บทที่ 507  ประลองฝีมือวาด

บทที่ 507  ประลองฝีมือวาด

“ปรมาจารย์เหมียว เจ้าคิดอย่างไร?”

เจิ้งชิงฟางถาม

เหมียวมู่ไม่พูดและดูเหมือนว่าเขาจะคิดลึก จริงๆแล้วเขาไม่มีความสุขนัก (เฒ่าเจิ้ง เจ้ากำลังพยายามทำตัวน่าขยะแขยงอยู่หรือ?)

ภาพวาดที่มีชื่อเสียงสองภาพแรกสามารถประเมินได้โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ตอนนี้ ภาพวาดที่สามยังเป็นภาพวาดพระถังซัมจั๋งและเห็นได้ชัดว่าภาพใดเหนือกว่ากัน

เหมียวมู่รู้ว่าเขาด้อยกว่าแกนดัล์ฟ แต่ถ้าให้พูดด้วยตัวเอง ก็คงเหมือนเป็นการตบหน้าตัวเองเล็กน้อย

“เป็นไปได้ไหมว่าปรมาจารย์เหมียวมีความคิดเห็นที่ไม่เหมือนใคร?”

เจิ้งชิงฟางยังคงถามต่อไป

“ภาพวาดที่ดี!”

เหมียวมู่พูดสองคำแห้ง หลังจากนั้นเขาก็มุ่งความสนใจไปที่ซุนม่ออย่างรวดเร็ว

“อาจารย์ซุนใช้วิจารณญาณของศิลปินในการประเมินภาพวาดพระถังซัมจั๋งของข้าก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือ? แล้วภาพวาดนี้ล่ะ? เจ้าคิดอย่างไร?”

ซุนม่อพูดอะไรได้บ้าง?

เขาคงไม่สามารถชื่นชมมันได้ใช่ไหม?

จะเกิดอะไรขึ้นหากความจริงที่ว่าเขาคือแกนดัล์ฟถูกเปิดเผยในอนาคต? ผู้นั้นจะได้ชื่อว่าเป็นคนอวดดี ดังนั้นจึงยังดีกว่าสำหรับเขาที่จะถ่อมตัวมากกว่านี้

“มีข้อบกพร่องอย่างมากในภาพนี้ อารมณ์ของแกนดัล์ฟดูสบายๆ มากเกินไปเมื่อเขาวาดสิ่งนี้!”

ซุนม่อนึกถึงสถานการณ์ตอนที่เขาวาดภาพนี้และพบจุดบกพร่อง

“อาจารย์ซุน เจ้าช่วยเคารพปรมาจารย์แกนดัล์ฟหน่อยได้ไหม? เจ้าจะเรียกชื่อเขาโดยตรงได้อย่างไร”

หลี่จื่อซิ่งตำหนิ

“ใช่ เจ้าไร้มารยาทเกินไป!”

เหมียวมู่ถอนหายใจ

“แม้ว่าจะมีการกล่าวว่านักวิชาการมักจะดูหมิ่นซึ่งกันและกัน แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องแสดงพฤติกรรมดังกล่าวอย่างชัดเจน จริงไหม?”

หลี่จื่อซิ่งต้องการที่จะหัวเราะเมื่อเขามองไปที่ซุนม่อ (ใครบอกเจ้าว่าอย่าประมาทเมื่อเจ้าพูด! ข้าจะให้เจ้าสวมหมวกแห่งการดูถูกและความเย่อหยิ่งต่อปรมาจารย์ก่อน)

อุ๊ฟฟุๆๆ!

เจิ้งชิงฟางทนไม่ได้อีกต่อไปเกือบหัวเราะออกมาดัง ๆ

“ลุงเจิ้ง ท่าน…?”

ฉีมู่เอินรู้สึกประหลาดใจมาก เขารู้สึกว่าเจิ้งชิงฟางกำลังเล่นตลก

"ข้าปวดท้อง!"

เจิ้งชิงฟางแก้ตัว

“อาจารย์ซุน จากการตวัดพู่กัน ดูเหมือนว่าปรมาจารย์แกนดัล์ฟวาดภาพนี้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่เพราะเขาสบายๆ แต่เป็นเจตนาเชิงกวีประเภทหนึ่ง เฉพาะผู้ที่สามารถไปถึงสภาวะไร้กังวลเท่านั้นจึงจะเรียกว่าปรมาจารย์!”

เหมียวมู่แนะนำ

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก เหมียวมู่ +50 เป็นกลาง (50/100)

“…”

ซุนม่อพูดไม่ออก นี้สามารถทำงานได้เช่นกัน?

“อาจารย์ซุน ภาพวาดนี้ยังมีข้อบกพร่องอะไรอีกหรือไม่?”

เจิ้งชิงฟางถามอย่างหยอกล้อ

“อืม อาจจะเป็นแนวคิด? มันไม่มีความหมายเลยสักนิด!”

ซุนม่อรู้สึกทนไม่ได้ ไม่กล้าที่จะชมเชย (พูดถึงเรื่องนี้ ลุงเจิ้ง ท่านกำลังพยายามทำอะไรอยู่?)

“อาจารย์ซุน คำพูดของเจ้าไม่ถูกต้อง เมื่อข้าดูภาพวาดของปรมาจารย์เหมียว เป็นครั้งแรก ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป แต่ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หลังจากเห็นสิ่งนี้ ในที่สุดข้าก็เข้าใจ ปรมาจารย์แกนดัล์ฟเป็นผู้แต่งไซอิ๋วดังนั้นพระคุณเจ้าถังซัมเจั๋งที่เขาวาดจึงดึงเอาเสน่ห์อันศักดิ์สิทธิ์ของตัวละครออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น!”

ฉีมู่เอินโต้แย้ง ไม่ใช่ว่าเหมียวมู่ไม่สามารถทำมันได้ แต่เขาอ่านแค่ครึ่งแรกของ ไซอิ๋วความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับพระคุณเจ้าถังซัมจั๋งยังไม่ลึกพอ

“อาจารย์ซุน เจ้าไม่ใช่มืออาชีพ ในอนาคตโปรดอย่าประเมินงานศิลปะของผู้อื่นอย่างไม่ตั้งใจ มิฉะนั้นเจ้าจะทำให้ตัวเองโง่เท่านั้น!”

เหมียวมู่ตักเตือน

แขกที่อยู่รอบๆ เริ่มพูดคุยกัน และความรู้สึกด้านลบต่อซุนม่อก็ก่อตัวขึ้นในใจของพวกเขา พวกเขารู้สึกว่าภาพวาดทั้งสามภาพนั้นยอดเยี่ยมมากและไม่มีจุดบกพร่องให้เลือก

ถึงกระนั้น ซุนม่อยังคงทำตัวจู้จี้จุกจิก พยายามจิกกัด

เมื่อได้ยินเสียงกระซิบลู่จื่อรั่วก็ไม่พอใจ

“ท่านเป็นคนที่ไม่คู่ควรที่จะพูดคุยเรื่องงานวาดภาพกับอาจารย์ของข้า!”

ลู่จื่อรั่วเป็นเหมือนลูกหมาตัวน้อยที่คอยปกป้องซุนม่อ

“ข้าไม่คู่ควร? ในกรณีนั้นเขากล้าที่จะแข่งขันหรือไม่?”

เหมียวมู่ล้อเลียนและท้าทายทันที

(องค์ชายหลี่เคยกล่าวไว้ว่า ข้าควรหาโอกาสลดทอนความเฉียบแหลมของเจ้า อย่างไรก็ตาม ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจ้าจะมาส่งตัวข้าถึงประตูบ้านของข้า เมื่อเป็นเช่นนี้ อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจเลย)

โดยธรรมดาเหมียวมู่ ยังต้องการใช้โอกาสนี้ในการแสดงทักษะการวาดภาพของเขาเพื่อขยายชื่อเสียงของเขา

เจิ้งชิงฟางก็พูดก่อนโดยไม่รอให้ซุนม่อพูด

"แน่นอน อาจารย์ซุน ลูกศิษย์ส่วนตัวของเจ้าอยู่ในที่เกิดเหตุ ที่นี่มีมหาคุรุมากมาย เจ้าต้องไม่มีอาการตื่นเวที เข้าใจไหม?”

เจิ้งชิงฟางพูดอย่างจริงจัง

“ลุงเจิ้ง ท่าน…”

ซุนม่อฝืนยิ้ม เขาเข้าใจ เจิ้งชิงฟางต้องการภาพวาดที่เขาวาดในภายหลัง

“ฮ่าฮ่า ศึกชิงภาพวาด? ข้าชอบรายการแบบนี้ นี่ช่วยเพิ่มความสนุก!”

หลี่จื่อซิ่งหัวเราะร่า

“อย่างไรก็ตาม เรามาทำข้อตกลงให้ชัดเจนก่อน ภาพวาดของปรมาจารย์เหมียวจะเป็นของข้า!”

“ท่านพูดแบบนี้ไม่ได้!”

“ให้เราเสนอราคา ผู้ที่เสนอราคาสูงสุดจะเป็นผู้ชนะภาพวาดนี้!”

“จะเกิดภาพวาดที่มีชื่อเสียงอีกหรือไม่?”

แขกพูดคุยกัน พวกเขาไม่ได้รังเกียจการต่อสู้การวาดภาพ ไม่ว่าในกรณีใด ซุนม่อจะแพ้อย่างแน่นอน พวกเขาต้องการดูว่าเหมียวมู่สามารถสร้างภาพวาดที่มีชื่อเสียงได้หรือไม่

“ไป เตรียมพู่กันหมึกและกระดาษ!”

หลังจากที่เจิ้งชิงฟางสั่งคนรับใช้เสร็จแล้ว เขาก็ประกาศอีกครั้ง

“ต่อไป ภาพวาดของอาจารย์ซุนจะเป็นของข้า เจิ้งชิงฟาง ไม่มีใครแย่งมันไปจากข้า!”

เมื่อเสียงของเจิ้งชิงฟางจางลง ทั้งหมดก็เงียบลง แขกทุกคนจ้องมองมาที่เขาด้วยความงงงวย (พูดชื่อผิดรึเปล่า?)

ภาพวาดของซุนม่อ?

ใครจะต้องการมัน?

หากพวกเขาใช้มันเช็ดก้น พวกเขาอาจพบว่ากระดาษนั้นแข็งเกินไป

ในไม่ช้าโต๊ะกลมขนาดใหญ่สี่โต๊ะก็เลื่อนมาวางแบบสองต่อสอง หลังจากนั้นก็วางกระดาษ หมึก และพู่กันลงไป

“ไม่มีหัวข้อ เจ้าสองคนสามารถแสดงออกได้อย่างอิสระ!”

หลี่จื่อซิ่งเริ่มที่จะพูด

โดยปกติแล้ว สำหรับการวาดภาพการต่อสู้ หัวข้อจะถูกตั้งขึ้นในตอนเริ่มต้น อย่างไรก็ตาม สำหรับจิตรกรแล้ว ย่อมมีบางสิ่งที่พวกเขาเชี่ยวชาญและบางสิ่งที่พวกเขาไม่เชี่ยวชาญมากนัก หากพวกเขาพบหัวข้อที่พวกเขาไม่เชี่ยวชาญ พวกเขาจะจบสิ้นกัน

“องค์ชาย ทำไมท่านไม่ให้หัวข้อล่ะ”

เจิ้งชิงฟางถามกลับ

ด้วยการถือดีของหลี่จื่อซิ่ง เขาคงไม่สามารถแบกรับความลำบากใจได้ ทุกคนที่นี่รู้ว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเหมียวมู่ และเห็นได้ชัดว่าเขารู้ความสามารถของเขาเป็นอย่างดี

“การแสดงออกอย่างอิสระเท่านั้นจึงจะสร้างภาพวาดที่มีชื่อเสียงได้!”

หลี่จื่อซิ่งหาข้อแก้ตัวโดยบังเอิญ ไม่ว่าในกรณีใด ไม่ว่าพวกเขาจะจับฉลากอะไรก็เป็นไปไม่ได้ที่ซุนม่อจะชนะ

ฉีมู่เอินมองไปที่ท้องฟ้า

“แล้วเราจะจำกัดเวลาครึ่งชั่วโมงล่ะ?”

ท้ายที่สุด นี่คืองานเลี้ยงหางกวาง พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ทั้งสองคนวาดภาพต่อไปโดยไม่สนใจเรื่องเวลา ทำให้เจ้าบ้านและแขกรับเชิญเสียเวลา

"ไม่เป็นอะไร!"

เหมียวมู่ สะบัดแขนเสื้อของเขา รับเอาท่าทางของปรมาจารย์ขณะที่เขาเดินไปที่โต๊ะ (ข้าควรวาดอะไรเพื่อแสดงทักษะการวาดภาพของข้าอย่างสมบูรณ์)

สำหรับฝ่ายตรงข้ามของเขาซุนม่อ?

(เดี๋ยวก่อน เขาทุบหัวข้าเหรอ?)

เหมียวมู่ ยืนอยู่หน้าโต๊ะและหยิบพู่กัน แต่เขายังไม่ได้จุ่มลงในหมึก

“ซุนม่อ ขยับเร็วเข้า!'

เจิ้งชิงฟางยืนอยู่ข้างๆ ซุนม่อและเตือนเขาด้วยเสียงต่ำ

“ศิลปินอย่างพวกเขาจะมีไม่กี่ประเภทที่พวกเขาเชี่ยวชาญที่สุดเพื่อรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้”

อาจกล่าวได้ว่าท่าทางครุ่นคิดของเหมียวมู่ ในปัจจุบันเป็นการลงมือจริงๆ

“ลุงเจิ้ง!”

ซุนม่อยิ้มอย่างขมขื่น

เมื่อจ้องมองที่การแสดงออกของซุนม่อ เจิ้งชิงฟางก็รู้สึกตำหนิตนเอง เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ซุนม่อ เจ้าน่าจะได้เป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวในอีกหนึ่งปีต่อมา ถึงตอนนั้นข้าจะกล้าขอภาพวาดที่มีชื่อเสียงจากเจ้าได้อย่างไร ดังนั้นข้าสามารถใช้โอกาสนี้และรับภาพวาดสำหรับเจ้าอีกหนึ่งภาพเท่านั้น!”

เจิ้งชิงฟางรักภาพวาด และเขาก็ชอบอ่านหนังสือด้วย แต่จนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้กระตุ้นให้ซุนม่อเขียนครึ่งหลังของไซอิ๋วให้เสร็จ เพราะเขาเข้าใจว่านี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

ในฐานะมหาคุรุ ซุนม่อมีสิ่งที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ

วันนี้นี้บังเอิญโอกาสอำนวย ไม่ว่ายังไงก็ตาม เนื่องจากหลี่จื่อซิ่งต้องการใช้จิตรกรที่มีชื่อเสียงเพื่อบดขยี้ซุนม่อ ดังนั้นเจิ้งชิงฟางจะเอาชนะเขาในเกมของเขาเองและให้โอกาสซุนม่อในการแสดงฝีมือ ในขณะเดียวกันก็ได้รับภาพวาดที่มีชื่อเสียงไปด้วย

“ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าข้าจะสามารถสร้างภาพวาดที่มีชื่อเสียงได้อย่างแน่นอน?”

ซุนม่อยิ้มเย้ยหยันตัวเอง

“อย่าลดคุณค่าตัวเอง เหมียวมู่อายุ 29 ปีในปีนี้ และเขาเพิ่งสร้างผลงานภาพวาดที่มีชื่อเสียงก่อนหน้านี้ได้เพียงภาพเดียว แล้วเจ้าล่ะ อายุ 20 ปี และเจ้าสร้างผลงานภาพวาดที่มีชื่อเสียงมาแล้วสามภาพ!”

เจิ้งชิงฟางชูสามนิ้วออกมา จากมุมมองของเขา เหมียวมู่ประเมินตัวเองสูงเกินไป

เพื่อป้องกันไม่ให้ซุนม่อและเหมียวมู่ถูกรบกวน ผู้ชมทั้งหมดจึงยืนห่างออกไปกว่าสิบเมตรและเฝ้าดูจากระยะไกล

แน่นอนว่าบุคคลหลักอย่างเจิ้งชิงฟางและหลี่จื่อซิ่ง นั้นเป็นข้อยกเว้น

"เริ่มกันเลย พิสูจน์ให้คนเหล่านี้เห็นว่าเจ้าไม่ได้เป็นเพียงมหาคุรุอันดับหนึ่งในจินหลิง แต่เจ้าก็เป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในจินหลิงเช่นกัน!”

เจิ้งชิงฟางส่งพู่กันให้ซุนม่อ

ซุนม่อรับมันไว้ พูดตามตรง เขาไม่อยู่ในสภาวะจิตใจที่เหมาะสมที่จะวาดอะไรซักอย่าง แต่เมื่อเขาหันหน้าไปและเห็นหลี่จื่อและอีกสองคนมองมาที่เขาด้วยสายตาคาดหวัง เขาก็รู้สึกว่าเขาต้องไม่เสียหน้าให้กับนักเรียนของเขา

ในใจของพวกเขาเชื่อว่าเขาเป็นครูที่น่าประทับใจที่สุด ในกรณีนั้น เขาต้องตอบสนองความคาดหวังของพวกเขาตลอดเวลา

“อาจารย์ ข้าเชียร์ท่าน!”

เด็กสาวมะละกอชูกำปั้นเล็กน้อย

“ฮ่าฮ่า!”

ซุนม่อหัวเราะ เขายกมือขึ้นและโยนความรู้สารานุกรมใส่ตัวเอง นี่เป็นเพื่อให้เขาละทิ้งความคิดที่ทำให้ไขว้เขวทั้งหมด

“ข้าควรวาดอะไรดี”

ซุนม่อพึมพำกับตัวเองอย่างไร้เหตุผล หลังจากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ พยายามหาแรงบันดาลใจ

แขกเหล่านี้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราที่ทำจากวัสดุราคาแพง เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่เพียงชิ้นเดียวเทียบได้กับค่าครองชีพต่อปีสำหรับครอบครัวสามคน

บนโต๊ะมีอาหารที่โอ่อ่าหรูหราวางอยู่ คนใช้และสาวใช้มีอยู่ทุกที่…

ซุนม่อสังเกตเห็นนักเรียนที่มหาคุรุพามาด้วย นอกเหนือจากคนหนุ่มสาวบางคน พวกเขาทั้งหมดมีสีหน้าอิจฉา

นั่นเป็นเรื่องจริง ระดับของงานเลี้ยงนี้สูงมาก ใครจะไม่อยากเข้าร่วมงานแบบนี้อีก?

ซุนม่อจุ่มพู่กันลงในหมึกและเริ่มวาดภาพ

"เร็วไปหรือเปล่า?"

อันซินฮุ่ยขมวดคิ้ว นางกังวลว่าซุนม่ออาจรีบร้อนเกินไปและคิดแนวคิดไม่ดีพอ

“เอ๊ะ ไม่กี่จังหวะนี้ดูน่าประทับใจ!”

ฉีมู่เอินและหลี่จื่อซิ่งรู้จักการวาดภาพเป็นอย่างดี และเมื่อพวกเขาเห็นลายเส้นของ ซุนม่อ พวกเขาก็รู้ว่าสหายคนนี้ไม่ธรรมดา

ม้าควบค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนกระดาษ

คนหนุ่มสาวต่างโหยหาชีวิตที่ดีขึ้น อิจฉาคนรอบข้างที่เป็นลูกหลานของตระกูลที่ร่ำรวย ไม่มีข้อผิดพลาดในเรื่องนี้ หากสามารถเปลี่ยนความอิจฉาริษยาเป็นแรงจูงใจได้ก็จะดียิ่งขึ้นไปอีก

รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไรและต่อสู้เพื่อให้บรรลุความประสงค์

หากไม่มีพื้นฐานครอบครัวที่ดี พวกเขาไม่สามารถคุยโวเกี่ยวกับบรรพบุรุษของพวกเขาได้ การไม่หล่อพอทำให้พวกเขาไม่สามารถดึงดูดผู้หญิงที่สวย รวย และรูปร่างดีได้ แม้แต่โชคของพวกเขาก็ดูแย่กว่าเมื่อเปรียบเทียบกัน

…

มันสบายดี ตราบใดที่พวกเขายังมีสองมือ มันก็เพียงพอแล้วสำหรับพวกเขา!

ควบไป!

ควบไป!

ควบไม่ยั้งฝีเท้า!

ทุกครั้งที่พวกเขาทำงานหนัก พวกเขาจะเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้นเล็กน้อย!

อารมณ์ของซุนม่อปั่นป่วนไปหมด เขาไม่เพียงต้องการให้กำลังใจเด็กเหล่านี้เท่านั้น แต่เขายังคิดถึงตัวเองด้วย ในชีวิตนี้เขาจะมุ่งมั่นอย่างไม่ย่อท้อ ผลักดันไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ!

วีซ~

พู่กันของซุนม่อเปล่งแสง เริ่มดึงดูดปราณวิญญาณที่อยู่รอบๆ

“ความเคลื่อนไหวของปราณวิญญาณในพื้นที่ นี่คือขอบเขตบุปผามหัศจรรย์หรือไม่”

เจ้าเมืองฟางอุทานด้วยความตกใจและมองไปที่เหมียวมู่โดยไม่รู้ตัว

ผู้ชมคนอื่นๆ ก็มองดูเช่นกัน แต่ในไม่ช้าก็ค้นพบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมของเหมียวมู่ หลังจากนั้นพวกเขาก็หันศีรษะไปโดยไม่รู้ตัวและเห็นภาพเขียนของซุนม่อส่องแสง

“อะไรกันนี่?”

“ข้าตาฝาดไปหรือเปล่า?”

“ทำไมบุปผามหัศจรรย์ถึงปรากฏและมันรวดเร็วมาก?”

แขกรับเชิญตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง นานแค่ไหนแล้วตั้งแต่เริ่มการประลองวาดภาพ? ซุนม่อได้เข้าสู่สถานะนั้นแล้วหรือ?

(เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าไม่ใช่มหาคุรุ แต่เป็นศิลปินผู้สันโดษที่มีชื่อเสียง?)

"นี้…"

หลี่จื่อซิ่ง ตกตะลึง

“เป็นเช่นนี้แล!”

ในที่สุดฉีมู่เอินก็เข้าใจว่าทำไม เจิ้งชิงฟาง ถึงหัวเราะขำอารมณ์ดี อย่างนั้นปรมาจารย์แกนดัล์ฟจึงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซุนม่อ!

ในขณะนี้ ราชบุตรเขยฉีได้สำรวจซุนม่อในขณะที่เขารู้สึกถึงอารมณ์มากมายในหัวใจของเขา

ยอดเยี่ยมทั้งงานเขียนและงานจิตรกรรม ช่างน่าประทับใจ!

ติง!

คะแนนประทับใจจากฉีมู่เอิน +500 เป็นกันเอง (500/1,000).

เจิ้งชิงฟางได้ยินเสียงดังรอบข้าง เขาเงยศีรษะขึ้นโดยตรง และสายตาอันเฉียบคมและโอ่อ่าของเขากวาดไปทั่วฝูงชน (พวกเจ้าทุกคนต้องหุบปากเพราะข้า ใครก็ตามที่รบกวนซุนม่อเมื่อเขากำลังสร้างภาพวาดอันมีชื่อเสียงนี้ ข้าจะฆ่ามัน!)

เมื่อสายตาของเขาหันไปหาซุนม่ออีกครั้ง เจิ้งชิงฟางก็รู้สึกสบายใจอย่างมาก การตัดสินของเขาไม่ผิด!

อัจฉริยะนั้นโดดเด่นมาก พวกเขาเป็นคนที่ท่านไม่สามารถวัดได้ด้วยตรรกะ!

“เจ้า…เจ้า…เจ้าเก่งมากขนาดนี้ได้อย่างไร?”

อันซินฮุ่ยตกใจมาก คนรักในวัยเด็กของนางกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงเมื่อใด ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเคยชินกับสภาวะบุปผามหัศจรรย์แล้ว