บทที่ 511 สมบัติหายากแห่งทวีปทมิฬ
บทที่ 511 สมบัติหายากแห่งทวีปทมิฬ
“ ปรมาจารย์อู๋ ท่านต้องการทำอะไร?”
เจ้าเมืองฟางไม่เข้าใจ
“ข้าอยากจะเผามัน!”
อู๋เหย่จือพูดอย่างตรงไปตรงมา
"ทำไมท่านถึงอยากทำอย่างนั้น?"
เจ้าเมืองฟางตกใจมาก
“นั่นเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียง!”
บุคคลสำคัญอย่างฉีมู่เอินและเจิ้งชิงฟางก็พยายามเกลี้ยกล่อมเขาเช่นกัน เนื่องจากสถานะของบุปผามหัศจรรย์ เกิดขึ้นได้เพียงบางโอกาสแม้ไม่ต้องการก็ตาม ภาพวาดที่มีชื่อเสียงทุกภาพจึงมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว การทำลายมันคงจะน่าเสียดายมากเกินไป .
“ทุกคน ไม่จำเป็นต้องเกลี้ยกล่อมข้าอีกต่อไป ข้าตั้งใจแล้ว!”
อู๋เหย่จือยืนกราน อันที่จริงเขายอมคำนับฟางหลุนด้วยซ้ำ
“ท่านเจ้าเมือง โปรดทำตามคำขอของข้า!”
"ทำไม?"
แขกคนหนึ่งในฝูงชนไม่เข้าใจและเขาถาม
"หุบปาก!"
เจ้าเมืองฟางหันศีรษะมาตำหนิ
"ทุกอย่างปกติดี!"
อู๋เหย่จือไม่รู้สึกอาย เขาอธิบายอย่างใจเย็นว่า
"เมื่อเทียบกับภาพวาดที่มีชื่อเสียงของปรมาจารย์ซุน ภาพวาดของข้าเป็นเพียงผลิตภัณฑ์ที่ด้อยกว่า การเผาทิ้งยังดีกว่าปล่อยให้เป็นมลทินต่อสายตาของผู้คน"
“ปรมาจารย์อู๋!”
ซุนม่อรู้สึกตกใจและต้องการอธิบาย
“ปรมาจารย์ซุน ข้าไม่รู้สึกถึงความทุกข์ใดๆ ต่อเจ้า ข้าก็ไม่ได้ทำลายภาพวาดเพราะความโกรธ แต่หลังจากได้ยินคำแนะนำอันล้ำค่าของเจ้า อารมณ์ของข้าก็ปั่นป่วนอย่างมาก!”
อู๋เหย่จือยิ้ม
“อย่างไรก็ตามข้ายังมีคำขอที่เกรงใจ!”
“ ปรมาจารย์อู๋ไม่จำเป็นต้องเกรงใจมาก เชิญบอกได้!”
ซุนม่อถ่อมตัว
“หากปรมาจารย์ซุนว่าง ข้าหวังว่าข้าจะสามารถไปเยี่ยมเยียนและหารือเกี่ยวกับการวาดภาพด้วยกัน ข้าสงสัยว่าจะเป็นไปได้หรือไม่”
อู๋เหย่จือเป็นปรมาจารย์และสามารถรู้จักใครบางคนผ่านภาพวาดที่พวกเขาวาด ดังนั้น เขาจึงรู้สึกประทับใจอย่างมากต่อซุนม่อ
“ปรมาจารย์อู๋ต้องล้อเล่นแน่ ข้าจะน้อมต้อนรับท่านด้วยความเคารพทุกเมื่อ!”
จู่ๆ ซุนม่อก็รู้สึกชื่นชมอู๋เหย่จือ มีเพียงผู้คลั่งไคล้เช่นนี้เท่านั้นที่รักการวาดภาพมากจนความรักของพวกเขาเข้ากระดูก
อู๋เหย่จือไม่สนใจคำวิพากษ์วิจารณ์และการสนทนาของคนรอบข้างสิ่งที่เขากังวลมีเพียงเรื่องเดียวและนั่นคือวิธีที่เขาควรพัฒนาทักษะการวาดภาพของเขา
“ปรมาจารย์อู๋เห็นด้วยกับซุนม่อหรือไม่?”
“เจ้ายังต้องถามคำถามนี้อีกเหรอ เขากำลังจะเผาภาพวาดของเขา เจ้าคิดอย่างไร?”
“ดังนั้น ทักษะการวาดภาพของซุนม่อน่าประทับใจจริงหรือ?”
แขกทุกคนที่อยู่รอบๆ ตกใจเมื่อเห็นอู๋เหย่จือ ซึ่งแต่เดิมค่อนข้างเงียบขรึมมาก พูดคุยและยิ้มกับซุนม่อ บางคนสังเกตเห็นว่าอู๋เหย่จือเรียกซุนม่อ ว่า 'ปรมาจารย์ซุน' แทนที่จะเป็น 'อาจารย์ซุน'
ต้องรู้ว่าคนอย่างอู๋เหย่จือนั้นก้าวร้าวเป็นพิเศษ เขาเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในเจียงหนาน ตอนนี้คนแบบนี้เรียกว่า 'ปรมาจารย์' แสดงว่าเขาน่าประทับใจแค่ไหน?
“เจ้าวาดไม่บ่อยเหรอ น่าเสียดาย ถ้าเจ้าทุ่มเทเวลาและความพยายามทั้งหมด เจ้าจะได้รับสถานะของจิตรกรที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในเจียงหนาน ภายในห้าปีอย่างแน่นอน”
อู๋เหย่จือถอนหายใจ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ทุกคนก็ตกใจ การประเมินนี้ไม่สูงไปหน่อยเหรอ?
อันซินฮุ่ยสำรวจซุนม่อราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่นางได้รู้จักเขา แม้ว่านางจะรู้ความสามารถที่โดดเด่นของซุนม่อ แต่การได้ยินอู๋เหย่จือให้การยกย่องเป็นการส่วนตัวก็ยังทำให้นางรู้สึกไม่เชื่ออยู่บ้าง
“จิตรกรชื่อดังอันดับหนึ่งในเจียงหนาน?”
หัวใจของหลิ่วมู่ไป๋ขมขื่นเต็มไปด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ อัจฉริยะเช่นเขารู้สึกหมกมุ่นที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ในทุกด้าน ยิ่งกว่านั้นซุนม่อยังเป็นคู่แข่งความรักของเขา
แต่ตอนนี้หลิ่วมู่ไป๋ได้รับผลกระทบทางจิตใจและประสบกับความพ่ายแพ้ ทั้งนี้ เพราะเขารู้ว่าแม้ว่าเขาจะทำงานหนักมาทั้งชีวิต เขาก็ไม่สามารถเอาชนะซุนม่อในการวาดภาพได้
เยี่ยหรงป๋อสังเกตทุกอย่างอย่างใจเย็น จากนั้นเขาก็เหลือบมองหนีจิ้งถิงอีกครั้ง ในขณะที่ยิ้มเยาะเย้ยมุมปากของเขา (พวกเจ้าไม่เข้าใจความยอดเยี่ยมของซุนม่อ!)
“เจ้าเมืองฟาง ในเมื่อเจ้าได้รับภาพวาดจากซุนม่อ เจ้าไม่ควรให้อะไรตอบแทนเขาหรือ?”
เจิ้งชิงฟางก็พูดขึ้นทันที
"หืม?"
เจ้าเมืองฟางตกใจ หลังจากนั้น เขาก็พยักหน้า
“จริงสิ!”
พูดอย่างเคร่งครัดอู๋เหย่จือและฟางหลุนสามารถติดตามเอาเรื่องซุนม่อ ที่ลอกแบบภาพวาดที่มีชื่อเสียงได้ แต่พวกเขาไม่ได้ทำเช่นนั้น
นอกจากนี้ หลังจากแลกเปลี่ยนของความคิดของอู๋เหย่จือ แล้วภาพความมั่งคั่ง เกียรติยศและชีวิตสันโดษของซุนม่อจะกลายเป็นตำนานที่สวยงาม
ฟางหลุนไม่ได้โง่เขลา เขารู้ว่าในอนาคตเมื่อซุนม่อเริ่มมีชื่อเสียงมากขึ้น ความสำเร็จในอดีตของเขาจะแพร่กระจายไปไกลยิ่งขึ้นและรวดเร็วขึ้น ฟางหลุนไม่มีทางที่จะทิ้งชื่อของเขาไว้ในประวัติศาสตร์ เพียงแค่ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง แต่ถ้าเขาติดกับซุนม่อ เขาอาจมีความเป็นไปได้ที่จะละทิ้งจังหวะอยู่ในแม่น้ำแห่งกาลเวลา
“ถ้าซุนม่อกลายเป็นเซียน เหตุการณ์ในงานเลี้ยงหางกวางในครั้งนี้จะต้องถูกเขียนเป็นหนังสือประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน!”
เพราะเขารู้สึกเศร้าแทนสาวใช้น้อยเขาจึงสร้างภาพวาดที่มีชื่อเสียงและ...ช่างเป็นเรื่องราวที่สวยงาม เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฟางหลุนก็ตกใจทันที (ข้ากำลังคิดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?)
(เป็นไปได้อย่างไรที่ซุนม่อจะกลายเป็นเซียน อย่างไรก็ตาม ยังมีความหวังสำหรับเขาที่จะพยายามบรรลุระดับ 7 ดาว)
“ภาพวาดที่มีชื่อเสียงนี้ถูกผลิตขึ้นเพราะสาวใช้น้อย มอบนางให้ปรมาจารย์ซุน ดีไหม?”
เจิ้งชิงฟางแนะนำ
“ให้บ่าวต่ำต้อยคนนี้เป็นของขวัญ? ข้าเกรงว่ามันอาจทำให้สถานะของปรมาจารย์ซุนเป็นมลทิน!”
ฟางหลุนขมวดคิ้ว ทาสต่ำต้อยคนนี้ไม่สามารถปกป้องภาพวาดได้ด้วยซ้ำ ด้วยบุคลิกของเขา หลังจากที่พวกเขากลับมา เขาจะขายนางทิ้งอย่างแน่นอน
ไม่ว่ายังไงซุนม่อก็ถือว่าเป็นบุคคลแห่งยุคสมัย ดังนั้นเขาจะมีหน้ามาพูดทำนองว่าต้องการบ่าวหญิงของคนอื่นได้อย่างไร แต่หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของเจิ้งชิงฟางและเห็น 'ฟางหลุน' เขาก็ รู้ว่าหากเขาไม่พูดออกไปตอนนี้ ชะตากรรมของสาวใช้น้อยจะต้องเลวร้ายอย่างแน่นอน
(เฮ้อ ช่วยชีวิตคนได้บุญกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น!)
หลังจากที่ซุนม่อถอนหายใจในใจ เขาก็พูดว่า
“ข้ามีชะตากรรมร่วมกับสาวใช้น้อยคนนี้ บางทีถ้านางอยู่ใกล้ๆ ข้า ข้าอาจจะหาแรงบันดาลใจในการผลิตภาพวาดที่มีชื่อเสียงอีกก็ได้!”
“โอ้ ถึงเวลานั้น ปรมาจารย์ซุนต้องขายมันให้ข้าอย่างแน่นอน!”
เจ้าเมืองฟางมีสีหน้ายินดี หลังจากนั้นเขาก็โบกมืออย่างใจดี
“ถ้าปรมาจารย์ซุน ไม่รู้สึกผิดหวัง เจ้าสามารถพานางไป!”
ซุนม่อจับมือของเขาและแสดงสีหน้าละอายใจ
“บ่าวผู้ต่ำต้อย เหตุใดเจ้าจึงไม่ตะเกียกตะกายมาที่นี่เพื่อทักทายคารวะนายใหม่ของเจ้า”
ฟางหลุนตำหนิ
“นายท่านที่นับถือ!”
อี้จุ้ยเอ๋อก้มหน้า นางรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากราวกับว่านางเพิ่งออกจากทะเลแห่งความขมขื่น
"ไม่เป็นไร ลุกขึ้น!"
ซุนม่อรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมาก จริงๆ แล้วเขากังวลมากเกินไป ในเก้าแคว้น การให้ทาสหญิงเป็นของขวัญนั้นไม่มีอะไรเลยจริงๆ บางคนถึงกับยกนางบำเรอของตนให้ด้วยซ้ำ
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าช่วยสาวใช้น้อยออกจากทะเลแห่งความขมขื่นและหยุดนางจากการฆ่าตัวตาย ในขณะเดียวกัน เจ้าได้รับการยอมรับจากอู๋เหย่จือ และบดขยี้เหมียวมู่ในการประลองวาดภาพ ดังนั้นเจ้าจึงได้รับรางวัลหีบสมบัติทองหนึ่งใบ!”
จู่ๆ การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น
ซุนม่อมีสีหน้าแห่งความสุข จริงๆ แล้วมีความประหลาดใจอย่างมากอย่างนั้นหรือ หลังจากนั้น เขาก็ลูบหัวของลู่จื่อรั่ว
“เปิดหีบสมบัติ!”
แสงสว่างจางหายไป ทิ้งผลไม้ไว้เบื้องหลัง!
ติง!
"ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ 1 ผล!"
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ซุนม่อมีความสุขมากจนแทบจะผิวปาก ผลพลังศักดิ์สิทธิ์อีกผลหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถทะลวงผ่านไปยังระดับที่สามของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ได้ในคราวเดียว
“เหมียวมู่ต้องเดาว่าภาพวาดนี้สร้างโดยซุนม่อ เขาตัดสินใจออกก่อนล่วงหน้าเพราะความอับอายและความด้อยในตนเองหรือไม่”
เจิ้งชิงฟางถามหลี่จื่อซิ่ง
"ข้าไม่รู้!"
หลี่จื่อซิ่งตอบอย่างเย็นชา ที่จริงเขาเข้าใจว่าเหมียวมู่โชคดีตั้งแต่เขาจากไปอย่างมีไหวพริบ พิจารณาว่าเขาถูกซุนม่อบดขยี้อย่างเลวร้าย ถ้าไม่อย่างนั้น ถ้าเขาได้ยินว่า อู๋เหย่จือชื่นชมซุนม่อ มากแค่ไหนเหมียวมู่จะต้อง อายแทบตาย
"ทำไม่ได้ ข้าจะปล่อยให้ซุนม่อย่ามใจไม่ได้!"
หลี่จื่อซิ่งชำเลืองมองหนีจิ้งถิง (ดำเนินแผนสองกันเถอะ!)
พรสวรรค์ที่โดดเด่นของซุนม่อทำให้หลี่จื่อซิ่งต้องการจะทำลายเขามากยิ่งขึ้น
เมื่อหนีจิ้งถิงพยายามหาโอกาสที่จะสกัดกั้น ฉีมู่เอินก็หัวเราะทันที
“ทุกคน ข้าเพิ่งได้รับต้นไม้แห่งความมืด ข้าเคยถามมหาคุรุสองสามคน แต่พวกเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน ข้าจะ เอามันออกไปตอนนี้และปล่อยให้มหาคุรุที่ขึ้นมาใหม่ได้ขยายขอบเขตอันไกลโพ้นของพวกเขา!”
"หากมีใครที่สามารถบอกที่มาและผลกระทบของมันได้ ข้าจะให้รางวัลแก่คนๆ นั้นอย่างมาก!"
เมื่อเสียงของฉีมู่เอินจางลง บุรุษร่างล่ำใหญ่สองคนก็ถือกล่องใบใหญ่เดินเข้ามา
"ปิดไฟ!"
ฉีมู่เอินออกคำสั่งอีกครั้ง
พรึ่บ!
เปลวเทียนและไฟติดผนังดับลง แขกเหรื่อสาวๆ ต่างพากันอุทานด้วยความตกใจแต่ไม่นานพวกเขาก็หยุดเมื่อเปิดฝากล่องออก
พืชที่โปร่งใสทั้งหมดปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน ยิ่งกว่านั้นพืชชนิดนี้ยังเปล่งประกายราวกับไข่มุกยามค่ำคืน ทำให้ทั้งหอหลินเจียง สว่างไสวในทันที
ว้าว!
แขกรับเชิญตกใจ
นี่เป็นสมบัติที่หายากอย่างแน่นอน
"สวยอะไรอย่างนี้!"
หยิงไป่อู่ถอนหายใจ นางแอบถาม
"จื่อฉี เจ้ารู้ไหมว่านี่คืออะไร?"
แม้แต่ถานไถอวี่ถังที่ดูถูกทุกคนก็ยอมรับว่าความรู้ทางวิชาการของหลี่จื่อฉีนั้นลึกซึ้งมาก นางเปรียบได้กับสารานุกรม!
"ไม่มีความเห็น!"
ไข่ดาวน้อยส่ายหัว
"เอ๊ะ?"
ลู่จื่อรั่วตกใจ ทำไมรายการนี้ถึงมาปรากฏที่นี่?
"มีอะไรผิดปกติ?"
หลี่จื่อฉีถาม
ริมฝีปากของลู่จื่อรั่วกระตุก นางต้องการอธิบายสิ่งต่างๆ แต่แล้วนางก็ลังเลและตัดสินใจที่จะปิดปากของนาง นี่เป็นเพราะพ่อของนางบอกว่าเป็นการดีกว่าที่จะไม่พูดโดยประมาทเกี่ยวกับบางสิ่ง มิฉะนั้นนางอาจจะทำร้ายพวกเขาแทน
“มีใครรู้บ้างว่านี่คืออะไร อาจารย์หลิ่วอาจารย์ฟาง อาจารย์ซุน”
ฉีมู่เอินถามอีกครั้ง แม้ว่าชื่อเสียงล่าสุดของซุนม่อจะดีมาก แต่หลิ่วมู่ไป๋ และฟางอู๋จี๋มีชื่อเสียงมากกว่า สองคนนี้ถือเป็นคู่แฝดของจิงหลิงดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะถามทั้งสองคนก่อน
ฟางอู๋จี๋หันศีรษะไปมอง จากนั้นเขาก็ตอบว่า
“ไม่รู้”
"เจ้า...'
เมื่อเห็นว่าลูกศิษย์คนโปรดของเขาทำตัวอย่างไร เฉาเสียนก็โกรธแทบเป็นแทบตาย (เจ้าพยายามอีกหน่อยและพยายามให้มากขึ้นเพื่อทำให้ข้าภูมิใจไม่ได้หรือ?)
จากนั้นทุกคนก็หันไปหาหลิ่วมู่ไป๋
"ข้าไม่รู้ว่ามันชื่ออะไร แต่ข้ารู้ว่ามันหายากมาก!"
หลิ่วมู่ไป๋กล่าวต่อว่า
“ตอนที่ข้าฝึกในทวีปทมิฬ ข้าเคยเห็นมันเพราะโชคช่วย มันเป็นพืชชนิดหนึ่งที่ชอบความมืดและมักจะอยู่ในถ้ำ”
"โอ้? ช่วยอธิบายให้ละเอียดกว่านี้หน่อยได้ไหม?"
ฉีมู่เอินถามต่อไป
"ขออภัยข้ารู้แค่นั้น!"
หลิ่วมู่ไป๋ส่ายหัว เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสมบัติที่หายากเพียงแค่มองในเวลานั้น หลิ่วมู่ไป๋ อยู่ในกลุ่มคนสิบคน พวกเขาต้องการได้มันมา แต่พวกเขาพบกับงูขนาดมหึมาที่ซุ่มโจมตี ในที่สุดพรรคของพวกเขาก็บาดเจ็บล้มตายอย่างหนัก
งูยักษ์ตัวนั้นยาว 100 ฟุตและเป็นสายพันธุ์แห่งความมืดที่พัฒนาสติปัญญาได้ ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของมันน่ากลัวมาก ดังนั้น สิ่งที่มันป้องกันไว้ย่อมเป็นสมบัติที่หายากมากอย่างแน่นอน
“ราชบุตรเขยฉี ต้นไม้ของท่านต้นนี้ยังไม่โตเต็มที่”
หลิ่วมู่ไป๋ยังจำตำแหน่งของถ้ำงูยักษ์ได้ หากมีเวลา เขาอยากจะกลับไปดู
“อาจารย์ซุน เจ้ามีความคิดอะไรไหม?”
ฉีมู่เอินถาม
“ขอข้าคิดหน่อย”
ซุนม่อพบข้อแก้ตัว จริงๆ แล้วเมื่อเขาเห็นพืชแห่งความมืดนี้ข้อมูลที่เกี่ยวข้องก็ปรากฏขึ้นในใจของเขาแล้ว
มีบันทึกเกี่ยวกับพืชชนิดนี้ในสารานุกรมพืชแห่งความมืดที่ซุนม่อจำได้
อย่างไรก็ตาม สำหรับสิ่งนี้ซึ่งไม่มีใครจำได้...แม้ว่าซุนม่อจะพูดถูกต้องก็ไม่มีใครสามารถตัดสินได้ว่าเขาพูดความจริง ใช่ไหม นอกจากนี้ สิ่งนี้อันตรายมากและไม่เหมาะที่จะแนะนำต่อหน้า ฝูงชนจำนวนมาก
“ถ้าไม่รู้ก็ยอมรับไป หมายความว่ายังไงที่บอกว่าต้องคิดสักนิด? แค่คิดสักนิดก็สามารถรู้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับมันได้เหรอ?”
หลี่จื่อซิ่งหัวเราะเยาะ
“จากคำพูดของท่าน ดูเหมือนว่าท่านรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพืชชนิดนี้แล้ว”
หยิงไป่อู่ย้อนถามกลับตรงๆ บังอาจล้อเลียนอาจารย์ของนาง ช่างอุกอาจ!
“อาจารย์ซุน ท่านสอนศิษย์ของท่านอย่างไร ขัดจังหวะ พูดด้วยน้ำเสียงไม่สุภาพ เสียมารยาท!”
หนีจิ้งถิงตำหนิ
