บทที่ 1745 : ตอนอะไรก็ไม่รู้ มั่วซั่วจัด (ตอนฟรี

บทที่ 1745 : ตอนอะไรก็ไม่รู้ มั่วซั่วจัด (ตอนฟรี)

ใบหน้าของเฉาเจียวเจียวเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอจ้องมองไปที่หวังเต็งอย่างเร้าใจ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย แต่เธอก็อดทนต่อไป เธอแสดงท่าทีว่า 'ฉันเหนือกว่านายแล้ว'

หวังเต็งพูดไม่ออก ส่วนของร่างกายที่อธิบายไม่ได้นั้นรู้สึกอึดอัดอย่างยิ่ง รู้สึกราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด

ผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยมมาก!

เธอเต็มใจที่จะเสียสละตัวเองเพื่อเป้าหมายของเธอ!

อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีเจตนาแอบแฝงบางอย่าง ถ้าไม่เช่นนั้น เธอก็คงจะไม่เสียสละอะไรมากมายขนาดนี้

“บอกมาสิว่าอยากได้อะไร” หวังเต็งเบื่อหน่ายกับความรู้สึกไม่สบาย เขารักษาท่าทางที่ดูเหมือนไม่แยแสบนพื้นผิว เขาวางมือไว้ด้านหลังศีรษะขณะพูด

“ฉันเป็นทาสของนายแล้ว ฉันควรจะเป็นคนถามนายมากกว่าว่านายต้องการอะไร นายคิดจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉันจนหมดเลยรึไง?”เฉาเจียวเจียวกัดฟันของเธอ

“อืม… ดูสิ่งที่เธอพูดสิ ฉันเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ?” หวังเต็งรู้สึกผิดเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ?

“นายรู้ดีว่านายทำอะไรลงไป” ใบหน้าของเฉาเจียวเจียวแดง แต่เสียงของเธอก็เย็นชา “ตอนนี้นายจะฆ่าฉันหรือปล่อยฉันไว้อย่างมีศักดิ์ศรี เนื่องจากฉันยอมรับนายในฐานะเจ้านายของฉันแล้ว มันจึงไม่มีทางที่จะถูกทรยศโดยธรรมชาติ ทำไมนายต้องลดระดับฉันแบบนี้ด้วย”

“ฉันไม่เคยลดระดับเธอเลย” การแสดงออกของหวังเต็งเปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาดเมื่อเขาชี้ไปที่ท่าทางปัจจุบันของเธอ

เฉาเจียวเจียว: …

“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงแย่กว่าฉัน” หวังเต็งกล่าว

“นาย… นายกำลังเปลี่ยนเรื่อง” เฉาเจียวเจียวพูดด้วยความโกรธ

“นั่นไม่สำคัญ เธอสามารถลุกขึ้นก่อนได้” หวังเต็งกล่าว

“นายไม่ได้สัญญากับฉันหรอ?”เฉาเจียวเจียวถาม

“สัญญาอะไรล่ะ? ทำความเข้าใจสถานะของเธอก่อนนะ” หวังเต็งกล่าวอย่างเย็นชา การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปทันที

“งั้นฉันก็จะไม่ลุกขึ้น นายจะฆ่าฉันก็เอาเลย”เฉาเจียวเจียวยืดคอเรียวของเธอให้ตรงเหมือนหงส์

“ใจกล้าดีนี่” หวังเต็งหัวเราะเยาะ “เธอคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าเธอหรอ?”

“ก็เอาเลย. ฉันไม่มีอนาคตอยู่แล้ว ฉันยอมตายดีกว่าเป็นทาสที่ไม่มีศักดิ์ศรี” เฉาเจียวเจียวกล่าวอย่างมั่นคง

หวังเต็งจ้องมองอย่างตั้งใจเข้าไปในดวงตาของเฉาเจียวเจียว เขาต้องการดูความลังเลในดวงตาของเธอ แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น

“งั้นฉันจะฆ่าเฉาหงตู”

“แน่นอน ความสัมพันธ์ของฉันกับพ่อถูกทำลายลงไปแล้ว” เฉาเจียวเจียวกล่าวอย่างไม่แยแส

ใจร้ายมาก! หวังเต็งพูดไม่ออก เขามีความเคารพผู้หญิงคนนี้ในระดับใหม่

เฉาเจียวเจียวพบว่าหวังเต็งไม่มีการแสดงท่าทีอ่อนข้อใดๆ ดังนั้นเธอจึงเตรียมใจไว้สำหรับความตายแล้ว

ดังที่เธอได้กล่าวไว้ เธอยอมตายดีกว่าอยู่อย่างอับอาย

หวังเต็งรู้สึกหมดหนทาง เมื่อมีคนไม่กลัวความตาย ภัยคุกคามทั้งหมดก็ไร้ผล

“ถ้าเธอไม่ลุกขึ้น ฉันจะใช้ไพ่ตายของฉัน” หวังเต็งกล่าว

“นายไม่สามารถขู่ฉันได้อีกต่อไปแล้ว”เฉาเจียวเจียวกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว

“ฉันจะถอดเสื้อผ้าของเธออกแล้วแขวนประจานเธอไว้ข้างนอก มาดูกันว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน แม้ว่าเธอจะตายมันก็ไม่สำคัญ แต่ฉันจะแขวนเธอไว้ข้างนอกและให้นักสู้คนอื่นๆ ได้ ชื่นชมเธอ” หวังเต็งกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

“นาย…” ใบหน้าของเฉาเจียวเจียวซีดลง เธอชี้ไปที่หวังเต็งและอุทานว่า “แกมันปีศาจ!”

“เฮ้อ เธอเพิ่งจะรู้รึไง?” หวังเต็งกล่าว

เฉาเจียวเจียวสูญเสียกำลังทั้งหมดที่จะต่อสู้ ดวงตาที่สวยงามของเธอหรี่ลง

เธอไม่สามารถทำให้หวังเต็งขยับแม้แต่นิ้วเดียวได้แม้จะพูดถึงความตายแล้วก็ตาม เธอจะทำอะไรได้อีกเพื่อต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของเธอ?

คราวนี้เธอรู้สึกสิ้นหวังอย่างแท้จริง

ปีศาจตนนี้ไม่เคยตั้งใจจะปล่อยเธอไป เธอถูกลิขิตให้ใช้ชีวิตทั้งชีวิตภายใต้การควบคุมของเขางั้นหรอ?

เฉาเจียวเจียวลงจากร่างของหวังเต็งเหมือนหุ่นเชิดที่ไม่มีชีวิตและยืนอยู่ด้านข้างราวกับหุ่น

ในที่สุด หวังเต็งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และทำหน้าบูดบึ้งด้วยความรู้สึกไม่สบาย มันทรมานจริงๆ

การเป็นผู้ชายไม่ใช่เรื่องง่าย!

ใครจะสามารถต้านทานการล่อลวงดังกล่าวได้?

โชคดีที่เขาสามารถต้านทานมันได้

ผู้ชายที่แท้จริงควรจะเป็นเช่นนี้!

เขามองไปที่เฉาเจียวเจียว เขารู้สึกพูดไม่ออกเมื่อเห็นการแสดงออกของเธอ เขาทำให้เธอกลัวมากเกินไปรึเปล่า?

แต่เขาไม่สามารถทำตามคำเรียกร้องของเธอได้

หากเขาถูกทาสเช่นเธอคุกคาม เขาจะไม่สามารถรักษาอำนาจของเขาในฐานะนายได้ในอนาคต

พูดตามตรง เขาเกือบจะยอมอ่อนข้อแล้ว

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น หวังเต็งคว้าเฉาเจียวเจียวและกดเข่าของเขาบนร่างของเธอ จากนั้นเขาก็ตบเธอ

“เพี้ยะ!”

“อ้า หวังเต็ง นายกำลังทำอะไรอยู่?”เฉาเจียวเจียวกลับมาได้สติและร้องไห้ การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“ฉันกำลังทำอะไรน่ะหรอ? ฉันกำลังตีเธอเพื่อให้เธอเข้าใจว่าการเคารพเจ้านายของเธอหมายความว่ายังไง เธอกล้ามาข่มขู่ฉันได้ยังไง นังสารเลว” หวังเต็งพูดด้วยความโกรธ โดยไม่หยุดมือของเขาในขณะที่เขายังคงตบเธอต่อไป

“เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ!”

“อ้า มันเจ็บนะ.. ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไป” เฉาเจียวเจียวพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานเรี่ยวแรงของชายหนุ่มได้

“เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ!”

…

ในห้อง.

หวังเต็งนั่งอยู่ที่ขอบเตียง หันหน้าไปทางเฉาเจียวเจียวที่แก้มแดงและมีรอยน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ท่าทางไร้ชีวิตที่เธอมีเมื่อก่อนหายไปนานแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยความลำบากใจและความขุ่นเคือง

“จะยอมทำตัวดีๆ ไหม?” หวังเต็งถามอย่างใจเย็น

เฉาเจียวเจียวรู้สึกอับอาย แต่เธอก็ยังคงพยักหน้า

เธอกลัว!

เธอต้องถอยกลับ ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นปีศาจจริงๆ และเธอก็ไม่สามารถต่อกรกับเขาได้

“รินชามา ฉันหิวน้ำแล้ว” หวังเต็งสั่ง

เฉาเจียวเจียวหันหลังอย่างเชื่อฟังและเดินไปด้านข้าง เธอเทชาลงในแก้วแล้วยื่นมันให้กับหวังเต็งด้วยมือทั้งสองข้าง