ตอนที่ 70

ตอนที่ 70

เสี่ยวกุ้ยจื่อ พยักหน้าแล้วพูดว่า: "พี่ใหญ่ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาขณะที่ท่านปิดด่านฝึกตน คนจากตระกูลหวงมาที่นิกายของเราด้วย   "

“ตระกูลหวงจากเมืองทางตะวันตกเฉียงเหนือรึ   ?” เต๋าซุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็โล่งใจ “พวกเขามาที่นี่เพื่อพบหยานปู้หุ่ยรึ ?”

“ใช่ คนที่มานิกายของเราคราวนี้คือนายน้อยสองของตระกูลหวง ข้าได้ยินว่าเขาต้องการขับไล่หยานปู้หุ่ยออกจากนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ของเรา ” เสี่ยวกุ้ยจื่อ ตอบ

“คนจากตระกูลหวงมีสิทธิ์มีเสียงในนิกายของเราตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?” เต๋าซุนถามอย่างตลก

“ข้าได้ยินมาว่าบุตรชายคนที่สองของตระกูลหวง หวงเทียนซี และหลานชายคนโตของผู้อาวุโสใหญ่เชาชิงหยูเป็นสหายกัน และทั้งสองดูเหมือนจะมีข้อตกลงบางอย่างร่วมกัน ” เสี่ยวกุ้ยจื่อ ตอบด้วยรอยยิ้ม: “ด้วยความช่วยเหลือจากเชาชิงหยู เรื่องนี้สมควรทำได้ไม่ยาก”

 “น่าสนใจ” เต๋าซุนยิ้มด้วยความสนใจ

“พี่ใหญ่ เราควรช่วยหยานปู้หุ่ยดีหรือไม่ ?” เสี่ยวกุ้ยจื่อกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าท่านสนใจเขารึ?”

“เจ้าออกไปกระจายข่าวทีสิว่า  เชาชิงหยูกับข้านั้นเป็นศัตรูกัน” เต๋าซุนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พยายามทำให้ข่าวนี้กระจายไปเป็นวงกว้างมากที่สุด”

เสี่ยวกุ้ยจื่อพยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ทราบจุดประสงค์ของเต๋าซุนในการกระทำเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่กล้าถามออก

เมื่อมองไปยังร่างของเสี่ยวกุ้ยจื่อที่จากไป เต๋าซุนก็ยิ้ม หยานปู้หุ่ยคนนี้เป็นคนมีความสามารถจริงๆ

บางที ดั่งที่หลายๆคนกล่าวไว้ เส้นทางแห่งการต่อสู้นั้นไม่เคยราบรื่น ทุกคนล้วนแต่ต้องพ่ายแพ้และล้มเหลว

 จากนั้นก็ก้าวสู่จุดสูงสุดทีละขั้น

ตามความทรงจำในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา เต๋าซุนรู้ว่าแม้จะไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเขา ความสำเร็จของหยานปู้หุ่ยคนนี้ก็จะไม่ต่ำต้อย

 สิ่งที่อีกฝ่ายต้องการในตอนนี้คือเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่จะช่วยย่นระยะเวลาและกระตุ้นความก้าวหน้าของจนถึงจุดสูงสุด

   หยานปู้หุ่ยคนนี้ มีความสามารถพอที่จะชิงตำแหน่งบุตรแห่งสวรรค์กับเขาได้เลย

เขาจะช่วยเหลือหยานปู้หุ่ยในสถานการณ์นี้ แต่จะไม่เป็นฝ่ายเข้าไปช่วยเหลือโดยตรง เขาจะปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามาขอความช่วยเหลือจากเขาเอง

  …………

สถานที่ที่ศิษย์สายนอกของนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์อาศัยอยู่นั้นเป็นพื้นที่เปิดโล่งกว้างพิเศษ มีสนามหญ้าจำนวนนับไม่ถ้วนปกคลุมอยู่เป็นช่วงๆ

ในเวลานี้ ที่ลานหน้าบ้านของหยานปู้หุ่ย ศิษย์สายนอกก็กำลังพูดคุยกันเสียงดัง

“เจ้าเคยได้ยินไหมว่า หยานปู้หุ่ย ที่อยู่อันดับ 11 ในรายชื่อเสือหมอบแท้จริงแล้วเป็น ‘ ไอ้สารเลว ‘ ?”

“ใช่ๆ ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกันว่าแม่ของเขาเป็นเพียงสาวใช้ต้อยต่ำเท่านั้น และเป็นเพราะบิดาของเขาเมามายจึงให้กำเนิดเขาขึ้นมาได้”

“โอ้ น่าอนาถจริงๆ ข้ายังได้ยินมาอีกว่าในตระกูลหวงนั้นไม่มีใครสนใจเขาสักคน และสถานะในตระกูลหวงเองก็ต่ำต้อยไม่ต่างอะไรจากสุนัข เหตุใดถึงมาอยู่ที่นิกายของเราได้นะ ”

“ข้าบอกเลยว่ามารดาของเขาเป็นหญิงสำส่อน เจ้าเล่ห์ แท้จริงแล้วเป็นเพราะนางจงใจยั่วยวนหัวหน้าตระกูลหวงต่างหาก

เป็นเพียงนกกระจอกแต่ริอาจปีนป่ายอาศัยบนกิ่งก้านเดียวกับหงส์เพลิง ช่างไร้ยางอายนัก  "

เสียงของคนเหล่านี้ค่อนข้างดัง แม้อยู่ไกลก็ยังได้ยิน

 ในห้องด้านในลานบ้าน เส้นเลือดดำปูดขึ้นบนหน้าผากของหยานปู้หุ่ย และหมัดของเขาก็กำแน่น

 เขารู้ว่าคนเหล่านี้จงใจยั่วยุเขาและต้องการทำให้เขาโกรธ

คนเหล่านี้ล้วนเป็นศิษย์สิบอันดับแรกในรายชื่อเสือหมอบ และเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนเหล่านั้น

แม้ว่าเขาจะเข้าใจทุกอย่าง แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแค้นคนเหล่านี้ และความโกรธในใจของเขาก็พุ่งสูงขึ้นจนถึงขีดจำกัดแล้ว

แม่ของเขาเป็นสิ่งต้องห้ามในชีวิตสำหรับเขา ทุกสิ่งที่เขาทำจนถึงตอนนี้ รวมถึงการฝึกฝนอย่างหนัก ทั้งหมดก็เพื่อทำลายตระกูลหวงในอนาคตและทวงความยุติธรรมให้กับแม่ของเขา

 “เจ้าช่างเป็นพี่ชายที่ดีจริงๆ” เขากำหมัดแน่น และคำพูดที่น่าอายของคนข้างนอกยังคงก้องอยู่ในหูของเขา

 เขารู้ว่าพี่ชายของเขาอยู่ที่นี่ และทั้งหมดนี่ก็เป็นแผนของอีกฝ่าย

 แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักตระกูลหวง แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดก็ไม่อาจลบล้างออกไปได้

  ………   

 เพื่อที่จะหลบหนีจากตระกูลหวง เขาถึงขนาดเดินทางมาที่นิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ แต่ใครจะไปคิด คนเหล่านั้นยังไม่คิดจะปล่อยเขาไปแม้แต่น้อย

 เขาหลับตาลง พยายามสงบอารมณ์ และบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะหุนหันพลันแล่น

สิ่งที่คนเหล่านี้ทำในวันนี้จะได้รับการสนองเป็นร้อยเท่าอย่างแน่นอนในอนาคต

หลังจากผ่านไปนาน หยานปู้หุ่ยก็พบว่าหัวใจของเขาดูวุ่นวายมากขึ้น เขามองไปที่ดาบยาวบนโต๊ะข้างๆ

 อย่างช้าๆ เขาก็หยิบดาบขึ้นมาและลูบไล้ไปที่ใบมีด

“นักดาบที่ผ่านการต่อสู้นับร้อยเท่านั้นจึงจะสามารถลับดาบให้คมกริบได้ ” เขาพึมพำกับตัวเอง ราวกับว่าเขาได้ตัดสินใจครั้งสำคัญ

เขาหยิบดาบขึ้นมา เปิดประตู แล้วเดินออกไปด้วยสีหน้าดุร้าย

  …………

เมื่อคนข้างนอกมองเห็นหยานปู้หุ่ยเดินออกมา ชายหนุ่มที่อยู่ไม่ไกลก็ยืนขึ้นและถามด้วยรอยยิ้มดูถูก   "โอ้ นี่ศิษย์น้องหยานของเราไม่ใช่รึ  ?

ข้าได้ยินมาว่าแม่ของเจ้าเป็นสาวใช้ของตระกูลหวง ไม่ทราบว่าเรื่องนี้จริงหรือไม่  "

หยานปู้หุ่ยยกดาบยาวของเขาขึ้น ชี้ปลายดาบไปที่ฝ่ายตรงข้าม และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ: "พูดตามตรง วิธีการยั่วยุของพวกเจ้านั้นช่างเด็กน้อยและน่ารังเกียจเป็นอย่างยิ่ง

  แต่ก็ถือว่าพวกเจ้าทำสำเร็จแล้ว "

“อะไร นี่เจ้าคิดจะท้าทายข้ารึ” ชายหนุ่มก็แปลกใจและถามด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ เจ้ากล้าประลองเป็นตายกับข้าหรือไม่?” หยานปู้หุ่ยพูดทีละคำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความรุนแรง

เสียงของเขาสงบและสั่นคลอน ชายหนุ่มที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามไม่อาจนึกออกแน่นอนว่าตอนนี้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังเพียงใด

เมื่อชายหนุ่มเห็นความเด็ดเดี่ยวของหยานปู้หุ่ย เขาก็กลืนน้ำลายและออร่าก็เบาลงเล็กน้อย ทว่าเมื่อตระหนักได้ว่าตนเองอยู่จุดสูงสุดของระดับ 2 เขาก็กลับมามั่นใจอีกครั้ง

การฝึกฝนระดับนี้แข็งแกร่งพอที่จะเลื่อนขั้นเป็นศิษย์สายในธรรมดาได้แล้ว และคู่ต่อสู้ของเขาก็มีการบ่มเพาะเพียงแค่ระดับ 2 ขั้นห้า เท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีอะไรต้องกลัว

“ลืมเรื่องประลองเป็นตายเสียเถอะ พวกเราเพียงประลองกันตามกฎรายชื่อเสือหมอบก็พอ ” ชายหนุ่มคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด

 แม้ว่าเขาจะมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างยิ่ง แต่ชายหนุ่มก็ยังต้องระมัดระวังเล็กน้อย

ดังคำกล่าวที่ว่าปลอดภัยไว้ก่อนไม่เสียใจ

ชายหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า ซูเหริน และเขาก็เป็นศิษย์อันดับ 7 ในรายชื่อเสือหมอบ ตามกฎข้อบังคับการประลองเสือหมอบแล้ว ศิษย์อันดับสูงไม่สามารถท้าประลองกับศิษย์ที่มีอันดับต่ำกว่าได้ด้วยตัวเอง

 ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงยั่วยุให้หยานปู้หุ่ยโกรธ และเดินเข้ามาท้าประลองกับเขาเท่านั้น

  …………

 ณ ยอดเขาเมฆดาว เชาชิงหยู หลานชายของผู้อาวุโสใหญ่อาศัยอยู่ที่นี่

 ในเวลานี้ ที่ลานบนยอดเขา มีชายหนุ่มสองคนกำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

คนหนึ่งสวมชุดคลุมสีม่วงและมีรัศมีสีรุ่งประกาย   ชายหนุ่มผู้นี้ค่อนข้างภาคภูมิใจศักดิ์ศรีและมั่นใจราวกับเป็นผู้เหนือกว่า เขายกถ้วยน้ำชาขึ้นตรงหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า: "น้องเทียนซี ปลาติดเบ็ดแล้ว   ”

“พี่ซิงหยู เรื่องนี้คงต้องลำบากท่านแล้ว ” ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก็พูดด้วยรอยยิ้ม

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวมีดาบยาวสีดำห้อยอยู่ด้านหลัง เขาผมสั้น แม้ไม่ได้ดูหล่อเหลามาก แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังทำให้ผู้คนรู้สึกไม่ธรรมดา

“ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่ยังเป็นศิษย์สายนอก เราล้วนจัดการได้ทั้งสิ้น

หลังจากที่เขาพ่ายแพ้ ข้าก็สามารถขับไล่เขาออกจากนิกายได้  "เชาชิงหยู กล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ: "การประลองถูกกำหนดไว้ตอนเที่ยงวันพรุ่งนี้ เราควรไปดูเพื่อความสนุกดีหรือไม่ ? "

“ทุกอย่างล้วนตามแต่ที่พี่ชิงหยูปรารถนา” หวงเทียนซีก็ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม