือจะลดลงอย่างมาก มันจะเป็นการแข่งขันตัดสิน ประสบการณ์การต่อสู้ เช่นเดียวกับดัชนีความชำนาญของวิทยายุทธ์ฝึกปรือของพวกเขา
“เจ้าคิดว่าจะชนะข้าได้ด้วยท่วงท่างั้นหรือ?”
หนีจิ้งถิงจ้องมองที่ซุนม่อยิ้มเยาะ (นี่มันไร้สาระ เจ้าคิดว่าจะชนะข้าได้จริงๆเหรอ?)
ซุนม่อหัวเราะเบาๆ
หลังจากเห็นการแสดงออกของซุนม่อ แขกก็ประหลาดใจอย่างมาก นี่เป็นข้อตกลงโดยปริยาย ซุนม่อต้องการบดขยี้หนีจิ้งถิงวันนี้
“เขาไม่ใจแคบเกินไปเหรอ?”
“ถ้าเจ้าเป็นเป้าหมาย เจ้าก็จะตอบโต้เช่นกัน!”
"ถูกต้อง. ถ้าไม่ใช่เพราะซุนม่อแข็งแกร่ง เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะต้องอับอายขนาดไหน!”
แขกรับเชิญมีมุมมองที่หลากหลายเกี่ยวกับซุนม่อ แต่ส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะเข้าข้างเขา ท้ายที่สุดฝ่ายของหลี่จื่อซิ่งเป็นคนแรกที่ยั่วยุ
“เอาล่ะ ข้าจะชี้แนะเจ้าเอง!”
หนีจิ้งถิง ยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม (ข้าคงขาดทุนถ้าข้าไม่ทุบเจ้าจนเป็นหัวหมู!)
มีหมอคนหนึ่งต้องการอุ้มหลี่ซือหลินไปรักษา แต่หลังจากเห็นฉากนี้หลี่ซือหลิน ก็ปฏิเสธ เขาต้องการเห็นซุนม่อถูกทุบตีจนตายด้วยตาของเขาเอง มิฉะนั้น มันยากสำหรับเขาที่จะกำจัดความเกลียดชังที่เขารู้สึก
ในไม่ช้าอาวุธของทั้งสองฝ่ายก็ถูกนำมา
“อาจารย์ซุนผู้ยิ่งใหญ่ ท่านจะใช้ดาบไม้หรือ?”
ฉีมู่เอินเป็นกังวล
"มันเพียงพอแล้ว!"
ซุนม่อยิ้มเล็กน้อย
ผู้ชมโดยรอบไม่รู้จะพูดอะไรอีกต่อไป (หนีจิ้งถิงกำลังถือกระบี่อันเลื่องชื่อ ซึ่งเป็นสมบัติระดับสวรรค์ระดับปานกลาง ดาบไม้ของเจ้าอาจจะหักด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว)
“ซุนม่อ ขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ โปรดชี้แนะ!”
“หนีจิ้งถิง ขอบเขตอายุวัฒนะ โปรดชี้แนะ!”
ทั้งสองคนเพิ่งเสร็จสิ้นการทักทายเมื่อ หนีจิ้งถิงพุ่งออกมาและแทงด้วยกระบี่ยาวของเขา
กระบี่บินแทงทะลุหัวใจ
ดวงตาของซุนม่อหรี่ลงเล็กน้อย มหาจักรวาลไร้ลักษณ์, คัดลอก, เปิดใช้งาน ทุกอย่างในการมองเห็นของเขาช้าลงทันทีราวกับว่ากดปุ่มสโลว์โมชั่น
เพียะ!
ซุนม่อขวางดาบป้องกัน
อย่างไรก็ตาม ในทันใดที่ดาบและกระบี่ปะทะกัน พลังปราณของกระบี่พุ่งออกมาจากกระบี่อันโด่งดังอย่างฉับพลัน แทงเข้าที่ใบหน้าของซุนม่อ
ชู่ว!
ซุนม่อเอียงศีรษะของเขา และปราณกระบี่ก็เคลื่อนเฉียดหูของเขา ถ้าเขาช้ากว่านี้อีกนิด เขาคงหูทะลุไปแล้ว
“อา!”
หลี่จื่อฉีรู้สึกตกใจ
“วิทยายุทธ์ของหนีจิ้งถิงนั้นแข็งแกร่งมาก!”
กู้ซิ่วสวินรู้สึกประหลาดใจมาก
“เขาฝึกวิชากระบี่บินขับจันทราระดับสวรรค์ชั้นไร้เทียมทาน เป็นที่ทราบกันดีว่าน่าขนลุกและหลากหลาย ดึงดูดผู้คนโดยไม่รู้ตัว”
อันซินฮุ่ยกังวลใจ หนีจิ้งถิงอายุมากกว่าซุนม่อ 15 ปี ดังนั้นประสบการณ์การต่อสู้ของเขาจึงมากกว่าเขามาก
"น่าสนใจ!"
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก และเขาก็เดินหน้าป้องกัน เริ่มรับการเคลื่อนไหว
“เจ้าหยิ่งยโสมาก!”
เมื่อเห็นว่าซุนม่อแสดงท่าทีอย่างไร หนีจิ้งถิงก็มองเขาด้วยความดูถูกและโจมตีรุนแรงยิ่งขึ้น
กลีบบุปผาคลี่ขจาย!
ชู่ว! ชู่ว! ชู่ว!
กระแสปราณกระบี่พุ่งออกมาจากกระบี่ที่มีชื่อเสียงของหนีจิ้งถิงอย่างไม่หยุดหย่อนโจมตีซุนม่ออย่างดุเดือดที่คอหรือข้อเท้าของเขา หนึ่งในปราณกระบี่ถึงกับอ้อมไปด้านหลังของเขา มันเหลือเชื่อจริงๆ
"ฆ่า! ฆ่าเลย!"
หลี่ซือหลินตะโกนอย่างตื่นเต้น
แขกทุกคนมองด้วยสายตาจับจ้อง ใจของพวกเขาพองโต เป็นเพราะชีวิตของซุนม่อดูเหมือนจะแขวนอยู่บนเส้นด้าย
"น่าทึ่ง!"
เฉาเสียนอุทานด้วยความประหลาดใจ
"ถูกต้อง!"
เยี่ยหรงป๋อรู้ว่า เฉาเสียนไม่ได้พูดถึงหนีจิ้งถิง แต่เป็นซุนม่อ เมื่อเผชิญกับการโจมตีที่เชี่ยวชาญเช่นนี้ ซุนม่อยังคงสงบไม่แสดงความวิตกกังวลหรือตื่นตระหนก
ในสายตาของคนอื่น ชีวิตของซุนม่ออาจตกอยู่ในอันตราย แต่ในสายตาของมหาคุรุเช่นพวกเขาที่รู้เรื่องของพวกเขา ทักษะการหลบหลีกของซุนม่อถือเป็นวิชาอย่างหนึ่ง มันฟุ่มเฟือยเกินไปและมีความสุขมากที่ได้ดู
ตามที่คาดไว้ หนีจิ้งถิงซึ่งไม่สามารถเอาชนะเขาได้แม้หลังจากโจมตีเป็นเวลานาน เริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขามองหาโอกาสและใช้เคล็ดวิชาที่ยอดเยี่ยมของเขา
ความฝันของจวงเซิง !
ชู่ว!
กระบี่ยาวของหนีจิ้งถิงสร้างเงากระบี่มากกว่า 100 เงาในทันที ราวกับนกยูงรำแพน แต่ก็เหมือนกับดอกไม้สดที่บานสะพรั่ง จากนั้นพวกมันทั้งหมดก็ทะลุทะลวงไปยังซุนม่อ
ซุนม่อเหวี่ยงดาบไม้ของเขาและฟาดฟันด้วยท่าสีสันแห่งฤดูใบไม้ร่วง เช่นเดียวกับลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดพาใบไม้ที่ร่วงหล่น เงากระบี่เหล่านั้นก็หายไป อย่างไรก็ตาม ในพริบตาต่อมา กระบี่ยาวแทงเข้าที่หลังของเขา
“เจ้าแพ้แล้ว!”
หนีจิ้งถิงยืนอยู่ข้างหลังซุนม่อ ริมฝีปากของเขาม้วนขึ้น ในที่สุดเขาก็ได้ระบายออกมา อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังจะได้ลิ้มรสเหล้าแห่งชัยชนะถ้วยนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขาต้องการที่จะหลบโดยสัญชาตญาณ
อย่างไรก็ตาม มันก็สายเกินไป
วีดดด!
ดาบไม้ทำให้เกิดเสียงวัตถุแหวกอากาศมาจากด้านข้างและกระทบศีรษะของ หนีจิ้งถิง
ปัง
หนีจิ้งถิง รู้สึกวิงเวียนและเขาสะดุด มีสีหน้าไม่เชื่อ
“เจ้ามาโผล่ข้างหลังข้าได้ยังไง”
หนีจิ้งถิงรู้สึกงุนงง ท่าความฝันของจวงเซิง เป็นสุดยอดไม้ตายของเขา สามารถสร้างภาพลวงตาที่ยากจะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เขาใช้กระบวนท่านี้เพื่อเอาชนะและสังหารศัตรูจำนวนมาก
“หัวของเจ้าค่อนข้างแข็ง!”
ซุนม่อแกล้ง
อุ๊ฟฟฟฟ!
แขกหลายคนหัวเราะ ซุนม่อคนนี้มีลิ้นที่ร้ายกาจ
“ข้ารู้แล้ว! อาจารย์ชนะแน่นอน!”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกสบายใจ
“เจ้ากำลังฝึกฝนวิชาฝึกปรือระดับเซียนอยู่หรือเปล่า?”
สีหน้าของหนีจิ้งถิงกลายเป็นเคร่งขรึมเพราะความรู้สึกที่เหนือกว่าของวิทยายุทธ์ชั้นสวรรค์ระดับไร้เทียมทาน ทำให้เขาแพ้อย่างสิ้นเชิง
สำนวนที่ได้มาจากเรื่องราวของจวงสื่อเขาฝันว่าวันหนึ่งเขาได้กลายเป็นผีเสื้อ หลังจากที่เขาตื่นขึ้น เขาก็ตระหนักว่าเขายังคงเป็นจวงสื่อ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเขาคือผีเสื้อที่ฝันถึงจวงสื่อ หรือว่าเขาคือจวงสื่อที่ฝันถึงผีเสื้อ
