บทที่ 501  ภาพความมั่งคั่ง เกียรติยศ และชีวิตสันโดษ

บทที่ 501  ภาพความมั่งคั่ง เกียรติยศ และชีวิตสันโดษ

เมื่อซุนม่อมาถึงกระท่อม เขาได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เขายังได้พบกับสาวใช้หลังจากนั้น

“คารวะ อาจารย์ซุน!”

สาวใช้น้อยกล่าวทักทาย ดวงตาของนางแดงและบวมจากการร้องไห้ และดูเหมือนลูกวอลนัทขนาดใหญ่

“อาจารย์ ภาพวาดมาแล้ว!”

ลู่จื่อรั่วดึงซุนม่อมาหน้าโต๊ะ

จริงๆแล้ว ซุนม่อต้องการจะบอกว่าถ้าเป้าหมายเป็นภาพวาดธรรมดา เขายังสามารถทำอะไรกับมันได้ แต่ภาพวาดที่มีชื่อเสียงไม่ใช่สิ่งที่สามารถวาดเพียงเพราะรู้สึกอยากวาดมัน อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นเด็กสาวมะละกอที่จ้องมองเขาเต็มไปด้วยความเคารพ ซุนม่อไม่สามารถพูดคำว่า 'เป็นไปไม่ได้' ได้อย่างแท้จริง

“นี่คือภาพวาดทิวทัศน์  อู๋เหย่จือคือชื่อของศิลปิน!”

หลี่จื่อฉีแนะนำ

“อู๋เหย่จือ เป็นคนจากหลินชวน  เขาเรียนรู้วิธีการวาดภาพตั้งแต่ยังเด็ก ว่ากันว่าเมื่อเขาอายุ 19 ปี เขาไม่ได้พักผ่อนหรือนอนหลับและใช้เวลาทั้งหมดเจ็ดวันภายใต้หิมะเพื่อวาดภาพหิมะเจียงตง จนโด่งดังหลังจากวาดภาพเพียงครั้งเดียว!”

“เขาเป็นคนมีชื่อเสียงเหรอ?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว การแก้ปัญหานี้ไม่ง่าย เพราะคงมีผู้รู้มากมายเกี่ยวกับภาพวาดของบุคคลที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ ถ้าเขาพยายามลอกเลียนแบบ ข้อผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ จะถูกตรวจพบอย่างง่ายดาย

“ภาพวาดที่มีชื่อเสียงของ อู๋เหย่จือมีราคาแพงมาก ดังนั้น ข้าคาดว่าภาพวาดนี้ต้องเป็นสิ่งที่เขาวาดเมื่อเร็วๆ นี้ และจำนวนคนที่รู้เรื่องนี้คงจะน้อยมากแน่ๆ นี่คือเหตุผลที่เจ้าของซึ่งเป็นเจ้าเมืองจินหลิงต้องการจัดแสดงในงานจัดเลี้ยงหางกวาง”

หลี่จื่อฉีคาดเดา

“ไม่มีทางอื่นที่จะช่วยนางได้หรือ?”

ซุนม่อชื่นชมภาพวาด

นี่คือความร่ำรวยและเกียรติยศ ภาพวาดชีวิตโดดเดี่ยว และอยู่ในหมวดหมู่ของภาพวาดทิวทัศน์

มองเห็นภูเขาได้ในระยะไกล และน้ำตกสูงพันฟุตลดหลั่นลงมา ไหลผ่านทุ่ง ในดินแดนในฝันอันเงียบสงบแห่งนี้ กระท่อมเรียบง่ายปรากฏให้เห็น

มันถูกปกคลุมด้วยตะไคร่น้ำสีเขียว เปล่งประกายราศีที่งดงาม!

ไม่มีมนุษย์อยู่ในภาพวาด แต่มีใครเห็นรองเท้าที่วางอยู่หน้าประตู

“ไม่เลว มีบางส่วนที่ค่อนข้างน่าประทับใจ!”

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก ตอนนี้เขายังเป็นศิลปินอีกด้วย เขาจึงเข้าใจความหมายของภาพวาด

นี่คือภาพวาดของข้าหลวงชั้นสูงในวัยเกษียณ อาศัยอยู่ในสรวงสวรรค์อันเงียบสงบซึ่งแยกจากโลกภายนอก เขาอาศัยอยู่ในกระท่อมหญ้าและใช้ชีวิตแบบคนบ้านนอก

ทำไมถึงบอกว่าเป็นข้าหลวงชั้นสูง?

เนื่องจากรูปแบบของรองเท้าที่เห็นมีแต่ผู้มีอันจะกินสามารถซื้อได้

ถ้าใช้คำว่ายุคสมัยใหม่ ก็หมายความว่าบุคคลในภาพนั้นมีทั้งคนร่ำรวยและมีอำนาจซึ่งมีทรัพย์สะสมกว่าหนึ่งพันล้านดอลลาร์หรือบุคคลสำคัญอื่นๆ จากนั้นคนคนนั้นก็เกษียณและวิ่งไปที่ภูเขาจงหนานเพื่อสร้างกระท่อมหญ้าที่นั่นโดยอยู่คนเดียวเพื่อไล่ตามจิตวิญญาณที่เป็นอิสระ

“ช่างเป็นภาพที่ลำบากเสียจริง!”

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก

“อาจารย์ ทำซ้ำได้ไหม”

เด็กสาวมะละกอถามขึ้น

สาวใช้ตัวน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะที่นางมองไปที่ซุนม่อด้วยความหวังสุดท้ายในดวงตาของนาง

“ข้าลอกเลียนแบบได้ แต่เลียนแบบผลกระทบไม่ได้”

ซุนม่อรู้มาตรฐานของตัวเองเป็นอย่างดี ปัจจุบันมีความรู้ด้านจิตรกรรมประเพณีสองแขนง สาขาแรกคือการวาดภาพตัวละคร เขามีความเชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์ในเรื่องนี้ อันที่สองคือการวาดภาพทิวทัศน์ ความเชี่ยวชาญของเขาอยู่ในระดับเบื้องต้นเท่านั้น

โดยธรรมชาติแล้ว ซุนม่อยังคงมีตราสัญลักษณ์แห่งกาลเวลาและสามารถใช้มันเพื่อเพิ่มระดับความสามารถของเขา แต่เขาไม่ได้เก็บงำความหวังใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

“อาจารย์อย่าถ่อมตัวเกินไป ชีวิตของนางอยู่ในมือท่านแล้ว!'

ลู่จื่อรั่วโบกกำปั้นเล็กน้อยของนาง นางมีความมั่นใจมากกว่าซุนม่อด้วยซ้ำ

“อาจารย์ ข้าเตรียมพู่กัน กระดาษและหมึกไว้แล้ว!”

หลี่จื่อฉีไม่รู้สึกว่าซุนม่อจะทำสำเร็จ แต่สำหรับการเตรียมการที่ต้องทำนั้น นางได้ดำเนินการเสร็จสิ้นแล้ว

“ระบบ ใช้ตราเวลาสามชิ้นเพื่อพัฒนาความเชี่ยวชาญของข้าในเทคนิคการวาดภาพทิวทัศน์!”

ซุนม่อสั่ง พูดตามตรงเขารู้สึกปวดใจเล็กน้อย แต่หลังจากได้เห็นใบหน้าของสาวใช้ตัวน้อยที่น่าสงสารและสิ้นหวังอย่างไม่มีใดเปรียบ เขาก็ตัดสินใจที่จะทุ่มไปทั้งหมดแม้ว่าจะต้องใช้ตราสัญลักษณ์สิบป้ายก็ตาม

ติง!

“ขอแสดงความยินดี ระดับความชำนาญของจิตรกรรมดั้งเดิมของเจ้า สาขาจิตรกรรมภูมิทัศน์ พัฒนาเป็นระดับปรมาจารย์แล้ว!'

ระบบแสดงความยินดีกับซุนม่อ

ซุนม่อหยิบพู่กันขึ้นมาและหยุดเล็กน้อยเพื่อชำระอารมณ์ของเขา หลังจากนั้นเขาก็เริ่มวาด เทคนิคการวาดภาพระดับปรมาจารย์ทำให้ภาพวาดของซุนม่อเต็มไปด้วยความช่วยเหลือจากสวรรค์ เขาสามารถดึงสิ่งที่เขาจินตนาการไว้ในใจลงบนกระดาษได้โดยไม่ตั้งใจ

“อาจารย์สุดยอดมาก!'

ลู่จื่อรั่วรู้สึกปั่นป่วน ภาพวาดความร่ำรวยและเกียรติยศ ชีวิตโดดเดี่ยวกำลังจะเสร็จสมบูรณ์

แม้แต่สาวใช้ตัวน้อยก็ยังประหม่าจนนางไม่มีทางหายใจ นางจดจ่ออยู่กับกระดาษแผ่นนั้น

“เทคนิคการวาดภาพของอาจารย์ช่างน่าประทับใจจริงๆ!”

เมื่อเห็นทักษะการคัดลอกของซุนม่อไม่มีที่ติ หลี่ซีฉีก็รู้สึกคาดหวังเช่นกัน อย่างไรก็ตาม หลังจากที่วาดเสร็จไปได้ครึ่งทาง หัวใจของนางก็ค่อยๆ ห่อเหี่ยวลง

ตามที่คาดไว้ เมื่อสองในสามของภาพวาดเสร็จสิ้น ซุนม่อก็โยนพู่กันทิ้งด้วยความเดือดดาลและขยี้กระดาษ

"อา?"

ลู่จื่อรั่วไม่เข้าใจ

“ท่านขยี้กระดาษทำไม? ข้าคิดว่าภาพวาดนั้นค่อนข้างดี!”

“ระดับของภาพวาดนั้นยังไม่ถึงขอบเขตบุปผามหัศจรรย์”

หลี่จื่อฉีอธิบาย

หากจิตรกรไม่บรรลุสภาวะจิตนั้น แม้ว่าสำเนาจะเหมือนกันทุกประการ ก็ไม่มีประโยชน์ ในยุคนี้สีเดียวที่มีคือสีดำ หากมีใครต้องการให้ภาพวาดมีสีสันสดใส พวกเขาสามารถทำได้ก็ต่อเมื่อสามารถเข้าสู่ขอบเขต ‘บุปผามหัศจรรย์’

ต่อมาซุนม่อวาดอีกสองภาพ แต่ทั้งสองก็ล้มเลิกกลางคัน

หลี่จื่อฉีมองไปที่ท้องฟ้าและสีหน้าของนางหนักอึ้ง แม้ว่าการวาดภาพของอาจารย์ของนางจะเร็วมาก แต่มันก็สายไปแล้วและงานเลี้ยงก็กำลังจะเริ่มขึ้น เวลาของเขาเหลืออยู่ไม่มาก

“อาจารย์ ทำไมท่านไม่พอใจกับภาพวาดเหล่านี้”

เด็กมะละกอถามขึ้น

“พวกเขาวาดได้ค่อนข้างดีและแนวคิดภายในก็ยังใช้ได้ แต่ก็ยังมีเฉดสีไม่สมบูรณ์แบบ”

ไม่ใช่ว่าซุนม่อดูถูกภาพวาดของอู๋เหย่จือแต่เขารู้สึกว่าวิธีคิดของพวกเขาไม่ตรงกันจริงๆ

“ถ้าเช่นนั้น ก็จงวาดมันตามความสมบูรณ์แบบในหัวใจของอาจารย์สิ!”

ลู่จื่อรั่วพูดในลักษณะของ 'สิ่งที่ควรจะเป็น'

“พูดอะไรบ้าๆ”

หยิงไป่อู่ พูดไม่ออก

“อาจารย์กำลังพยายามลอกภาพนี้ เขาจะวาดตามความคิดของเขาได้อย่างไร?”

สาวหัวดื้อก็เคืองเด็กสาวมะละกอนิดหน่อย ทำไมนางถึงสร้างปัญหาให้อาจารย์ของพวกนาง? โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากความจริงที่ว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะคัดลอกภาพวาด

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?"

เด็กสาวมะละกอกระพริบตา

หยิงไป่อู่เบือนศีรษะของนางออกไป นางโกรธมากจนนางไม่อยากคุยกับคนโง่อย่างลู่จื่อรั่ว แม้ว่านางจะไม่เข้าใจการวาดภาพ แต่นางก็รู้ว่าการพยายาม 'ลอกเลียนแบบ' ภาพวาดที่มีชื่อเสียงย่อมหมายถึงการทำตามแนวคิดของจิตรกรต้นฉบับ ไม่เช่นนั้นจะไม่เรียกว่า 'สำเนา'

“จื่อรั่ว การคัดลอกหมายถึง…”

เมื่อหลี่จื่อฉีต้องการพูดกับลู่จื่อรั่วเกี่ยวกับสามัญสำนึกบางอย่าง ดวงตาของ ซุนม่อทอประกายขึ้นเพราะคำพูดของลู่จื่อรั่ว

(ใช่แล้ว ทำไมข้าต้องยึดมั่นในแนวคิดของอู๋เหย่จือ อย่างเคร่งครัดด้วย)

(ไม่ใช่ภาพวาดนี้เป็นเพียงการแสดงตัวบุคคลหลักที่มีวิถีชีวิตเรียบง่ายในวัยเกษียณใช่หรือไม่)

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ซุนม่อก็เริ่มจุ่มพู่กันลงในหมึกอีกครั้ง

ละทิ้งแนวคิดของอู๋เหย่จือในขณะที่วาดตามความคิดของเขาเอง แต่ไม่ได้เปลี่ยนฉากทั้งหมด—นั่นหมายความว่า ซุนม่อ กำลังวาดสิ่งเดียวกัน แต่แกนกลางที่เขาต้องการนำเสนอได้เปลี่ยนเป็นของเขาแล้ว

'ภูเขาใดๆ ก็มีชื่อเสียงได้เมื่อมีความอมตะ!'

ในตอนนั้น ซุนม่อต้องให้ความบันเทิงแก่ผู้คนหลังเลิกงาน เขาไม่อยากไป แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาไม่สามารถใช้ชีวิตในแบบที่เขาเลือกได้ในตอนนั้น

'แม่น้ำใดๆ ก็สามารถศักดิ์สิทธิ์ได้เมื่อมีมังกร!'

จริงๆ แล้ว สิ่งที่ซุนม่อกำลังไล่ตามนั้นง่ายมาก เขาอยากทำสิ่งที่เขาชอบ ตราบเท่าที่เขาสามารถหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้ก็เพียงพอแล้ว

ทำไมเขาต้องบังคับตัวเองให้ล่องลอยไปกับคลื่นและไหลไปตามกระแส? ใช้ชีวิตแบบหมา?

พรึ่บ!

พู่กันเขียนของซุนม่อส่องแสงเป็นชั้นๆ ทุกครั้งที่ปัดผ่านกระดาษ หมึกก็เริ่มเรืองแสงเช่นกัน

ละอองแสงล่องลอยมารวมกันบนกระดาษ ทำให้ 'ภาพวาดความมั่งคั่ง เกียรติยศและสันโดษ' นี้เต็มไปด้วยสีสันในทันที

สาวใช้ตัวน้อยที่เดิมสิ้นหวังรีบกัดมือขวาของนางทันทีเมื่อเห็นสิ่งนี้ มันเจ็บปวดมาก แต่นางยิ่งกัดมือแรงขึ้น

เพราะนางรู้สึกว่านี่คือความฝัน ถ้านางไม่ตื่น แสดงว่านางยังกัดไม่แรงพอ

“สำเร็จแล้ว! สำเร็จแล้ว!”

ลู่จื่อรั่วคว้าแขนของหลี่จื่อฉี และเขย่าอย่างแรง นางร้อนรนจนเห็นเหงื่อออกบนใบหน้า

“ข้ารู้มาตลอดว่าอาจารย์มีอำนาจทุกอย่าง!”

ติง!

คะแนนความประทับใจจาก ลู่จื่อรั่ว +500 ความเทิดทูน (24,150/100,000)

“สิ่งนี้เป็นสิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้หรือ?”

หลี่จื่อฉีอยู่ในความงุนงง

เมื่อเปรียบเทียบกับเด็กสาวมะละกอไร้เดียงสาแล้ว หลี่จื่อฉีรู้ดีว่าซุนม่อนั้นลำบากเพียงใดในการทำเช่นนี้

ไข่ดาวน้อยเชื่อว่าอาจารย์ของนางทำได้ถ้าเป็นเพียงการวาดภาพที่มีชื่อเสียงเพียงอย่างเดียว แต่นี่เป็นการพยายามคัดลอกภาพอื่น!

“…”

หยิงไป่อู่ไม่รู้ว่านางควรแสดงออกอย่างไร

ซุนม่อถือแปรงเขียนด้วยมือขวา ในขณะที่มือซ้ายยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้แปรงโดนกระดาษ

แม้ว่าบ้านของเขาจะเรียบง่าย แต่ก็อบอุ่นหัวใจ!

ทุกครั้งที่เขาทำงานล่วงเวลา ซุนม่อต้องการอยู่เงียบๆ ในรังที่แสนสบายของเขา ดื่มโคล่าเย็น และเล่นเกม เขาไม่ต้องการการดุด่าจากพ่อแม่หรือคำขอจากแฟน

เอ๊ะ!

(ข้ากำลังคิดอะไรอยู่?)

(ตื่นเร็วก็ข้าเป็นหมาโสดจะมีแฟนได้ไง?)

ซุนม่อเข้าสู่สภาวะหลงลืมตนเอง ระบายอารมณ์ทั้งหมดที่อยู่ในใจของเขาออกมา

(ทำไมเราต้องยึดธรรมเนียมปฏิบัติ?)

(ทำไมเราไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระโดยไม่มีข้อจำกัด ?)

(ข้าต้องการพื้นที่ที่สะดวกสบายจริงๆ มันอาจจะเล็ก แต่เมื่อข้าอยู่ในนั้น ข้าคือเจ้าสวรรค์และโลก และข้าเป็นผู้ควบคุมโชคชะตาของตัวเอง!)

จังหวะสุดท้ายของแปรงวาดขนหญ้าอ่อนที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม เขาหยุดและถอยหลังไปสองสามก้าว ชื่นชมภาพวาดอย่างเงียบๆ

สีของภาพวาดยังคงดำเนินต่อไป เนื่องจากภาพวาดที่มีชื่อเสียงนี้สร้างโดย บุปผามหัศจรรย์ของซุนม่อ บางส่วนจึงแตกต่างจากต้นฉบับ

“ว้าว เสร็จแล้ว!”

ลู่จื่อรั่ว กระโดดขึ้นไปบนหลังของ ซุนม่อ อย่างมีความสุข

“อาจารย์สุดยอดมาก!”

“ผู้คนจะสามารถบอกความแตกต่างได้!”

ซุนม่อส่ายหัว

“อาจารย์ ท่านกังวลมากเกินไป เจ้าเมืองจินหลิงคงไม่คิดว่าจะมีใครสามารถคัดลอกภาพวาดที่มีชื่อเสียงได้ ส่วนความแตกต่างในรายละเอียด เขาคงคิดว่าเขาจำผิด”

หลี่จื่อฉีมีรอยยิ้มเย้ยหยันตัวเอง หากเป็นนาง หากนางไม่ได้เห็นเด้วยตัวเอง นางก็คงไม่เชื่อเช่นกันว่าความสามารถนี้จะเป็นไปได้

“โอ้ ใช่แล้ว ชื่อบนภาพวาดคืออู๋เหย่จือ!”

ซุนม่อ เติมส่วนที่จารึกด้วยชื่อของ อู๋เหย่จือ

"มันจบแล้ว? เสร็จแล้วจริงเหรอ”

“ใช่ มันสำเร็จแล้ว เจ้าไม่ต้องตายอีกต่อไป!'

ลู่จื่อรั่วปลอบใจ

หลี่จื่อฉีเริ่มทำลายภาพวาดต้นฉบับและวางภาพใหม่ลงในกล่อง แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจถูกมองทะลุ แต่พวกเขาก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่

“ข้าทำเต็มที่แล้ว!”

ซุนม่อยิ้มและชำเลืองมองสาวใช้ เขาปลอบใจว่า

“แม้ว่ามันอาจไม่มีค่าเท่าภาพวาดของปรมาจารย์อู๋เหย่จือ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียงเช่นกัน ไม่มีทางที่จะซื้อมันจากตลาดได้อย่างแน่นอน”

“อาจารย์ ข้ารู้สึกว่าภาพวาดของท่านดีกว่าภาพก่อนหน้านี้!”

ลู่จื่อรั่วไม่ได้วุ่นวาย แต่นี่คือสิ่งที่นางรู้สึกจริงๆ

“ใช่ ในแง่ของแนวคิด ภาพวาดนี้ของอาจารย์สามารถสะท้อนความคิดของข้าได้!”

หลี่จื่อฉีประเมิน

“ใช่ ใช่ ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน!”

สาวใช้ตัวน้อยพยักหน้าอย่างเร่งรีบ ภาพวาดที่มีชื่อเสียงของอู๋เหย่จือจะไม่กระตุ้นอารมณ์ใดๆ หากผู้ชมไม่ใช่บุคคลสำคัญในศาลหรือพ่อค้าผู้มั่งคั่ง แต่ภาพวาดของซุนม่อแตกต่างออกไป ท้ายที่สุด เขากลับสู่รากเหง้าของเขาโดยสมบูรณ์ โดยวาดจากมุมมองของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง