ตอนที่ 138 รวยปะทะรวย

ตอนที่ 138 รวยปะทะรวย

ศิลาที่มีค่าน้อยที่สุดคือศิลาไร้สี ในขณะที่ศิลาที่มีราคาแพงถัดมาคือสีเขียว ถัดมาคือสีน้ำเงิน สีเหลือง สีส้ม สีแดง สีม่วง สีดำ และศิลาสีทอง

ศิลาสีแดงหนึ่งก้อนมีค่าเทียบเท่ากับศิลาไร้สี 500 ก้อน

บุหรงเสนอราคาศิลาสีแพงห้าก้อนในคราวเดียว ซึ่งเทียบเท่ากับศิลาไร้สี 2500 ก้อน อสูรทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง

อสูรหลายตัวมองมาที่บุหรง อยากรู้ว่าใครคือผู้เสนอราคารายนี้

รูปร่างหน้าตาของบุหรงนั้นโดดเด่น แต่เขาก็ไม่คุ้นเคยมากเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเขาคือคนนอก

อสูรหลายตนกำลังพูดคุยกันถึงต้นกำเนิดของเขาเป็นการส่วนตัว

ไอร่าและเชร์ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเล่นบทบาทของผู้ชมอยู่เงียบ ๆ

อสูรชายผู้ชาญฉลาดที่ดูแลการประมูลตะโกนทันทีว่า “ราคาในตอนนี้คือศิลาสีแดงห้าก้อน มีท่านใดเสนอราคาสูงกว่านี้อีกหรือไม่”

ทันทีที่เขาพูดจบ อสูรตัวผู้บนอัฒจันทร์ก็ตะโกนด้วยราคาที่สูงขึ้น

“ข้าให้แปดศิลาสีแดง”

...

โอ้ อสูรผู้นี้รวยกว่าบุหรงเสียอีก

ไอร่ามองไปในทิศทางของเสียงและเห็นอสูรตัวผู้สวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีแดง นิ้วทั้งสิบของเขาปกคลุมไปด้วยวงแหวนที่ฝังด้วยศิลาสีแดง

เขาค่อนข้างหน้าตาดี แต่สีหน้าเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเขาน่ารำคาญเกินไป

เขาน่ารำคาญยิ่งกว่าบุหรงเสียอีก

บุหรงเหลือบมองอสูรตัวผู้และไม่ได้จริงจังกับมัน เขาตะโกนว่า “ข้าให้ 10 คริสตัลสีแดง”

อีกฝ่ายก็ตามไปทันที “ข้าจ่าย 13 ศิลาสีแดง”

บุหรงพูดต่อ “ข้าให้ 15”

“ข้าให้ 20”

ในที่สุดการแสดงออกของบุหรงก็เปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้ว “ข้าให้ 30”

อีกฝ่ายตบโต๊ะหิน “ข้าให้ 50”

เกิดความโกลาหลขึ้น

ก็แค่ดอกไม้สีทอง แม้ว่าจะหายาก แต่ก็เป็นเพียงดอกไม้ที่สวย มันจะขายในราคา 50 ศิลาสีแดงได้ยังไง

อสูรทั้งหมดตกตะลึงกับการเสนอราคาของอสูรผู้ร่ำรวยตนนั้น

แม้แต่อสูรตัวผู้ที่ดูแลการประมูลก็อดไม่ได้ที่จะมองอย่างตกตะลึง แต่แล้วเขาก็แสดงสีหน้าอย่างมีความสุขมาก

ด้วยการเสนอราคาที่สูงเช่นนี้ ค่าคอมมิชชั่นที่เขาจะได้รับจะต้องน่าดีใจมากเป็นแน่

บุหรงต้องการเสนอราคาอีกครั้ง แต่ไอร่าหยุดเขาไว้ทันเวลา

เธอส่ายหน้าให้เขา “ราคามันไร้สาระ แม้ว่าท่านจะซื้อ แต่ก็เสียเปรียบอยู่ดี”

เชร์เห็นด้วย “พอไปถึงเมืองสุริยะ เราสามารถไปที่ตลาดใหญ่ที่นั่น ที่นั่นใหญ่กว่าที่นี่และมีของมากกว่า เราอาจพบดอกไม้สีทองที่นั่นก็ได้”

บุหรงรู้ดีว่าราคานี้ไม่คุ้มค่า

แต่เขาก็ทนไม่ได้กับความเย่อหยิ่งของอีกฝ่าย เขายิ้ม “อย่ากังวล ข้าไม่ได้โง่ขนาดนั้น และจะไม่เป็นคนโง่ด้วย แต่จะไม่ปล่อยชายผู้นั้นไป”

ไอร่ากะพริบตา “แล้วท่านจะทำเช่นไร”

“แค่ดูต่อไป” บุหรงพูดต่อ “ข้าเสนอศิลาสีแดง 51 ก้อน”

อีกฝ่ายเสนอราคาต่อไปอย่างรวดเร็ว “ข้าให้ศิลาสีแดง 60 ก้อน”

บุหรง “ข้าให 61 ก้อน”

“70”

บุหรง “71”

...

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเสนอราคาเท่าไหร่ บุหรงมักจะเติมคริสตัลสีแดงเพียงหนึ่งก้อนเท่านั้น

อีกฝ่ายโกรธอย่างเห็นได้ชัดจากการล้อเล่นของเขา เขาเพิ่มราคาเสนอเป็น 100 ก้อนศิลาสีแดง

อสูรทั้งหมดตกตะลึง

ศิลาสีแดง 100 ก้อนถือเป็นเงินมหาศาลสำหรับอสูรธรรมดา

ตอนนี้ อสูรตัวผู้ตนนี้กำลังใช้มันซื้อดอกไม้

แค่คิดก็รู้สึกว่าไร้สาระแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองที่เร้าใจของอสูรตัวผู้ บุหรงก็ยิ้ม

อสูรที่รับผิดชอบการประมูลรอระยะหนึ่ง แต่บุหรงไม่ได้เสนอราคาอีก เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านไม่ประมูลต่อแล้วใช่หรือไม่”

บุหรงยิ้ม “ข้ายอมแพ้ ให้คนโง่ผู้นั้นได้ดอกไม้ดอกนี้ไปเถอะ”

เมื่ออสูรตัวผู้ตนนั้นได้ยินคำเยาะเย้ยของบุหรงเขาก็โกรธมากจนหน้าตาของเขาบิดเบี้ยว

เขาลุกขึ้นด้วยความโกรธ “เจ้าสิโง่ ทั้งโครตเหง้าของเจ้าเต็มไปด้วยคนโง่”

บุหรงหันหน้าและมองเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “เจ้ากำลังด่าผู้ใด”

“คนโง่กำลังด่าเจ้าอย่างไรเล่า”

ทุกคนหัวเราะ

อสูรผู้ร่ำรวยมีปฏิกิริยาและตระหนักว่าเขาถูกหลอก เขาสาปแช่งตนเองและหอบด้วยความโกรธ

หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่ามีกฎในตลาดแห่งนี้ที่ห้ามต่อสู้ เขาคงจะรีบเข้าไปต่อสู้กับบุหรงแล้ว

เขาชี้ไปที่บุหรง และตะโกนอย่างดุเดือด “ฝากไว้ก่อนเถอะ ไม่จบแค่นี้แน่”

บุหรงกินเมล็ดทานตะวันของเขาอย่างสบายใจ โดยไม่คำนึงถึงภัยคุกคามของอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าอสูรผู้ร่ำรวยโกรธเพียงใด ไอร่าก็รู้สึกเสียใจแทนเขา

น่าสงสารแค่ไหนที่ต้องเล่นในที่สาธารณะ

สินค้าชิ้นต่อไปคือทาส

ไอร่าไม่สนใจและลุกขึ้นยืน “กลับกันเถอะ”

เชร์เก็บผ้าห่มแล้วอุ้มเธอลงจากอัฒจันทร์

ทันทีที่พวกเขาทั้งสามเดินออกจากตลาด พวกเขาก็พบกับอสูรตัวผู้ที่ร่ำรวย ผู้สวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีแดง ข้างหลังเขามีอสูรวิญญาณที่แข็งแกร่งมากกว่าหนึ่งโหล พวกเขาทั้งหมดเป็นนักฆ่า และเห็นได้ชัดว่าพวกเขามีเจตนาร้าย

ไอร่าพูดกับบุหรงว่า “ข้าพูดถูกหรือไม่ ท่านเก่งเกินไปในการดึงดูดความเกลียดชัง ท่านสามารถดึงดูดศัตรูจำนวนมากได้ภายในไม่กี่นาที ในอนาคตหากท่านไม่มีอะไรทำ ก็คงอยู่บ้านเถิด อย่าออกไปสร้างปัญหาอีกเลย”

เสียงของเธอเบา ดังนั้นอีกฝ่ายจึงรู้ว่าเธอเป็นสตรี

แม้ว่าเธอจะถูกห่อด้วยเสื้อคลุมหนังสัตว์และไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้ทั้งหมด แต่ดวงตาของเธอก็บอบบางมาก เธอต้องเป็นสตรีที่สวยอย่างแน่นอน

ในตอนแรก อสูรตัวผู้ที่ร่ำรวยไม่สนใจเธอและเชร์ เขาแค่อยากจะสอนบทเรียนให้กับบุหรง และทำให้เขาเข้าใจว่าผลที่ตามมาจากการทำให้เขาโกรธนั้นเลวร้ายเพียงใด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาสังเกตเห็นการมีอยู่ของไอร่า อสูรตัวผู้ที่ร่ำรวยก็เปลี่ยนใจทันที

เขาพูดกับบุหรงและเชร์ว่า “ทิ้งสตรีนางนี้ไว้ซะ แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป”

ไอร่าตัวแข็ง

เธอชี้มาที่ตนเอง “ท่านชอบข้าหรือ”

เด็กสาวดูน่ารักมากเมื่อเธอตกใจ ดวงตาของเธอกลมโตเหมือนกระต่ายที่หวาดกลัว

อสูรตัวผู้ที่ร่ำรวยรู้สึกคันยุบยิบในใจ “ข้ามีนามว่ายีนจี เป็นลูกชายของเจ้าเมือง หากเจ้ามากับข้า ข้ารับประกันได้เลยว่าเจ้าจะเพลิดเพลินไปกับความมั่งคั่งไม่รู้จบไปตลอดชีวิต”

นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าพบกับสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ในเวลาเดียวกัน เธอก็เข้าใจว่าเพราะเหตุใดยีนจีถึงยอมจ่ายราคาสูงเพื่อซื้อดอกไม้สีทอง เขาเป็นนายน้อยแห่งเมืองศิลาแดง เขาไม่ได้ขาดแคลนศิลาสีแดง แน่นอนว่าเขาสามารถใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยรุร่ายได้

การแสดงออกของยีนจีกลายเป็นเรื่องน่าเกลียดเมื่อเขาถูกปฏิเสธ

“เจ้าอย่าทำอะไรให้ยุ่งยาก”

เขาขยิบตาให้พวกนักฆ่าที่อยู่ข้างหลังเขา

“สั่งสอนอสูรตัวผู้ทั้งสอง แล้วจับตัวเมียไม่รู้ความนั่นมา”