ตอนที่ 93: เสด็จพ่อสัญญาว่าพวกเจ้าทุกคนจะมีชีวิตอยู่ตลอดไป!
ด้วยเหตุนี้ ห่างออกไปไม่กี่พันลี้จากชายแดนประเทศหลานอวิ๋น ทุกหนแห่งจึงเต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้ายที่โหมกระหน่ำเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง.
ในเวลานี้ ไม่เพียงแต่เผ่าอัคคีเท่านั้น แต่ยังมีชนเผ่าอื่น ๆ หลายร้อยเผ่า ทั้งเล็กและใหญ่ ต่างก็หนีตายมุ่งจากใต้ขึ้นสู่ทิศเหนืออย่างบ้าคลั่งเช่นกัน
และเป้าหมายข้างหน้าของพวกเขาก็คือ ประเทศหลานอวิ๋น.
“ให้ตายเถอะ ผีพวกนี้มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกมันผุดออกมาเต็มไปหมดราวกับหิมะตก แล้วข้าจะหนีไปไหนได้กัน!”
ปาตู้หลินกัดฟันมองดูท้องฟ้าสีดำมืดด้านหลังด้วยความเป็นกังวล.
เมื่อหันกลับไปมองประเทศหลานอวิ๋นข้างหน้า ความหวังของเขาก็ปะทุขึ้นมา.
คงจะดีมาก ถ้าจักรพรรดิเป่ยเสวียนเทียนอยู่ที่นั่น
ถ้าพี่ชายปาตู้ถูขอร้องอีกฝ่ายให้ลงมือได้ จะมีภูตผีกี่ตัว ก็ไม่ใช่ปัญหา!
ฟิ้ว~
ในเวลานั้นสีแดงโลหิตที่พุ่งผ่านความว่างเปล่า ก่อนที่จะตกลงที่ด้านหน้าของพวกเขา.
ปาตู้หลินที่และคนอื่น ๆ ที่ตื่นตะลึงตาค้าง พบว่าริ้วแสงโลหิตที่ล่วงหล่นลงมานั้นกระจายลามออกไปรอบ ๆ บนพื้นอย่างรวดเร็ว
เพียงสองถึงสามลมหายใจ ม่านพลังขวางกั้นขนาดใหญ่ที่สูงหลายร้อยฟุตก็ก่อตัวขึ้น.
ปัง -
ภูตผีที่พุ่งชนกำแพงแผงกั้นด้านหน้าส่งเสียงดังอื้ออึงขึ้นทันที.
โชคดีที่พวกมันไม่อาจทำลายม่านพลังได้.
“ผู้ช่วยชีวิตปรากฏขึ้นแล้ว!”
ปาตู้หลินรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก.
มีคนสร้างม่านพลังปิดกั้นภูตผีเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย ความแข็งแกร่งของผู้นี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน.
ขณะทุกคนเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าวิหคหลี่หยุนสีขาวตัวใหญ่ที่บินอยู่บนท้องฟ้า.
บนหลังของมัน มีผู้คนหลายสิบคนยืนอย่างน่าประทับใจ
คนด้านหน้าสวมเสื้อคลุมไท่เก็กสีเทา สวมหมวกฮุ่นหยวน และมีกระบี่ไม้ท้อสะพายไว้ด้านหลัง.
“เป็นไปได้ว่านี่คือเทียนซือ(ปรมาจารย์เต๋าสวรรค์)เจิ้งแห่งเทือกเขาหลงหู่หรือไม่?”
ปาตู้หลินที่อดไม่ได้ที่จะเผยแสดงความชื่นชมออกมา.
ในดินแดนรกร้างตะวันออก ภูเขาหลงหูนั้นมีนิกายเต๋าที่เชี่ยวชาญในการจัดการภูตผีตั้งอยู่.
และมียอดฝีมือที่มีความเชี่ยวชาญในการกำจัดภูตผีโดยเฉพาะที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก.
ทุกคนต่างก็เรียกอีกฝ่ายว่า“เจิ้งเทียนกุย”
แม้แต่ผู้คนจากชนเผ่าที่ดุร้ายและป่าเถื่อนอย่างป้าตู้หลินก็ยังแสดงความรู้สึกตื่นตะลึง!เมื่อเห็นเขา
หลังจากนั้นเจิ้งเทียนกุยก็ร่อนลงมาบนพื้น.
ป้าตูหลินที่ก้าวไปด้านหน้าประสานหมัดเอ่ยด้วยความเคารพ“อาวุโสคือเทียนซือ(ปรมาจารย์สวรรค์)เจิ้งแห่งภูเขาหลงหู่ใช่หรือไม่?”
"ใช่." เจิ้งเทียนกุยพยักหน้าเล็กน้อย
ปาตู้หลินที่มีความสุขเป็นอย่างมากเอ่ยออกมาว่า“เทียนซือเจิ้ง โปรดช่วยกำจัดผีร้าย ช่วยเผ่าอัคคีของพวกเราและเผ่าอื่น ๆ จากภัยพิบัติครั้งนี้ด้วยเถิด!”
“หากไม่กำจัดผีเหล่านี้ให้สิ้นซาก พวกเราทุกคนจะไร้ที่อยู่อาศัย!”
มีข่าวลือว่าเจิ้งเทียนกุยนั้นมักพาลูกศิษย์ตระเวนออกไปฝึกฝน กำจัดเหล่าภูตผีอยู่เป็นประจำ.
การที่ได้พบกับเจิ้งเทียนกุยวันนี้ หมายความว่าข่าวลือนั่นเป็นจริง.
เจิ้งเทียนกุยเหลือบมองเขาและเอ่ยออกมาเล็กน้อย :
“พวกเรายอดเขาหูหลงนั้นกำจัดวิญญาณร้าย คืนความสงบสุขให้กับโลก คือรากฐานของนิกาย เจ้าไม่จำเป็นต้องเอ่ยอะไรมาก.”
"ขอรับ!" ป้าตุ้หลินหุบปากอย่างรวดเร็ว
จากนั้นเจิ้งเที่ยนกุยก็เหลือบมองค่ายกลที่อยู่ด้านหน้าเอ่ยออกไปว่า
“ค่ายกลไท่หยินนั้นเปิดใช้งานได้เพียง 30% ไม่อาจป้องกันภูตผีได้ตลอดไป.”
“พวกเราต้องรีบจัดการสังหารภูตผีเหล่านี้ให้หมดไปเร็วที่สุด.”
เหล่าสาวกด้านหลังของเขาเอ่ยตอบรับเสียงดัง พร้อมกับนำกระบี่ไม้ท้อด้านหลังออกมา“รับทราบ อาจารย์!”
เจิ้งเทียนกุยชี้มือขวาของเขาขึ้นไปบนท้องฟ้า
จากนั้นแสงสีแดงโลหิตหลายสิบชิ้นที่ส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้า กลายเป็นเครื่องรางที่ซับซ้อนและทรงพลัง.
“นี่คือยันต์ปราบมารเทพเก้าสวรรค์ สมบัติวิญญาณโดยกำเนิด สามารถติดบนกระบี่เพื่อเพิ่มพลัง จำไว้ว่าอย่าทำหายเด็ดขาด.”
"รับทราบ!"
เมื่อเห็นเหล่าสาวกพยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง เจิ้งเทียนกุยก็ร่ายอาคมและวางยันต์เหล่านี้บนกระบี่ของทุกคน.
ปาตู้หลินที่เห็นยันต์ปราบมารและกระบี่ไม้ท้อผสานกัน พลังสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แทบจะปะทุออกมาทันที.
สายฟ้าที่เป็นพลังที่เป็นจุดอ่อนของเหล่าภูตผี.
ปาตู้หลินที่ถอนหายใจยาว เมื่อเทียนซือเจิ้งปรากฎ พวกเขาคือผู้เชี่ยวชาญกำจัดภูตผีจริง ๆ เมื่อมีพวกเขาแล้วสถานะการณ์โดยรวมคาดว่าจะคลี่คลายลง!
"สังหาร!"
เจิ้งเทียนกุยตะโกน และนำเหล่าสาวกของเขาเข้าบุกเข้าสู่คลื่นภูตผีทันที
ด้วยพรของยันต์ปราบมารเทพเก้าสวรรค์ พวกเขาสามารถยืมพลังของเทพเก้าสวรรค์เพื่อสังหารภูตผีได้.
หลังจากแสงลึกลับส่องประกาย พื้นที่รอบ ๆ ก็เริ่มสว่างขึ้นช้า ๆ
ปาตู้หลินและคนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นจากระยะไกล ดูเหมือนว่าปิศาจร้ายกำลังจะถูกกวาดล้างเร็ว ๆ นี้แล้ว!
และเจิ้งเทียนกุยก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง
หลังจากผ่านไปสิบลมหายใจ วิญญาณร้ายที่ปรากฏขึ้นรอบ ๆ ก็ถูกจัดการออกไปจนหมด.
“อาจารย์ พวกเราชนะแล้ว!”
สาวกเขาหู่หลงที่เผยยิ้มสดใส ขณะพวกเขาหยิบน้ำเต้าสีดำเล็ก ๆ ออกมาจากถุงเก็บของ นี่คือสิ่งประดิษฐ์ที่ทุกคนของยอดเขาหูหลงต้องมีกันทุกคน.
เมื่อพวกเขาทำลายวิญญาณร้าย ก็จะสามารถใช้น้ำเต้าเพื่อดูดซับปราณภูตผีรอบ ๆ เพื่อนำไปฝึกฝนในอนาคตได้.
เจิ้งเทียนกุยเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก รู้สึกว่าร่างกายอ่อนล้าเหนื่อยจนแทบหมดแรง.
เขาพยักหน้าเล็กน้อย: "เหตุการณ์ครั้งนี้ลงแรงไปมาก โชคดีผลกำไรที่ได้ยอดเยี่ยมเช่นกัน"
"รวบรวมกลิ่นอายภูตผีเหล่านี้ทั้งหมด เมื่อนำกลับไปจะสามารถเพิ่มฐานบ่มเพาะของพวกเจ้าได้อย่างน้อย 10%!"
หลังจากเอ่ยแล้ว เขาก็หยิบน้ำเต้าปราณออกมาจากถุงเก็บของ ด้วยเช่นกัน.
เมื่อเปิดจุกของน้ำเต้า ก็ดูดซับปราณภูตผีรอบ ๆ เข้ามา.
"ฮ่า ๆ ๆ!"
อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้นกลับก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากท้องฟ้าที่ห่างไกลออกไป
ทันใดนั้น ปราณภูตผีที่กระจายออกไปก่อนหน้านี้เริ่มกลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้ง.
แสงสีดำมากมายที่พุ่งมาจากพื้นที่ไกลออกไป.
และท้องฟ้าสดใส อยู่ ๆ ก็เริ่มกลับมามืดครึ้มขึ้นมาอีกครั้ง.
เพียงไม่นานท้องฟ้าที่มืดครึ้มเริ่มมีเมฆดำทมิฬหลายพันเมตรปกปิดแสงบนท้องฟ้าไปจนหมด.
ผียักษ์สวมชุดเกราะมังกรดำปรากฏขึ้นพร้อมกับดาบเล่มใหญ่ในมือ
ทุกย่างก้าวของมัน มีผีนับร้อยโผล่ออกมาจากรอบ ๆ พื้นดินพร้อม ๆ กัน.
เพียงไม่กี่ลมหายใจ รอบ ๆ เจิ้งเทียนกุยและคนอื่น ๆ ก็เต็มไปด้วยภูตผีอีกครั้ง.
“แย่แล้ว! พวกเราจบแล้ว!”
ดวงตาของเจิ้งเทียนกุยที่จ้องมองไปยังผีจ้าวหลง“ผีตนนี้ใช้วิธีภูตกลับชาติมาเกิด ถ้าไม่จำกำจัดเขา ภูตผีรอบ ๆ ก็จะไม่มีทางสังหารไปได้!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้สาวกยอดเขาหูหลงก็รู้สึกเย็นยะเยือบไปตาม ๆ กัน.
กล่าวได้ว่า แม่ทัพผีจ้าวหลง จงใจปล่อยภูตผีออกมาก่อน ค่อยปรากฏตัวทีหลัง.
จุดประสงค์ของอีกฝ่ายนั้นชัดเจนมาก นั่นก็คือใช้คลื่นผีระลอกแรกผลาญพลังงานของทุกคนไปก่อน.
เมื่อทุกคนอ่อนแรง แทบหมดเรี่ยวแรง แทบยืนไม่ไหว เขาก็จะออกมาเก็บเกี่ยวผล สังหารศัตรูโดยตรง.
“ผีอะไร เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!”
ไม่เพียงแต่สาวกยอดเขาหูหลงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงชนเผ่านับหมื่น เช่นปาตูหลิน ตกอยู่ในความสิ้นหวังไปด้วยเช่นกัน
กล่าวได้ว่า ภูตผีที่ต้องเผชิญนั้นเชี่ยวชาญกลยุทธในการโจมตีเป็นอย่างมาก.
ปาตู้หลินที่อดไม่ได้ที่จะตะโกนสอบถาม“เทียนซือเจิ้ง ท่านยังมีแรงที่จะต่อสู้อยู่อีกหรือไม่?”
เจิ้งเทียนกุย: "..."
-
ห่างออกไปเหนือพวกปาตู้หลินและคนอื่น ๆ ห้าลี้ หลินซวนที่อยู่อยู่บนอากาศพร้อมกับบุตรสาวของเขา.
“ว้าย ๆ กลุ่มก้อนความมืดนั่น คือภูตผีรึ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่สาวน้อยได้เห็นภูตผี ทำให้ทุกคนอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก.
หลินซวนพยักหน้า: "ใช่"
เนื่องจากไม่มีภาพฉากเลือดสาด หลินซวนจึงไม่รังเกียจที่จะปล่อยให้บุตรสาวมองเห็นภูตผีตรง ๆ
ท้ายที่สุด สำหรับเหล่าภูตผี ท้ายที่สุดในอนาคตพวกนางก็ต้องเผชิญหน้ากับพวกมันเช่นกัน.
เสวียนจู่ส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า: "พวกภูตผีน่าเกลียดจริง ๆ!"
เสวียนซี พยักหน้า: "ใช่ ๆ มืดมนมาก ไม่ดีเลย!"
เสวียนหานกระพริบตาโต: "คนเราจะน่าเกลียดถึงเพียงนี้ หลังตายรึ?"
เมื่อเสวียนหยูได้ยิน นางก็ส่ายหน้าอย่างรุนแรง: "ถ้าอย่างนั้น ข้าขอเป็นสุนักสวรรค์ดีกว่า และจะไม่ตาย!"
หลินซวนเหลือบมองเด็กสาวทั้งสี่อย่างอ่อนโยน: "ที่รัก เสด็จพ่อสัญญาว่าพวกเจ้าทุกคนจะมีชีวิตอยู่ตลอดไป และเป็นสาวสวยตลอดกาล"
กับเด็กสาวที่น่ารักเช่นนี้ หลินซวนจะยอมให้พวกนาง ไปถึงจุดจบได้อย่างไร?
ด้วยการมีระบบในมือ หลินซวนมั่นใจว่า เขาจะนำทางพวกนางไปสู้ชีวิตนิรันดรได้.
“ใช่ ๆ! พวกเราวางใจได้เมื่อมีเสด็จพ่อ!”
ด้วยความมั่นใจของหลินซวน ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยมีความสุขขึ้นอีกครั้งในทันที
หลินซวนเผยยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าแม่ทัพผีจ้าวหลง เวลานี้กำลังต่อสู้กับเจิ้งเทียนกุยและคนอื่น ๆ.
เขายกมือขึ้นวาดไปบนความว่างเปล่า ค่ายกลไท่หยินที่กำลังพังทลายก็ยกระดับขึ้น ส่งเสียงดังกึกก้อง กลับมาทรงพลังแผ่รัศมีปกคลุมไปทั่วทั้งป่าในทันที.
