บทที่ 516 บดขยี้
บทที่ 516 บดขยี้
“นักเรียนหลี่ เจ้าวิตกกังวลมากเกินไป ไป่อู่ยังไม่มีอาวุธอยู่ในมือ หรือเจ้าต้องการให้นางต่อสู้กับเจ้าด้วยมือเปล่า?”
ซุนม่อเยาะเย้ย
“เอ๊ะ!”
หลี่ซือหลินพูดไม่ออก
“นั่นคือเหตุผลที่คนหนุ่มสาวไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ แม้ว่าเจ้าร้อนรนอยากจะฆ่านาง แต่เจ้าต้องทำสิ่งที่ถูกต้องใช่ไหม?”
ซุนม่อยังคงเย้ยหยัน
“ข้าไม่ได้อยากฆ่านาง!”
หลี่ซือหลินปฏิเสธ
"โอ้? เมื่อเป็นอย่างนั้น เหตุใดเจ้าจึงกำด้ามกระบี่แน่นนัก?”
น้ำเสียงของซุนม่อนั้นหนักแน่น
“ไม่ใช่ เจ้ากำลังพูดไร้สาระ!”
หลี่ซือหลินผ่อนคลายนิ้วโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ต้องการให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนเลวทรามและไร้ความปรานี
“ซุนม่อ วิธีการทำของเจ้าไร้รสชาติ ในการทะเลาะวิวาทระหว่างนักเรียน ทำไมเจ้าต้องเข้าไปยุ่งและรบกวนสภาพจิตใจของซือหลิน”
หนีจิ้งถิงถาม
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดังนั้นคำถามของซุนม่อจึงมีไว้สำหรับเรื่องนี้!
“รบกวนสภาพจิตใจของเขา?”
ซุนม่อตกใจ
เมื่อทุกคนเห็นการแสดงออกของซุนม่อ พวกเขาเริ่มคิดว่าหนีจิ้งถิงคิดมากอีกแล้ว หนีจิ้งถิงต้องกล่าวหาซุนม่ออย่างไม่ถูกต้อง
“อาจารย์หนี ผู้ที่มีจิตใจแฝงอุบายจะถือว่าทุกคนเป็นพวกเดียวกับพวกเขา!”
อันซินฮุ่ยวิพากษ์วิจารณ์
"เยี่ยม!"
กู้ซิ่วสวินชมเชยจากความเข้าใจของนางที่มีต่อซุนม่อ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังขุดหลุมฝังศพหลี่ซือหลินด้วยการแสดงอันน่าทึ่งของเขา สีหน้าตื่นตระหนกของเขาสามารถโน้มน้าวใจผู้อื่นได้มากกว่าคำพูดใดๆ ที่เขาสามารถพูดได้
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว นางได้รับกระบี่ของนางแล้ว เราเริ่มซ้อมมือกันตอนนี้เลยได้ไหม?”
หลี่จื่อซิ่งพูดแทรกขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน ความกังวลใจที่มีต่อซุนม่อก็เพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง สหายคนนี้ไม่ง่ายที่จะรับมือ
อันซินฮุ่ย เป็นคนใจอ่อนและใจดี เนื่องจากนางไม่รู้ว่าจะวางแผนอย่างไร จึงเป็นเรื่องง่ายมากที่จะจัดการกับนาง แต่ซุนม่อมีจิตใจชั่วร้ายในขณะที่ภายนอกเป็นคนใจดี เป็นคนที่ฉลาดแกมโกงเป็นพิเศษ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีฝีปาก
"รอสักครู่!"
ซุนม่อหยุด
"ทำไม? อาจารย์ซุนกลัวเหรอ?”
หลี่จื่อซิ่งหัวเราะเยาะ
“ข้าขอพูดกับนักเรียนสักสองสามประโยคก่อนได้ไหม?”
ซุนม่อตอบกลับ จากนั้นเขาก็เดินไปที่ด้านข้างของหยิงไป่อู่โดยตรง
“อาจารย์ ข้าไม่แพ้!”
หยิงไป่อู่มีความเด็ดเดี่ยว นางเพิ่มประโยคในใจอีกประโยค (ข้าไม่ตายก็ชนะ!)
"ข้าเชื่อเจ้า!"
ซุนม่อมองดูเด็กสาวคนนี้ซึ่งมีผิวพรรณเปล่งปลั่งด้วยสีแดงแห่งสุขภาพหลังจากนอนหลับและรับประทานอาหารอย่างเพียงพอ รอยยิ้มจากก้นบึ้งของหัวใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
(เป็นการดีที่มีลูกศิษย์ที่บูชาเจ้าและปกป้องเกียรติของเจ้า!)
แสงสีขาวปรากฏบนมือของซุนม่อในขณะที่เขายกมันขึ้น
"นั่นคืออะไร?"
เฉาเสียนตกใจ
"ไม่มีความเห็น!"
เยี่ยหรงป๋อส่ายหัว
หยิงไป่อู่เห็นแสงสีขาวนั้นเช่นกัน ดังนั้นนางจึงก้าวถอยหลังและมีสีหน้าจริงจังขณะที่มองไปที่ซุนม่อ
“อาจารย์ ข้าหวังว่าเขาจะไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับการพ่ายแพ้ของเขา!”
“ไป่อู่ อนุญาตให้อาจารย์แนะนำนักเรียนในนาทีสุดท้าย!”
หลี่จื่อฉีเตือนนาง
“ถ้าข้าต้องการความช่วยเหลือจากประทับวิญญาณ เพื่อเอาชนะคนแบบนี้ ข้าก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ส่วนตัวของอาจารย์”
หยิงไป่อู่ยืนกราน
“รอยประทับวิญญาณคืออะไร?”
“ฟังดูน่าประทับใจมาก!”
“นั่นคือรัศมีมหาคุรุงั้นหรือ? แต่ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน!”
มหาคุรุในที่เกิดเหตุต่างก็สงสัยใคร่รู้อย่างยิ่ง
ซุนม่อหันหน้าไปมองหลี่ซือหลิน
อายุ 16 ปี. ขอบเขตกลั่นวิญญาณ เปิดจุดฝังเข็ม 9 จุด
ความแข็งแกร่ง: 12. มาตรฐานปานกลาง ไม่สมควรพูดถึง
ความฉลาด: 13. เจ้าเล่ห์เล็กน้อย
ความว่องไว: 11. ต่ำกว่าค่าเฉลี่ย
ความอดทน 9. ทนต่อความทุกข์ยากไม่ได้ เขาจะไม่สามารถบรรลุสิ่งใดได้แม้ว่าเขาจะมีวิทยายุทธ์ระดับสูงสุดก็ตาม
ปณิธาน : 8. ในฐานะเจ้าชายน้อย เขาไม่เคยมีโอกาสขัดเกลาเจตจำนงของเขามาก่อน
…
ค่าที่เป็นไปได้: ธรรมดา
หมายเหตุ เป็นคนธรรมดา เขาพึ่งพายาเพื่อเข้าถึงขอบเขตขัดเกลาวิญญาณ และภูมิใจกับสิ่งนี้มากจริงๆ
"เจ้ากำลังมองหาอะไร?"
หลี่ซือหลินรู้สึกหนาวสั่นจากการถูกซุนม่อมอง
“ลุยเลย เจ้าจะต้องชนะแน่นอน!”
ซุนม่อตบไหล่หยิงไป่อู่
“กับคู่ต่อสู้เช่นนั้น เจ้าสามารถชนะได้แม้ว่าจะใช้มือข้างเดียว!”
เมื่อแขกได้ยินเช่นนี้ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าซุนม่อหยิ่งเกินไป แม้ว่าหลี่ซือหลิน จะไม่ใช่ลูกชายที่โดดเด่นที่สุดของหลี่จื่อซิ่ง แต่อาจารย์ของเขาคือหนีจิ้งถิง มหาคุรุระดับ 3 ดาว และทรัพยากรจำนวนมหาศาลถูกใช้เพื่อเลี้ยงดูเขา เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะแพ้หยิงไป่อู่?
“หยิงไป่อู่ ระดับแปดของขอบเขตการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะ!”
ธนูจ้าววายุถูกมัดไว้ที่หลังของหยิงไป่อู่ นางควงกระบี่วิหคขาวและมีสีหน้าเคร่งขรึม
“ระดับแปด?”
หลี่ซือหลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มิน่าเล่าที่ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะยั่วยุเขา ดังนั้นนางจึงเป็นอัจฉริยะ โดยปกติแล้ว คนอายุระดับนางจะอยู่ในระดับที่สามหรือสี่เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม การฆ่าอัจฉริยะจะต้องเป็นเรื่องน่าพึงพอใจอย่างแน่นอน!
แขกอุทานด้วยความตกใจ การแข่งขันครั้งนี้ไม่ควรได้รับอนุญาตเพราะคู่ต่อสู้ของหยิงไป่อู่ แข็งแกร่งกว่านางมาก อย่างไรก็ตามไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้เพราะไม่มีใครต้องการทำให้หลี่จื่อซิ่งขุ่นเคือง
“อาจารย์ซุน!”
เยี่ยหรงป๋อถามด้วยสายตาของเขา ถ้าซุนม่อพูดอะไรบางอย่าง เขาจะยกเลิกการต่อสู้นี้ คำพูดของมหาคุรุระดับ 4 ดาวยังคงมีน้ำหนักอยู่บ้าง
“อาจารย์เยี่ย บางครั้งระดับพลังยุทธ์ก็ไม่ใช่ทุกอย่าง!”
ซุนม่อยิ้ม
“เอาล่ะ ให้ข้าเป็นคนตัดสินก็แล้วกัน!”
เยี่ยหรงป๋อเดินออกไป เมื่อหยิงไป่อู่แพ้ เขาจะช่วยนางทันที
หลี่จื่อซิ่งจ้องไปที่เยี่ยหรงป๋อ อยากจะตะโกนจริงๆ 'สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร? นอกจากนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเงินเดือนของเจ้าข้าเป็นคนจ่าย'
“เป็นไปได้มากว่าทุกคนไม่ทราบที่มาของนักเรียนหญิงคนนี้ ให้ข้าแนะนำนาง เมื่อหนึ่งปีก่อน นางเป็นช่างตีเหล็กฝึกหัดในตอนกลางวัน และเป็นผู้ขนย้ายของปฏิกูลในตอนกลางคืน อาจารย์ซุนเป็นผู้ค้นพบนางและรับนางเป็นลูกศิษย์ส่วนตัว!”
เฉาเสียนยังคงมีอคติต่อหลี่จื่อซิ่ง อย่างไรก็ตาม เขาอายเกินกว่าที่จะบอกหลี่ซือหลินตรงๆ ว่า หยิงไป่อู่นั้นทรงพลังมาก และทำได้เพียงใช้วิธีอ้อมๆ เพื่อแนะนำอย่างมีชั้นเชิง
น่าเสียดายที่หลี่ซือหลิน ดูเหมือนจะไม่สนใจเลย ตรงกันข้าม เขายังแสดงท่าทีเหยียดหยาม โดยไม่คำนึงถึงทรัพยากร พรสวรรค์ หรือคำแนะนำจากมหาคุรุ เขาคิดว่าเขาได้รับชัยชนะในทุกด้าน นางจะชนะได้อย่างไร?
"เริ่ม!"
เสียงของเยี่ยหรงป๋อดังขึ้น
หลี่ซือหลินไม่เคลื่อนไหวและสะบัดกระบี่ของเขา
“ข้าจะอนุญาตให้เจ้าเริ่ม...”
หยิงไป่อู่โน้มตัวไปข้างหน้าและออกแรงขาของนาง จากนั้นเขาก็พุ่งไปทางหลี่ซือหลิน เหมือนปืนใหญ่ที่ยิงออกไป
บูม!
กระแสปราณที่ไหลออกมาจากเด็กสาวหัวดื้อทำให้เสื้อคลุมของทุกคนกระพือปีก
"อะไร?"
หลี่ซือหลิน รู้สึกว่าดวงตาของเขาแข็งทื่อ หลังจากนั้นพายุที่เสียดแทงหูสามารถได้ยินได้ในขณะที่อากาศที่แหลมคมปะทะเข้ากับใบหน้าของเขา
“เร็วมาก!”
ดวงตาของหลิ่วมู่ไป๋หรี่แคบลงในขณะที่เขาจ้องมองหยิงไป่อู่ ท่าร่างของเด็กผู้หญิงคนนี้รวดเร็ว แต่ความเร็วในการปลดปล่อยพลังกระบี่ของนางนั้นเร็วยิ่งกว่านั้น!
เฉาเสียนและเยี่ยหรงป๋อซึ่งแต่เดิมจะไม่กังวลเรื่องการทะเลาะวิวาทระหว่างนักเรียนสองคน ต่างก็มองไปที่หยิงไป่อู่
พลังกระบี่ของนางเร็วเกินไป ดังนั้นหลี่ซือหลินจึงไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน พอเห็นจนในที่สุดก็ไม่กล้าขวาง ดังนั้นเขาจึงก้าวไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัวและฟันกระบี่ของเขาออกไปเพื่อปัดป้อง
ติง!
แรงกดดันของกระบี่วิหคขาวกระแทกลงบนกระบี่ของหลี่ซือหลิน
หลังจากนั้นหยิงไป่อู่ยังคงเปิดการโจมตีด้วยความดุร้ายราวกับพายุ
แต้มชาดริมฝีปาก การ้องยามราตรี สีสันแห่งฤดูใบไม้ร่วง!
ติง! ติง! ติง!
กระบี่ทั้งสองปะทะกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและ หลี่ซือหลินก็ก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้เขามุ่งเน้นไปที่การป้องกันอย่างสิ้นเชิง
ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ การโจมตีของหยิงไป่อู่ลึกล้ำเกินไป และโดยพื้นฐานแล้ว หลี่ซือหลินก็ไม่สามารถเข้าใจได้
“ศิษย์น้องสามารถชนะได้หรือไม่?”
ลู่จื่อรั่วเป็นกังวลมาก ดึงแขนเสื้อของหลี่จื่อฉี
"นางสามารถ!"
กู้ซิ่วสวินอธิบาย
“องค์ชายน้อยกำลังตื่นตระหนก และไหวพริบในการต่อสู้ของเขาก็ธรรมดาเกินไป ในเวลานี้เขายังคงคิดว่าจะทำลายการโจมตีของหยิงไป่อู่ ได้อย่างไร นี่เป็นกลยุทธ์ที่ต่ำกว่ามาตรฐาน สิ่งที่เขาควรทำคือใช้ความได้เปรียบของฐานการฝึกปรือของเขาและเพียงแค่บุกตะลุยด้วยกำลังที่ดุร้าย”
มหาคุรุที่มีประสบการณ์ทุกคนสามารถบอกได้ว่าหยิงไป่อู่นั้นน่าประทับใจเพียงใด นางคำนวณได้อย่างถูกต้องว่าหลี่ซือหลินจะรู้สึกอายที่จะโจมตีก่อน ดังนั้น นางจึงขโมยความคิดริเริ่มในการโจมตี และด้วยการโจมตีที่ลึกล้ำที่นางปลดปล่อยออกมา นางสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีที่หยาบกร้านของหลี่ซือหลิน และโจมตีร่างกายของเขาโดยตรง อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้ทำเพราะต้องการปะทะกับเขา
นี่เป็นเพื่อทำลายความตั้งใจในการต่อสู้ของหลี่ซือหลินโดยสิ้นเชิง
โว้ววว~ โว้ววว~ โว้ววว~
วิหคสีขาวผ่าเสื้อคลุมของหลี่ซือหลิน ทิ้งบาดแผลไว้บนร่างกาย ทำให้เลือดไหลออกมา
“อยากให้ข้าหยุดการแข่งขันไหม?”
ซุนม่อมองไปที่หลี่จื่อซิ่ง
ริมฝีปากของหลี่จื่อซิ่งกระตุก เขาอยากจะตะโกนให้การแข่งขันหยุดลง แต่เขาไม่สามารถเสียหน้าได้
“เจ้าโง่ โจมตี! ใช้กำลังของเจ้าเพื่อข่มปราบนาง!”
หนีจิ้งถิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและเริ่มตะโกนด้วยความโกรธ
ทุกคนกวาดสายตาไปที่เขา การตะคอกชี้แนะในระหว่างการแข่งขัน...พฤติกรรมนี้ไร้ยางอายไปหน่อยหรือเปล่า? (เฮ้ เจ้าเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาว! นอกจากนี้ ฐานการฝึกปรือของนักเรียนของเจ้ายังสูงกว่าคู่ต่อสู้ของเขาอีกด้วย)
"ฆ่า!"
หลี่ซือหลินคำรามออกไปและตอบโต้
แตง!
กระบี่สองเล่มปะทะกัน
“ตายให้กับข้า!”
หลี่ซือหลินฟันกระบี่ของเขาไปที่คอของหยิงไป่อู่ หลังจากนั้น เขาค้นพบว่านางไม่ใส่ใจที่จะหลบเลี่ยงและแทงกระบี่ของนางเข้าหาเขาโดยตรง
“นังบ้า!”
หลี่ซือหลินกระโดดด้วยความตกใจและทำได้เพียงเปลี่ยนกระบวนท่าในนาทีสุดท้าย โดยเลือกที่จะป้องกันการโจมตีของหยิงไป่อู่
"โง่!"
เมื่อเห็นฉากนี้ หนีจิ้งถิงก็โกรธแทบตาย
“ไม่มีใจจดใจจ่ออีกต่อไป!”
เฉาเซียนส่ายหัว หลี่ซือหลินกลัวตายมากเกินไป ดังนั้นจึงถูกกำหนดไว้แล้วว่าเขาจะต้องพ่ายแพ้
กลยุทธ์การต่อสู้ของหยิงไป่อู่นั้นง่ายมาก และนั่นคือการฉกฉวยโอกาสในการโจมตี นางต้องการใช้กลยุทธ์โจมตีตกตายตามกันเพื่อบังคับให้หลี่ซือหลินอยู่ในแนวป้องกัน (ไม่ว่าฐานการฝึกปรือหรือความแข็งแกร่งของเจ้าจะสูงแค่ไหน ตราบใดที่เจ้าไม่เน้นการโจมตี ข้อได้เปรียบของเจ้าก็จะไร้ประโยชน์)
ในเวลาเดียวกัน การโจมตีและฝีเท้าที่ลึกล้ำของนางเอง นอกเหนือไปจากเจตจำนงที่ไม่อาจทำลายได้ของนาง ก็สามารถแสดงให้เห็นได้อย่างสมบูรณ์แบบ
หากพวกเขาอยู่ในระดับการฝึกปรือเดียวกัน หลี่ซือหลินจะถูกฆ่าทันที
อย่างไรก็ตาม การแสดงในปัจจุบันของหลี่ซือหลินนั้นเหมือนกับสิ่งที่มองไม่เห็น เขาเป็นเหมือนเต่าที่ได้แต่ซ่อนตัวอยู่ในกระดองเฉยๆ เพื่อทนต่อการทุบตี
โดยธรรมชาติแล้ว ความแตกต่างในความสามารถเป็นสิ่งที่ไม่สามารถชดเชยได้ หากหลี่ซือหลินต้องการโจมตีโต้กลับ เขาทำได้เพียงอดทนต่ออาการบาดเจ็บที่ถาโถมเข้ามา นี่เป็นเพราะการโจมตีของเด็กสาวคนนี้น่าประทับใจเกินไป ด้วยความสามารถในการตัดสินของเขา ไม่มีทางที่เขาจะใช้เคล็ดวิชาของเขาเองเพื่อทำลายนาง
“อาจารย์ นั่นคือวิทยายุทธ์ระดับเซียนเหรอ?”
ต้วนเฉียวขมวดคิ้วอย่างหนัก
"ใช่!"
ฟางอู๋จี๋ชำเลืองมองและยืนยัน
ฉัวะ~
กระบี่ของหลี่ซือหลิน ฟันผ่านไหล่ของหยิงไป่อู่ ทิ้งบาดแผลไว้โดยตรง เลือดสดๆไหลออกมาเปื้อนเสื้อผ้าของนาง
“ก่อนหน้านี้เจ้าไม่หน้าด้านไปหน่อยเหรอ?”
เมื่อหลี่ซือหลิน กำลังจะรู้สึกดีใจ เขาก็ค้นพบว่าเด็กสาวคนนี้ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วและยังคงจดจ่ออยู่กับการโจมตีเขา
"เวร! บ้าไปแล้วหรือไง?”
หลี่ซือหลินรู้สึกหวาดกลัว หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่แขน เนื่องจากมีบาดแผลขนาดเท่าปลาหมูปรากฏขึ้นที่นั่น หลังจากนั้นใบหน้าของเขาก็ถูกเตะเข้าเต็มที่
ปัง
“อดทนกับความเจ็บปวดและโจมตีสวนกลับ!”
หนีจิ้งถิงร้องลั่น อย่างไรก็ตาม มันไม่มีประโยชน์ เจ้าชายแห่งอาณาจักรที่ร่ำรวยเคยเห็นรูปแบบการต่อสู้ที่บ้าบิ่นเช่นนี้มาก่อนเมื่อใด นอกจากนี้ อาการบาดเจ็บที่เขาได้รับในวันนี้ยังมากกว่าที่เขาได้รับในช่วงชีวิต 15 ปีของเขา ดังนั้นสภาพจิตใจของเขาจึงแตกสลายไปแล้ว
ข้าควรยอมรับความพ่ายแพ้หรือไม่?
เนื่องจากช่วงเวลาแห่งความลังเล หยิงไป่อู่กระพริบวาบและปรากฏตัวต่อหน้าเขากวาดขาข้างหนึ่งของนางในแนวนอนอีกครั้ง
ปัง
หลี่ซือหลินถูกเตะลอยขึ้นไปในอากาศและถูกซ้ำด้วยการโจมตีด้วยกระบี่
สิบแปดอักขระ!
หยิงไป่อู่ เริ่มโจมตีเป็นชุด ในการโจมตีแต่ละครั้ง นางจะโจมตีเป้าหมายทำให้ หลี่ซือหลินไม่สามารถลงบนพื้นได้ เขาเป็นเหมือนกระสอบทรายและทำได้เพียงต่อสู้อย่างหมดหนทางในขณะที่ถูกทุบตี
ทั้งฉากเงียบลง
ใครบางคนในระดับแปดของขอบเขตปรับสภาพกายสามารถปราบปรามใครบางคนในระดับกลั่นวิญญาณได้ถึงขนาดนั้น?
เด็กผู้หญิงคนนี้น่าประทับใจหรือว่าหลี่ซือหลินโง่เกินไป? บางทีความสามารถในการสอนของหนีจิ้งถิงอาจเป็นขยะ?
น่าจะเป็นเหตุผลข้อหลัง เพราะแม้ว่าหลี่ซือหลินจะเป็นคนโง่ แต่หนีจิ้งถิงก็ยังคงเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาว ถ้าเขาแนะนำหลี่ซือหลินอย่างตั้งใจ ไม่มีทางที่หลี่ซือหลินจะไร้ค่าขนาดนั้นใช่ไหม?
